ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Η δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ στο περιοδικό «Hot Doc» ήταν η δημοσιογραφική επιτυχία της χρονιάς, επιδρώντας βαθύτατα στην πολιτική αλλά και δικαστική ατζέντα του τελευταίου τριμήνου του 2012.
Είτε συμπαθείς είτε αντιπαθείς το ύφος του, ο Κώστας Βαξεβάνης είναι σίγουρα ο δημοσιογράφος που έκανε την επιτυχία της χρονιάς. Δύο μέρες πριν από την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου ακούστηκε στα κοινωνικά δίκτυα πως αναμένεται έκτακτη έκδοση του περιοδικού «Hot Doc» με ένα πολύ μεγάλο θέμα. Η δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ με τα 2.059 (τότε) ονόματα που είχαν καταθέσεις σε τράπεζα της Ελβετίας απογείωσε τη φήμη του δημοσιογράφου, τον έκανε πρώτο θέμα σε ελληνικά και ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τον έστειλε στο... Αυτόφωρο με την κατηγορία της παραβίασης των προσωπικών δεδομένων. Ο δημοσιογράφος αθωώθηκε και η λίστα αποτελεί μέχρι σήμερα το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής επικαιρότητας. Μάλιστα, το όνομά του έγινε και αντικείμενο κόντρας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας των κρίσιμων τελευταίων μέτρων στη Βουλή. Αν και διάφορες φωνές κατηγόρησαν τότε τον Βαξεβάνη ότι δεν σεβάστηκε το τραπεζικό απόρρητο και τα προσωπικά δεδομένα, στην πραγματικότητα, και κοιτώντας την ιστορία μετά από μήνες, η δημοσίευση αυτή επιτάχυνε τις διαδικασίες ώστε να ελεγχθεί καλύτερα η αξιοπιστία της λίστας, να βρεθούν τα τρία ονόματα που έλειπαν αλλά και να συνεχιστεί με πιο ουσιαστικό ο τρόπο η συζήτηση κατά της φοροδιαφυγής.
— Σ.Δ.
MECHANIMAL
Ο πρώτος τους δίσκος μπορεί να σταθεί άνετα στην παγκόσμια παραγωγή, αναδεικνύοντας έναν καινούργιο και επίκαιρο ήχο.
Μακριά από κατασκευασμένο hype και χωρίς να πατάει σε κανέναν (και ταυτόχρονα σε όλους) ήχο της εποχής, χωρίς να αναβιώνει ακριβώς κανένα είδος του παρελθόντος, ο ομώνυμος δίσκος των Mechanimal είναι ό,τι πιο επίκαιρο και καίριο έβγαλε το 2012 η ελληνική δισκογραφία και ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί επάξια στην παγκόσμια παραγωγή. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου (ΙΟΝ) εξαργυρώνει τα τριάντα χρόνια καταβύθισης στο ουσιαστικό underground, γράφοντας ένα ιδιοφυές εγκεφαλικό σάουντρακ γι' αυτό που ζούμε σήμερα, με βάσεις στο techno, στο garage και στο industrial (αν και, όπως πιο σωστά λέει ο ίδιος, η μουσική των Mechanimal είναι drone 'n'roll), ο Τάσος Νικογιάννης (ο κιθαρίστας των «τεράστιων» Make Believe πίσω στα '90s) επιστρέφει στη δισκογραφία με εκπληκτικές υποδόριες κιθάρες και ο φωτογράφος Freddie F. στα επιβλητικά φωνητικά επιδίδεται σε ένα καταιγιστικό spoken word, κάπως σαν να διηγείται ένα ζοφερό παραμύθι (ειδικά το «Ghost» είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς από ελληνική μπάντα). Αλλά αυτό που κατάφεραν κυρίως οι Mechanimal ήταν να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ της (ολίγον παραζαλισμένης) ελληνικής σκηνής και να παραδώσουν ένα άλμπουμ που έχω την εντύπωση ότι πολλοί θα ήθελαν να βγάλουν, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς φοβούνται.
— Φώτης Βαλλάτος
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ
Αν κάτι άλλαξε για μια ακόμη φορά το 2012, είναι πως, παρά τη γενική καχυποψία, όλο και περισσότερος κόσμος αποφασίζει να βοηθήσει τον διπλανό του και να θέσει την αλληλεγγύη ως κορυφαία προτεραιότητα.
Αναζητώντας και φέτος τα πρόσωπα που ξεχώρισαν τη χρονιά που πέρασε σε διάφορους τομείς, όπως η πολιτική, ο πολιτισμός, οι επιστήμες κ.ά., καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί που είναι πιο «influential» είναι όλοι εκείνοι που βοηθούν άλλους. Σε μια εποχή που οι αλλαγές είναι σαρωτικές και το βιοτικό επίπεδο έχει αλλάξει προς το χειρότερο για όλους μας, η ανάγκη στήριξης των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων συμπολιτών μας είναι πιο επείγουσα από ποτέ. Για την ακρίβεια, είναι απαραίτητη. Το 2012 παρατηρήσαμε έναν δυναμικό κοινωνικό ακτιβισμό να διαπερνά οριζόντια πολίτες με ελεύθερο χρόνο και ποικίλες οργανώσεις, παλιές και νεότερες, να αναλαμβάνουν δράση. Οι ανθρώπινοι πόροι που κινητοποιήθηκαν μπορούμε να πούμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αντικατέστησαν αυτό που κάποτε ονομάζαμε «κρατικό μηχανισμό».
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Η ΚΛΙΜΑΚΑ, δουλεύοντας εδώ και χρόνια για την ισότιμη συνύπαρξη των ανθρώπων, πέρα από κάθε διάκριση και για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, διανέμει τρόφιμα στα μέλη της δύο φορές την εβδομάδα και ρούχα τρεις φορές την εβδομάδα, ενώ λειτουργεί και έναν ξενώνα φιλοξενίας στον Βοτανικό, στον οποίο όλα τα μέλη της μπορούν να κάνουν μπάνιο τρεις φορές την εβδομάδα. Το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), εκτός του καθημερινού συσσιτίου στις 12 το μεσημέρι στη Σοφοκλέους και του προγράμματος στέγασης σε μισθωμένα ξενοδοχεία, έχει δημιουργήσει το «Κοινωνικό Παντοπωλείο», μέσω του οποίου καλύπτονται οι πρωτογενείς ανάγκες επιβίωσης 200 άπορων οικογενειών, το «Κοινωνικό Φαρμακείο», το οποίο παρέχει δωρεάν φάρμακα, και την «Αθηναϊκή Αγορά», που προσφέρει ενδύματα και υποδήματα.
Η PRAKSIS, με το πρόγραμμα Συν στο Πλην, λειτουργεί Κέντρα Ημέρας (Δεληγιώργη 26-28, Μεταξουργείο, Ζωσιμαδών 44, Πειραιάς), στα οποία άστεγοι συμπολίτες μας έχουν τη δυνατότητα ανάπαυσης, χρήσης λουτρού, ψυχοκοινωνικής στήριξης, ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και μπορούν να χρησιμοποιήσουν πλυντήρια, να πιουν ένα ζεστό ρόφημα και να φάνε δεκατιανό καθώς και να συντάξουν το βιογραφικό τους. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός διανέμει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και ανάλογα με την περίπτωση, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών διοργανώνει συσσίτια καθημερινώς σε πάνω από 80 ενορίες σε όλη την Αθήνα, το ίδιο και οι Αδελφές «Μητέρα Τερέζα» στον Κολωνό, με παράλληλο πρόγραμμα τρίμηνης φιλοξενίας ηλικιωμένων γυναικών. Ειδικά για τους μετανάστες δραστηριοποιείται η Κάριτας με καθημερινό συσσίτιο και διανομή ρούχων κάθε Τετάρτη (ανδρικά) και Παρασκευή (γυναικεία) στην πλατεία Βάθης, το Κέντρο Ημέρας ΒΑΒΕΛ στην πλατεία Αμερικής με ψυχολογική υποστήριξη σε περίπτωση ψυχικής διαταραχής και ημερήσια φροντίδα (ρουχισμός, φαγητό, προσωπική υγιεινή), και το ΚΕΘΕΑ Mosaic, που δραστηριοποιείται στον Άγιο Παντελεήμονα και παρέχει ενημέρωση, συμβουλευτική και ψυχολογική στήριξη, φροντίδα της υγείας καθώς και ρουχισμό και φαγητό σε εξαρτημένους μετανάστες.
