Ο φωτογράφος του Reuters με έδρα την Αθήνα, Γιάννης Μπεχράκης, πέρασε αρκετές εβδομάδες καταγράφοντας του άστεγους ανθρώπους της πρωτεύουσας και των περιοχών γύρω από αυτή. Από το 2009 που ξέσπασε η οικονομική κρίση παρατηρήθηκε αύξηση 25% στο ποσοστό των ανθρώπων που κοιμούνται στο δρόμο.
1.
FacebookTwitter Στέφανος, 40. Άλλη μια μέρα αναζήτησης για δουλειά στην Αθήνα. Το 2012 έκλεισε το κατάστημα ρούχων που είχε για πάνω από μια δεκαετία. Βρίσκει καταφύγιο δίπλα σε μια εκκλησία.
2.
FacebookTwitter Αλέξανδρος, 42. Σπίτι του ένα παρατημένο αυτοκίνητο στο λιμάνι του Πειραιά. Έμεινε άστεγος το 2010 όταν έκλεισε το κατάστημα με φυτά που είχε στην Αθήνα.
3.
FacebookTwitter Tareq, Σύρος πρόσφυγας, 46, άνεργος ζωγράφος. Ζει σε ένα παλιό εργοστάσιο. Ζούσε στην Ελλάδα την δεκαετία του ενενήντα. Αργότερα επέστρεψε στη Συρία. Γύρισε πίσω στην Ελλάδα το 2012 εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου.
4.
FacebookTwitter Γιώργος, 40. Άστεγος από το 2010 όταν έκλεισε το μπακάλικο που ήταν ιδιοκτήτης.
5.
FacebookTwitter Μαριαλένα, 42, χρήστης ναρκωτικών και φορέας του HIV. Σπρώχνει μακριά τον 51χρονο φίλο της Δημήτρη που προσπαθεί να καθαρίσει τα τραύματα στα χέρια της που προήλθαν από αυτοτραυματισμό. Ο Δημήτρης ήταν χορευτής ενός Ελληνικού συγκροτήματος παραδοσιακής μουσικής. Έχασε την δουλειά του πριν 3 χρόνια και από τότε είναι άστεγος. Ζει κάτω από μια γέφυρα στην Αθήνα.
6.
FacebookTwitter Adrian, 51, Ρουμανία. Άστεγος από το 2011 όταν έκλεισε η εταιρεία φορτηγών όπου δούλευε. Ζει σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη της Αθήνας. Βγάζει χρήματα συγκεντρώνοντας μεταλλικά αντικείμενα από τους κάδους τα οποία πουλάει σε μάντρες.
7.
FacebookTwitter Σάββας, 34, άστεγος στην Αθήνα από το 2009 όταν έχασε την δουλειά του. Κοιμάται κάτω από μια έκθεση φωτογραφίας που οργάνωσε για τους άστεγους η οργάνωση «Κλίμακα».
8.
FacebookTwitter Αλέξης, 43. Πρώην πρωταθλητής ποδηλασίας. Στην εικόνα τα λιγοστά του υπάρχοντα πάνω στα οποία κάθεται και ζητιανεύει. Άστεγος στην Αθήνα από το 2004. Περιστασιακός χρήστης ναρκωτικών ουσιών.
9.
FacebookTwitter Μάξιμος, 43, μετανάστης από την Αιθιοπία που έχασε την δουλειά του το 2010. Ζει κάτω από μια αυτοσχέδια τέντα σε πάρκο στο κέντρο της Αθήνας.
10.
FacebookTwitter Μιχάλης, 36. Ποζάρει σε ένα εγκαταλειμμένο θερινό σινεμά στο κέντρο της Αθήνας. Δούλευε ως υπάλληλος ξενοδοχείου για 15 χρόνια. Όταν το 2011 το ξενοδοχείο έκλεισε δεν μπόρεσε να ξαναβρεί δουλειά. Δυο μήνες αργότερα διαγνώστηκε με καρκίνο του θυρεοειδούς και των λεμφαδένων. Ζει έξω από μια εκκλησία.
