Ο Ιωάννης Συκουτρής γεννήθηκε στην Σμύρνη, το 1901. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, και μόνο χάρη στη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής της Σμύρνης μπόρεσε να τελειώσει το σχολείο. (Εντύπωση είχε προκαλέσει η ικανότητά του να χειρίζεται την αρχαία ελληνική και τα κείμενα που δημοσίευε στο περιοδικό του σχολείου.) Όταν το 1918 αποφοίτησε απ' την Ευαγγελική Σχολή διορίστηκε κατευθείαν ως δάσκαλος σε χωριό της Μανγησίας. Το επόμενο έτος μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Οι σπουδές του πολλές (εκτός των άλλων σε πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Λειψίας κοντά σε μεγάλους φιλολόγους όπως ο Ούλριχ Βιλαμόβιτς και ο Βέρνερ Γιέγκερ) και οι μελέτες και δημοσιεύσεις του ακόμα περισσότερες. Τον ζητούσαν ξένα πανεπιστήμια όμως αυτός απέρριπτε τις προσφορές και επέμενε να διδάξει στην Ελλάδα.
Το 1936 επιχείρησε να γίνει καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στην Φιλοσοφική Σχολή. Οι εχθροί του επιχείρησαν -και κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό- να τον απαξιώσουν για να μην αποκτήσει την έδρα. Χρησιμοποίησαν τη μετάφραση που είχε κάνει ο Συκουτρής στο Συμπόσιο του Πλάτωνα (τον κατηγόρησαν ψευδώς πως επινόησε αναφορές στις γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα) και τον κυνήγησαν ανελέητα. Παρότι ο ίδιος απέδειξε πως η μετάφρασή του ήταν σωστή, κλείστηκε στον εαυτό του και υπέφερε από κατάθλιψη που τον οδήγησε στην αυτοκτονία...
Ο Συκουτρής πήρε δηλητήριο και πέθανε σε ξενοδοχείο της Κόρινθου την 21η Σεπτεμβρίου του 1937.
Η κηδεία του έγινε το επόμενο πρωί στην Αθήνα. Παρόντες εκτός απ' τη σύζυγό του ήταν λιγοστοί καθηγητές του Πανεπιστημίου και μερικοί μαθητές του...
Ο μεθυσμένος ήρωας
Άρθρο του αμερικανού καθηγητή και μπλόγκερ των Times της Νέας Υόρκης Alexander Nazarian για τις οινοποτικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Βλ. New York Times και nylou.com για την αναδημοσίευση.
Ένας φοιτητής μου, σε μάθημα Αγγλικής φιλολογίας, πρόσφατα με ρώτησε σχετικά με τις ατελείωτες αναφορές στην οινοποσία που περιέχονται στην Οδύσσεια. Η ερώτηση, που δεν είχε σχέση με το μάθημα μου, ήταν καλή. Το κρασί έχει συνεχή παρουσία στο επικό ποίημα, του οποίου η πιό γνωστή εικόνα είναι του "οίνοπος πόντου", της σκοτεινής σαν το κρασί θάλασσας, που διαπλέει ο Οδυσσέας αναζητώντας την αγαπημένη Ιθάκη του. Συχνά επενεργεί ως τονωτικό στο απίστευτα μακρύ ταξίδι προς την πατρίδα από τον Τρωικό Πόλεμο, όμως μερικές φορές το κρασί είναι ισχυρότερο από το σπαθί, όπως όταν ο Οδυσσέας ξεφεύγει από την σπηλιά του Κύκλωπα αφού τον έχει μεθύσει. Ο Όμηρος μπορεί να ήταν τυφλός, ήξερε όμως να εκτιμά το κρασί και επιφύλασσε τα πλουσιότερα επίθετα του λόγου του γι' αυτό: δυνατό, γλυκό, ατίθασο, λαμπρό, γυαλιστερό, γκαρδιακό, μελιστάλαχτο, ευφραντικό και, φυσικά, ακαταμάχητο.
