Το όνομα του στιχουργού Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου το πρωτοείδα πριν μία δεκαετία στο εξώφυλλο των ''Τραγουδιών του Χαμένου Ποιητή'', ενός cd πού'χε βγει από τον χατζιδακικό Σείριο σε μουσική Δημήτρη Μαρκατόπουλου και ερμηνεία Παντελή Θεοχαρίδη. Κατά τη γνώμη μου, εκείνος ο δυσεύρετος σήμερα δίσκος συγκέντρωσε στους στίχους του ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη του Ντίνου Χριστιανόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, μία υφέρπουσα βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και έναν ερωτισμό, κατάλληλο για να εκπροσωπήσει ανθρώπους της λαϊκής τάξης των πόλεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μάνος Χατζιδάκις σχεδίασε την έκδοση και βάφτισε τα τραγούδια, ασχέτως αν τον πρόλαβε ο θάνατος και δεν τα είδε τυπωμένα. Έκτοτε, τον Χρίστο Γ. Παπαδόπουλο τον ανακάλυψα και μέσα από πολλά ακόμη τραγούδια σε δίσκους αξιόλογων συνθετών, ερμηνευμένα από εξίσου αξιόλογες φωνές. Τα τελευταία δυο χρόνια γίναμε ''φίλοι'' στο facebook κι έτσι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτά τα ωραία πράγματα που οργανώνει από το Κάιρο, τον μόνιμο τόπο κατοικίας του και δεύτερη πατρίδα του. Το περασμένο καλοκαίρι ήρθε και με βρήκε σε ένα πέρασμα του από την Αθήνα και μου χάρισε το ''Παραμύθι της τετράγωνης λογικής'', το πρώτο του βιβλίο, παιδικό, από τη φιλόξενη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου. Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε ήδη στην Αθήνα και αύριο, Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν και η αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη με έναν Έλληνα που από την Αίγυπτο δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά και προάγει σαφώς ελληνικό πολιτισμό.
(από την παρουσίαση του βιβλίου ''Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής'' στον Ιανό της Αθήνας. Από αριστερά, Τρ. Κωτόπουλος, καθηγητής λογοτεχνίας στο Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας, Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος, Παρασκευάς Καρασούλος, Κωνσταντίνος Έσσλιν, εικονογράφος της έκδοσης)
Ζεις...ανάμεσα μας, θα λέγαμε, δεδομένης της καθημερινής παρουσίας σου στο facebook, μια και δε μένεις στην Ελλάδα. Συμφωνείς;
Αυτό το ανάμεσα μας είναι θα έλεγα «μεταξύ μας» σχεδόν αφού αφορά σε κάτι περισσότερο από μια χιλιάδα Ελλήνων διαδικτυακών φίλων. Και ακόμα πιο περιορισμένο αν υπολογίσουμε με πόσους από αυτούς υπάρχει έστω μια τυπική αλληλεπίδραση. Για μένα όμως λειτουργεί ως παυσίλυπο. Και δεν το λέω αυτό για να φανταστείς ότι βασανίζομαι στην ξενιτιά από τις γνωστές λύπες των ξενιτεμένων. Το απόλυτο εργαλείο έκφρασης μου ήταν και παραμένει η ελληνική γλώσσα και περισσότερο η γραπτή. Τα αγγλικά και τα αραβικά όσο και να με διευκολύνουν στην καθημερινότητα μου, η ελλιπής γνώση τους δεν μου προσφέρει διέξοδο. Η γλώσσα διαμορφώνει τη σκέψη μας σε μεγάλο βαθμό και δεν έχω πάψει να σκέφτομαι ελληνικά. Χωρίς αυτά η επικοινωνία μου είναι επιφανειακή. Το facebook μου προσφέρει τη δυνατότητα να έχω έστω την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ. Κάποιες φορές μπορώ να πω ουσιαστικά. Συμβαίνει κι αυτό στα κοινωνικά δίκτυα. Να σου δίνουν την δυνατότητα να καταργείς τις αποστάσεις. Από την άλλη μπορώ να ενημερώνομαι για τα σημαντικά που συμβαίνουν από αναρτήσεις ανθρώπων που εκτιμώ αφού εδώ και χρόνια δεν παρακολουθώ τηλεόραση από επιλογή και το διαδίκτυο είναι χαοτικό.
