Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος;

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος; Facebook Twitter
90

ο Goodreads έκανε ένα αφιέρωμα με θέμα 'ποια βιβλία δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος' και τα αποτελέσματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πωλήσεις ενός βιβλίου συνδέονται με την επιτυχία του, αλλά αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πόσοι τελικά το διαβάζουν. Οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι' πούλησαν πάνω από εκατό εκατομμύρια αντίτυπα, ένα νούμερο εξωπραγματικό, αλλά και αυτή η υπόθεση έχει και μια άλλη πλευρά. Το βιβλίο αυτό είναι στη λίστα με τα βιβλία που οι περισσότεροι δεν άντεξαν να διαβάσουν μέχρι τέλους. Ο αριθμός πωλήσεων είναι μια ένδειξη, αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα με την επιδοκιμασία των αναγνωστών.

Στην κατηγορία 'ποια βιβλία έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους' κυριαρχούν τα εξής:


«Ένας ξαφνικός θάνατος», Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

Αιτιολογία: 'Πολύ μακριά από τη σειρά Χάρι Πότερ'


«Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», Ε.Λ. Τζέιμς

Αιτιολογία: 'Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας'


«Φάε, προσευχήσου και αγάπα!», Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ

Αιτιολογία: 'Η ηρωίδα είναι κλαψιάρα και εγωκεντρική'


«Το κορίτσι με το τατουάζ», Στιγκ Λάρσον

Αιτιολογία: 'Ξεκινάει αργά και είναι δύσκολο να περιμένω να συμβεί κάτι που να με ενδιαφέρει'

 

Τα πέντε κλασικά βιβλία που έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους είναι:


1. Κατς 22, Τζότζεφ Χέλερ

2. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

3. Οδυσσέας, Τζέιμς Τζόις

4. Μόμπι Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ

5. Ο Άτλας Επαναστάτησε, Άυν Ραντ


Το Wall Street Journal έκανε μια παρόμοια αναζήτηση, αλλά με διαφορετικά κριτήρια: δεν ζήτησε από τους αναγνώστες να παραδεχτούν τι δεν διάβασαν μέχρι τέλους, αλλά μέτρησαν τις ηλεκτρονικές υπογραμμίσεις αποσπασμάτων αναγνωστών σε e-readers, όπως στα kindle, που δημοσιεύονται σε κάθε βιβλίο. Αν ένα βιβλίο διαβάζεται μέχρι το τέλος, οι υπογραμμίσεις πρέπει να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένες. Όπως φαίνεται, πολλές φορές δεν είναι. Αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες σταδιακά το εγκαταλείπουν.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις του WSJ, η «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ είναι ένα πάρα πολύ πετυχημένο βιβλίο, γιατί όχι μόνο έχει πάει πολύ καλά στις πωλήσεις, αλλά οι αναγνωσιμότητα του φτάνει μέχρι τέλους κατά 98,5%. Αυτό σημαίνει ότι από όσους το ξεκίνησαν, ελάχιστοι δεν το διάβασαν μέχρι τέλους, και όποιος το έχει διαβάσει, ξέρει ότι είναι από τα βιβλία που παρασύρουν και είναι αδύνατον να μην διαβάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα.


Στον πάτο της καταμέτρησης βρίσκεται ένα ακόμη 'κλασικό', που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν διαβάσει αλλά μάλλον λένε ψέματα. Το 'Χρονικό του Χρόνου' του Στίβεν Χόκινγκ έχει διαβαστεί κατά μόλις 6,5%.


Και οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι;' Και με αυτή τη μέθοδο καταμέτρησης, το ποσοστό αναγνωσιμότητας είναι εξαιρετικά χαμηλό: 25,9%. Μόλις το ένα τέταρτο των αναγνωστών κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας.