Οι οργανώσεις που προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια σε διάφορες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες είναι πολλές, το ίδιο και τα μεμονωμένα άτομα με διάθεση να προσφέρουν. Μια ολιστική προσέγγιση, ο συντονισμός όλων αυτών με τη δημιουργία ίσως μιας ενδιάμεσης διαχειριστικής Αρχής, θα βοηθούσε ώστε να παράγεται ακόμα περισσότερο έργο και κυρίως να απορροφώνται όσο το δυνατόν περισσότεροι πόροι από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
— Δημήτρης Κυριαζής
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΟΧΟΠΟΥΛΟΣ
Συντονίζει με οραματική δύναμη και επάρκεια το μεγαλύτερο έργο που γίνεται αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα στο Δέλτα Φαλήρου.
Πριν από μερικά χρόνια ο Γιάννης Τροχόπουλος μας απασχολούσε ως ένας «παλαβός που κάνει καλή δουλειά σε μια βιβλιοθήκη στη Βέροια». Καλή δουλειά σε μια ελληνική βιβλιοθήκη σημαίνει, καταρχάς, να καταφέρεις να πείσεις τον κόσμο να έρθει. Τα 24.000 μέλη της βιβλιοθήκης του Νομού Ημαθίας είναι ένας αριθμός πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Η συστηματική δουλειά και η πίστη στην κοινωνία και στις νέες τεχνολογίες «ανάγκασαν» το 2011 το ίδρυμα του Μπιλ Γκέιτς να επιβραβεύσει τη βιβλιοθήκη με 1.000.000 ευρώ. Τον Ιούνιο το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (εδώ αξίζει να τονιστεί η μεγάλη και πολλές φορές χωρίς επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς προσφορά του ιδρύματος τα χρόνια της κρίσης) ανακοινώνει πως ο Γιάννης Τροχόπουλος θα είναι ο γενικός διευθυντής και διευθύνων σύμβουλος του οργανισμού «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Η μεταστέγαση της Λυρικής, της Εθνικής Βιβλιοθήκης αλλά και η δημιουργία ενός πρότυπου Βοτανικού Κήπου στην έκταση του παλιού Ιπποδρόμου του Δέλτα στο Φάληρο πρόκειται να αλλάξουν τη φυσιογνωμία της πόλης. Ο κ. Τροχόπουλος είναι ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να ολοκληρώσει το έργο και στη συνέχεια να του δώσει την ανάλογη πνοή. Με αυτή του τη «μετακόμιση» αφενός έδειξε πως υπάρχουν ικανοί Έλληνες που μετέτρεψαν το υποτιθέμενο «βόλεμα» στο Δημόσιο σε δημιουργικότητα και αφετέρου πως αυτή η δημιουργικότητα είναι το βασικό συστατικό για να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της κρίσης.
— Σ.Δ.
ΜΟΥΖΑΚΙΤΗΣ & ΠΕΠΟΝΗΣ
Ως οικονομικοί εισαγγελείς κράτησαν τον ρόλο του αδιάφθορου μέσα σε ένα κράτος κι ένα πολιτικό σύστημα που τόσα χρόνια το μόνο που αναπαρήγε ήταν η διαφθορά.
«Δεν δεχόμαστε να είμαστε εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση, πολλώ δε μάλλον, δεν δεχόμαστε να αποτελέσουμε άλλοθι και μια θεσμική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα πολυποίκιλα οργανωμένα συμφέροντα και τους ποικιλώνυμους εκφραστές τους, που δραστηριοποιούνται και αναπτύσσονται στην γκρίζα ζώνη του οικονομικού εγκλήματος». Στην αυγή του 2012 οι Σπύρος Μουζακίτης και Γρηγόρης Πεπόνης απειλούν με παραίτηση από τη θέση του οικονομικού εισαγγελέα εξαιτίας πιέσεων που δέχονται από ανώτερους για τις υποθέσεις που ερευνούν. Από τότε έγιναν γνωστοί και απέκτησαν κάποιο κύρος και αξιοπιστία. Φαίνονται να είναι οι αδιάφθοροι της εποχής της κρίσης, καθώς, μέχρι στιγμής, έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη, ερευνώντας σε βάθος υποθέσεις που έχουν βλάψει το ελληνικό κράτος. H λίστα Λαγκάρντ, οι καταγγελίες Ρουμελιώτη για τον ρόλο του ΔΝΤ, ο παράνομος πλουτισμός πολιτικών, οι συντάξεις-μαϊμού, τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που έχουν κινηθεί παράνομα από ξένες πολυεθνικές προς εγχώριους δημόσιους λειτουργούς, είναι μερικά από τα ζητήματα που ανέκυψαν. Μέχρι στιγμής, οι δύο εισαγγελείς δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ποιος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα του μνημονίου. Ευχή όλων είναι η κατάληξη των περισσότερων υποθέσεων να εξυπηρετήσει το αποδεκατισμένο δημόσιο συμφέρον. Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί πως την οργανική θέση του οικονομικού εισαγγελέα τη θέσπισε με νόμο ο σημερινός διωκόμενος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή!
— Σ.Δ.
18 ΑΝΩ
Η Κατερίνα Μάτσα, κατέδειξε πρώτη τον όλεθρο του νέου ναρκωτικού «σίσα» και συνέχισε το σπουδαίο έργο της στο 18 Άνω.
Το έργο της είναι τόσο σπουδαίο, που κανονικά κάθε χρόνο πρέπει να είναι σε όλες τις λίστες. Η κοινωνική προσέγγιση πάνω στο ζήτημα των ναρκωτικών αποτελεί τομή για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζεται. Το 18 Άνω, στο οποίο είναι και υπεύθυνη, φιλοξένησε και φέτος πολλούς τοξικομανείς όλων των ηλικιών, που συμμετείχαν στα κλειστά και ανοιχτά προγράμματα. Στόχος της πάντα είναι η θεραπεία να βρεθεί μέσα από τη συμμετοχή σε συλλογικότητες. Σημαντική ήταν και η συμβολή της όσον αφορά την κινητοποίηση εναντίον ενός νέου ναρκωτικού, της σίσα, που παράγεται από υγρά μπαταρίας, πωλείται σε χαμηλές τιμές και στην ουσία κατακαίει τα ζωτικά όργανα του χρήστη. Μιλώντας στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, είπε χαρακτηριστικά πως «η χρήση της συγκεκριμένης ουσίας αυξάνεται διαρκώς, η ηλικία των χρηστών πέφτει και εξαπλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα». «Εκπέμπουμε σήμα κινδύνου. Η κατάσταση είναι σοβαρή». Τόσο σοβαρή, που οι αρμόδιοι υπουργοί αλλά και οι βουλευτές φρόντισαν να αποχωρήσουν μετά από λίγο από την αίθουσα, αποφεύγοντας να συζητήσουν ουσιαστικά. Παράλληλα, στις αρχές του 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα η μελέτη της, το Αδύνατο Πένθος και η Κρύπτη, στο οποίο μέσα από τις ιστορίες ασθενών της προσπαθεί να συνδέσει την εξάρτηση με την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου.
— Σ.Δ.
VICIOUS CYCLES ATHENS
Η ομάδα της VCA δεν περιορίστηκε μόνο στην πώληση ποδηλάτων αλλά δημιούργησε έναν πόλο έλξης για τους ανθρώπους που αγαπούν την αστική κουλτούρα.
