Στο Λονδίνο, ο Τιμ Μπέρτον ετοιμαζόταν να βάλει τα, που λέει ο λόγος, καλά του και να χαιρετήσει τον Κάρολο στη βασιλική πρεμιέρα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, την πρώτη παγκόσμια προβολή της ταινίας που ενώνει τις δυνάμεις της Disney με τον κατεξοχήν κινηματογραφικό DJ των γοτθικών παραμυθιών. Αν οι Άγγλοι πιστεύουν πως εξημέρωσαν τον σκοτεινό σκηνοθέτη, εκείνος θα μπορούσε να καυχηθεί πως, μαζί με τον συνάδελφο στο έγκλημα και κολλητό του φίλο Τζόνι Ντεπ, παρέλαβαν ένα εμβληματικό παραμύθι της Γηραιάς Αλβιώνας και το ανασυνέθεσαν με αμερικάνικη φαντασία. Tέτοιες εκδικητικές σκέψεις όμως δεν περνούν από το μυαλό του γκαζωμένου Μπέρτον, ο οποίος επιβεβαιώνει τη χαρά που πήρε από την αναδρομική έκθεση στο έργο του που μόνταρε και ανέβασε το MOMA, με μεγάλη επιτυχία. «Ήταν απίστευτο να βλέπω τις ανησυχίες μου, τη ζωή μου ολόκληρη που πέρασα ζωγραφίζοντας και σχεδιάζοντας, στην εκκλησία της μοντέρνας τέχνης», μου είπε συγκινημένος και χαμογελαστός, με την ορμή ενός μικρού παιδιού.
Όταν τον ρωτάω για το πώς είδε την Αλίκη, με παραπέμπει στο σενάριο της Γούλβερτον, που του προσέφερε την ευκαιρία να αναδείξει έναν νέο φεμινισμό στον χαρακτήρα μιας κοπέλας που έχει περάσει από την εφηβεία με πολλά προβλήματα, έχει χάσει τον πατέρα της, αλλά αρνείται να συμβιβαστεί. «Η κάθοδός της στην τρύπα είναι μια ακόμη ευκαιρία να αναμετρηθεί με τις αγωνίες της και να δει αν μπορεί να κερδίσει το στοίχημα της ζωής, μέσα από τους επαναλαμβανόμενους εφιάλτες της. Ο χρόνος παίρνει μια ειδική σημασία στον νου της και αυτό, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί την παιδική περιπέτεια της Αλίκης».
Ο Ντεπ είναι, όπως πάντα, πιο λακωνικός και μετρημένος όταν βρίσκεται δίπλα στον μέντορα και φίλο του. Σαν να αρκείται στη σκιά του - ένας άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς δεν θέλει να επικοινωνεί με πολλά λόγια, αλλά προσπαθεί να βρει τον συνομιλητή του συναισθηματικά, με ένα χαμόγελο, μια αστεία παρατήρηση, με τα μάτια. «Με τον Τιμ δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω τα πάντα, να δοκιμάσω και το πιο απίθανο κόλπο, να με ρίξει στον τοίχο και να σκεφτώ κάτι πιο ακραίο να του προτείνω για να λειτουργήσει το όραμά του. Έχουμε χτίσει μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης και καθεμιά από τις 7 ταινίες που έχουμε γυρίζει μαζί είναι ένας βατήρας καινούργιων πραγμάτων». Θα ήταν ο Ντεπ ιδανική Αλίκη, ρωτάω τον Μπέρτον; «Ήθελε να παίξει την Αλίκη ο Τζόνι, να είστε σίγουρος γι' αυτό, αλλά η Μία ήταν καλύτερη και πιο όμορφη». Αναφέρεται στη Μία Βασικόφσκα, Αυστραλή πολωνικής καταγωγής, που ταυτίζεται με την Αλίκη λόγω ηλικίας και αβεβαιότητας. «Θεωρώ πολύ υγιή την έλλειψη σαφούς στόχου από πολύ νωρίς», εξηγεί. «Η αναποφασιστικότητα είναι κάτι διαφορετικό, αλλά προσωπικά δεν αισθάνομαι σίγουρη όταν βαδίζω σε σίγουρα μονοπάτια». Η Μία εκθειάζει τις μανάδες της Ανέτ Μπένινγκ και Τζουλιάν Μουρ στο The kids are allright της Τσολοντένκο και μου λέει πως οι δυο αγαπημένες της σκηνές στην Αλίκη ήταν στον κήπο γιατί έπαιξε μαζί με άλλους ηθοποιούς και όχι μπροστά σε πράσινη οθόνη για τα εφέ, και μέσα στη γιγαντιαία τσαγιέρα: «Σαν να ήμουν κοριτσάκι, ήταν ένα από τα όνειρά μου!».
