14.07 Κυριακη
Έχω μια συγκεκριμένη σειρά πραγμάτων που κάνω όταν μένω μόνος στο σπίτι. Κατ' αρχάς, το διαλύω. Όση σειρά έχω τον υπόλοιπο καιρό, την πετάω από τον γκρεμό και τα κάνω όλα άνω-κάτω. Τι θες; Ρούχα πεταμένα; Πιάτα-ποτήρια αφημένα; Όλα αυτά και άλλα πολλά ακόμα. Βλέπω επίσης άπειρες ώρες τηλεόρασης, αν δεν ξενυχτάω μέχρι το πρωί, και, επίσης, μιλάω μεγαλοφώνως στις γάτες – κάτι που κάνω έτσι κι αλλιώς, αλλά όταν είμαι μόνος χάνω κάθε αίσθημα ντροπής. Ακόμα, διαβάζω πολλή ώρα κάθε πρωί, χωρίς σταματημό. Τώρα, ας πούμε, άρχισα μια Άιρις Μέρντοχ και δεν την έχω αφήσει από τα χέρια μου τρία πρωινά ολόκληρα. Κάνω και ηρωική κηπουρική, μετακινώντας γλάστρες, με τα χέρια και τα πόδια πασαλειμμένα με χώμα. Αυτήν τη φορά έπαθα και ατύχημα: νομίζω πως κάπως έσπασα κάτι πλευρά σε μια μετακίνηση, θα δείξει. Επίσης, κάνω έναν απολογισμό και παίρνω τηλέφωνο όποιον έχω να μιλήσω μαζί του πολύ καιρό. Κάνουμε catch up.
Μεγάλη σημασία έχει και το catering στο σπίτι του προσωρινού μπάκουρου. Δεν θέλει πολλή σκέψη, ούτε πολύ χρόνο. Δυο φαγητά ετοιμάστηκαν αυτές τις μέρες. Το ένα ήταν στήθη κοτόπουλο με κρεμμύδια και πιπεριές στον φούρνο. Αλάτι, πιπέρι και λίγο λεμόνι ή λάιμ στο τέλος. Αυτήν τη φορά είχα ένα αλάτι αρωματισμένο με τσίλι και βανίλια που μου έφερε η Εύη Φέτση από το Λονδίνο και το φαγητό αυτό απογειώθηκε. Δέκα λεπτά προετοιμασία. Πενήντα λεπτά στον φούρνο, όσο εσύ βλέπεις άλλο ένα επεισόδιο «Τrue Βlood». Το κάνεις ό,τι θες αυτό το φαγητό. Το τρως όπως είναι, το κάνεις φαχίτας, όλα παίζουν. Ακόμα και με λίγα noodles μπορείς να το φας.
Το άλλο φαγητό: μελιτζάνες με ντομάτα στον φούρνο. Τσακώνικες μελιτζάνες κομμένες σε μεγάλα κομμάτια, που πρώτα τα ψήνεις στο γκριλ. Παράλληλα, σοτάρεις κρεμμύδια και σκόρδα μέχρι να καραμελώσουν, προσθέτεις φρέσκια τριμμένη ντομάτα, αλατοπιπερώνεις και αφήνεις να πάρει μια βράση. Απλώνεις τις μελιτζάνες σε ένα ταψί, τις στολίζεις με φύλλα βασιλικού και περιχύνεις με τη σάλτσα. Ψήνεις σε μέτριο φούρνο ένα σαραντάλεπτο. Πρέπει, τώρα που είναι καλοκαίρι, να αφήσεις αυτό το πιάτο να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου. Μην το φας καυτό, είναι μαρτύριο. Σήμερα έχω στο σπίτι και ξινομυζήθρα και οι μελιτζάνες αυτές είναι το μεγάλο καλοκαιρινό έπος. Βγαίνω από το σπίτι, πάω βόλτα και σκέφτομαι μόνο πότε θα γυρίσω να φάω τις υπόλοιπες.
Δεν φαντάζομαι να νομίζετε πως όταν είμαι μόνος φτιάχνω περίτεχνα γλυκά. Σήμερα έχει παγωτάκια 0%. Τι να λέμε τώρα; Το είπε και η Μόνικα στα «Φιλαράκια». Όταν την έχεις πατήσει πολλές φορές, πρέπει να το γυρίσεις στο low fat. Την καταλαβαίνω απόλυτα. Και ένα κιλό επειδή κάθομαι μόνος στο σπίτι και είναι όλα δικά μου δεν το παίρνω. Το πρωινό της Κυριακής έμεινα τελείως μόνος. Εξάντλησα και τις λίγες παρέες που είχα, είδα και όλες τις σειρές, έφαγα και τα πάντα. Άλλο βιβλίο δεν ήθελα να διαβάσω. Έκανε ζέστη. Τη μισώ τη ζέστη. Έκανα υπομονή μέχρι το απόγευμα. Από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Σκάρωσα και πρότζεκτ τακτοποίησης ντουλαπιών to keep my self busy. Το απόγευμα βγήκα βόλτα στην πόλη. Μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή. Στους δρόμους μόνο εγώ και τα άλλα φαντάσματα της πόλης. Όλοι καψαλισμένοι από τη ζέστη – τι όλοι, δηλαδή; Δέκα άτομα συνάντησα. Απελπισία! Αυτή η πόλη δεν είναι για καλοκαίρι. Γύρισα σπίτι να κρυφτώ. Έβαλα τα κλιματιστικά στο φουλ να γλιτώσω και από τα κουνούπια και από τη ζέστη και περίμενα μέχρι να γυρίσεις. Όταν γύρισες, τίποτα δεν είπα, τα λέω όλα τώρα. Και τις μελιτζάνες αυτές λέω να τις ξαναφτιάξω και για σένα και για άλλους δέκα, να δω αν είναι το ίδιο καλές. Σας φιλώ.
σχόλια