Πριν από τρία περίπου χρόνια η VCA εγκαταστάθηκε στου Ψυρρή, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το αυξανόμενο αθηναϊκό ενδιαφέρον για το ποδήλατο. Ο Ουαλός Gareth Jones και η υπόλοιπη ομάδα της VCA ήθελαν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό ποδηλατάδικο, που δεν θα περιοριζόταν μόνο στο να προσφέρει κατά παραγγελία ή έτοιμα fixed gear και single speed ποδήλατα, αλλά θα αλληλεπιδρούσε με τον κόσμο και την τοπική κοινότητα. Και τα κατάφεραν. Το 2012, παρά την κρίση και τις αντικειμενικές δυσκολίες, κατάφεραν να φιλοξενήσουν πολλά live από αμερικανικές punk-rock μπάντες, street parties και διάφορα events με ελεύθερη είσοδο που γνώρισαν μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο.
— Βασίλης Καψάσκης
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ
O αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξελίχθηκε το 2012 σε κεντρικό παίκτη της πολιτικής σκηνής και απασχόλησε όχι μόνο το πανελλήνιο αλλά και τη διεθνή πολιτική σκηνή.
Το καλοκαίρι έκανε αρχοντικές διακοπές. Το μεγαλύτερο μέρος του Αυγούστου το πέρασε στην Κρήτη. Κάτι κουρασμένα sites δημοσίευαν διαρκώς φωτογραφίες του κάτω από μια ομπρέλα, κάποιοι τον κατηγόρησαν πως χαλαρώνει υπερβολικά, πως κάνει περισσότερες διακοπές απ' όσες επιτρέπει η κρίση, πως πρέπει να γυρίσει να σηκώσει τα μανίκια και άλλα τέτοια μικροπολιτικά. Δεν ασχολήθηκε. Ήπιε με την ησυχία του τις ρακές του στο Ρέθυμνο, προφανώς απόλαυσε τα ζεστά λόγια πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που η κρίση τούς έστριψε προς τα αριστερά και μέσα στον Σεπτέμβριο εμφανίστηκε και πάλι. Ήξερε τι έκανε.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι βγαλμένος από τη βαθιά δυσλειτουργική μήτρα της Μεταπολίτευσης. Κάποτε ήταν στην ΚΝΕ, έκανε καταλήψεις και μιλούσε στην Παναγιωταρέα για ανέφικτες μεταρρυθμίσεις. Δεν σπούδασε στο εξωτερικό, τα αγγλικά του ήταν μέτρια, αλλά βελτιώνονται («τώρα βλέπω CNN και διαβάζω "Guardian"» είπε τις προάλλες στην «Guardian»), οι παραστάσεις του είναι ελληνικές και οι θέσεις του όλο και λιγότερο ριζοσπαστικές, προσπαθώντας να φλερτάρει με τον απελπισμένο μεσαίο χώρο.
Αν θέλεις να κατηγορήσεις τον ηγέτη ενός κόμματος που το 2009 πήρε 315.627 ψήφους (4,60%) και τον Ιούνιο του 2012 έλαβε 1.655.053 (26,89%), θα βρεις πολλούς λόγους: δηλώσεις θαυμασμού για τη «διαχρονική σκέψη του Μάο», κάποια ανεκτική σχέση με τη βία στη βία της εξουσίας, το ότι μια εποχή, αν μπορούσε, θα φορούσε το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου και σε παραλία της νότιας Κρήτης.
Κανείς, όμως, δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως δεν μιλάει άμεσα. Πως δεν συνομιλεί με την κοινωνία. Και πως δεν ξέρει από τακτική. Ξέρει ότι όσο η κυβέρνηση προσπαθεί να βαπτίσει τη φορολογική επιδρομή «ανάπτυξη», όσο η λίστα Λαγκάρντ φουσκώνει, όσο ο Πέτρος Δούκας μιλάει για εθελοντική δωρεάν εργασία ανέργων (για να μη σκουριάσουν!), όσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρεί να αποδείξει πως είναι άφθαρτος, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να περιμένει: η τακτική του ώριμου φρούτου.
Ό,τι και να κάνεις, μια κυβέρνηση που φορολογεί τα αφορολόγητα κάποια στιγμή θα πέσει. Τα δύσκολα αρχίζουν μετά, επειδή (και στην πολιτική) σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση. Οι επόμενες ή οι μεθεπόμενες διακοπές του ίσως να μην είναι τόσο αρχοντικές. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που τον περιμένουν, όταν ο ίδιος περάσει για πρώτη φορά από τη φωνή της λογικής, από τη βολική θέση της τωρινής αντιπολίτευσης, στην άλλη πλευρά: την αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας.
— Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, αρχισυντάκτης του περιοδικού «BHmagazino»
ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ
Ο «Αθανάσιος Διάκος» της άναψε τη συζήτηση για το τι επιτρέπεται και τι όχι στην τέχνη, ενώ το βλέμμα της στο έργο του Ξενόπουλου «Χαίρε Νύμφη» δημιούργησε μία από τις πιο ορμητικές παραστάσεις της χρονιάς.
Όταν φωνάζει γοερά η ζωή και ο έρωτας πετάει ισχυρά τα βέλη, κάποιοι έχουν μάθει να μην αντιστέκονται. Ρουφούν τις εντάσεις μέχρι το μεδούλι και τις κάνουν τέχνη μέσα από ένα δημιουργικό και εντελώς αδιαμεσολάβητο εκφραστικό κρεσέντο που δεν ξέρει μόνο από λέξεις αλλά και από ζωή. Μυρίζει αίμα, ψάχνει για φλέβα, βουτάει στα βαθιά δίχως φόβο και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται ακριβώς για τον τρόπο που λειτουργεί, χρόνια τώρα, η Λένα Κιτσοπούλου, μέσα από τα αποσυνάγωγα βιβλία της, τις ερμηνείες της, τα ρεμπέτικά της, τη σκηνοθεσία της. Μέχρι που η αυθάδικη ματιά της, αυτή που δεν πρόλαβε να καεί από τον μικροαστισμό και τις κοινωνικές συμβάσεις, στράφηκε το καλοκαίρι στον Αθανάσιο Διάκο. Ποιος θα φανταζόταν ότι οι Ελληναράδες θα φοβόντουσαν έναν εφηβικό σχεδόν οίστρο που δεν τους απευθύνθηκε ποτέ; Αντί, όμως, να απαντήσει, η Κιτσοπούλου προτίμησε να πάρει την εκδίκησή της, ανεβάζοντας και πάλι στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία το Χαίρε Νύφη. Εκεί πήρε όλες τις προκαταλήψεις που έχουν θρέψει επικίνδυνα οι απανταχού νοικοκυραίοι -το ματσίσμο, τον σεξισμό, την κοινωνική υποκρισία- και τις ξανασέρβιρε καυτές στα μούτρα τους σαν μία ανυποχώρητη, μανιακή Έιμι, εκδικητική Ρόζα και, κυρίως, σαν γοητευτικά ανίερη Λένα που δεν καταλαβαίνει Χριστό από κανόνες, παρά μόνο από τέχνη. Αυτήν τη Λένα ανακαλύψαμε ξανά φέτος, σαν τους παλιούς άσβεστους έρωτες που ζουν καταχωνιασμένοι σε μαύρα ποιήματα, ακρότητες που κάναμε μικροί και τραγούδια που θα καίνε για πάντα τις καρδιές. Ευτυχώς, όμως, που για να ξαναζεσταθούν, δεν χρειάζεται πια να πετάξει κανείς μολότοφ: αρκεί μια Λένα Κιτσοπούλου, που φέτος έγινε η ενσαρκωμένη απόδειξη ότι η τέχνη και τα όνειρα μπορούν ακόμα και παίρνουν εκδίκηση από τους ανθρώπους που δεν τα άγγιξαν, ούτε τα διανοήθηκαν ποτέ.