Σε πάω πίσω και θέλω να μου πεις πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τον στίχο για τη δισκογραφία.
Θα πάμε πίσω είκοσι χρόνια. Άνοιξη του 1993 η πρώτη αποτύπωση στίχου μου στο βινύλιο, στο δίσκο «Εποχές» του Γιώργου Καζαντζή με το τραγούδι «Η Αλεξάνδρεια που χάνεις» ερμηνευμένο σ’ αυτήν την πρώτη του εκτέλεση από τον ίδιο τον συνθέτη. Πριν λίγα χρόνια ξανακυκλοφόρησε σε ερμηνεία του Κώστα Θωμαϊδη. Η πρώτη μου ουσιαστική όμως εμφάνιση στην δισκογραφία ήταν το 1996 με τα «Τραγούδια για μικρές εβδομάδες» σε μουσική του Δημήτρη Μαρκατόπουλου κι ερμηνεία Μανώλη Χαζημανώλη σε παραγωγή του Αχιλλέα Θεοφίλου. Ένας κύκλος τραγουδιών που εκδόθηκε πρώτος λόγω ατυχών συγκυριών αφού «τα τραγούδια του χαμένου ποιητή»,η πρώτη μας ουσιαστικά δουλειά, σε παραγωγή του Μάνου Χατζιδάκι εκδόθηκε τελικά από τον Σείριο το 2001 με καλλιτεχνική επιμέλεια του Νίκου Κυπουργού κι ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη. Η «τριλογία» με τον ίδιο συνθέτη ολοκληρώθηκε το 2010 με «το φτερό του δράκου» σε παραγωγή της Μικρής Άρκτου και του Παρασκευά Καρασούλου με μια σειρά εξαιρετικών ερμηνευτών όπως ο Μάριος Φραγκούλης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Σόνια Θεοδωρίδου, η Αφροδίτη Μάνου, ο Γιώργης Χριστοδούλου ,ο Γιώργος Περής κ.α Ενδιάμεσα πολλές άλλες συνεργασίες με αγαπημένους συνθέτες και ερμηνευτές όπως ο Κώστας Φαλκώνης με τον οποίο μεταξύ άλλων συνυπογράφουμε τα «χαμοπούλια» ένα διαχρονικό πια τσιφτετέλι με τη φωνή του Δημήτρη Μπάση, ο Γιώργος Σταυριανός, ο Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Μπάσης, Παντελής Θαλασσινός, Καλλιόπη Βέττα, Μαρίνος Καρβελάς, Ζαχαρίας Καρούνης κ.α
Ποιους ανθρώπους από το χώρο της τέχνης που ασκείς θα ξεχώριζες στην Ελλάδα σήμερα; Κι ακόμη, ποιοι είναι οι ''φάροι'' σου από το παρελθόν;
Αν κι εκπαιδεύτηκα πάνω στους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου για τα βασικά, από τις πρώτες συλλογές που κυκλοφόρησαν ( η κατάσταση του πρώτου βιβλίου του στην βιβλιοθήκη μου μαρτυράει τη χρήση του) μεγάλο δάσκαλο μου θεωρώ τον Νίκο Γκάτσο πρωτίστως. Δεν θα παραλείψω βέβαια και τη Λίνα Νικολακοπούλου που τα λόγια της με βρήκαν στο δόξα πατρί στα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια και τον μάστορα Μάνο Ελευθερίου. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έγινε αντικείμενο μελέτης αργότερα. Φάρους μου όμως θεωρώ και ποιητές όπως ο Καβαδίας,ο Καρυωτάκης,ο Μαβίλης κι ο Σουρής όσον αφορά στην τεχνική του έμμετρου στίχου αλλά και τραγουδοποιούς όπως ο Σαββόπουλος. Από τους σημερινούς, ξεχωρίζω αυτούς που δεν κάνουν τόσο θόρυβο με την αμετροεπή παρουσία τους. Ο Τριπολίτης είναι φωτεινό παράδειγμα ,ο αείμνηστος Αλκαίος επίσης. Με συγκινούν επίσης στιχουργοί της γενιάς μου . Παρασκευάς Καρασούλος, Γιώργος Κρητικός, Λίνα Δημοπούλου, Ισαάκ Σούσης, Κώστας Φασουλάς,θυμάμαι πρόχειρα, η Ελένη Φωτάκη από τους πιο νέους και πολλοί άλλοι από τους ελάσσονες του χώρου. Ξέρω βέβαια ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές μα όσοι αγωνίζονται στο μετερίζι τους, με ξεκάθαρο καλλιτεχνικό αίτημα, είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά.
