Πού μεγάλωσες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Εκεί πήγα σχολείο – η Νέα Σμύρνη είχε πάντα μια παράδοση προοδευτική. Γίνονταν τα φεστιβάλ του Ρήγα και αυτό είχε αφήσει με κάποιον τρόπο τη σφραγίδα του. Όταν ήμουνα πιτσιρικάς, ένιωθα μια εσωτερική παρόρμηση να ασχοληθώ με την πολιτική, αλλά δεν ήταν κάτι σχηματοποιημένο. Τα πολιτικά θέματα στις εφημερίδες με ενδιέφεραν περισσότερο από τα άλλα.
Και μετά το σχολείο;
Μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, μια περίοδο έντονα κινηματική, το 1998, στις κινητοποιήσεις για τον νόμο Αρσένη. Με το που μπήκα στο πανεπιστήμιο άρχισα να ψάχνομαι, να συζητάω με παρατάξεις, να ρωτάω, και μέσα από αυτήν τη διαδικασία άρχισα να σχηματοποιώ αυτή την εσωτερική παρόρμηση που σου περιέγραψα πριν. Οπότε, δεν ήθελε και πάρα πολύ. Τότε, εντάχθηκα στη Νεολαία Συνασπισμού, άρχισα να ασχολούμαι με τα φοιτητικά στο πανεπιστήμιο και, ουσιαστικά, το ένα έφερε το άλλο.
Ξέρω, και το λέω χωρίς καθόλου έπαρση, ότι αν κατέβω αυτήν τη στιγμή βουλευτής στην Α' Αθήνας, θα βγω άνετα και είναι και λογικό. Αλλά δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας ακόμα που βλέπει τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για την πολιτική του ανέλιξη.
Και ήρθε ως φυσική συνέχεια η ενασχόλησή σου με την πολιτική;
Όχι, αυτό ήρθε πολύ αργότερα. Με το που τελείωσα, έφυγα έξω για ένα μεταπτυχιακό, πήγα στη Νέα Υόρκη, επέστρεψα, ξεκίνησα διδακτορικό εδώ, στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, και παράλληλα, επειδή τα διδακτορικά εδώ, ως γνωστόν, δεν πληρώνουν, άρχισα να κάνω διάφορες δουλειές, σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα, είτε μέσα στο πανεπιστήμιο είτε σε διάφορους οργανισμούς εκτός.
Είσαι 34 ετών. Ανήκεις σε μια γενιά η οποία δεν έχει ως χαρακτηριστικό της την πολιτικοποίηση. Η δική σου ενασχόληση είχε επίπτωση στην καθημερινότητά σου;
Μία από τις επιπτώσεις, την οποία έχω σκεφτεί πολλές φορές και την έχω συζητήσει και με φίλους μου αντίστοιχα πολιτικοποιημένους, είναι ότι υπάρχει συνέχεια ο κίνδυνος να ιδρυματοποιηθείς, να τα βλέπεις όλα υπό ένα τέτοιο πρίσμα, να κλειστείς μέσα σε παρέες και με ανθρώπους που έχουν το ίδιο «χούι» με σένα και να απομονώνεσαι από την κοινωνία.
Εσύ το έχεις αισθανθεί αυτό; Παρακολουθείς την τέχνη, την κοινωνία;
Βέβαια το έχω αισθανθεί. Νομίζω, όμως, πως δεν το έχω χάσει. Υπάρχουν, βέβαια, περίοδοι που χάνομαι μέσα στο πολιτικό και τότε λέω: «Κάτσε μισό λεπτό, η ζωή συνεχίζεται». Αυτό μου βγήκε πολύ και στην προεκλογική περίοδο, που ήταν όλα πολύ έντονα. Με το που τελείωσε, είχα την ανάγκη να κάνω πράγματα που μου είχαν λείψει πάρα πολύ, όπως, για παράδειγμα, να διαβάζω βιβλία. Αυτό δεν θα το ξεχάσω. Κυριακή τελείωσε ο δεύτερος γύρος, Δευτέρα κοιμόμουνα σχεδόν όλη μέρα, Τρίτη βγήκα στα βιβλιοπωλεία.