— Τίνα Μανδηλαρά
TAXIBEAT
Οι Νίκος Δρανδάκης και Σπύρος Ντόβας δημιούργησαν το Taxibeat, μία εξαιρετική ψηφιακή εφαρμογή ανεύρεσης ταξί που άλλαξε τη ζωή μας.
Οι συγκοινωνίες της Αθήνας χωρίζονται στην περίοδο πριν από το Τaxibeat και στην περίοδο μετά από αυτό. Τα ταξί ήταν μία «μαύρη» τρύπα της πόλης σε επίπεδο εξυπηρέτησης, ακόμα και αισθητικής. Τώρα ο ταξιτζής γνωρίζει ότι αξιολογείται. Και προσέχει, αλλιώς η κρίση είναι ανελέητη. Ήδη, το ελληνικής εμπνεύσεως καινοτομικό αυτό σύστημα επεκτείνεται σε Βραζιλία, Νορβηγία, Ρουμανία, Γαλλία. Εξωστρέφεια, όχι άλλες ιδέες και επιχειρήσεις για την περιοχή Κολωνακίου, Μπουρναζίου ή την Ψαρρού.
Ο Νίκος Δρανδάκης και ο Σπύρος Ντόβας –που τον γνωρίζω λιγότερο– ήταν influencers πριν δημιουργήσουν, με μια ομάδα, το Τaxibeat. Αυτό που τους ξεχωρίζει από πολλούς άλλους influencers της πόλης είναι ότι δεν έμειναν σε αυτό που κάνουν οι 8 στους 10 Έλληνες, οι οποίοι είναι (είμαστε) πολύ υπερήφανοι για τις ιδέες τους. Το Τaxibeat απάντησε στην κρίση, στον θόρυβο, στα ατέλειωτα events και στα ατέρμονα debates, παίρνοντας το ρίσκο της δράσης. Συνέδεσαν έναν από τους πιο αντιδραστικούς, «ελληνάδικους» θύλακες της χώρας (σ.σ. ταξί) με μία από τις πιο προχωρημένες, ελιτίστικες συζητήσεις (digital start ups).
Σε μία χώρα όπου το 30% των πολιτών έχει ήδη τσακιστεί εργασιακά και ψυχολογικά, έχουν ιδιαίτερη αξία ανάμεσα στους influencers εκείνοι που, εκτός από ιδέες, φέρνουν και καλές πρακτικές. Έργα που φέρνουν θέσεις εργασίας, θετικό παράδειγμα, εξωστρέφεια, αξιοποίηση μέρους τόσων πτυχίων και γνώσης που συχνά ξοδεύονται σε πολώσεις, αλληλοκαταγγελίες και tweets. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα για το θέμα στο προηγούμενο άρθρο της LifΟ «Κάν' το όπως το Taxibeat».
— Στάθης Χαϊκάλης
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ήταν ο εθνικός μας εκπρόσωπος και μέλος του ανώτερου ερευνητικού προσωπικού του Cern.
Είναι ίσως ο πιο γνωστός Έλληνας φυσικός αυτήν τη στιγμή. Οι τοποθετήσεις του πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της επιστήμης του και έχουν έναν πιο κοινωνικό χαρακτήρα. Γι' αυτό είναι ο αγαπημένος των δημοσιογράφων. Δεν θα σου αναλύσει τους νόμους του Νεύτωνα, αλλά θα τοποθετήσει το θεώρημα της «δράσης-αντίδρασης» στις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου. Φέτος, όμως, μας απασχόλησε για μια ακόμα φορά. Όχι γιατί μας φανέρωσε ποιες είναι οι δέκα διαστάσεις στις οποίες ζούμε, αλλά επειδή ήταν ενεργά παρών σε μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις των τελευταίων ετών. Το σωματίδιο του Θεού ή, αλλιώς, το μποζόνιο του Χιγκς αποδείχτηκε ότι υπάρχει και από τον φετινό Ιούλιο γνωρίζουμε ότι η αρχή της ύλης ενδεχομένως να κρύβεται στη θεωρία που ανέπτυξε το 1964 ο Βρετανός φυσικός Πίτερ Χιγκς. Ο Δημήτρης Νανόπουλος δεν ήταν ο μόνος Έλληνας που «καταδύθηκε» στο υπόγειο τούνελ που βρίσκεται στα σύνορα Ελβετίας, Αυστρίας και Γαλλίας, αφού παραπάνω από 180 Έλληνες (μόνιμοι και επισκέπτες) βρίσκονταν καθημερινά αντιμέτωποι με την ιστορία. Μετά την ανακάλυψη, δήλωσε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή και πως περιμένει και «άλλες μεγάλες ανακαλύψεις». Είναι ευχάριστο να έχουμε έναν άνθρωπο εκεί, που να μας εξηγεί όσα συμβαίνουν και στη γλώσσα μας.
— Σ.Δ.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΡΕΓΟΥ
Η μοναδική Ελληνίδα art curator που διαπρέπει στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας εκθέσεις διεθνούς εμβέλειας.
Την Κατερίνα Γρέγου, κορυφαία επιμελήτρια σημαντικών εκθέσεων σε μεγάλες εικαστικές διοργανώσεις, τη γνωρίσαμε στα τέλη της δεκαετίας του '90 στην Αθήνα ως διευθύντρια του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ. Στα χρόνια που ακολούθησαν, με σκληρή δουλειά, βαθιά γνώση του αντικειμένου της και αγγλοσαξονική πειθαρχία, κληρονομιά των σπουδών της στο Courtauld Institute of Art, στο King's College και στο City University του Λονδίνου, εξελίχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες επιμελήτριες της σύγχρονης τέχνης στην Ευρώπη, κερδίζοντας επιτελικές θέσεις σε μουσεία, ιδρύματα και μεγάλες διοργανώσεις. Στην προηγούμενη Μπιενάλε της Βενετίας οι Δανοί της εμπιστεύτηκαν την εκπροσώπηση της χώρας τους με την επιμέλεια της έκθεσης «Speech Matters», την οποία ο διεθνής Τύπος υποδέχτηκε με αρκετά θετικά σχόλια. Πρόσφατα, επίσης, η Κατερίνα Γρέγου επιλέχθηκε για τη θέση της νέας καλλιτεχνικής διευθύντριας στη διοργάνωση Art Brussels, ενώ μέσα στο 2013 θα επιμεληθεί την Μπιενάλε στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας.
Η πορεία της εκτός ελληνικών συνόρων μάς κάνει σίγουρα περήφανους. Γεννά, όμως, μοιραία κάποιες μελαγχολικές σκέψεις για την κατάσταση της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, αφού πρόσωπα με τη δυναμική της Κατερίνας είναι μάλλον αναγκασμένα να δουλεύουν εκτός Ελλάδας. Είναι πολύ πιθανόν, αν διάλεγε να μείνει στη χώρα που γεννήθηκε, να ήταν, απλώς, μια ακόμα άνεργη με πολλές δυνατότητες και λαμπρό βιογραφικό.
— Γιώργος Καρουζάκης
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΡΑΤΗΣ
Ένα διεθνές βραβείο του άνοιξε σημαντικές πόρτες στο Fashion Scene του Μιλάνου.