Ένα μεγάλο μέρος της Οδύσσειας, με τα ατελείωτα γλέντια και τις περιπέτειες, διαβάζεται σαν ιστορία του Τζέιμς Μποντ, με κούπες κρασί αντί για ποτήρια με μαρτίνι, αλλά στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κυριαρχούν η διδασκαλίες σχετικά με τα ηρωικά αρχέτυπα και τον δακτυλικό εξάμετρο. Είναι γεγονός ότι καμμιά εξέταση πολλαπλών επιλογών δεν θα περιλαμβάνει ερωτήσεις σχετικά με την λεπτομερή ιεροτελεστία οινοποσίας που διαπερνούσε τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Όμως οι εκπληκτικοί αμφορείς του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, οι διάλογοι του Πλάτωνα, τα έργα του Ευρυπίδη, όλα μαρτυρούν μια μακρά σχέση με το αλκοόλ.
Δεν περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου προσφέροντας σπονδές στον Διόνυσο, αλλά θαυμάζω το πόσο ανοιχτοί ήταν οι Έλληνες σχετικά με τον ρόλο του αλκοόλ στην κοινωνία τους. Στους σύγχρονους καιρούς φαίνεται ότι μετακινούμεθα με ευκολία στα άκρα, είτε καταναλώνοντας υπερβολικά ή προσποιούμενοι ότι το αλκοόλ δεν υπάρχει, χωρίς να αναγνωρίζουμε τον υγιή μέσο δρόμο.
Οι Έλληνες μας δίδαξαν πολλά για την φιλοσοφία, την διακυβέρνηση και την τέχνη. Μπορούμε επίσης να διδαχθούμε από την οινοποσία τους. Αγαπούσαν το κρασί, ήξεραν όμως ότι η κατανάλωση του πρέπει να ελέγχεται προσεκτικά. Το ζυμωμένο σταφύλι αποτελούσε ένα μυστήριο αντικείμενο: η ιδέα της "ανάγκης" να μεθύσει κανείς, της χρήσης του οινοπνεύματος για το μούδιασμα των δυσκολιών της ζωής, θα έμοιαζε ως διαφθορά ενός πάθους που απολάμβαναν τόσο οι θεοί όσο και οι θνητοί.
Να μην παρεξηγηθώ: δεν περνώ τον ελεύθερο χρόνο μου προσφέροντας σπονδές στον Διόνυσο, αλλά θαυμάζω το πόσο ανοιχτοί ήταν οι Έλληνες σχετικά με τον ρόλο του αλκοόλ στην κοινωνία τους. Στους σύγχρονους καιρούς φαίνεται ότι μετακινούμεθα με ευκολία στα άκρα, είτε καταναλώνοντας υπερβολικά ή προσποιούμενοι ότι το αλκοόλ δεν υπάρχει, χωρίς να αναγνωρίζουμε τον υγιή μέσο δρόμο. Ως συνεχές συνεκτικό στοιχείο μεταξύ της εφηβείας και της ωριμότητας, θεωρώ ότι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό γιατί ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εφήβων ανακαλύπτει την οινοποσία σε μπαρ που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι σερβίρουν.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι ένας σύγχρονος Αριστοτέλης θα βρισκόταν ποτέ να πλέει στην μπύρα σε πάρτυ Αμερικανικού πανεπιστημίου. Στο εξαιρετικό του βιβλίο "Courtesans & Fishcakes: The Consuming Passions of Classical Athens," ο Τζέιμς Ντέιβιντσον περιγράφει το συμπόσιο, "ένα κλασσικό πάρτυ συντηρητικής οινοποσίας" συνηθισμένο στα πλουσιότερα σπιτικά της Αθήνας, όπου σημαντικοί πολίτες διεξήγαγαν ζωηρούς διαλόγους, με τα δοχεία κρασιού να ελέγχονται από το αυστηρό βλέμμα του συμποσιάρχη. Το πιό διάσημο από αυτά περιγράφεται στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, όπου ο Σωκράτης και οι φίλοι του, ακόμη μεθυσμένοι από την κρεπάλη της προηγούμενης νύχτας, αποφασίζουν να πιούν λίγο. Η εγκράτεια έχει αποτελέσματα: στην κουβέντα που ακολουθεί, δημιουργούν μιά ασύλληπτη εικόνα της αγάπης, που έχει κυριαρχήσει στην Δυτική φαντασία για πάνω από δύο χιλιετίες.