Τι θυμάσαι περισσότερο από τη μέρα που σου έκαναν πρόταση να είσαι υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα;
Τη θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Μου είχαν γίνει κάποιες κρούσεις, αλλά δεν τις είχα πάρει πολύ στα σοβαρά. Και ένιωθα πως είναι κι ένα πολιτικό ρίσκο και για τον ΣΥΡΙΖΑ να κατεβάσει εμένα σε μια τόσο κεντρική μάχη. Οπότε δεν ήξερα κι εγώ μέσα μου, δεν είχα καταλήξει αν ήμουνα η καταλληλότερη επιλογή, ακόμα και όταν μου το έλεγαν. Ήταν μια μέρα που νομίζω πως δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, από πάρα πολλές απόψεις. Πρώτα απ' όλα, από τον πλούτο των συναισθημάτων, κυρίως των αντιφατικών. Είχα εξαιρετικά μεγάλο άγχος, σαν να συνέβαινε σε κάποιον άλλο αυτό. Όταν τελείωσε η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ, είπα «ναι» κι έφυγα, καταλάβαινα ότι γινόταν ένα τεράστιο κλικ στη ζωή μου. Ότι μετά από αυτό το «ναι» τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Εκείνες οι πρώτες μέρες μού έκατσαν σαν βουνό στο στήθος. Ήταν ένας πανικός. Μετά, για κάποιες μέρες, είχα πρόβλημα να το διαχειριστώ με τον εαυτό μου. Το συνηθίζεις δύσκολα, πολύ δύσκολα, και πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα.
Οι συζητήσεις την προεκλογική περίοδο, αν τις κοιτάξεις σήμερα, ήταν γόνιμες;
Όχι, δεν νομίζω. Οι συζητήσεις ήταν μονοθεματικές και ουσιαστικά δεν ασχολιόταν κανείς με τα θέματα της πόλης στην τηλεόραση, για παράδειγμα. Καταλαβαίνω ότι τα ζητήματα της εγκληματικότητας και των μεταναστών είναι σοβαρά και ότι αφορούν προφανώς το κέντρο της πόλης, αλλά δεν λύνονται με ερωτήσεις τύπου «έλα εδώ τώρα, κύριε συριζαίε, έλα να σε φέρω σε δύσκολη θέση, πες μου πώς θα λύσεις το μεταναστευτικό». Άντε, λοιπόν, να τους πείσεις και να τους εξηγήσεις στο πλαίσιο του τηλεοπτικού χρόνου ότι «εγώ κατεβαίνω για δήμαρχος της Αθήνας, σε αυτό το πλαίσιο θα συζητήσω για το μεταναστευτικό, και όχι ως γραμματέας του ΟΗΕ». Δεν με ρώτησε κανείς «κύριε Σακελλαρίδη, πώς θα είναι η Αθήνα μια πόλη καθαρή, τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια;». Έτσι νομίζω ότι με πήρε λίγο η μπάλα κι εμένα. Είχα απαντήσει δεκάδες φορές ακριβώς στις ίδιες ερωτήσεις, ένιωθα ότι απαντούσα σαν μηχανάκι. Πραγματικά, άκουγα την ερώτηση κι έβαζα μπροστά την κασέτα – είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο.