Ο 33χρονος Άγγελος Μπράτης ανήκει στη nouvelle vague της ελληνικής μόδας. Σε αυτούς που αποσχίστηκαν από την πατρίδα όσον αφορά την κατοικία αλλά και τον τρόπο εργασίας και ανέλιξης. Και δεν του βγήκε άσχημα. Έχοντας διαχωρίσει πλήρως τη θέση του από την εγχώρια διαδικασία παραγωγής και προώθησης, και με έδρα το Μιλάνο, έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε όλες αυτές τις πόλεις που τα περιοδικά που ξέρουν αποκαλούν «μητροπόλεις της μόδας» (Παρίσι, Ρώμη, Άμστερνταμ και Νέα Υόρκη). Το κλασικό του στυλ είναι ένας συνδυασμός υψηλής ραπτικής και prêt-à-porter, που το ονομάζει «demicouture». Επίσης χαρακτηριστικό του είναι πως δουλεύει τη φόρμα κατευθείαν πάνω στο μοντέλο, ώστε να δημιουργεί μόδα που να καλύπτει ολόκληρο το σώμα και να λειτουργεί απευθείας και στις τρεις διαστάσεις. Λίγο πριν μπει το 2012, ο Άγγελος Μπράτης ήταν ο νικητής του πρώτου βραβείου «Who is on Nex?» το 2011 που διοργανώνει η Altaroma σε συνεργασία με τη «Vogue Italia». Αυτό έπεισε ένα από τα μεγαλύτερα ηλεκτρονικά καταστήματα (yoox.com) να αγοράσει όλη τη συλλογή του για διαδικτυακές πωλήσεις.
— Γιάννης Βονόρτας
ΜΥΡΩΝ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Έδωσε νέα πνοή στην Εθνική Λυρική Σκηνή, έπεισε το κοινό να δει όπερα και έβγαλε την όπερα στους δρόμους της Αθήνας (και στη Βαρβάκειο).
Είναι δυνατόν ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενός θεάτρου που παρέμεινε κλειστό την περίοδο των εορτών να είναι μέσα στη λίστα της LifO με τους Έλληνες με τη μεγαλύτερη επιρροή; Στην περίπτωση του Μύρωνα Μιχαηλίδη η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Μπορεί η απεργία των τεχνικών της ΕΛΣ μέσα στις γιορτές (και για λόγους που ξεπερνούν τις αρμοδιότητες της διοίκησης του θεάτρου) να προκάλεσε μεγάλη ζημιά στη Λυρική, αλλά είναι αλήθεια πως το 2012 η μοναδική μας κρατική όπερα έδειξε ότι ξεφεύγει από τη μέγγενη των χρεών και μπορεί να τα καταφέρει. Στις αρχές του 2011 το συσσωρευμένο χρέος του οργανισμού άγγιζε τα 17 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα έχει μειωθεί στα 7,5 εκατομμύρια ευρώ. Η Εθνική Λυρική Σκηνή σταμάτησε να παράγει ελλείμματα. Το 2008 το λειτουργικό κόστος ανερχόταν σε σχεδόν 33 εκατομμύρια ευρώ. Από το τέλος του 2011 το λειτουργικό κόστος έχει μειωθεί στα 23 εκατομμύρια. Το 2008 η ΕΛΣ απασχολούσε 810 εργαζομένους και είχε κόστος μισθοδοσίας περίπου 21 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα ο οργανισμός απασχολεί 519 εργαζομένους και το μισθολογικό κόστος φτάνει τα 14 εκατομμύρια, σχεδόν όσο είναι και η ετήσια κρατική επιχορήγηση (13,8 εκατ.). Οι συνολικές εισπράξεις της τελευταίας καλλιτεχνικής περιόδου ανήλθαν σε 3.009.709 ευρώ, δηλαδή μόλις 350.000 περίπου λιγότερα από το κόστος παραγωγής του καλλιτεχνικού προγράμματος. Δηλαδή, μόνο με τα έσοδα από τα εισιτήρια η Λυρική μπορεί να παράγει καλλιτεχνικό έργο. Αρκεί, βέβαια, το θέατρο να είναι ανοιχτό.
— Δημήτρης Ρηγόπουλος
WEDDING SINGERS
Ήταν η μπάντα που διασκέδασε περισσότερο το αθηναϊκό κοινό φέτος με τις μουσικές της διασκευές παλιών επιτυχιών.
Οι Wedding Singers δεν είναι μία γραφική ορχήστρα γάμων. Ντύνονται καλύτερα από τον Άνταμ Σάντλερ στην ταινία από τον τίτλο της οποίας προήλθε και το όνομά τους, ενώ παράλληλα διαθέτουν με μεγάλη άνεση όλες τις απαραίτητες metrosexual χορευτικές κινήσεις που χρειάζεται ένα συγκρότημα για να σε ξεσηκώσει. Σε κάθε live τους το κοινό που τους παρακολουθεί θα παρασυρθεί από τη μουσική τους και θα βρεθεί να χορεύει από διαολεμένο booty shaking μέχρι μεγάλες δόσεις head banging, ακούγοντας παράλληλα τις μεγαλύτερες dance επιτυχίες των '80s και των '90s. Οι Wedding Singers αποτελούνται από τους Θοδωρή Μαυρογιώργη στην κιθάρα και τη φωνή, τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη στην κιθάρα και τη φωνή (Μodrec, Spectafire), τον Χρήστο Αλεξάκη στα πλήκτρα και τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο (Planet of Zeus) στα τύμπανα. Δεν είναι, όμως, μόνο οι τέσσερίς τους, καθώς ισάξιο ρόλο στο συγκρότημα παίζουν ο ηχολήπτης τους Γρήγορης Μάγος και ο φωτιστής τους Μενέλαος Ορφανός, ενώ οποιοσδήποτε άλλος φοράει τη γνωστή μπλούζα «Ι LOVE Wedding» ανήκει στην «οικογένεια» και μπορεί να πιει από το κονιάκ του Λάμπη!
— Δημήτρης Αναγνώστου, συνιδιοκτήτης ΤΩΡΑ Κ 44
YES IT DOES !!! SURE IT DOES !!! ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΜΑΡΑΚΗΣ
Ήταν ο άνθρωπος πίσω από τα καλύτερα πάρτι της πόλης τη χρονιά που πέρασε.
Είναι δύσκολο, όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και τον έχεις δει να αναπτύσσει τις νυχτερινές του δραστηριότητες, να μιλήσεις αντικειμενικά γι' αυτόν. Είναι τόσα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί η νύχτα, που μπορεί να σου φανεί επιδραστικό και το αεράκι που ξύρισε το πρόσωπό σου κάποιο χάραμα του Νοέμβρη. Ο Βαγγέλης Καμαράκης, όμως, η ψυχή των Yes it Does!!! Sure it Does!!! πάρτι, μας έμαθε το 2012 ότι ακόμα και σε αυτό τον τομέα ο επαγγελματισμός και η αφοσίωση σε αυτό που κάνεις είναι το Α και το Ω για να είσαι τελικά... καλός. Τα πάρτι του, σε όποιον χώρο και να έγιναν, ήταν κάτι περισσότερο από πετυχημένα. Το «αδιαχώρητο» είναι μία εύκολη λέξη για να περιγράψεις τι συμβαίνει. Με την προσθήκη του πολυχώρου της Άγκυρας αλλά και του Σινέ Ψυρρή άλλαξε λίγο τη γεωγραφία των χώρων, χωρίς όμως να θέλει να ξεφύγει από το μουσικο-χορευτικό ύφος. Έτσι, φέτος, που θα περιμένουμε την ανάπτυξη, καλό είναι να γνωρίζουμε πως όταν η νυχτερινή διασκέδαση είναι αυτό που θα έλεγε ο λαός «επιπέδου», τότε αποτελεί πολιτιστικό προϊόν μιας πόλης. Και ο Βαγγέλης, τόσα χρόνια, έχει αναδειχτεί σε έναν από τους κορυφαίους πολιτιστικούς παράγοντες της σκοτεινής αλλά και υπέροχης ταυτόχρονα νυχτερινής Αθήνας.
— Σ.Δ.
ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ /// ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΡΑΣ & ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ
Συγκρότησαν ένα εξαιρετικό πρόγραμμα και άλλαξαν την πολιτισμική ατμόσφαιρα της πόλης.