Όμως, εν μέσω της φιλοσοφικής τους ευφορίας εμπεριέχεται μια αυστηρή προειδοποίηση σχετικά με την μετριοπάθεια: ο όμορφος νεαρός Αλκιβιάδης "καταφτάνει σε κατάσταση προχωρημένης μέθης", γράφει ο Ντέιβιντσον. Προσπαθεί να γίνει αρεστός, αν και μεθυσμένος, στον Σωκράτη, ο οποίος, όμως, δεν δείχνει ανεκτικότητα σε ανοίκιες κολακίες και οικιότητες. Ο Αλκιβιάδης κάποια στιγμή συνέρχεται, αλλά σύντομα καταφτάνει μια ομάδα μεθυσμένων διασκεδαστών. "Παντού φασαρία, και όλοι άρχισαν να πίνουν άτακτα", παρατηρεί ενοχλημένος ο Πλάτωνας. Η γιορτή της οινοποσίας γρήγορα λαμβάνει τέλος άδοξα γιατί η αγάπη του ποτού νικάει την αγάπη για την αλήθεια.
Η τάξη στην Ελλάδα είχε τον αντίποδα της, όχι όμως την συνήθη, χαοτική μέθη μέχρις εσχάτων, αλλά μιά ελεγχόμενη έκσταση που επέτρεπε στους Έλληνες να πλησιάζουν τα όρια της μέθης χωρίς να πνίγονται σε αυτήν. Σήμερα ο όρος "παράλογη ευφορία" συνδέεται με χρεωκοπίες και κατασχέσεις, για τους Έλληνες ένα μέτρο παραλογισμού αντιστάθμιζε την κυριαρχία της λογικής. Όταν ο κόσμος τους, απροσδόκητα παρόμοιος με τον δικό μας στις πιέσεις και τις αγωνίες του, επηρρεάζε περισσότερο από το κανονικό τον εσωτερικό τους κόσμο, οι Έλληνες κατέφευγαν σε ένα "λιγότερο συνειδητό επίπεδο ανθρώπινης εμπειρίας", όπως το αποκάλεσε ο Ε.Ρ. Ντοντς στο ιστορικό βιβλίο του "Οι Έλληνες και το Παράλογο".
Το κρασί προσέφερε την διαφυγή από την λογική σκέψη, ειδικά στην διάρκεια των εορτών του Διονύσου, τα οποία, εν τέλει, εξελίχθηκαν σε θεατρικές παραστάσεις. "Ο Διόνυσος προσέφερε την ελευθερία", γράφει ο Ντοντς. "Ήταν στην ουσία ο θεός της χαράς", σε αντίθεση με τον συγκρατημένο υποστηρικτή της λογικής, τον Απόλλωνα. Αλλά οι Έλληνες καταλάβαιναν επίσης πόσο εύκολο ήταν να εκφυλισθεί σε απαίσια κατάχρηση η Διονυσιακή έκσταση. Ο Ευρυπίδης, στις Βάκχες, περιγράφει μια ομάδα γυναικών που, υπό την επήρρεια του Διονύσου, δολοφονούν τον βασιλιά Πενθέα της Θήβας, ξεσκίζοντας τα μέλη του. Εκεί παρουσιάζεται η σκοτεινή πλευρά της κατανάλωσης "συντριβανιών κρασιού".
Τίποτε από όλα αυτά δεν ανέφερα στην τάξη μου. Ίσως φοβήθηκα να αναπτύξω ένα τόσο ώριμο θέμα σε τόσο νεαρό κοινό. Ή, ίσως η παραδοσιακή ψύχωση του φιλόλογου να καλύψει κάθε γραμματική έννοια και φιλολογικό όρο με οδήγησε σε πιό πρακτικά ζητήματα. Όμως, η ερώτηση του φοιτητή μου προκάλεσε μιά ζωηρή, αν και σύντομη, κουβέντα. Κάποιος είπε ότι δεν αρμόζει το ποτό στους ήρωες, ενώ άλλοι συμφώνησαν ότι με απώτερο στόχο την επιστροφή στην πατρίδα του, ο Οδυσσέας δεν είχε χρόνο για μεθύσια. Θα είχε χρόνο για γλέντια μετά, είπαν.