Μάλλον είσαι τυχερός και άτυχος μαζί απ' την άποψη των συνθηκών που ζεις. Εννοώ, ναι μεν, είσαι μακριά απ' τη διαβόητη ελληνική κρίση, απ' την άλλη βιώνεις ένα φιλοπολεμικό καθεστώς μεσ' στη βία. Αναρωτιέμαι πως όλο αυτό επηρεάζει μια ευαίσθητη ψυχή σαν τη δική σου.
Ως εκπαιδευτικός, υπάλληλος του Ελληνικού δημοσίου, μόνο τοπικά είμαι μακριά. Έχω υποστεί όλες τις συνέπειες. Όταν η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, η πατρίδα σου υποφέρει, όπου κι αν κρυφτείς, όσο μακριά και να πας, ο πόνος είναι ίδιος. Είχα την τύχη πριν επτά χρόνια να υιοθετήσω μια δεύτερη πατρίδα, την Αίγυπτο, πατρίδα της καρδιάς μου και καρμικό προορισμό για μένα, που ζει σε μια ακόμα πιο βαθύτερη κρίση με όλα τα χαρακτηριστικά της δικής μας σε μεγέθυνση κι ακόμα περισσότερα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευαίσθητος σε τέτοιες συνθήκες για να τις κατανοήσει. Να μην είναι αναίσθητος μόνο.Οι δικτατορίες δεν νομίζω ότι διαφέρουν, όταν οι λαοί γίνονται έρμαια σε κέντρα αποφάσεων που πουλάνε παραμύθια τετράγωνης λογικής.
Το Παραμύθι της Τετράγωνης Λογικής σημείωσε σημαντικό αριθμό πωλήσεων. Πόσο παραμύθι χωράει τελικά μέσα σε μια τετράγωνη ανθρώπινη λογική και πόσο ανάγκη έχει ο Έλληνας από το παραμύθι σήμερα;
Σε μια δύσκολη εποχή είμαι περήφανος που το πρώτο μου βιβλίο βρίσκεται ήδη στο τυπογραφείο για δεύτερη έκδοση λίγους μήνες μόλις μετά την κυκλοφορία του. Κι η περηφάνια μου δεν έχει καμιά σχέση με ταπεινά κίνητρα εμπορικότητας. Χαίρομαι που αγαπιέται από όσους το διαβάζουν, από τα μηνύματα που μου έρχονται από γνωστούς και αγνώστους. Η τετράγωνη λογική είναι ένα παραμύθι που μας καλούν να το φάμε αμάσητο. Πρέπει να είναι μεγάλο νούμερο αυτός που βλέπει τους ανθρώπους ως νούμερα. Θέλω να πιστεύω ότι η δύναμη της αγάπης θα υπερισχύει της αγάπης στη δύναμη. Και δεν εννοώ μόνο σε πολιτικό επίπεδο με τη στενή έννοια του όρου. Η μόνη λύση είναι να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Να παραμείνουμε άνθρωποι. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά. Να αναδείξουμε την ειδοποιό διαφορά μας από τα ζώα και να ασκηθούμε στη συνύπαρξη με το διαφορετικό. Τα παραμύθια δεν είναι υπόθεση συγκεκριμένου τόπου, χρόνου ή λαού. Συνυπάρχουν με την ανθρώπινη ιστορία. Όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα έργα τέχνης, κάθε άτομο αντιλαμβάνεται διαφορετικά το νόημα τους,εκτιμώντας το αλλιώς ακόμα και σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του.Η θεραπευτική δύναμη των παραμυθιών είναι δοκιμασμένη. Σου μαθαίνουν ότι ο αγώνας και οι αγωνίες της ζωής είναι αναπόφευκτα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά ταυτόχρονα σου μαθαίνουν ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητο αρκεί να έχει τα κότσια να το παλέψεις και στο τέλος να βγεις νικητής. Η πάλη με τα τέρατα είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή μας όπως πίστευε κι ο Φρόυντ. Με τόσα τέρατα γύρω μας, τώρα είναι που χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο ν’αφουγκραστούμε τα μυστικά των παραμυθιών.