Την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας είδες κάποια πράγματα τα οποία δεν είχαν σχέση με αυτά που πίστευες πριν, στην πόλη και την πολιτική;
Βέβαια. Πολλά. Το λέω ειλικρινά πως για μένα ήταν ολόκληρο σχολείο, αποκαλυπτική εμπειρία. Ευτυχώς, λόγω του χαρακτήρα μου, δεν νιώθω ποτέ αυτάρκης σε σχέση με τη γνώση. Είχα την ανάγκη συνεχώς να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Και με ενδιέφερε πολύ, το πίστευα ότι θα βγω δήμαρχος και με έπιανε άγχος για την επόμενη μέρα, αν θα μπορέσω να διαχειριστώ τα ζητήματα της πόλης. Τότε συνειδητοποίησα τι σημασία έχει ο δήμος για τη ζωή των πολιτών. Μέχρι τότε ναι μεν έκανα μακροοικονομικές μελέτες για ζητήματα που είναι σοβαρά και μας ενδιαφέρουν, όπως το δημόσιο χρέος, αλλά είναι κάπως πιο αφηρημένα. Το λέω ακόμα και στους φίλους μου, σε συζητήσεις καθημερινές: «Από την Τοπική Αυτοδιοίκηση βλέπεις τι θα πει πολιτική και πώς η πολιτική επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών». Αυτό μου το έμαθε η επαφή με τον κόσμο την προεκλογική περίοδο. Συνειδητοποιείς ότι η σχέση που αναπτύσσει ο καθημερινός πολίτης με την πολιτική είναι μέσω της πόλης, μέσω του χώρου όπου ζει. Κι αυτό για πολύ κόσμο που ασχολείται με την κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι αυτονόητο. Δεν ντρέπομαι να πω πως και για μένα ήταν μια αποκάλυψη αυτό. Ήταν, επίσης, αποκάλυψη το ότι ήρθα σε επαφή και με το μέγεθος, τον όγκο και την παθογένεια και της δημόσιας διοίκησης.
O τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας την προσωπική του ζωή, ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ζήσει, είναι επιλογή του και πρέπει μέσα σε αυτή να είναι ελεύθερος και ασφαλής.
Σήμερα, βλέποντας τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί, χαίρεσαι που δεν έχεις βγει δήμαρχος ή λυπάσαι;
Αυτή είναι μια σκέψη που με τριβελίζει. Δεν χαίρομαι που δεν βγήκα δήμαρχος, όχι από την άποψη ότι δεν έχω τι να κάνω στη ζωή μου τώρα. Πιστεύω ότι πραγματικά θα μπορούσαμε –και αυτή είναι μια σκέψη που με απελευθερώνει– να αλλάξουμε σελίδα στην πόλη μέσα στην πενταετία που έρχεται για το καλό όλων. Πιστεύω ότι γνωρίζουμε τα προβλήματα της πόλης σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη σημερινή δημοτική αρχή, όχι επειδή είμαστε πιο σοφοί ή πιο έξυπνοι –για μένα προσωπικά το λέω– αλλά επειδή τη ζούμε, την περπατάμε. Την ξέρω την πόλη, συζητάω με τους ανθρώπους της. Έχω φύγει από τη Νέα Σμύρνη, μένω στο κέντρο, στα Εξάρχεια, εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν έχω αυτοκίνητο ούτε μηχανάκι, περπατάω, είμαι υπέρ των ΜΜΜ και αυτό δεν το λέω για να δημιουργώ εντυπώσεις. Αυτό σε βοηθάει πάρα πολύ να έχεις μια εικόνα της πόλης.
Αν είχες βγει δήμαρχος, θα έμπαινες στα ΜΜΜ;
Θα ήθελα να το κάνω, αλλά θα φαινόταν λαϊκίστικο. Και την προεκλογική περίοδο ένιωθα άβολα, έλεγα «τώρα θα νομίζει ο κόσμος ότι μπαίνω εδώ μέσα για να με βγάλει κάποιος φωτογραφία και να την ανεβάσει στο τουίτερ». Τώρα μπαίνω άνετα. Τι να κάνω; Να παίρνω ταξί; Μπαίνω, βλέπω κόσμο, μου μιλάνε, κανονικά πράγματα.
