Δεν είμαι παιδί του κέντρου. Εκεί που έμενα, κοντά στην Πεντέλη, έβγαινα και περπάταγα στο ποτάμι και σε μικρούς καταρράχτες, δίπλα μου αλεπούδες. Είχα την ευχέρεια να βγαίνω και να είμαι στο δάσος, που πλέον δεν υπάρχει γιατί κάηκε το ‘95.
Μαζί με τη φωτιά άλλαξα κι εγώ πάρα πολύ. Είχα συνδεθεί με εκείνα τα μέρη. Η πιο δυνατή μου ανάμνηση είναι η περιπλάνηση σε τοπία, που τώρα πρέπει να ταξιδέψω τουλάχιστον δυόμισι ώρες για να τα βρω.
Μικρός ήθελα να ασχοληθώ με τα κοινά. Όχι πολιτικός, μου άρεσαν η οργάνωση, οι κουβέντες, αλλά πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω μουσικός.
Είμαι παιδί του Ωδείου Αθηνών. Έκανα κρουστά συμφωνικής ορχήστρας (τύμπανα, μαρίμπες, βιμπράφωνο) και παράλληλα πιάνο και θεωρητικά. Η μουσική είναι σαν τον αθλητισμό. Έχει ένα σημείο, που από κει και πέρα πας για πρωταθλητής. Πας για βιρτουόζος και, αν είσαι τύπος που ψάχνεσαι και λίγο, αισθάνεσαι ότι το μυαλό σου περιορίζεται. Σε μαθαίνουν συγκεκριμένες δομές για τη δυτικότροπη μουσική. Εκεί που είχαν αρχίσει για γίνονται αυτά ήρθε εφηβεία και δεν μπορούσα να τα κουμαντάρω. Είπα, μέχρι εδώ, φτάνει.
Στο λύκειο, επειδή είχα μπουχτίσει απ' τη μουσική, το έριξα στην τεχνολογία. Geek κατάσταση. Έμαθα πράγματα για το μιξάζ, για τις συχνότητες, πώς να κάνεις dolby. Μέχρι πέρσι έγραφα μουσική επί παραγγελία, προέκυπτε η ανάγκη και δούλευα πάνω σε συγκεκριμένα project. Δεν το σχεδίασα ν' ασχοληθώ επαγγελματικά. Προέκυψε. Συναναστρεφόμουν ανθρώπους που έτυχε να έχουν ανάγκη τη μουσική. Έγραψα μουσική για μια ταινία μικρού μήκους στην Τσεχία -μου έστελνε εικόνες και του έστελνα ήχο-, μετά για μια παράσταση που έκαναν φίλοι και έτσι μπήκα μέσα σε όλο αυτό. Και συνέχισα.
Σπούδασα Γεωγραφία στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.Από τους πρώτους που φοίτησαν. Αυτήν τη στιγμή κάνω το μεταπτυχιακό μου στη Διαχείριση του Ευρωπαϊκού Χώρου. Ήθελα να πάω στο Μαθηματικό γιατί όλοι στην οικογένειά μου είναι μαθηματικοί - ο πατέρας μου, η μητέρα μου, διάφοροι στο σόι. Είχε όμως πολύ διάβασμα και πίστευα ότι θα μου έκανε το μυαλό ζελέ. Ο μεγάλος φόρτος εργασιών στις σπουδές μπορεί να ισοπεδώσει και το ρομαντισμό σου και οποιαδήποτε καλλιτεχνική κλίση. Είμαι πάντως από τους τυχερούς, που οι σπουδές τούς άνοιξαν τα μάτια.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με την προσωπική κρίση, την ψυχοσύνθεση και πάνω απ' όλα την αισθητική του καθενός. Όλοι παίρνουμε γνώσεις, εξαρτάται πώς τις χρησιμοποιούμε. Από την άλλη, βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι που έκαναν ηλεκτρονική μουσική, ενώ κάνουν ωραία πράγματα, έχουν έλλειψη μουσικότητας.