Αν θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, άλλη τόση θέλουν η αισθητική και η τέχνη. Τουλάχιστον αυτό ισχύει στην περίπτωση της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, που άνοιξε δυναμική ρωγμή στο θεατρικό κατεστημένο της πόλης, συγκεντρώνοντας μία σειρά από ανατρεπτικούς παραγωγούς, δυναμικούς σκηνοθέτες και καταξιωμένους στις πρωτοποριακές συνειδήσεις μουσικούς. Δεν έμεινε σε έναν μόνο καλλιτεχνικό ορίζοντα και βαδίζοντας στα χνάρια του Φεστιβάλ Αθηνών συγκέντρωσε στις δύο σκηνές της εγχώριες και διεθνείς παραστάσεις με σκοπό να προκαλέσει συζητήσεις για πράγματα που καίνε. Χωρίς, άλλωστε, τον ζωντανό διάλογο που άνοιξε για τα καλά με τις δυνάμεις της πόλης η Στέγη, δεν θα είχαν νόημα το πολυπρισματικό όνειρο του Κέντριτζ, η βιωματική αφήγηση του Άκραμ Καν, το ανέμελο ταλέντο της Μonika, ο ανέφικτος έρωτας του Ντόνελαν, η μελετημένη αισθητική του Νιούτον. Ένας διάλογος που συνεχίζεται σε κάθε γωνιά της πόλης, με διάφορες βιβλιοφιλικές παρεμβάσεις, ανατρεπτικές ατάκες κι έναν ζωντανό εικαστικό διάλογο στην πολύπαθη Ακαδημία Πλάτωνος. Και, φυσικά, ο διάλογος δεν τελειώνει ούτε στα διευθυντικά γραφεία της Στέγης, όπου βρίσκει κανείς πάντοτε διαθέσιμους τους δύο ανήσυχους «εκτελεστές» αυτού του σχεδίου: τον εκτελεστικό διευθυντή Χρήστο Καρρά και την εκτελεστική υποδιευθύντρια και υπεύθυνη για θέματα προβολής και επικοινωνίας Αφροδίτη Παναγιωτάκου. Με τη βαθιά γνώση του σε θέματα μουσικής ο διευθυντής έχει δώσει ήδη το στίγμα για το πώς αντιλαμβάνεται η Στέγη τον σύγχρονο πολιτισμό, με την υποδιευθύντρια να επιμένει ότι τη βασική ταυτότητα της Στέγης τη δίνει το ίδιο το κοινό. «Το στημένο κοινό έσπασε», έλεγε σε συνέντευξή της η Αφροδίτη Παναγιωτάκου στη LifΟ. «Το κοινό μας το ενώνει η περιέργεια, αυτό που λέμε “το να θες να μάθεις τι συμβαίνει”. Να έχεις και μία αγωνία για το τι συμβαίνει. Είναι ένα κοινό που το απασχολεί πάρα πολύ ποια είναι η εικόνα του παρόντος συνολικά στην κοινωνία». Σε αυτό ακριβώς το κοινό είναι που προτάσσει τη δική της, φιλόξενη πρόταση με μεγάλη αποτελεσματικότητα και επιδραστικότητα και φέτος η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.
— Τίνα Μανδηλαρά
POINT SUPREME ARCHITECTS
Διαμορφώνουν με αισιοδοξία το «αρχιτεκτονικό μέλλον» της Αθήνας και είναι υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό της προβλήτας του εκπαιδευτικού πάρκου με την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη νέα Λυρική Σκηνή που χτίζει το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» στο Φάληρο.
Οραματιζόμενοι μια αναβαθμισμένη Αθήνα με ανοικτούς φυσικούς χώρους, κέρδισαν το ενδιαφέρον μας με ένα δείγμα μικρής κλίμακας, την περίφημη αυλή του 6 d.o.g.s της Αβραμιώτου. Έτσι, δεν αποτέλεσε έκπληξη το ότι το αρχιτεκτονικό δίδυμο των Point Supreme, η Μαριάννα Ρέντζου και ο Κωνσταντίνος Πανταζής, επιλέχτηκε, μαζί με άλλα επτά γραφεία, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας με τις προτάσεις του για την ανάπλαση της Αθήνας υπό τον θεματικό τίτλο «Made in Athens». Παράλληλα, και χωρίς να περιμένουν ότι οι ιδέες τους θα έχουν ιδιαίτερη τύχη, συμμετείχαν στον διαγωνισμό για την προβλήτα του εκπαιδευτικού πάρκου με την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη νέα Λυρική Σκηνή που χτίζει το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» στο Φάληρο. Αρχές Οκτώβρη έμαθαν ότι είχαν αποσπάσει το 1ο Βραβείο, κάτι που δεν περίμεναν ούτε οι ίδιοι, καθώς οι προτάσεις τους έμοιαζαν ιδιαίτερα τολμηρές: μια προβλήτα-πλατφόρμα μέσα στη θάλασσα με πλατεία και καταστήματα για τους επισκέπτες, εξέδρα με θέα στη θάλασσα, εστιατόριο στο δεύτερο επίπεδο που θα καλύπτεται από μία φωτοβολταϊκή μεμβράνη, ενώ θαλάσσια ταξί θα πηγαινοφέρνουν κόσμο στους παραλιακούς προορισμούς. Αραγμένο μπροστά του ή εν κινήσει, ένα φεριμπότ θα λειτουργεί ως χώρος αναψυχής και εκδηλώσεων. Οι δύο νέοι αρχιτέκτονες που άφησαν πίσω τους μία πολλά υποσχόμενη καριέρα στο Άμστερνταμ λένε: «Πρέπει να θυμηθούμε ότι η Αθήνα είναι μία παραλιακή πόλη που συνδέεται με το Αιγαίο και ότι η θάλασσα είναι μέρος της καθημερινότητάς της. Είναι μία πόλη με όλα τα στοιχεία ενός νησιού». Συγχρόνως το Βέλγιο, μέσω του «κυβερνητικού αρχιτέκτονα», τους έχει επιλέξει ανάμεσα στα πέντε γραφεία που θα εκπονούν μελέτες για δημόσια έργα της χώρας.
— Χρήστος Παρίδης
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ
Πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας, μέλος της κορυφαίας ευρωπαϊκής πεντάδας και κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας για το 2012.
Αναμφίβολα ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες αθλητές που έχουν περάσει ποτέ από τα γήπεδα. Έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα με τις φανέλες του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της Εθνικής. Φέτος, όμως, ήταν η χρονιά του. Όχι γιατί έπαιξε καλύτερα από τις προηγούμενες αλλά γιατί απέδειξε πως η κίνησή του να φύγει πριν από μερικά χρόνια από τον Παναθηναϊκό και να βγει από τη σκιά του Δημήτρη Διαμαντίδη είχε τελικά κάποιο νόημα. Πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας, μέλος της κορυφαίας ευρωπαϊκής πεντάδας και κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας για το 2012 δεν είναι λίγα για έναν αθλητή που βιώνει την άθλια ελληνική αθλητική πραγματικότητα. Και είναι ακόμα 31 ετών, πράγμα που σημαίνει πως έχει τουλάχιστον τέσσερα με πέντε χρόνια καλού μπάσκετ μπροστά του.
— Σ.Δ.
G DESIGN STUDIO
Με τη δουλειά τους για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών βραβεύτηκαν σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό.