Γιατί δεν δέχτηκες την πρόταση του Καμίνη να αναλάβεις και εσύ εντεταλμένος σύμβουλος σε ένα κομμάτι του δήμου;
Είπε ο Καμίνης «πολύ θα ήθελα να δώσω στον κ. Σακελλαρίδη μια αντιδημαρχία, αν μου επέτρεπε ο νόμος». Η αλήθεια είναι ότι δεν του το επιτρέπει ο νόμος και δεν μου έγινε ποτέ κάποια επίσημη πρόταση. Το είπε δυνητικά και δεν είχε νόημα ουσιαστικό. Στον Σπηλιωτόπουλο έδωσε τον ΟΠΑΝΔΑ, που είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός του δήμου, ο οργανισμός πολιτισμού, αθλητισμού και νεολαίας, με τους περισσότερους υπαλλήλους και τα περισσότερα κονδύλια. Εμένα ο Καμίνης μου πρότεινε να αναλάβω το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών, έναν θεσμό που δημιουργείται. Θα σου πω γιατί το απέρριψα. Πρώτα απ' όλα, δεν το απέρριψα με τη μία, το σκέφτηκα σοβαρά. Όταν σου προτείνουν να αναλάβεις κάποιας μορφής αυτοδιοίκηση στον δήμο –έτσι όπως είναι το δημοτικό σύστημα–, εσύ στην ουσία είσαι αναγκασμένος να κάνεις διαχείριση χωρίς να έχεις τον έλεγχο και των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται. Η μεταναστευτική πολιτική είναι μια οριζόντια πολιτική. Για τον δήμο έχει σημασία η κοινωνική πολιτική την οποία θα ασκήσει σε σχέση και με τους ανθρώπους και με τον χώρο. Δεν μπορεί να σου πει «πάρε εσύ, ασχολήσου με την ένταξη των μεταναστών» και παράλληλα να ακολουθείται μια διαφορετική πολιτική από αυτήν που θα ήθελες στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής ως προς τους Έλληνες και τους ξένους. Μόνο αντιφάσεις και συγκρούσεις θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Θα ήταν μια κατάσταση μη διαχειρίσιμη. Ήθελα να υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να κάνουμε τη δουλειά αυτή με αληθινό ενδιαφέρον. Επίσης, έχω και μια άλλη αντίληψη. Δεν μπορείς να κάνεις ένα άνοιγμα στην παράταξη του κ. Σπηλιωτόπουλου και σ' εμάς, σαν να λέμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά ανάμεσά μας κι όλοι μαζί ας πάμε για το καλό της πόλης. Δεν είμαστε στην αντίληψη της «σούπας», δεν είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα, όχι από την άποψη της ηθικής και της εξυπνάδας, αλλά από την άποψη της πολιτικής κατεύθυνσης. Με την παράταξη του κ. Σπηλιωτόπουλου μας χωρίζουν χαοτικές πολιτικές διαφορές. Αυτή η αμφίπλευρη διεύρυνση φτιάχνει το κεντρικό προφίλ του Καμίνη.
Θα ξανακατέβεις στον δήμο ή θα είσαι υποψήφιος βουλευτής στις εθνικές εκλογές;
Είναι μακριά η επόμενη πενταετία, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, οι σειρήνες των εθνικών εκλογών χτυπάνε συναγερμό. Εγώ δεν θέλω να βάλω υποψηφιότητα. Ξέρω, και το λέω χωρίς καθόλου έπαρση, ότι αν κατέβω αυτήν τη στιγμή βουλευτής στην Α' Αθήνας, θα βγω άνετα και είναι και λογικό. Αλλά δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας ακόμα που βλέπει τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για την πολιτική του ανέλιξη. Δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας σαν τους προηγούμενους. Και αυτό όχι για την πάρτη μου, για να χτίσω ένα προσωπικό πολιτικό προφίλ. Το κάνω κυρίως ως μία υπεράσπιση σε μία περίοδο που πάρα πολλοί συνδέουν το ιδιωτικό τους συμφέρον με την πολιτική.
Η δουλειά στον δήμο πώς σου φαίνεται;
Την απολαμβάνω. Δεν το πιστεύουν ακόμα ούτε οι φίλοι μου ούτε οι σύντροφοί μου και με ρωτάνε αν την παλεύω. Γουστάρω να ασχολούμαι με τα προβλήματα της πόλης και ούτε κι εγώ φανταζόμουν ότι αυτό θα μπορούσε να με κερδίσει μέσα στην καθημερινότητα.