Προτιμάς την ιδιότητα του συγραφέα απ' αυτήν του στιχουργού;
Η ερώτηση αυτή μου θυμίζει το δίλημμα του ποντικού από το παλιό ανέκδοτο . «Το τυρί ή το κασέρι;» Στην συγκεκριμένη στιγμή, χαίρομαι αν μπορώ να είμαι και τα δύο, χωρίς να προσβάλλω κανέναν με τον τρόπο που ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις της κάθε τέχνης. Ως έμπειρος στιχουργός και νιόβγαλτος συγγραφέας, έχω να παρατηρήσω ότι αγχώθηκα όταν με την έκδοση του βιβλίου μου συνειδητοποίησα ότι αυτή τη φορά ταξιδεύω ολομόναχος. Είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να έχω συνοδοιπόρους συνθέτες κι ερμηνευτές,να μοιράζομαι, εκτός από τη δημιουργία , το άγχος κάθε εγχειρήματος, τη χαρά ή τη λύπη. Αυτό από ψυχολογικής πλευράς ήταν παρήγορο συν τοις άλλοις γιατί μπορούσε να δώσει κι ένα ψευτο-άλλοθι ότι σε περίπτωση αποτυχίας μπορεί να ευθύνεται κάποιος άλλος κι όχι εσύ. Η συγγραφή είναι πιο μοναχικός δρόμος. Ότι κι αν γίνει, όλη την ευθύνη την έχει ο συγγραφέας.
Στο Κάιρο έχεις εμπλακεί με τα ελληνικά πολιτιστικά. Αυτό σου εξασφαλίζει να κάνεις κάτι που αγαπάς, να έχεις τριβή με το αντικείμενο σου ενδεχομένως, αλλά και να προωθείς τη σύγχρονη ελληνική τέχνη, έτσι δεν είναι;
Το Κάιρο, πέρα από το μεγάλο παραμύθι, μου έδωσε αρχικά τη δυνατότητα να διδάξω την Ελληνική Γλώσσα και τον Ελληνικό Πολιτισμό σε ενήλικες Αιγύπτιους από το 2007,δυνατότητα που εξελίχθηκε σε μια συναρπαστική εμπειρία . Από το 2010 μου έγινε η μεγάλη τιμή να μου ανατεθεί η διεύθυνση του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καϊρου από την Ελληνική Πρεσβεία στο Κάιρο και την Ελληνική Κοινότητα Καϊρου, τους δύο φορείς δηλαδή του Κέντρου μας που εκτός από τη διδασκαλία της Ελληνικής ως Ξένης Γλώσσας, διοργανώνει σε συνεργασία με άλλους φορείς της Ελλάδας και της Αιγύπτου πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλα τα πεδία των τεχνών και των επιστημών. Τελευταία μας εκδήλωση που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία η συμμετοχή μας στη διοργάνωση των 13ων Καβαφείων. Μακάρι να είχαμε την οικονομική δυνατότητα να μπορούσαμε να υλοποιήσουμε όλα τα σχέδια μας για την ανάδειξη του πολιτισμού μας σε μια χώρα που και ή ίδια έχει μεγάλη πολιτιστική ιστορία κι ενδιαφέρεται ειδικά για τον πολιτισμό των Ελλήνων. Δυστυχώς όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία με μηδενική οικονομική υποστήριξη από τη χώρα μας, δίνουμε συνεχώς αγώνα, με το μικρότερο δυνατό κόστος να παράγουμε έργο. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα για οποιαδήποτε υποστήριξη, από οργανισμούς δημόσιους ή ιδιωτικούς, καλλιτεχνικές ομάδες ή μεμονωμένους καλλιτέχνες, στις δράσεις μας γιατί ο ελληνισμός της Αιγύπτου έχει ρίζες βαθιές στην ιστορία κι έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια στον τομέα των διαπολιτισμικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών.
