☛Η συνέντευξη που έδωσε ο ηθοποιός Joaquin Phoenix αποκλειστικά στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τη LiFO συζητήθηκε πολύ.
Συνέβη και κάτι ενδιαφέρον:
o Θοδωρής διαβάζει πάντα τα σχόλια στην ηλεκτρονική εκδοχή των άρθρων του στο LIFO.gr και συχνά απαντά όταν τον ρωτούν κάτι.
Πχ. εδώ ο Έπαρχος έγραψε σχετικά με την ταινία Inherent Vice, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Joaquin Phoenix: «Λάτρεψα το βιβλίο, όμως έχω διαβάσει αντιφατικές κριτικές. Επειδή δεν θέλω να απογοητευτώ από κακή μεταφορά ενός βιβλίου που με ενθουσίασε, να δω την ταινία ή όχι; Κύριε Κουτσογιαννόπουλε, απαντήστε μου!».
«Κατά την ταπεινή μου άποψη, ναι. Η σάτιρα και η πίκρα των Πίντσον και Άντερσον είναι συνυφασμένη για να λειτουργήσει σαν άσκοπο έπος, ένα πολιτιστικό warp που ξεφούσκωσε άδοξα και αφομοιώθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό από τον αρχικό σκοπό της "κοινότητας". Τα πολλά πρόσωπα, ο ήλιος, η επιτραπέζια πλοκή, καμουφλάρουν την παράνοια. Και προσέξτε πώς φέρεται ο Άντερσον στον Πίντσον, χωρίς να αυτοπροδίδεται» απάντησε με σχόλιο ο Θ. Κουτσογιαννόπουλος, με το ψευδώνυμο Kubrick, το οποίο χρησιμοποιεί στο LIFO.gr.
«Αφήστε το, κύριε Κουτσογιαννόπουλε, μου απάντησε ο Stanley. Σ' ευχαριστώ, φίλε!» απάντησε ο Έπαρχος, που προφανώς δεν γνώριζε το ψευδώνυμο του κριτικού.
«Παρακαλώ» του είπε ο Kubrick/Κουτσογιαννόπουλος. «Χαίρομαι που δεν καταλάβατε πως εγώ είμαι αυτός». Και ο Έπαρχος επανήλθε ψιλοέκπληκτος: «Ονομάσατε την άποψή σας ταπεινή. Αυτό με παραπλάνησε. :)».
Ο παραπάνω διάλογος στα σχόλια του LIFO.gr μας άρεσε όχι μόνο γιατί αποδεικνύει τη σεμνότητα του Θ.Κ. αλλά και την πραγματική του αγάπη για το αντικείμενο και την όρεξή του να βοηθήσει/προσφέρει τη γνώμη του σε όποιον ενδιαφέρεται πραγματικά και του τη ζητήσει.
☛ Στο «Μιχάλη, να καταργηθούν ή όχι τα πειραματικά;» ο Δημήτρης Κυριαζής ζήτησε από έναν απόφοιτο πειραματικού σχολείου να μας πει τη γνώμη του σχετικά με τη συζήτηση που έχει προκύψει για το αν πρέπει να καταργηθούν.
«Κι εγώ είχα παρόμοια εμπειρία από πειραματικό» μας έγραψε ένας αναγνώστης στα σχόλια. «Κι εγώ μπήκα με κλήρωση. Ωστόσο, διαφωνώ ως προς το ότι οι εξετάσεις δεν παρέχουν ίσες ευκαιρίες. Όλοι μπορούν να λάβουν μέρος στις εξετάσεις, αυτό δεν πρέπει να εξασφαλίσουμε; Ισότητα στη δυνατότητα να μπουν όλοι; Γιατί να μην μπορεί ένα παιδί που είναι ικανό να έχει πρόσβαση σε ένα περιβάλλον που θα το ωθήσει παραπάνω, όπου δεν θα βαριέται και δεν θα εξισωθεί, τελικά, προς τα κάτω με τον μέσο όρο; Γιατί το να καλλιεργήσουμε την αριστεία είναι κατακριτέο; Εάν το κάνουμε σωστά, προς όφελος όλων, δεν θα είναι καλό; Από πού περιμένουμε τελικά την ανάπτυξη της χώρας μας; Τέλος, γιατί το να έχει κάποιος λεφτά και να μπορεί να αγοράσει καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης μας φαίνεται φυσιολογικό; Αν υπάρχει ένα σχολείο που παρέχει πιο εντατική εκπαίδευση, δεν θα έπρεπε σε αυτό να πάνε οι μαθητές που θα αντεπεξέλθουν καλύτερα;».
☛ Στο άρθρο μας «Πέντε αληθινά προβλήματα της παιδείας σήμερα» η amarcord έγραψε το πιο ενδιαφέρον σχόλιο. «To θεμελιωδέστερο πρόβλημα της θεσμικής παιδείας είναι η απουσία πνευματικής καλλιέργειας, λόγω της απομάκρυνσης από το ανθρωπιστικό περιεχόμενο των σπουδών και της εξετασιολαγνείας που στοχεύει στην απορρόφηση υποψηφίων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όποια κι αν είναι αυτά. Με τη χρησιμοθηρία (που απαξιώνει πλήρως τα αρχαία ελληνικά ή τα λατινικά, φέρ' ειπείν) και την επακόλουθη βαθμοθηρία ακυρώνεται ο παιδευτικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης, δίνοντας την αίσθηση ότι ο δρόμος του σχολείου είναι η προετοιμασία για κάτι άλλο, πέρα από αυτό, αντί το σχολείο να παρέχει εξαρχής το ερέθισμα για γνώση, πολύ δε περισσότερο την επιθυμία για ανακάλυψη, για το κάτι παραπάνω που δυνητικά ενυπάρχει σε κάθε παιδί κι εμείς το σκοτώνουμε στο όνομα της εγκυκλίου παιδείας. Η πρόσδεση, δε, των εξετάσεων για την εισαγωγή σε ΤΕΙ και ΑΕΙ στο άρμα του λυκείου απαξιώνει το ίδιο το λύκειο, χωρίζει τα παιδιά σε άχρηστους και χρήσιμους με βάση ένα τελείως αυθαίρετο κριτήριο και τελικά χρυσώνει τα φροντιστήρια. Η επιπλέον έλλειψη βιωματικής μάθησης είναι καταδικαστική για το όποιο γνωστικό αντικείμενο. Μια επίσκεψη (πολλές!), φέρ' ειπείν, σε έναν αρχαιολογικό χώρο με ζωντανή επίδειξη και προβολές, αντί για ένα τετριμμένο σουλατσάρισμα στους διαδρόμους ενός μουσείου με υπόβαθρο μια βαρετή αφήγηση ενός δασκάλου που δεν έχει κίνητρα για να ενδιαφερθεί, είναι σαφώς προτιμότερη. Όπως και μια μέρα σε μια πραγματική επιχείρηση, σε ένα πραγματικό εργοστάσιο ή επιστημονικό εργαστήριο, με εργαζομένους να δουλεύουν live, ώστε τα παιδιά να βγουν από την κολοσσιαία φούσκα μέσα στην οποία ζουν σχετικά με την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας που φαντασιώνονται ότι γνωρίζουν βγαίνοντας από την όποια σχολή, ενώ αυτή δεν τους έχει παράσχει παρά τη μεθοδολογία για να μάθουν αργότερα, στην πράξη».
σχόλια