Σε ψήφισε πάρα πολύς κόσμος. Από το 20% της πρώτης Κυριακής πήγες στο 49%. Θα απαντήσεις σε αυτούς που λένε ότι σας ψήφισε η Χρυσή Αυγή;
Εξακολουθώ να είμαι πολύ περήφανος, γιατί στον δεύτερο γύρο, ενώ θα μπορούσαμε να παίξουμε με το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, είχαμε μια στάση καθοριστική για την εκλογή μου – ειδικά όταν έχεις χάσει τον δήμο για πέντε χιλιάδες ψήφους. Δεν τους απευθύναμε την παραμικρή πρόσκληση να μας ψηφίσουν. Κανένας σήμερα δεν έχει δικαιολογία να υποστηρίζει ότι δεν ξέρει τι εστί Χρυσή Αυγή. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος κόσμος, μέσα στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και μέσα από την προσωπική του κατάσταση, η οποία ίσως είναι σκληρή, μπορεί να πει «ρε, θα σας τιμωρήσω γι' αυτό που μου κάνετε εμένα, θα σας τιμωρήσω με τον χειρότερο τρόπο και θα ψηφίσω αυτούς που δεν αντέχετε», αλλά νομίζω ότι πραγματικά δεν θα μπορούσα να απευθυνθώ σε αυτό το ακροατήριο.
Ο υπόλοιπος κόσμος; Ο κόσμος που δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ;
Εμένα αυτός ο κόσμος με συγκίνησε. Αντιλήφθηκα ότι με στήριξαν και πίστεψαν σ' εμένα άνθρωποι πολύ πιο πέρα από την Αριστερά, ενώ όλες οι κομματικές γραμμές έλεγαν «μην τον ψηφίσετε, ψηφίστε τον Καμίνη», επίσημα. Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και από το ΚΚΕ η γραμμή ήταν για λευκό. Κατάλαβα, και αυτό ήταν άλλο ένα μεγάλο σχολείο, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα ζητήματά της έχουν μεγάλη αυτονομία σε σχέση με την κεντρική πολιτική σκηνή, ακόμα και σε πολύ μεγάλους δήμους, με μεγάλα κεντροπολιτικά ζητήματα, όπως είναι ο δήμος της Αθήνας. Και όλο αυτό σε μια συγκυρία κατά την οποία γίνονταν και ευρωεκλογές. Και ψήφιζαν Σαμαρά στις ευρωεκλογές και εμένα στον δήμο. Ένιωθα πολύ ωραία όταν ανάμεσα στις δύο Κυριακές μου έλεγαν «είμαι δεξιός, αλλά θέλω να βγεις δήμαρχος». Και πιστεύω ότι δεν παίξαμε μόνο το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά ότι ο λόγος μας αφορούσε την πόλη και ήταν βαθιά αυτοδιοικητικός – αυτό είχε μεγάλη σημασία. Όταν πας για τον δήμο της Αθήνας, πρέπει να καταλάβεις ότι έχεις άλλες προτεραιότητες.
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το πιο μεγάλο πρόβλημα της πόλης;
Γενικά είναι δύο και θα σου τα εξειδικεύσω λίγο. Το πρώτο είναι το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης. Αφορά τους ανθρώπους τους εξαθλιωμένους, που είναι στους δρόμους, αλλά και αυτούς που δεν βλέπουμε, που έχουν ακόμα σπίτια, αλλά ζουν το δράμα τους μέσα σε αυτά τα σπίτια. Το ζήτημα είναι πώς μπορεί ο δήμος να αποτελέσει ασπίδα κοινωνικής προστασίας γι' αυτούς τους ανθρώπους. Το δεύτερο είναι η ποιότητα ζωής. Στην ποιότητα ζωής μπορείς να βάλεις πραγματικά πολλά πράγματα, αλλά θα σου αναφέρω τα εξής: τους ελεύθερους χώρους, τις πλατείες, τη σχέση του πολίτη με τους δημόσιους χώρους, που είναι τεράστιο θέμα, την καθαριότητα και τη δυνατότητα να κυκλοφορήσεις και να απολαύσεις την πόλη, και όχι μόνο από την άποψη της ασφάλειας.