Τα επιχειρήματα αυτά δεν με ικανοποίησαν και η ερώτηση συνέχισε να με απασχολεί ώσπου, μερικές μέρες αργότερα, βρήκα τους στίχους στην Οδύσσεια που περιγράφουν συνοπτικά την πολυπλοκότητα της Ελληνικής στάσης έναντι του ποτού. Ο Οδυσσέας μιλάει με έναν φιλικό χοιροτρόφο και, αν και είναι μεταμφιεσμένος, οι κουβέντες του είναι απόλυτα ειλικρινείς:
Το κρασί είναι που με οδηγεί, το άγριο κρασί
που κάνει και τον σοφότερο άνδρα να τραγουδάει φωναχτά,
να γελάει σαν ανόητος - κάνει τους ανθρώπους να χορεύουν, ακόμα
τον προκαλεί να πει ιστορίες που καλύτερα να μην λεχθούν.
Ύστερα από δύο δεκαετίες μακρυά από το σπίτι του, θα είχε τόσα πολλά να πεί, τόσες ανομολόγητες ιστορίες φίλων που χάθηκαν και μαχών που κερδήθηκαν. Βάλτε του κάποιος ένα ποτήρι ακόμη.
Έρωτος τρόπος
(απόσπασμα από το "Πλάτωνος Συμπόσιον", μετάφραση Ιωάννου Συκούτρη).
Ως υιός λοιπόν του Πόρου και της Πενίας πού είναι ο Έρως,συμβαίνει ώστε η κατάστασίς του να είναι η εξής: Πρώτα πρώτα είναι αιωνίως πτωχός και κάθε άλλο παρά άπαλός και ωραίος,όπως τόν φαντάζεται ο κόσμος.Αντιθέτως είναι τραχύς και απεριποιήτος και ανυπόδυτος και άστεγος' πλαγιάζει πάντοτε χάμω και χωρίς στρώματα,κοιμάται εις τό ύπαιθρον,εις τά κατώφλια,καί τούς δρόμους,έχει της μητέρας του το φυσικόν,διαρκή επομένως σύντροφον τήν στέρησιν.Αφ' ετέρου κατά του πατέρα του τό φυσικόν είναι παγιδευτής πανούργος των ωραίων καί των εκλεκτών,είναι γενναίος καί ριψοκίνδυνος και ενεργητικός,κυνηγός φοβερός,εξυφαίνων νέα διαρκώς σχέδια,της φρονήσεως επιθυμητής καί επινοητητικός,τήν γνώσιν ζητών επί ζωής,τρομερός εις τό νά μαγεύη μέ γοητείας,μέ βότανα,με λόγια ωραία.Μέ αθάνατον όμοιος δέν είναι εις τήν φύσινν του ούτε μέ θνητόν,αλλά εντός μιας καί της αυτής ημέρας,πότε ανθεί και ζη,όταν ευπορίαν εύρη,πότε αποθνήσκει καί πάλιν ξανζωντανεύει,χάρις εις τήν πατρικήν του φύσιν και πάλιν ό,τι αποκτά κάθε φοράν,του φεύγει διαρκώς μέσ' από τά δάκτυλα.Έτσι ούτε άπορος ποτέ τελείως είν' ο Έρως,ούτε πλούσιος είς μέσα.
29. Τελευταίος αναβαθμός
(απόσπασμα από το "Πλάτωνος Συμπόσιον", μετάφραση Ιωάννου Συκούτρη, επιμέλεια -δημοσίευση CaRiNa/ apeiro.blogspot.gr).