Η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ είναι η καρτερική σύζυγος του Μπέρτον και τη ρωτάω αν έχει διαφορά ο Μπέρτον στο σπίτι σε σχέση με το πλατό: «Όχι και τόσο. Στο σπίτι, όπως και στο στούντιο, βηματίζει πάνω κάτω και έχω σταματήσει να τον παρακολουθώ γιατί ζαλίζομαι. Του αρέσει τόσο η διαδικασία των γυρισμάτων που κάνει σαν μικρό παιδί, και δεν θέλεις να σταματήσεις έναν ώριμο άνδρα από τις αγορίστικες συνήθειές του γιατί δεν ξέρεις τι κακό μπορεί να προκαλέσεις!». Όλα αυτά τα λέει παίζοντας με ένα παραφορτωμένο κολιέ. Εκτός από τα ρολόγια, έχει προσθέσει μικροσκοπικές τσαγιέρες και ζωάκια, ταυτιζόμενη πλήρως με ένα παραμύθι που δεν θυμάται ακριβώς πότε το πρωτοδιάβασε, αλλά είναι σίγουρη πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της.
Η Αν Χάθαγουεϊ είναι χαρούμενη που πέτυχε τον σκοπό της, δηλαδή να μοιάζει με τη Νόρμα Ντέσμοντ από τη Λεωφόρο της Δύσης. Εξηγεί πως το στήσιμο της Λευκής Βασίλισσας απαιτούσε όχι ακριβώς να περπατάει αλλά να γλιστράει, σαν ονειροπαρμένο ξωτικό που έχει μεταμορφωθεί σε ανθρώπινο ον με πολλές παραδοξότητες. Κι εκεί που έπλαθε την κινησιολογία, κατάλαβε πως τα χέρια της κινούνταν πριν μιλήσει, οδηγώντας τον λόγο της και κάνοντάς τη να μοιάζει με τη βαμπ Ντέσμοντ. Από την Ντέμπι Χάρι δανείστηκε την ασπρίλα και από τον Μπάουι το glam look. Συμφωνήσαμε πως ένας ηθοποιός κατασκευάζει έναν ρόλο όπως μπορεί, από μέσα ή απέξω, και μου είπε πως η Κίντμαν, όταν έπαιξε το Γαλάζιο Δωμάτιο στο θέατρο, αρνήθηκε να κάνει πρόβα φορώντας το κοστούμι, λέγοντας πως αν δεν καταλάβει τον ρόλο χωρίς το απαραίτητο ρούχο, πάει να πει πως δεν μπήκε ποτέ στην ψυχή του.
Αντίθετα, η Αβρίλ Λαβίν, που έγραψε το τραγούδι των τίτλων, το «Alice», με άφησε να καταλάβω πως δεν έχει ψυχή για να κατανοήσει όχι μόνο την Αλίκη, αλλά τι είναι αυτό που κάνει, τέλος πάντων. Δεν είναι αναγκαστικό να κατανοεί ένας καλλιτέχνης ποιο είναι το κίνητρό του, αν είναι ιδιοφυής και η ψυχή του δεν έρχεται σε επαφή με τη θεωρία των κινήτρων του. Η Λαβίν, σίγουρα μακριά από τη γειτονιά της ιδιοφυΐας, κράδαινε τα χέρια της και ίσιωνε το κορμί της, για να πει πως εμπνεύστηκε από τη διαδρομή ενός μικρού κοριτσιού που έπεσε στην τρύπα και επέζησε. Ντα;
σχόλια