— Τα συμβούλια των δημοτικών κοινοτήτων είναι ενεργά; Είναι ένα από τα πράγματα τα οποία μας απασχολούν πολύ. Δυστυχώς, είναι υποβαθμισμένα και απαξιωμένα και ούτε τα ίδια δεν συνειδητοποιούν τον ρόλο τους. Θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά στον πολίτη, ώστε να δημιουργηθεί μια οικειότητα τόσο στο θέμα της σχέσης του με την πολιτική όσο και στην αντιμετώπιση των πρακτικών προβλημάτων της καθημερινότητας. Εκεί πρέπει να μπουν τα ζητήματα της γειτονιάς, που αφορούν την ποιότητα ζωής.
Με τα σκουπίδια τι θα κάνουμε;
Τα σκουπίδια είναι ζήτημα κεντρικής διαχείρισης. Ακολουθούμε ένα σύστημα κεντρικά σχεδιασμένο, το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο και υπαγορευμένο από ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία έχουν μπει και είναι όντως μία από τις πιο κερδοφόρες δουλειές αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχει ανακύκλωση, όλα καταλήγουν στη χωματερή. Για μένα το πιο σημαντικό που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα εντοπίζεται πρώτα απ' όλα στη διαλογή των σκουπιδιών στην πηγή, δηλαδή στη δυνατότητα να έχεις διαφορετικούς κάδους, κι αυτό προφανώς χρειάζεται μια ανάπτυξη κουλτούρας και παιδείας στους πολίτες. Μόνο έτσι οι δήμοι θα γλιτώσουν τεράστια ποσά.
Συμφωνείτε με την κ. Δούρου;
Αυτό που κάνει η Δούρου νομίζω πως είναι μία εξαιρετική πρωτοβουλία. Νομίζω πως έχει τη λύση, γιατί βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένες αναλύσεις και επεξεργασίες. Αυτό που λέει για αποκέντρωση της διαχείρισης ανά δήμο ή ανά συστάδες δήμων και διαλογή στην πηγή ανακύκλωσης, έτσι ώστε να μειωθεί ο όγκος των απορριμμάτων που θα πηγαίνουν στις δημοτικές μονάδες, έχει να κάνει και με την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, βοηθώντας πολύ περισσότερο και το περιβάλλον, ώστε να ξεφύγουμε από λύσεις τύπου Φυλής. Επίσης, ενισχύει οικονομικά τους δήμους.
Ποια είναι η ομάδα πολιτών που σε συγκινεί πιο πολύ;
Τρελαίνομαι όταν βλέπω συλλογικότητες πολιτών που έχουνε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, και ηλικιακά και πολιτικά, από μένα. Βλέπω πόσο σημαντικό είναι γι' αυτούς να διεκδικούν πράγματα σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από το δικό μου, δηλαδή όχι μέσα από την πολιτική αλλά μέσα από τη γειτονιά. Υπάρχουν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που τους βλέπεις να ασχολούνται με την πόλη, να διεκδικούν πράγματα, να σε τραβάνε από το μανίκι ως υποψήφιο δήμαρχο, ως αντιπολίτευση στον δήμο, να μην παραιτούνται. Αυτή η ενασχόληση, η μη παραίτηση, είναι μεγάλο παράδειγμα. Επίσης, με συγκινεί το να βλέπω τους αστέγους και το πώς οργανώνονται. Για παράδειγμα, μέσα από τη «Σχεδία». Είναι εντυπωσιακό πώς αυτοί οι άνθρωποι διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους μέσα από τη συλλογικότητα και μέσα από τη συμμετοχή. Αυτά είναι τεράστια παραδείγματα για όλους εμάς που δεν έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.