Πιστεύω στην ιδέα του σχεδιασμού, να δουλεύεις δηλαδή με ένα σκοπό και να εξυπηρετήσεις κάτι, να μη δουλεύεις αόριστα κι ό,τι προκύψει. Να έχεις δομημένο αυτό που θέλεις στο μυαλό σου και να ξέρεις πού πας. Το ΝΤΕΪΒΙΝΤ προέκυψε λίγο πριν το καλοκαίρι. Έμαθα για το διαγωνισμό της Warp σε ένα blog (για remix στο «Little bit of feel good») και μέσα σε 15 μέρες έφτιαξα το κομμάτι. Ήθελα να είναι ο ήχος του τέλους της δεκαετίας του ‘80 με αρχές ‘90 κι επειδή δεν ήμουν ακριβώς εγώ αλλά μια πλευρά του εαυτού μου, ήθελα ένα concept συγκεκριμένο. Για το project ΝΤΕΪΒΙΝΤ που εκφράζει το «γκρίκλις κλας» των ιντερνετικών Ελλήνων -Έλληνες μεν, αλλά «από τη Νέα Υόρκη»- ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο φίλος μου και συνεργάτης, ο Κωνσταντίνος, που έφτιαξε το design. Είναι οι επιρροές μου αλεσμένες και μια αισθητική που συνδυάζει Bauhaus με Σταμάτη Γαρδέλη. Τους Άγγλους τους ενθουσίασε.
Το πίστευα πολύ. Άκουγα το κομμάτι μου και αισθανόμουν ότι μπορούσε να σταθεί οπουδήποτε. Αν δεν είσαι σίγουρος για τη δουλειά σου καλύτερα να μη στείλεις. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, να το υποστηρίζεις και να το πιστεύεις αυτό που φτιάχνεις. Το έστειλα το Πάσχα και το επέλεξαν τον Ιούνιο. Πήρα ένα mail που έλεγε ότι μας αρέσει πολύ αυτό που έκανες και θέλουμε παρουσίαση του project, βιογραφικό, φωτογραφίες. Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Κυκλοφόρησε μαζί με των Mr. Oizo και Senior Coconut. Από την ώρα που βγήκε το ep έχω κάνει 12 remix επί παραγγελία και 6 προσωπικά κομμάτια. Σε τρεις μήνες! Έτσι προέκυψε και το remix στη Rough Trade.
Λειτουργώ πολύ καλά όταν είμαι λυπημένος. Το πιο δύσκολο πράγμα που έχει να κάνει ένας δημιουργός είναι να γράψει ένα χαρούμενο τραγούδι.
Δεν είμαι καθόλου μοναχικός. Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μη μείνω μόνος. Προτιμώ να έχω ανθρώπους γύρω μου, ακόμα κι όταν δουλεύω. Τα τελευταία δύο χρόνια που ασχολούμαι συστηματικά με τη μουσική δεν έχω μια σταθερή σχέση, επειδή ξέφευγα, έχανα τα βράδια μου, αλλά ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Προκύπτουν πράγματα που δεν βγαίνουν από κανένα άλλο ερέθισμα.
Μ' αρέσει η Αθήνα. Δεν ήθελα να φύγω ούτε για τις σπουδές μου, παρόλο που μου δόθηκε η δυνατότητα. Είμαι παιδί της πόλης, αλλά περιστασιακό, τουρίστας. Γι' αυτό μ' αρέσει. Η Αθήνα, όπως και όλες οι μεγαλουπόλεις, μεταλλάσσεται, βλέπεις νέα πράγματα συνέχεια. Όχι ίσως στον ίδιο βαθμό με το εξωτερικό, αλλά τα τελευταία χρόνια όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα.
Την κατάσταση με τα επεισόδια την περίμενα νωρίτερα. Χρειαζόταν μία αφορμή. Σε οποιοδήποτε πολίτευμα και να 'σαι, πάντα αντιδράς ενάντια στις δυνάμεις καταστολής. Δεν ήταν ο φόνος ενός ανθρώπου ο λόγος. Έχουν σταματήσει να υπάρχουν κοινωνικές τάξεις - υπάρχουν αυτοί που μπορούν κι αυτοί που δεν μπορούν να ζήσουν. Έχει αρχίσει να μεγαλώνει το χάσμα. Δεν υπάρχει ο μεσοαστός πλέον. Πριν τελειώσει ο μήνας, τα λεφτά τελειώνουν σε όλους. Σε όποια κλίμακα και να 'σαι. Περισσότερο επηρεάζει ανθρώπους σαν κι εμένα, που μόλις αρχίζουν να κάνουν βήματα μόνοι τους, τη δική μου γενιά.
Τη συντήρηση τη συμφέρει να έχει τον κόσμο αγανακτισμένο και φοβισμένο. Στην πρώτη περίπτωση δεν κρίνει τίποτα λόγω φόρτισης. Στη δεύτερη περίπτωση ο κόσμος ακουμπάει στη συντήρηση. Αισθάνεται ασφάλεια. Ακόμα και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που ξέρω ότι ήταν πολύ προοδευτικοί είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε έναν συντηρητισμό ύποπτο. Χωρίς καμία εξήγηση. Νομίζω ότι ήταν ένας συντηρητισμός επιβίωσης.
σχόλια