Εσείς, ποια βιβλία δεν καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι το τέλος;

 

90

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Ο "Μάγος", του Τζων Φόουλς και τώρα τελευταία "Ο Μαρμάρινος Φαύνος" του Χόθορν. Το πρώτο περίεργο, το δεύτερο έχει μαγικά σημεία αλλά γενικά φλύαρο. Το πρώτο δεν παίζει να τελειώσει, το δεύτερο θα παλευτεί μέσα στο καλοκαίρι....
Αν και μου ερχονται στο μυαλο μερικα, νομίζω πρωτο βραβειο παιρνει το Κοιμητηριο της Πραγας του Εκο...Εξαιτιας του εμεινα σε 10ημερες διακοπες χωρις αναγνωσμα...σιχτιρι
Ας κάνω κι εγώ το σχόλιό μου:γενικά δεν μου αρέσει να αφήνω βιβλία στη μέση και σφίγγω τα δόντια να τα τελειώσω εκτός βέβαια κι αν μου είναι κάτι τόσο δυσνόητο ή τόσο αδιάφορο. Μέχρι στιγμής έχω αφήσει 2 βιβλία. Το ένα είναι "ο πύργος του ακροποτάμου" του Χατζόπουλου που το άφησα από την πολύ αρχή. Πολύ μέτριο ηθογράφημα των αρχών του 20ου αιώνα θα έλεγα κακογραμμένο, καμία σχέση με τα δροσερά διηγήματα του Βυζηινού, ή τα καλοκεντυμένα μυθιστορήματα/νουβέλες του Θεοτόκη. Το άλλο είναι "τα χαμένα βήματα" ενός κουβανού συγγραφέα που λέγεται Αλέχο Καρπεντιέρ. Αυτό το παράτησα όχι τόσο από βαρεμάρα αλλά επειδή είναι γραμμένο με ένα τρόπο που δεν μου αρέσει: αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με ημερομηνίες, κάτι σαν ημερολόγιο. Αλλά κυρίως δεν μου άρεσε το ειρωνικό ύφος του συγγραφέα για τους γύρω του, μου φάνηκε ότι το έγραψε καθαρά για κουτσομπολίστικους λόγους. Επίσης ένα μυθιστόρημα που το τελείωσα αλλά με απογοήτευσε ήταν το "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" του Χέμινγουεϊ, ενώ το ξεκίνησα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες και γιατί έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές και επειδή το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" πάντα με ενδιέφερε. Η αφήγηση είναι πολύ φλύαρη και πολύ κουραστική, σου δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να γεμίσει τις σελίδες επειδή δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Γενικά δεν το προσεγγίζει καθόλου καλά το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" παρά μόνο επιφανειακά, οι ήρωες και αντι-ήρωες του κινούνται στα γνωστά κλισέ, η αναδρομική αφήγηση του Ρόμπερτ Τζόρνταν για τον αμερικανικό εμφύλιο δεν είναι καθόλου εύστοχη, δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει έστω κι αν έχεις κάνει διατριβή πάνω στο θέμα "αμερικανικός εμφύλιος" (και το λέω εγώ που είμαι φιλίστορας και τρελαίνομαι για τέτοια θέματα), και το τέλος, αφού πρώτα σε ζαλίσει με ακατάσχετη φλυαρία για το πως στήθηκε η ανταρτοομάδα, με πιο χέρι έριξε χειροβομβίδα ο Ρόμπερτ και σε πως τρέκλιζε το πόδι του σε κάθε κρότο από τις κανονιές των αντιπάλων, είναι πολύ κοινότυπο που θες να πεις "600+ σελίδες για ιστορία τριών ημερών και για λογοτεχνική αξία μηδαμινή". Πάντως δεν θα κρίνω το Χέμινγουεϊ μόνο από αυτό το βιβλίο, θα διαβάσω και άλλα για να κρίνω. Πάντως το συγκεκριμένο (που θεωρείται και το καλύτερο του) δεν θα το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αυτό το καιρό διαβάζω τα 100 χρόνια μοναξιά και το ρουφάω με πολύ απόλαυση. Δεν ξέρω για σας πάντως εγώ το βρίσκω εξαιρετικό και δικαίως θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του 20ου αιώνα.