Δεν θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω για την ιστορία του Τριανταφυλλόπουλου. Όλη αυτή η ιστορία τι σου έμαθε;
Ειλικρινά, μου έμαθε –κι αυτό οφείλω να σου το πω– ότι η κοινωνία μας έχει αντισώματα, και στην πολιτική και στη δημοσιογραφία και στην κοινωνία και στους πολίτες. Είχα μεγάλη υποστήριξη και ασπίδα προστασίας απέναντι σε ό,τι πιο βρόμικο υπάρχει, όχι μόνο στη δημοσιογραφία αλλά γενικά στην κοινωνία. Και δεν περίμενα ότι αυτή η υποστήριξη θα ήταν τόσο μεγάλη, καταλυτική και πάνδημη, όσο και η καταδίκη στην απομόνωση της άλλης πλευράς.
Αυτός ο εκβιασμός συνέβη μέσα στην προεκλογική περίοδο;
Ναι, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου. Έπρεπε να δώσω αυτή την προεκλογική μάχη υπό το βάρος αυτής της πίεσης.
Όταν η ιστορία είχε σχεδόν κλείσει, βγήκες κι έκανες δήλωση, ενώ όλοι περίμεναν ότι πέρασε και ξεχάστηκε.
Δεν ήθελα να κλείσει η ιστορία χωρίς να κάνω δήλωση, δεν υπήρχε περίπτωση. Για μένα ήταν ένα ζήτημα. Νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να βγω από το σπίτι μου αν δεν είχα κάνει τη δήλωση, αν προσπαθούσα να το κουκουλώσω, να το κλείσω με άλλους τρόπους, μέσα από προσωπική διαπραγμάτευση. Είμαι πολύ περήφανος που ο δικός μου πολιτικός χώρος με στήριξε απόλυτα, σε όλα τα επίπεδα. Μου ήταν απαραίτητο να βγω να μιλήσω, να τον καταγγείλω, να το πω ότι εμένα εννοούσε, παρόλο που δεν έλεγε όνομα. Γι' αυτό πήρα και την ευθύνη ότι «για μένα μιλάει». Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μου και να μου πει κάποιος «άσε, ρε φίλε, αλλού αυτά».
Ως δημόσιο πρόσωπο, και μετά από αυτή την ιστορία, τι θα μπορούσες να δηλώσεις για τον διπλανό σου, τον συμπολίτη σου;
Με αφορμή τη δική μου ιστορία θέλω να πω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας την προσωπική του ζωή, ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ζήσει, είναι επιλογή του και πρέπει μέσα σε αυτή να είναι ελεύθερος και ασφαλής. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ από τη δική μου πλευρά, εκφράζοντας πλέον και τον πολιτικό μου χώρο. Αλλά θα πρέπει να δώσουμε μάχες και στο επίπεδο της συνείδησης των πολιτών και στο επίπεδο των αξιών που καλλιεργούνται στην κοινωνία για να υπερασπιστούμε την κοινωνία από αυτού του είδους τους κανιβαλισμούς. Δεν μπορεί να παίζει κανένας με κανέναν σε ζητήματα που αφορούν την ιδιωτική του ζωή. Οποιοδήποτε υπονοούμενο για τη ζωή και την επιλογή είτε των διπλανών μου είτε των αντιπάλων μου με βρίσκει αντίθετο, και προσωπικά και πολιτικά και αισθητικά.
Υπάρχει μια συμβουλή που σου έδωσαν και δεν την ξέχασες ποτέ;
Είναι πολύ κλισέ αυτό που θα σου πω. Είναι η συμβουλή που μου έδιναν όταν ήμουν υποχρεωμένος να πάρω δύσκολες αποφάσεις μέσα σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο: «Να πράξεις αυτό που πραγματικά σε κάνει να νιώθεις ότι κάνεις το σωστό». Τέτοιου τύπου αποφάσεις είναι που μετά, όταν έχει περάσει όλος ο κατακλυσμός, σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις δώσει μια ωραία μάχη. Δώσαμε μια μάχη που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.
Aνοιχτή Πόλη,
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 8-10, Αθήνα
210 5202373-5
anoixtipoli.gr
σχόλια