Προσπάθησε όμως" πρόσθεσε "να εντείνης την προσοχήν σου, όσον ημπορείς περισσότερον. Όστις λοιπόν εις την σπουδήν της τέχνης της ερωτικής οδηγηθή εις τούτο το σημείον, θεώμενος ορθώς, την μίαν μετά την άλλην, τας διαφόρους μορφάς του ωραίου, όταν προχωρήση πλέον προς το τέρμα της ερωτικής μυσταγωγίας, θ' αντικρύση εξαφνικά ένα κάλλος θαυμασίας φύσεως, εκείνο ακριβώς, Σωκράτη, το κάλλος, χάριν του οποίου κατεβλήθησαν και αι προηγούμεναι ταλαιπωρίαι όλαι, το οποίον πρώτον μεν υπάρχει αιώνιον και δεν υπόκειται ούτε εις γένεσιν ούτε εις αφανισμόν,ούτε εις αύξησιν ούτε εις ελάττωσιν,έπειτα δεν είναι ωραίον από μιας απόψεως, άσχημον από της άλλης, ούτε ωραίον σήμερον,αύριον όχι,ούτε σχετικώς με τούτο ωραίον, σχετικώς μ' εκείνο άσχημον,ούτε εδώ ωραίον, εκεί άσχημον, ωσάν να ήτο δια μερικούς ωραίον, δι' άλλους άσχημον. Ούτε αφ' ετέρου θα του παρουσιασθή το ωραίον υπό την μορφήν ενός προσώπου ή χειρών ή άλλου τινός σωματικού, και ούτε υπό την μορφήν ενός λόγου ή μιας επιστήμης, ούτε πάντως ως υπάρχον εις ένα διάφορον ον, εις ένα έμψυχον π.χ. ή εις ένα τοπίον ή εις τον ουρανόν εις άλλο τι' άλλ' ως κάτι που υπάρχει μόνον του, αυτοτελώς, με τον εαυτόν του, ενιαίον εις την μορφήν, αιώνιον, όλα δε τ' άλλα τα ωραία μετέχουν εκείνου κατά τοιούτον τινα τρόπον, ώστε, με την γένεσιν και τον αφανισμόν εκείνων, εκείνο μήτε άυξησιν μήτε ελάττωσιν καμμίαν να υφίσταται μήτε κανέναν άλλον επηρεασμόν. Όταν λοιπόν χάρις εις την ορθήν της παιδεραστίας εφαρμογής, αναβή από τα φαινόμενα εδώ κάτω, και αρχίση ν' αντικρύζη εκείνο το κάλλος, προσεγγίζει σχεδόν, θα έλεγα, το τέρμα. Διότι αυτό ακριβώς είναι η ορθή προς τα ερωτικά οδός, είτε αυτοβούλως βαδίζεις είτε υπ' άλλου οδηγείσαι, ν' αρχίζης από τα ωραία εδώ κάτω εν όψει εκίνης της ωραιότητος και ν΄αναβαίνης διαρκώς, μεταχειριζόμενος, βαθμίδας, ούτως ειπείν, από το ένα προς τα δύο και από τα δύο προς όλα τα ωραία σώματα, και από τα σώματα τα ωραία προς τας ωραίας πράξεις και από τας πράξεις προς τας μαθήσεις τας ωραίας, έως ότου από τας μαθήσεις φθάσης εις εκίνην τελικώς την μάθησιν, η οποία είναι μάθησις εκείνου του απόλυτου κάλλους, όχι άλλου, και γνωρίσης αυτό τούτο το κάλλος το απόλυτον.
Εις αυτό της ζωής το στάδιον, αγαπητέ Σωκράτη" είπεν η ξένη από την Μαντινείαν "παρά οπουδήποτ' αλλού,αξίζει του ανθρώπου η ζωή, με την θεάν του κάλλους του απολύτου. Αν τύχη κάποτε και το ειδής,θα σου φανή πως δεν συγκρίνεται με χρυσόν ή φορέματα πολυτελή, με τα ωραία παιδιά και τους εφήβους, εις των οποίων την θέαν χάνεις τώρα" τα λογικά σου και πρόθυμος είσαι,και συ και πλήθος άλλοι, όταν βλέπετε τους αγαπημένους σας και ευρίσκεσθε διαρκώς μαζί των, αν ήταν τρόπος, μήτε να τρώγετε μήτε να πίνετε, και μόνον ν' απολαύσετε την θέαν και την συντροφιά των. Φαντάσου" είπε "τώρα,αν κανενός εδίδετο η χάρις το απόλυτον κάλλος ν' αντικρύση, άδολον, καθαρό, αμιγές, όχι ανακατωμένον με σάρκας γηϊνας και χρώματα και κάθε άλλην ματαιότητα θνητήν, αλλ' αν το κάλλος το απόλυτον ηδύνατο ν' αντικρύση εις την θείαν μοναδικότητα της μορφής του! Ανάξιος, φαντάζεσαι, θα ήτον ο βίος ενός ανθρώπου" είπεν "που έχει το βλέμμα του προς τα εκεί,και εκείνο ευρίσκεται μαζί; Ή λησμονείς" προσέθεσε "ότι εδώ, και μόνον εδώ, θα έχη το χάρισμα, βλέπων με ό,τι είναι ορατή την ωραιότητα,να γεννά όχι φαντάσματ΄αρετής, αφού δεν είναι φάντασμα αυτό που αγκαλιάζει ", αλλά την αληθινήν, αφού την αλήθειαν αγκαλιάζει; Και όταν γεννήση και αναθρέψη αρετήν αληθινήν,έχει την δυνατότητα να γίνη των θεών ο αγαπημένος και, όσον είναι θεμιτόν εις έναν άνθρωπον, αθάνατος και εκείνος".