Ας πω κι εγώ τη μαλακία μου: Ανάσταση ΤολστόιΚαπετάν Μιχάλης (και δε νομίζω πως θα ξανανοίξω Καζαντζάκη)Τροπικούς Αιγόκερω και Καρκίνο (και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ με τίποτα!)Φύλακας στη σίκαλητη Μικρά Αγγλία με την 3η προσπάθεια την κατάφεραΟ άνθρωπος χωρίς ιδιότητεςκαι πολλά ακόμα χρυσοπληρωμέναΑπορώ για αυτούς που λένε για τα βιβλία του Μάρκες, συμβουλή μου είναι να μην δώσετε καμιά σημασία στα ονόματα.
Κάθε αναγνώστης σίγουρα έχει μια λίστα με βιβλία που δε κατάφερε να ολοκληρώσει. Πίσω απ' αυτή την αδυναμία μπορεί να κρύβονται διάφοροι λόγοι. Το σωστό timing, η κατάλληλη ψυχολογία ακόμη και οι προσωπικές προτιμήσεις. Πρόσφατα προστέθηκε στη λίστα μου το αστυνομικό βιβλίο «Το χαμόγελο της Αντζέλικα» του Andrea Camilleri. Δυστυχώς δε κατάφερα να το ολοκληρώσω αλλά πιστεύω θα του δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Το θέμα έχει συζητηθεί εκτενώς και στη βιβλιοφιλική κοινότητα Booktrolls.Gr http://booktrolls.gr/
Το "Inferno" του Dan Brown μού τό έκαναν δώρο πριν από ένα χρόνο στα γενέθλιά μου και τό ξεκίνησα δύο φορές και τό παράτησα και τις δύο στην αρχή. Έχοντας ήδη διαβάσει από τον ίδιο τον "Κώδικα Da Vinci", το "Illuminati" και τον "Αρκτικό Κύκλο", ο τρόπος εξέλιξης της πλοκής με την εναλλαγή σκηνών μού φάνηκε αρκετά κουραστικός και κινούνταν στο ίδιο μοτίβο με τα δύο πρώτα.
Παραρησα το 120 Ημερες στα Σοδομα στις 20 τελευταιες σελιδες, οχι ομως γιατι το ειχα βαρεθει. Απλα η διαστροφη που κλιμακωνοταν σε ολο το βιβλιο καταντησε αβασταχτη στο τελος. Δεν μπορω να καταλαβω παντως πως τοσοι πολλοι παρατησαν τον Ερωτα στα Χρονια της Χολερας η το 100 Χρονια Μοναξια. Μου φαινονται απ'τα καλυτερα και πιο ουσιαστικα βιβλια του 20ου αιωνα.
Λυπάμαι που δεν κατάφερα να τελειώσω το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν, ένα βιβλίο που θεωρείται εμβληματικό και για το οποίο είχα ακούσει εκπληκτικά πράγματα και περίμενα πώς και πώς να το διαβάσω.Μέχρι τη μέση το κατάφερα...Λέω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία κάποια στιγμή αλλά πώς θα θυμηθώ άραγε πού έχω μείνει;;Πρόβλημα!
Με πάααρα πολύ ζόρι το τελείωσα και πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται αριστούργημα. Γούστα θα μου πεις.Εγώ έχω αφήσει το Ενάντια στη μέρα του Πύντσον, αλλά θεωρητικά θέλω να το ξαναπιάσω.
Ξεκίνησα 2 φορές τους "Αδερφούς Καραμαζοφ"... Το άφησα και τις δύο, μετά τις 100-150 σελίδες... Είχα πάντα εφιάλτες στον ύπνο μου... Για καιρό και τις δύο φορές! Δεν ξέρω τι μου ξυπνάει ...Δεν το ρισκάρω τρίτη!!! Αυτά, από κλασσικούς!Από τους υπόλοιπους... "το γέλιο του δράκου", που το βρήκα πολύ χαοτικό....Ίσως το ξαναρχίσω, κάποια στιγμή στο μέλλον! Είναι και δώρο, να πάρει η ευχή!!!
To "100 Χρόνια Μοναξιάς" διαβάστηκε εντελώς ψυχαναγκαστικά... Μα εντελώς όμως....!!! Ένα από αυτά που έμειναν, ουτέ καν στη μέση, αλλά στην αρχή...ήταν "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο" του Σοπενχάουερ... Γ@@@ώ την κουλτούρα μου!