» ΟΚώστας Γαβράς θα γυρίσει την πρώτη τουταινία στη Ελλάδα, το Edenis West, καινομίζω πως δεν θα είναι η τελευταία.Του πήρε 50 χρόνια να το αποφασίσει, αλλάτώρα που πήρε το κολάι μάλλον θα τοξανακάνει, και μάλιστα με εξολοκλήρουελληνική παραγωγή (εικάζω). Τον είδαστη συνέντευξη Τύπου, όπως πάνταγοητευτικά λιγόλογο, να μιλάει για τοσχέδιο που θα μπορούσε να χαρακτηριστείαυτοβιογραφικό, μιας και ο μετανάστηςφεύγει από την Ελλάδα και καταλήγειστη Γαλλία, διαφορετικά φυσικά από τονΓαβρά, αλλά με μια περιπέτεια στην πλάτητου. Είναι ο μόνος σκηνοθέτης που, απ'ό,τι διαπίστωσα, χαίρει άκρας εκτιμήσεωςτων συναδέλφων κριτικών όλων των τάσεωνκαι ποιοτικών διαστάσεων: με την ίδιαθέρμη τον χαιρέτησε ένας επειδή έχειπάρει Όσκαρ στην καριέρα του, και μεακριβώς ισόποση χαρά ένας άλλος, επειδήείναι αριστερός. Ο καθένας με την πετριάτου και τον καθρέφτη-μεζούρα του. Έλαπου τον Κώστα Γαβρά δεν τον νοιάζουναυτά, και, αντίθετα με τους Έλληνεςσκηνοθέτες, ποτέ δεν ασχολείται μεκριτικές και φυσικά με κριτικούς.
» Τιςοποίες φυσικά διαβάζουν με μανία οιΈλληνες δημιουργοί και πλέον δεν αφήνουνασχολίαστες. Μου θυμίζει την τρομερήτακτική του ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων,όταν στην κρατική τηλεόραση έδειχνετο ρεπορτάζ για το κυβερνητικό έργο,μετά την αντίδραση της δεξιάςαντιπολίτευσης και καπάκι το λίβελοτου κυβερνητικού εκπροσώπου, ανταπάντησηκαι τέλος. Οι σκηνοθέτες θέλουν να είναικαι κυβέρνηση που κάνει έργο και οκυβερνητικός εκπρόσωπος του εαυτούτους, αν υποθέσουμε πως η κριτική είναιη στείρα αξιωματική αντιπολίτευση;Μήπως τον τελευταίο λόγο θα έπρεπε ναέχει μόνο το κοινό και όλοι να κάτσουνστη σειρά που επιβάλλει η παραγωγικήδιαδικασία; Φυσικά είναι δικαίωμα τουκαθενός να εκφράζει γνώμη σε δεύτερηκαι σε τρίτη ταχύτητα. Ακούω όμως ένανΜαρούδα στα αυτιά μου. Η γκρίνια είναιπεριττή και φαύλη.
» Κυριακήβράδυ. Σε ένα από τα μεζεδοπωλεία σταΛαδάδικα της Θεσσαλονίκης, τρώμε μετον Τζον Σέιλς, τον Κρις Κούπερ και τονΤζον Μάλκοβιτς - το δείπνο είναι προςτιμήν του τελευταίου. Μπαίνει και τουςσυστήνεται ο Αλφόνσο Κουαρόν. Λίγοαργοπορημένος, φτάνει ο ΝτέιβιντΣτράδερν. Το φεστιβάλ είναι ευμέγεθεςκαι οι casual συνευρέσειςανατρέπουν ευχάριστα τη γιγάντωσή του.Δεν είναι συχνό το φαινόμενο να ακούςτον Μάλκοβιτς να εξηγεί την απόφασήτου να εγκαταλείψει τη Γαλλία, να αναλύειτην πολιτική του Σαρκοζί, και ταυτόχρονανα γνωρίζεται για πρώτη φορά με ανθρώπουςπου πραγματικά εκτιμά, πίνοντας χύμακόκκινο από τον Όλυμπο.
» Στοίδιο δείπνο, η σκηνογράφος Εύα Νάθεναμου θύμισε ένα επτάλεπτο φιλμάκι τουΓαβρά για τον Παρθενώνα που είχεπροβληθεί πριν από μερικά χρόνια στηΜετροπόλιταν Όπερα, στο πλαίσιο τηςΠολιτιστικής Ολυμπιάδας. Κάπου είναικαταχωνιασμένο επισήμως. Δεν θα ήτανκαλό να το δούμε κι εμείς, κάπου, κάποτε,στην κρατική τηλεόραση ίσως;
» Εξαιρετικήη επιμέλεια της Μισέλ Βάλεϊ για τηνέκθεση του Νίκου Νικολαΐδη στο ΜουσείοΚινηματογράφου, στις αποθήκες. Μεενθυμήματα του σκηνοθέτη σκορπισμέναμε ροκ διάθεση, τον Σταχτοπούτο με τονΤζέρι Λιούις να παίζει σαν λούπα σε έναμόνιτορ, ατάκες από τις ταινίες τουαναρτημένες σε μαύρο πλαίσιο, τον ήχομόνο από τα φιλμ του να ακούγεται στηνείσοδο, ένα τζουκ μποξ, propsκαι μικρού μήκους από νέους σκηνοθέτεςστο ύφος του Νικολαΐδη, ειδικά γυρισμένεςγι' αυτόν, το σχόλιό του ήταν παρόν.
» Είδατη Ντάμα Σπαθί (1966) του συγκινημένουστη βράβευσή του Γιώργου Σκαλενάκη.Διαθέτει δύο από τους πιο όμορφουςπρωταγωνιστές που αντίκρισε ελληνικόςφακός (Ναθαναήλ, Φωκάς), δύο τρομερέςσκηνές σε μουσική Μαρκόπουλου, αλλάnoir, συγγνώμη, δεν είναι.Ο Νικολαΐδης, ναι, είναι noir.
» Είδαεπίσης το ολόφρεσκο Therewill be bloodτου Πολ Τόμας Άντερσον. Είναι σπουδαίοέργο, στη φλέβα του Γουέλς, του Κιούμπρικκαι του Χιούστον και ο Ντάνιελ ΝτέιΛιούις, που ακούγεται σαν τον Χιούστον/ΝόαΚρος στην Τσάιναταουν, δίνει ανεξίτηληερμηνεία. Αν ο Butcher Billήταν η Αμερική, ο Ντάνιελ Πλέινβιουείναι η αμερικάνικη βία που ορέγεταιτην απληστία και τρώει τις σάρκες της.Και η μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ τωνRadiohead απρόσμενη, η πρώτηκλασική του 21ου αιώνα. Να τοπεριμένετε, από τη νέα χρονιά όμως.
σχόλια