Ψύλλοι στ’ άχυρα (με αφορμή τον Ιωάννη Συκουτρή)
'Αρθρο στα Νέα του Κώστα Γεωργουσόπουλου (17-18/9/2011). Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Lectores et recitatores.
«Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1937, πριν από εβδομήντα τέσσερα χρόνια, έκανε μια εθελούσια πτήση από τον βράχο του Ακροκόρινθου ο Ιωάννης Συκουτρής, ένας νεότατος και ιδιοφυής κλασικός φιλόλογος, θύμα του φθόνου, της μιζέριας και της υποκριτικής κοινωνίας της Ελλάδας, την εποχή που ο σπιθαμιαίος δικτάτορας παιάνιζε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό, τρομάρα του.
Θα μου πείτε πώς το θυμήθηκα αυτό το αποτρόπαιο για την πνευματική ζωή του τόπου γεγονός, σήμερα. Αλίμονο, σήμερα πιο επίκαιρο ηχεί αυτό που ο καθηγητής και ακαδημαϊκός τότε Σωκράτης Κουγέας είχε εκφράσει αλληλέγγυος εν ζωή με τον Συκουτρή, στον επικήδειο λόγο του. «Μικρό κανόνι εκρέπαρε και ξαρματώθη κάστρο», στίχο από ένα μανιάτικο μοιρολόγι, ένα από κείνα που ο Κουγέας είχε συλλέξει σε μια σπουδαία του συλλογή. Πράγματι οι μικρόψυχοι της εποχής, συνάδελφοι εν πανεπιστημίω, δημοσιογράφοι και άλλοι επιστρατευμένοι συκοφάντες από όλα τα κοινωνικά στρώματα ήταν ένα άθλιο κανονάκι της φωτιάς, που όμως σώριασε έναν γίγαντα της επιστήμης.
Ο Συκουτρής, φιλόλογος ολκής, που σε ηλικία που άλλοι σπάνε μόλις το αυγό και ξεμυτίζουν στον επιστημονικό χώρο, είχε διαπρέψει στη Γερμανία. Είχε εκλεγεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πράγας, θέση που δεν δέχτηκε γιατί ήθελε να προσφέρει τις γνώσεις του και τα παιδαγωγικά του οράματα στην πατρίδα, διορίστηκε υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών αλλά δεν ψηφίστηκε ως καθηγητής γιατί έπεσαν οι ψύλλοι να τον φάνε.