Λένε πως μία και μόνη γνωριμία με το καλό κρασί αρκεί για να μην ξαναγυρίσεις σε κάτι κατώτερο. Ισχύει και για το design. Μία συνεργασία με καλούς επαγγελματίες της οπτικής επικοινωνίας αρκεί για ν’ αλλάξει οριστικά τη σχέση σου με το αντικείμενο. Αυτή είναι η περίπτωση τoυ πολυβραβευμένου και με διεθνείς διακρίσεις G Design Studio, δηλαδή του Μιχάλη Γεωργίου, του Αλέξανδρου Γαβριλάκη και του Δημήτρη Στεφανίδη. Οι G καταφέρνουν κάτι που σήμερα γίνεται σπάνια: υπηρετούν αποκλειστικά την οπτική επικοινωνία και εργάζονται με γνώμονα την επιτυχημένη μετάδοση του μηνύματος, σύμφωνα με το στρατηγικό σχέδιο. Σε μια εποχή που οι περισσότερες δημιουργικές ομάδες κάνουν διακόσμηση και όχι οπτική επικοινωνία, οι G συστρατεύονται με την καμπάνια, χωρίς η δουλειά τους ν’ αυτονομείται εγωπαθώς από το μήνυμα. Η επιλογή τους δεν είναι αυτονόητη. Λειτουργεί υπέρ τους, ωστόσο. Κάθε φορά που θα πεις «εξαιρετικά πετυχημένο! Ποιος το έχει κάνει αυτό;», είναι πολύ πιθανό η απάντηση να είναι «το G Design Studio, βέβαια». Αυτό δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και οι συνάδελφοί τους, που τους βραβεύουν. Το λογότυπο που έφτιαξαν για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών κέρδισε το Χρυσό Βραβείο στα έκτα βραβεία European Design Awards που έγιναν στις 26 Μαΐου στο Ελσίνκι, WDC 2012 (World Design Capital).
— Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, σύμβουλος στρατηγικής στην επικοινωνία
ΑΛΙΣΟΝ ΔΑΜΙΑΝΟΥ
Το Meet Market μεγάλωσε κι άλλο και έγινε ένας εξαίρετος εναλλακτικός τρόπος για να πουλήσεις και να προβάλεις αυτά που κάνεις, χωρίς μεσάζοντες.
Το Meet Market δεν είναι κάτι που μάθαμε φέτος. Ούτε η Άλισον, που επιμένει εδώ και περίπου 7 χρόνια να το διοργανώνει. Για όποιον τυχαίνει να μη γνωρίζει, η περιγραφή είναι απλή: μία φορά τον μήνα μαζεύονται σε έναν γνωστό ή άγνωστο αθηναϊκό χώρο διάφοροι άνθρωποι που έχουν το ταλέντο να φτιάχνουν με τα χέρια τους πράγματα που θέλουν να τα πουλήσουν. Και είναι αρκετοί αυτοί που για να συμμετάσχουν απλώς πρέπει να στείλουν ένα e-mail με τη δουλειά τους στο site (themeetmarket.gr). Θυμίζει όλες αυτές τις υπαίθριες αγορές που επισκεπτόμαστε στα Λονδίνα και στα Βερολίνα τις Κυριακές και μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε την αξία του θεσμού της εναλλακτικής (ή χίπστερ, που θα λέγανε παλιότερα) λαϊκής. Φέτος, όμως, λίγο πριν κλείσει η χρονιά και αφού είχε κάνει μια μεγάλη βόλτα στην πόλη (six d.o.g.s, Bios, Βυρσοδεψείο κ.ά.), το Meet Market κατέληξε στην Τεχνόπολη. Εκεί, 130 πάγκοι, που ήταν φορτωμένοι με κοσμήματα μέχρι φυσικούς χυμούς και γλυκά, γέμισαν τα τρία κτίρια και το Meet Market για πρώτη φορά απέδειξε περίτρανα πως δεν είναι μια φιέστα που αφορά λίγους. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα είναι στο Bios και δεν θα χάσετε, αν κάνετε μια βόλτα για να δείτε την Άλισον και τους φίλους της.
— Σ.Δ.
ΤΕDXATHENS
Μέσω του Human Grid, η ομάδα του TEDxAthens είχε ενεργό ακτιβιστικό ρόλο, βοηθώντας πραγματικά τους μη έχοντες της πόλης.
Η ομάδα του TEDxAthens, πέρα από τις διοργανώσεις ομιλιών εμπνευσμένων ανθρώπων για την καινοτομία, φέτος στόχευσε βαθύτερα. Σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της χώρας στη σύγχρονη ιστορία της έβαλε τον συνάνθρωπο στο κάδρο: όχι μόνο κατά τη διάρκεια του TEDx αλλά όλο τον χρόνο, χάρη στο Human Grid, πείθοντας τους «έχοντες» να βοηθήσουν ένα σωρό σπουδαίες εθελοντικές οργανώσεις. Το σάιτ του Human Grid έχει έναν χάρτη γεμάτο οργανώσεις για να προσφέρεις σε όποια σου κινήσει το ενδιαφέρον. Μία εκπαιδεύει σκύλους-οδηγούς για τυφλούς. Μία άλλη μαζεύει φάρμακα για τους απόρους. Μία τρίτη βρίσκει σπίτια και δουλειά σε αστέγους. Και κάποια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσπαθεί να μαζέψει τα «αποφάγια» των εχόντων (στο τέλος κάθε μέρας πετιούνται κατά μέσο όρο 40 απούλητες φραντζόλες από κάθε φούρνο της χώρας).
Ο ψηφιακός ανθρωπισμός (που δεν έχει σχέση με τον ακτιβισμό του καναπέ ή του πληκτρολογίου) που πρόσφερε η ομάδα του TEDx ήταν από τα σημαντικότερα πράγματα που έγιναν πέρσι.
— Άρης Δημοκίδης
BLAQK
Η συνεργασία μεταξύ δύο ταλαντούχων designers που ένωσε τη γεωμετρία με την καλλιγραφία και την τυπογραφία με τη γραφιστική πρόσφερε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα γκράφιτι που έχουν εμφανιστεί στην Αθήνα.
Η συνεργασία του Simek με τον Greg Papagrigoriou δεν στήθηκε με βάση κάποιο συγκεκριμένο πρότζεκτ. Αρχικά, άρεσε απλώς η δουλειά του ενός στον άλλο. Με τον καιρό ξεκίνησαν να σχεδιάζουν μαζί, πρώτα στο στούντιο κι έπειτα στον δρόμο.
Τα έργα τους αποτελούν μία μείξη στοιχείων από ετερόκλητους χώρους, που τελικά αποτυπώνονται ως πλήρως ενιαία σχήματα. Ο Simek αναλαμβάνει να σχεδιάσει τα αυστηρά γεωμετρικά μοτίβα και τα σχήματα, ενώ ο Greg Papagrigoriou ασχολείται με τα καλλιγραφικά γράμματα και την τυπογραφία. Χαρακτήρες και γραμμές εναλλάσσονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Τα σχέδιά τους, συνήθως σε ασπρόμαυρο χρώμα, δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα σε όποιον τα παρατηρεί. Το 2012 ήταν η πρώτη φορά που τους κάλεσαν στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα στο STROKE Urban Art Fair, που πραγματοποιήθηκε στο Μόναχο. Φέτος θα συνεχίσουν να δημιουργούν με τον ίδιο ζήλο, όσο τους το επιτρέπουν οι διαφορετικές δουλειές που κάνουν.
— Βασίλης Καψάσκης
PAD TRIO
Aνανέωσαν τον ήχο του ελληνικού hip-hop με μια εξωστρεφή ματιά, αποφεύγοντας με δεξιοτεχνία τη μανιέρα που διαπνέει τα τελευταία χρόνια τα εγχώρια συγκροτήματα.