Ρε παιδιά, sorry κιόλας, αλλά να ρωτήσω κάτι? Όλοι αυτοί στις φωτογραφίες είναι άνθρωποι όπως όλοι εμείς οι μη-άστεγοι, ok?Δεν τους λείπει ούτε το πόδι, ούτε το χέρι, ούτε το μάτι, ούτε τίποτα.Και αναρωτιέμαι εγω τώρα το εξής: Και αυτοί και εγω γεννηθήκαμε με δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια, δυο αφτιά, μια μύτη. Οταν γεννηθήκαμε, τόσο εγω, όσο και αυτοί, δεν ξέραμε να μιλάμε, δεν ξέραμε τίποτα. Και σιγά σιγά στην πορεία της ζωής μας εξεληχθήκαμε. Μάθαμε να μιλάμε, να κάνουμε πράγματα κλπ.Δεδομένου λοιπόν οτι όλοι όταν γεννιόμαστε είμαστε το ίδιο ακριβώς (δηλαδή στο μηδέν), πώς γίνεται κάποιοι να κατέληξαν άστεγοι και εγω οχι? Να πεις οτι είμαι πιο όμορφος? Δεν είμαι! Μ'αγαπάει ο θεός πιο πολύ? Δεν νομίζω. Είχα backup τον φραγκάτο πατέρα? Καμία σχέση. Είχα κοννέ και με supportάρανε? Επίσης καμία σχέση.Ξεκίνησα απο το μηδέν, έβγαλα το σχολείο, ΔΕΝ τελείωσα τις σπουδές μου, δουλεύω απο τα 17, μου έχει βγει ο κώλος αλλά κατάφερα να φτάσω σε σημείο να μπορώ σήμερα να ζω αξιοπρεπώς, να εχω το σπίτι μου και οτι χρειάζεται ενας άνθρωπος για να ζήσει και να είναι σχετικά καλά. Δεν είμαι πλούσιος, αλλά δεν είμαι και στο δρόμο. Και το κατάφερα αυτό μόνος μου χωρίς να με βοηθήσει κανένας. Και ξαναλέω... ούτε πιο όμορφος είμαι, ούτε τίποτα.Γιατί λοιπόν εγω και όχι αυτοί? Μήπως κάτι κάνανε λάθος?? Μήπως δεν φταίει η "πολιτεία" αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός για ο,τι μας συμβαίνει??
Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Δηλαδή ίσως κάπου στο μεταίχμιο ανάμεσα σε προσωπικά λάθη και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης λόγω κρίσης. Κακά τα ψέμματα, θέλει και λίγο τύχη η ζωή. Μπορεί να μην είσαι πιο όμορφος, αλλά ίσως είσαι πιο τυχερός. Ίσως και πιο λογικός και συμμαζεμένος. Σημασία έχει το ότι οι άστεγοι αυξάνουν συνεχώς. Και όπως διάβασα και σε άλλο σχόλιο, που να εφαρμοσθεί και η άρση του ασύλου πρώτης κατοικίας. Ήταν στραβό το αμπέλι...
Η πραγματικοτητα δεν ειναι monopoly.Υπαρχουν παρα πολλοι παραγοντες που συντελουν σε αυτη τη κατασταση και ειναι απανθρωπο να μιλας με στεγνη λογικη για αυτο το θεμα.Την επομενη φορα βουτα και λιγο το δαχτυλο στο μυαλο πριν γραψεις κατι σχετικο.
Μονο οι φτωχοι, απλοι ανθρωποι βοηθανε στις μερες μας! Ο απλος λαος, αυτος ο μικρος, ο μεγας! Ξερω πολλους που βοηθανε στον Πειραια για παραδειγμα που μενω. Πηρε ενας θειος μου απο την Αμερική τημ μαμα μου τηλεφωνο, να της ζητησει να βρει πού να δωσουν τα ρουχα που εχουν μαζεψει πολλοι Ελληνες ομογενεις για τους απορους της Ελλαδας. Ετσι πηγςε η μητερα μου στην Αγια Τριαδα, στην εκκλησια να ρωτησει. Μπηκε λοιπόν στην "Τραπεζα Αγαπης", εκει που ταϊζουν τους απόρους να ρωτησει για τα ρουχα. Ενας ανθρωπος που ρωτησε άρχισε να φωνάζει:"Η κυρία έχει ρούχα, να της δωσουμε το τηλεφωνο εκει που πλενουμε τους αστέγους, να τα δωσει εκει". Ετσι της έγραψαν σε ενα χαρτακι ένα τηλεφωνο και πήρε και εστειλαν οι Ομογενεις 30 κιλα ρουχα, με δικα τους έξοδα! Μονο ετσι παμε μπροστα....