Σήμερα που το πανεπιστήμιο, όπως όλοι οι θεμελιώδεις θεσμοί της κοινωνίας μας, περνάει κρίση και τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα πετροβολούν, όπως οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι, κάθε προσπάθεια για προσαρμογή του τουλάχιστον στα προ πεντηκονταετίας ισχύοντα στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, είναι πρόσφορο και αναγκαίο απαιτητικά να ανατρέξουμε στον διωγμό που υπέστη ο Συκουτρής, συμβολικό παράδειγμα, όσων άλλων δασκάλων, συγγραφέων, καλλιτεχνών που τράβηξαν του λιναριού τα πάθη, υπερασπιζόμενοι αξίες, ιδέες, πρωτοπόρες γνώσεις. Να θυμηθούμε τον Ροΐδη και τους διωγμούς για την «Πάπισσα Ιωάννα», τον αφορισμό του Λασκαράτου, τους προπηλακισμούς του Ψυχάρη, τον απηνή διωγμό και την αυτοκτονία του Καρυωτάκη, τους χυδαίους υπαινιγμούς εναντίον του Καβάφη, τις δίκες και τους διωγμούς του Δελμούζου, του Δ. Γληνού, του Παπανούτσου, τον αφορισμό και την πολεμική λυσσαλέα του Καζαντζάκη, τις απολύσεις από δημόσιες θέσεις του Βάρναλη, του Βάρβογλη, του Παρθένη, τις εξορίες του Κατράκη, του Ρίτσου, του Δεσποτόπουλου, τις καταδίκες σε θάνατο του Αναγνωστάκη, την υποχρεωτική προσφυγιά της Αξιώτη, του Δ. Χατζή, του Μακρή, του Σεβαστίκογλου, του σκηνοθέτη Γιαννίδη, του Λουντέμη.
Και να ήταν μόνο το κράτος της Δεξιάς, δικτατορικό ή αστικό, που γινόταν αστυφύλακας ιδεών και βασανιστής ιδεολόγων. Η δογματική Αριστερά και τα σταλινικά πρότυπα και μιμήματα κυνήγησαν και απομόνωσαν, συχνά εξόντωσαν, αριστερούς διανοουμένους. Ο Κατσαρός, ο Πατρίκιος, ο Αναγνωστάκης, ο Αλεξάνδρου, ο Τσίρκας αντιμετώπισαν άτυπα κομματικά δικαστήρια. Ακόμη και τον Ρίτσο μετά τη Μεταπολίτευση, νεολαίοι μιας ζντανοφικής νοοτροπίας εξαιτίας της δημοσίευσης του εξομολογητικού αυτοβιογραφικού έργου του, τον χαρακτήριζαν σε κομματικά περιοδικά «παρακμιακά μικροαστό»!
Ο Συκουτρής τόλμησε να ταράξει τα νερά της πανεπιστημιακής ραστώνης. Και την εποχή που στη Ρωσία του Στάλιν και στη Γερμανία του Χίτλερ γίνονταν τα πογκρόμ και τα ολοκαυτώματα εναντίον των αντιφρονούντων, των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των ομοφυλοφίλων, ο Συκουτρής με νηφαλιότητα, επιστημονική τεκμηρίωση, ποιητική ερμηνευτική φαντασία, αναλύει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας φιλοσοφίας αλλά και λογοτεχνίας. Αφού αναλύει τον αρχαίο έρωτα, τολμά, στο τελευταίο κεφάλαιο της εισαγωγής του να τιτλοφορεί το περιεχόμενο: «Πλατωνικός έρως και χριστιανική αγάπη».
Επιστρατεύτηκαν τα γνωστά γραΐδια, τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα της υποκρισίας, η φαλλοκρατική πατριδοκαπηλική μαφία αλλά και τα χαμαντράκια της εκπαίδευσης και της πανεπιστημιακής κόζα νόστρα. Πώς ν’ αντέξει ένας ευαίσθητος δάσκαλος όταν ο κίτρινος Τύπος δημοσίευε καθημερινά τα τηλεγραφήματα των εκδορέων Πατρών, του συλλόγου γονέων, της εφορίας και της εκπαιδευτικής περιφέρειας τάδε και δείνα που καταδίκαζαν τον αναίσχυντο, τον υπερασπιστή των κιναίδων, τον διαφθορέα της νεολαίας, τον άθεο Συκουτρή. Η Ελλάδα έχασε στα 36 χρόνια του μια μεγάλη φερέλπιδα διεθνή επιστημονική προσωπικότητα. Είχα τη μεγάλη τύχη να συζητώ και να συνεργάζομαι με φοιτητές του σεμιναρίου του, σπουδαίους αργότερα φιλολόγους και οι αναμνήσεις τους ήταν όχι απλώς ζώσες, αλλά εγκαυστικές.
σχόλια