Η ιστορία τους μοιάζει να βγήκε από αμερικάνικη ταινία που αφηγείται την ιστορία ταλαντούχων παιδιών με πάθος για τη μουσική, που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν ξεκινώντας από χαμηλά. Το σχήμα των Pad Trio δημιoυργήθηκε το 2009. Τότε ο J.Melik, ο Kill Emil και ο Billa Qause, τρεις DJs και παραγωγοί από την Αθήνα, βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, έστησαν τα μηχανήματα που διέθετε ο καθένας και αυτοσχεδίασαν, δημιουργώντας beats επιτόπου. Ο ήχος που βγήκε άρεσε κι έτσι άρχισαν να βρίσκονται πιο συχνά, να κάνουν πρόβες και να μοιράζουν το πρώτο υλικό σε φίλους και γνωστούς με δικά τους έξοδα. Αν πρέπει να διαλέξουμε μία μοναδική, breakthrough στιγμή τους, αυτή θα ήταν στο τέλος του 2011 στο Gagarin, όταν έπαιξαν τόσο καλά, που επισκίασαν κατά γενική ομολογία τον «πολύ» Wax Tailor, τη συναυλία του οποίου άνοιγαν. Το 2012 ήταν η χρονιά τους. Τους είδαμε να ανοίγουν μεγάλα ονόματα, όπως π.χ. οι Dub Pistols, Looptroop Rockers, Gramatik, The Herbalizer, MC Supernatural, ενώ το πρώτο τους άλμπουμ «Raw Sessions» ακούστηκε σε γνωστά ραδιόφωνα της Αθήνας. Η μουσική τους, hip-hop beats εμπλουτισμένα με στοιχεία από funk, jazz, soul και electronica, έχει κρυστάλλινο ήχο και ποικίλα styles, άλλοτε σκληρά και ενίοτε μελωδικά.
— Δημήτρης Κυριαζής
FUNKY GOURMET
Με σωστή και μεθοδική δουλειά οι σεφ και ιδιοκτήτες του Funky Gourmet, Γεωργιάννα Χιλιαδάκη και Νίκος Ρούσος, πρόσθεσαν στην ποιότητα του εστιατορίου τους και ένα αστέρι Michelin.
H ιστορία έχει κάπως έτσι: το περσινό καλοκαίρι ένας σεμνός κύριος διάβηκε την πόρτα ενός νεοκλασικού στο Μεταξουργείο και γευμάτισε στο Funky Gourmet. Αφού πλήρωσε και λίγο πριν φύγει, κοντοστάθηκε και είπε στην κοπέλα που τον σέρβιρε: «παρακαλώ, φωνάξτε μου τους σεφ, είμαι από τον Michelin». Η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη και ο Νίκος Ρούσος πήγαν αγχωμένοι στο τραπέζι. Ο επιθεωρητής τούς ρώτησε για το ωράριο και κάποια άλλα διαδικαστικά πράγματα. Όταν τον ρώτησαν αν πήραν το πολυπόθητο αστέρι, τους ζήτησε ευγενικά να περιμένουν μέχρι τον Μάρτιο. Όπως και έγινε. Στον ετήσιο οδηγό του Michelin το Funky Gourmet ήταν μέσα στα 8 εστιατόρια που αναφέρονταν ονομαστικά, πράγμα που έκανε τους δύο σεφ να πετάξουν τη σκούφια τους αλλά και όλους εμάς να αντιληφθούμε τη σημασία που έχουν οι διεθνείς διακρίσεις την εποχή της κρίσης, ειδικά για μία πόλη που θέλει να αποκαλείται τουριστικός προορισμός. Τα παιδιά, με σπουδές στη Νέα Υόρκη, έχουν αλλάξει τα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής κουζίνας, εμπνεόμενα από την πρωτοπορία της μοριακής κουζίνας που ανέδειξε ο πολύς Φεράν Αντριά.
— Σ.Δ.
ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ
Και φέτος πυροδότησε συζητήσεις, έκανε τολμηρά άλματα, πειραματίστηκε - ενώ σε λίγο ανεβάζει Ρακίνα με δική του σκηνοθεσία στην Comédie-Française.
Μια αύρα απρόβλεπτου τον ακολουθεί. Προφανώς γιατί επιμένει στη δυνατότητα του ολιστικού διαλόγου, που είναι η τέχνη του θεάτρου. Ο ίδιος προτείνει, δοκιμάζει, ανοίγεται σε ζητήματα υψηλού ρίσκου της σκηνικής σκέψης και πράξης. Διατηρώντας, βέβαια, μία κάπως αριστοκρατική σχέση με τη θεατρική αγορά: έχει καιρό να κάνει παράσταση στο θέατρό του, το Θησείον, και οι τρεις τελευταίες παραστάσεις του ήταν για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και το Εθνικό Θέατρο. Συχνά εργάζεται, ακόμα, με ευρωπαϊκά θεατρικά σχήματα και φορείς, διδάσκοντας και σκηνοθετώντας – τον Μάρτιο, για παράδειγμα, έχει πρεμιέρα η Φαίδρα του Ρακίνα σε δική του σκηνοθεσία στην Comédie-Française. Δέχεται επιρροές που στη συνέχεια μεταφέρει (αφομοιωμένες) στους νεότερους του ελληνικού θεάτρου μέσω των παραστάσεών του. Οι «μιμήσεις» στοιχείων του ύφους του από τρίτους κάποτε είναι αστείες – συνήθως λείπει η συγκρότηση που καθιστά την επίδραση ανανεωμένη πρόταση. Μερικές ιδέες του παραμένουν εντυπωσιακά έγκυρες μέσα στον χρόνο («Δεν υπάρχει στιγμή στην καθημερινότητα που να μην είναι θέατρο, μόλις υπάρξει το κατάλληλο βλέμμα»), ενώ η διερευνητική διάθεση για επιμέρους έννοιες/ ζητήματα, όπως ο τόπος, ο Χορός, η συνάθροιση, το άτομο και το συλλογικό υποκείμενο, η σκηνοθεσία ως δραματουργία, η διαρκώς εξελισσόμενη σχέση με τους κλασικούς από τη μία και τους μοντέρνους από την άλλη, διατηρεί την αξία της, ανεξαρτήτως του εκάστοτε σκηνικού αποτελέσματος. Ο Ηρακλής Μαινόμενος και το Ιnsenso αποτέλεσαν σκηνικές προτάσεις που ακόμα συζητιούνται – με θαυμασμό. Το φετινό Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας προβληματίζει. Ο διάλογος συνεχίζεται.
— Ματίνα Καλτάκη
ΧΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Eίναι 17 ετών και με το μηχανικό γάντι που σχεδίασε απέδειξε ότι συνεχίζουμε ακόμα να βγάζουμε επιστημονικά ταλέντα.
Στα 17 του χρόνια πήρε το πρώτο βραβείο στον 24ο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες, κατασκευάζοντας ένα πρωτοποριακό μηχανικό γάντι για ανθρώπους που πάσχουν από δυσκινησία των άνω άκρων, και έστρεψε τα βλέμματα σε μία ταλαντούχα νέα γενιά Ελλήνων που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει, αψηφώντας τις συνθήκες της εποχής.
Η ιδέα της κατασκευής αυτού του γαντιού γεννήθηκε στο μυαλό του Χάρη Ιωάννου πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν είδε τη γιαγιά του (εξαιτίας μιας πάθησης στα άνω άκρα) να προσπαθεί να πιάσει το τηλεκοντρόλ, ενώ αυτό γλιστρούσε μέσα από τα χέρια της. Μελετώντας και δουλεύοντας με πολύ πείσμα και μεράκι, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μεταλλικό γάντι που δεν περιορίζει τις φυσικές κινήσεις του χεριού, αλλά, αντίθετα, ενισχύει τη δύναμή του. Η συσκευή χρησιμοποιεί αισθητήρες πίεσης και χάρη σε ένα σύστημα επεξεργασίας που ανέπτυξε ο ίδιος μπορεί να αναλύει την προσπίπτουσα δύναμη σε ένα αντικείμενο και μέσω μερικών μοτέρ να την ενισχύει. Η ενίσχυση αυτή μπορεί να φτάσει τα 12 κιλά σε κάθε άκρο. Η πολυπλοκότητα και η χρηστικότητα της εφεύρεσής του ενθουσίασε τους κριτές του διαγωνισμού που του έδωσαν το πρώτο βραβείο, ξεχωρίζοντάς τον ανάμεσα σε 123 διαγωνιζόμενους από 38 χώρες. Όπως έχει δηλώσει στα ΜΜΕ, ο μελλοντικός του στόχος είναι να συνεργαστεί με εταιρείες της αγοράς, ώστε να βγάλει την εφεύρεσή του σε μαζική παραγωγή.
— Βασίλης Καψάσκης
σχόλια