τι καλά, επιτέλους ο πόνος είναι in, καλές φωτό, κάδρα και άλλα. Καμία αναφορά στον πόνο, στο γιατί αυτοί οι άνθρωποι, όπως και πολλοί άλλοι, είναι άστεγοι, καμία αναφορά στο τι ζούμε. Όλα είναι πλέον θέμα μιας καλης φωτογραφίας. Η πόλη αυτή ποτέ δεν είχε αίγλη. Πάντα ήταν μια γταχτή κατάσταση. Και καμία θλιψη. Τα κλάματα είναι για τους κλαμένους. Τι κάνουμε; Ποιά θέση έχουμε;
Εικόνες θλίψης σε μια πόλη που χάνει κάθε μέρα λίγη από την παλιά της αίγλη. Και τι σημασία έχουν πια αυτά όταν δεν μπορεί καν να φροντίσει τους ανθρώπους της?
Το πρόβλημα ξέρεις ποιό είναι ρε συ; Οτι αντί να βγάζουμε συμπεράσματα αυτά τα χρόνια και να ξεμπερδεύουμε με τις αυταπάτες με αυτούς που είναι μέρος του προβλήματος, ακόμα περιμένουμε από αυτούς να μας δώσουν και τις λύσεις...Λύσεις 'εντός των τειχών', με τους ίδιους ξεπουλημένους θεσμούς στο ίδιο σαπισμένο σύστημα-ούτε στη Δευτέρα παρουσία. Είναι πολύ πιο ριζικές οι αλλαγές που απαιτούνται και νομίζω η υλοποίησή τους προϋποθέτει να σταματήσουμε κατ'αρχήν να έχουμε λογικές ανάθεσης...
Κοίτα, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι υλικό ( προφανέστατα ). Από το να γκρινιάξω και να πω πως δε γίνεται τίποτα, ή από το να απευθυνθώ στο δημόσιο που είναι εντελώς χρεοκοπημένο, νομίζω είναι καλύτερο να κοιτάξω να πιέσω ( αν μπορώ και όλοι μπορούμε, με μία επιστολή τουλάχιστον ) προς τα κάπου που μάλλον μπορούν να αναλάβουν τα χρειώδη. Το πρόβλημα είναι μεν μεγάλο και για αυτούς που το ζούνε τεράστιο, αλλά ακόμη οι άστεγοι δεν έχουν φτάσει σε μη αντιμετωπίσιμα μεγέθη. Είμαι πεπεισμένος πως αναλογούν λιγότερα από δύο άτομα σε κάθε ενορία, που να μην έχουν καθόλου, μα καθόλου στέγη. Όσον αφορά το χρεοκοπημένο θεσμό, το να δημιουργηθεί μία άθεη κοινωνία και ο θεσμός μιας επικρατούσας οργανωμένης θρησκείας να ατονήσει ξέχνα το σαν ενδεχόμενο. Είναι πολύ μεγάλη ουτοπία. Οπότε, είτε Θεό το πεις, είτε Μωάμεθ, είτε Βούδα, είτε Περμανθούλα, δεν προβλέπεται πολύ σύντομα να πάψει να υπάρχει μια πάμπλουτη αντιπροσωπία του στη χώρα. Υποθέτω πως θα έχουν κάνει και άλλα καλά ( μην ακούω γέλια ... ), είμαι σίγουρος πως ακόμη ένα καλό δε θα το αρνηθούν εύκολα. Και επί προσωπικού, να σου πω πως θεωρώ τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αξιόλογο άνθρωπο. Πιστεύω πως δε θα αρνιόταν να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
σχόλια