Στο στίχο σου έχεις το προνόμιο να ξεκινάς από προσωπικά βιώματα και να τα παρουσιάζεις τελικά ως πιο οικουμενικά, όλων των ανθρώπων. Είσαι απ' αυτούς που σκίζουν και ξανασκίζουν χαρτιά μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Πέρα από το περιεχόμενο δίνω σημασία και στο τεχνικό μέρος του στίχου και με τον καιρό μ’ ενδιαφέρει όλο και περισσότερο το θεωρητικό μέρος της στιχουργικής για τραγούδι, το οποίο βιβλιογραφικά είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Με στεναχωρεί να παρακολουθώ στο διαδίκτυο να παρουσιάζονται ως στιχάκια, λίθοι, πλίνθοι, ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Ακόμα περισσότερο βέβαια όταν συχνότατα τα συναντάω στη δισκογραφία. Και δεν εννοώ στο εμπορικό κομμάτι της μόνο. Δεν σκίζω χαρτιά αλλά σίγουρα μπορώ να διορθώνω μέχρι την τελευταία στιγμή, αν χρειαστεί, και πολλές φορές γράφω διαφορετικές μεταξύ τους εκδοχές για το ίδιο τραγούδι. Πρέπει να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας μου αποτελείται από στίχους γραμμένους πάνω σε δεδομένη μουσική χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω κάποια δυσκολία για το αντίθετο. Μερικές φορές πάλι, οι αποτυπωμένες στο χαρτί λέξεις μπορεί να με καλύπτουν αισθητικά αλλά όταν τις ακούω τραγουδισμένες μπορεί ν’ αλλάξω γνώμη. Στη στιχουργική όπως και στην ποίηση γενικά, η προφορικότητα του έργου παίζει σημαντικό ρόλο. Επίσης συνηθίζω να δέχομαι τις παρατηρήσεις των συνεργατών μου χωρίς εγωισμούς κι αυτό μόνο σε κακό δεν μου βγήκε. Αυτό που δεν δέχομαι είναι ν’ αλλάξει έστω και μια λέξη ερήμην μου από τρίτους, τραγουδιστές ή συνθέτες.
Η ενασχόληση σου με τα social media, που λέγαμε και στην αρχή, σε έχει οφελήσει στη δουλειά σου; Εννοώ να έχεις γνωρίσει, να έχεις έρθει σε επαφή με νέους δημιουργούς και να φτιάξατε μαζί τραγούδια.
Εκτός από το γεγονός ότι διευκολύνει την επικοινωνία, έχουν γεννηθεί τραγούδια μέσω facebook. Πιο αντιπροσωπευτικό και πιο φρέσκο ποράδειγμα, ένας στίχος μου με τίτλο «μαθήματα μοναξιάς για αρχαρίους» που έγραψα στο Κάιρο και τον δημοσίευσα πάραυτα στον τοίχο μου, άρεσε στον Γιώργη Χριστοδούλου στη Βαρκελώνη της Ισπανίας και του έβαλε μουσική για να τον τραγουδήσει ο Κωνσταντίνος Νάρης στην Αθήνα ,στο πρώτο του cd μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «τέρμα η καρδιά». Αλλά και τα 3 τραγούδια μου στον ολοκαίνουργιο δίσκο του καλού μου φίλου και σπουδαίου τραγουδιστή Ζαχαρία Καρούνη «τα υλικά των μυστικών» μέσω facebook γράφτηκαν.
(Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος - Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Κάιρο)
Το σκέφτεσαι να επιστρέψεις μόνιμα κάποια στιγμή στην Ελλάδα;
Το απεύχομαι όπως ο διάβολος το λιβάνι αλλά επειδή δεν εξαρτάται από μένα, κάθε καλοκαίρι έχω το άγχος της παράτασης της παραμονής μου στην Αίγυπτο. Δεν θέλω να το σκέφτομαι αλλά από τη φύση μου είμαι ευπροσάρμοστος. Εκεί που δεν πρόκειται να επιστρέψω είναι οι δηλητηριώδεις χώροι των τεχνών και των ανθρώπων. Όπου και όποιων…
Με τον Μαρκατόπουλο κάνατε και τα '''Τραγούδια του χαμένου ποιητή'', έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους. Πως εξηγείς το ότι αυτό το cd δε βρισκόταν εύκολα στα δισκάδικα και όταν τό'βρισκε κανείς, κόστιζε στα 2,50 ευρώ; Γιατί τέτοια υποτίμηση ενός έργου που αγαπούσε και ο Χατζιδάκις;
Κατ' αρχάς πρέπει να πω ότι υποπτεύομαι ότι τον ανακάλυψες μάλλον πιο αργά από την κυκλοφορία του, όταν πια οι εταιρείες άρχισαν να ξεπουλάνε το ρεπερτόριο τους. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, Δεκέμβριο του 2001, η προώθηση και η διανομή του Σείριου στα δισκάδικα της εποχής δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά με τη τιμή του θα έλεγα ότι συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ήταν από τα ακριβότερα cd της αγοράς χωρίς να δικαιολογείται αυτό από τα ονόματα των συντελεστών. Έτυχε,καλός παραγωγός από το Δεύτερο πρόγραμμα, όταν παρουσίαζα «το φτερό του δράκου» στην εκπομπή της Έλενας Διάκου αρχές του 2011 και παίξαμε 1-2 τραγούδια από «τα τραγούδια του χαμένου ποιητή» να μου ζητήσει να πω στον Σείριο να του το στείλουν. Με καθυστέρηση μιας δεκαετίας έμαθε την ύπαρξη του. Τον πέρασε για καινούργιο! Να πω ότι η μόνη εκπομπή στην τηλεόραση της ΕΡΤ το 2001 όπου θα μπορούσε να παρουσιαστεί ήταν το «Συν και πλην» που αρνήθηκε ην παρουσίαση του; Να πω ότι ένα από τα μεγαλύτερα ραδιόφωνα που το είχε δύο εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του για αποκλειστική μετάδοση, ζήτημα αν μετάδωσε ένα τραγούδι μια φορά; Να πω ότι στο ίδιο ραδιόφωνο, παραγωγός καθημερινής εκπομπής είχε ενδιαφερθεί παλαιότερα να κάνει την παραγωγή του δίσκου με άλλον ερμηνευτή, σχέδιο που δεν τελεσφόρησε, και δεν έπαιξε ποτέ ούτε ένα τραγούδι όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος όπως το είχε σχεδιάσει ο Μανος Χατζιδάκις από την εταιρεία του;
Πάντως ο Θεοχαρίδης μού'χε πει κάτι ωραίο παλιότερα: ''Εγώ ότι τραγουδάω γίνεται συλλεκτικό και δε μπορεί κανείς να το βρει μετά'' (γέλια)
Δεν ξέρω αν είναι καλά ή όχι «τα τραγούδια του χαμένου ποιητή». Ξέρω ότι ήταν άτυχα. Δεν πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν όπως τα επέλεξε ο Χατζιδάκις το 1992-93,κι όταν πια κυκλοφόρησαν,τα πράγματα στο τραγούδι ήταν πολύ λιγότερο αθώα. Τα «Μετρόπολις» και συγκεκριμένοι άνθρωποι στα ραδιόφωνα μοίραζαν την πίτα ελέγχοντας τη διάδοση της πληροφορίας. Δεν θέλω να θεωρηθούν μιζέρια του αποτυχημένου τα παραπάνω και έπαψα από καιρό να θεωρώ εαυτόν αδικημένο. Αποφάσισα να συμμετέχω στο παιχνίδι με τους δικούς μου όρους. Αυτό είμαι, αυτό μπορώ να κάνω, έτσι μπορώ να το διαχειριστώ. Μου φτάνει ως ανταμοιβή η αγκαλιά του Χατζιδάκι και το ενθύμιο δώρο του, το βινύλιο του Μεγάλου ερωτικού με χειρόγραφη αφιέρωση του και «αληθινή χαρά για την γνωριμία». Ήμουν 28 χρονών. Στα 50 μου, από τον αστερισμό του Σείριου έφτασα πια στον αστερισμό της Μικρής Άρκτου που το νιώθω σπίτι μου πια. Κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.
σχόλια