»Απ' ό,τι φαίνεται, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ της Βενετίας Μάρκο Μίλερ ετοιμάζει τις βαλίτσες του και αναχωρεί από το ηλεκτρικό του πόστο μετά από 4 επιτυχημένα χρόνια. Γιατί; Δεν λέει και μπορεί να μην το πει ποτέ. Δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο να αντιμετωπίζεις την περίφημη ιταλική καχυποψία αλλά και τον πόλεμο των δύο πόλεων, μετά από την περυσινή απόφαση της Ρώμης και του δελφινοδήμαρχου Βάλτερ Βελτρόνι να αγοράσει μεγάλα ονόματα και να στήσει, φανατασμαγορικώς και υποτυπωδώς, ένα ψευδοφεστιβαλικό αντίπαλο δέος που θα βοηθήσει (εκτός από τον ίδιο) το τουριστικό positioning της Αιωνίας. Με το Τορίνο τριπλέτα, η φιλόδοξη Ιταλία διεκδικεί πλέον τα πρωτεία της μάνας των κινηματογραφικών φεστιβάλ, χωρίς μάλιστα να έχει τοπική κινηματογραφία της προκοπής. Πού να είχε κιόλας...
»Διαδικαστικά, αλλά και κινηματογραφικά, το 64ο φεστιβάλ τα πάει καλά και, από αυτά που έχω δει, οι αγγλόφωνοι δημιουργοί ξεχωρίζουν. Πήγα να πω οι Aμερικανοί, αλλά θυμήθηκα την εντυπωσιακή «Εξιλέωση» του Άγγλου Τζο Ράιτ και το αληθινά πικρό «It's a Free World» του Κεν Λόουτς, για τους μετανάστες στην Αγγλία, που μου άρεσαν πολύ. Δύο πόλοι του βρετανικού σινεμά, το κομψό και το κομμουνιστικό, με τέχνη και τεχνική που οι κινηματογραφίες των υπόλοιπων χωρών δεν συλλαμβάνουν ή συνδυάζουν με άνεση.
»Καλύτερη απ' όλες τις ταινίες μέχρι στιγμής, το «In the Valley of Elah», μια ματιά του Πολ Χάγκις για τον αντίκτυπο του πολέμου του Ιράκ στα χαμένα φανταράκια που επιστρέφουν φορτωμένα με δωρεάν βία και την αποκτήνωση που προκαλεί η επιβολή του ισχυρού. Ακριβώς στο ίδιο θέμα, ο Μπράιαν ντε Πάλμα έμεινε στο πεδίο της μάχης και απέτυχε τονικά και καλλιτεχνικά στο «Redacted». Αμφότεροι βασίστηκαν σε βιντεάκια και mms των στρατιωτών. Στην πρώτη ταινία, ο Τόμι Λι Τζόουνς ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ερμηνευτικά ύψη, το απόλυτο μίνιμαλ στην έκφραση, γιαπωνέζικα λιτός και περιεκτικός. Μεγάλος ηθοποιός, ανδρική ερμηνεία της χρονιάς.
»Και ο Μάικλ Κέιν στο Sleuth, το παλιό θεατρικό που είχε κάνει ταινία ο Ζίνεμαν. Στα 73 του, ανέλαβε το ρόλο του Λόρενς Ολίβιε και τον δικό του χαρακτήρα παίζει ο Τζουντ Λο. Το σενάριο του Πίντερ ανανεώνει και μοιράζει την τράπουλα, παίζει με τις λέξεις, κοροϊδεύει και παραπλανεί. Ο Κέιν δεν χρειάζεται να τα πει όλα, καθώς τα δίνει όλα με δύο τρεις μικρές ματιές. Ωραία ταινία, θεωρητικά βαρετή, αφού δύο άνδρες τρώγονται σε ένα σπίτι, αλλά επινοητική και εκρηκτική στην κλιμάκωση της ατμόσφαιρας.
»Ξαναγυρίζω στον Χάγκις, γιατί μου έκανε εντύπωση μια απάντησή του στο ερώτημα αν θα σκηνοθετούσε κάποια ταινία Τζέιμς Μποντ, μιας και γράφει ξανά το σενάριό της και έχει πλέον αναγνωριστεί και ως σκηνοθέτης. «Ά, όχι, δεν διαθέτω τις τεχνικές γνώσεις και την κατάρτιση για κάτι τέτοιο». Τι σπουδαίο να ξέρεις μέχρι πού να απλώνεις το χέρι σου. Κι αν το σχηματικό Crash πήρε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, τότε το In the Valley of Elah πρέπει να πάρει Νόμπελ;
»Ο γερό Ντίνο ντε Λαουρέντις τσαντίστηκε με τους Ιταλούς δημοσιογράφους και έκοψε με το έτσι θέλω την πρώτη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας του Γούντι Άλεν «Το Όνειρο της Κασσάνδρας» (ένα τζούφιο και κακοπαιγμένο αναμάσημα του Matchpoint), αναγκάζοντας ένα σωρό ανθρώπους να συνωστισθούν στην επόμενη, για να προστατέψει το προϊόν το οποίο υπογράφει ως παραγωγός. Αναρωτήθηκα αν κάποιος, οποιοσδήποτε, έστω και εμβληματικός, μπορεί και διαθέτει τη δικαιοδοσία να το κάνει σε ένα διεθνές φεστιβάλ, και μάλιστα το αρχαιότερο. Ναι, μπορεί.
»Ο Τζορτζ Κλούνι τσαντίστηκε στη συνέντευξη Τύπου, γιατί κάποια τον ρώτησε πώς γίνεται να οργανώνει σταυροφορίες για το Νταρφούρ και να κάνει διαφημίσεις για διεφθαρμένες εταιρείες, όπως η Νεστλέ. «Δεν θα απολογηθώ επειδή πρέπει να βγάλω το ψωμί μου», της απάντησε. Είμαι σίγουρος πως θα έδινε μια ενδιαφέρουσα θεωρία αν ο τρόπος ήταν καλύτερος και ο τόπος διαφορετικός - αμύνεσαι αναγκαστικά μπροστά σε χίλιους νοματαίους και πρέπει να είσαι σούπερμαν ή χυδαίος για να ανταπεξέλθεις. Ο χαρακτήρας του στο Michael Clayton, γκρίζος, στριμωγμένος, σβησμένος, υποχείριο εταιρικών συμφερόντων, είναι εξαιρετικός.
»Όπως και οι σκηνές σεξ στο Προσοχή: Πάθος του Ανγκ Λι. Λειτουργικές και αναπολογητικές, ήδη έλαβαν το εμπορικό χαστούκι του Αυστηρώς Ακατάλληλο στην Αμερική, αλλά οι παραγωγοί δήλωσαν πως δεν θα βγάλουν τσακιστό καρέ για τα εισιτήρια. Και πολύ καλά θα κάνουν.
»Ο Γουές Άντερσον γίνεται εξωτικός, είναι πάντα επινοητικός και ελαφρώς διασκεδαστικός, αλλά παραμένει ραψωδός της weirdness για χάρη της weirdness, με το The Darjeeling Limited.
»Το The Assassination of Jesse James είναι τόσο αργό, τουλάχιστον όμως δεν διαθέτει την απλοϊκή πολιτικό-θρησκευτική ατζέντα του Ρίτσαρντ Γκιρ στο Hunting Party - εγκλήματα πολέμου στο όνομα του Θεού, για όνομα του Βούδα!
σχόλια