__________________
1.
Αγαπητή μου Α μπα,
Με ενδιαφέρον διαβάζω πάντα τις απαντήσεις σου. Ειμαι 40 φεύγα... παντρεμένη ... δυο παιδια....
Δεν ειμαι ευτυχισμένη στο γάμο μου χρόνια αλλά δε βρίσκω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις συνέπειες ενός χωρισμού. Είναι πρακτικοί από τη μία οι λόγοι ( δεν έχω να στηριχτώ πουθενά ούτε ψυχολογικά ούτε οικονομικά και να το στηρίξω μόνη μου στην παρούσα φάση είναι αδύνατον). Θα μου πεις να το τολμήσω αλλα ειλικρινά παλεύω να απεγκλωβιστώ οικονομικά καιρό τώρα, ωστόσο η δουλεια μου δεν μπορεί να μου εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση με τα παιδιά. Είναι δεδομένο οτι σε περίπτωση χωρισμού ο σύζυγος θα ξεκινήσει πόλεμο και δεν θα με στηρίξει. Αλλωστε το εχει ξεκαθαρίσει. Το γιατί φτάσαμε εδώ είναι μεγάλη ιστορία. Λίγο η ιστορία που κουβαλάμε όλοι μας, λίγο οι μη συνειδητές αποφάσεις της νιότης, λίγο οτι οι ανθρώπινες σχέσεις εξαντλούνται...
Το θέμα είναι ότι η όποια απόφασή μου καθορίζει και τη ζωή των παιδιών μου, τα οποία είναι χαρούμενα όπως είναι η ζωή τους, δεδομένου ότι τα θέματα του γάμου μου έχουν να κάνουν με συναισθηματικά ελλείμματα δικά μου ως γυναίκα και όχι τόσο με τη λειτουργία μας ως οικογένεια.
Μέσα σε όλο αυτό μετά από χρόνια συναισθηματικής ανυδρίας γνώρισα και ερωτεύτηκα κάποιον που με έκανε να νιώσω πραγματα που ειχα ξεχάσει. Η ιστορία ήταν αμοιβαία. ´Οταν ήταν να προχωρήσει η σχεςη αυτός υπαναχώρησε λέγοντας μου ότι δεν αξίζει για κανέναν έρωτα να περάσουν τα παιδιά μας ένα διαζύγιο ( ειναι επίσης παντρεμένος με παιδιά), οτι μια παράλληλη σχεση θα γινόταν συναισθηματικά αβάσταχτη δεδομένου οτι το δέσιμό μας γινόταν ολοένα και πιο ανεξέλεγκτο. Οτι δεν είχαμε δικαίωμα να πληγώσουμε τόσους ανθρώπους. Προτίμησε να βάλουμε φρένο πριν ειναι αργά. Γιατί έβλεπε αδιέξοδο.
Πληγώθηκα ... απογοητεύτηκα, πέρασα δύσκολα γιατί μου φάνηκε σαν η τελευταία μου ευκαιρια να βρω αγάπη. Ξερώ όλα τα αλλά της ιστορίας.. Τη δειλία και το comfort zone και των δυο μας. Δεν είναι οτι ειχα αυταπάτες οτι μαζι του θα ηταν ολα ρόδινα. Αλλα ηθελα να δοκιμάσω... Να αγαπήσω και να αγαπηθώ.
Η κατάληξη ειναι να ειμαι δυστυχισμένη. Και ξερω οτι ειναι και αυτός όπως έχω μάθει.
Ποιό είναι το ερώτημα; Τι πιστευεις; Η αγάπη μπορεί να τα νικήσει ολα; Αν ναι, ποια αγάπη; Η αγάπη προς έναν ερωτικό σύντροφο, η αγάπη για τα παιδιά μας ή η αγάπη προς τον εαυτό μας και τη ζωή; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων (η Μαρίνα των βράχων)
Είσαι σε έναν γάμο που δεν σου κάνει πια, αλλά δεν χωρίζεις γιατί πιστεύεις ότι δεν θα τα καταφέρεις μόνη σου κι επειδή ο άντρας σου λέει ότι δεν θα βοηθήσει την κατάσταση, άρα μέσες άκρες, επειδή είναι πιο δύσκολο να χωρίσεις, παρά να μείνεις εκεί που είσαι. Δικαιολογείς την απραξία σου και με το επιχείρημα ότι τα παιδιά είναι μια χαρά. Γνώρισες κάποιον που σου άρεσε, και ήλπισες ότι με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: και θα πήγαινες από το ένα ασφαλές σπίτι στο επόμενο, και θα είχες και ελπίδες για μια καλύτερη ερωτική και συναισθηματική ζωή. Αυτός όμως έκανε πίσω, γιατί όταν το ξανασκέφτηκε, αποφάσισε επίσης ότι είναι πιο δύσκολο να χωρίσει, παρά να μείνει εκεί που είναι. Το «αλλά» αυτής της ιστορίας δεν είναι η δειλία και το comfort zone και των δυο σας. Είναι ότι εσύ ήσουν πρόθυμη να το πας μέχρι το τέλος, ενώ αυτός όχι.
Ποιο είναι το ερώτημα, αλήθεια; Δεν ξέρω ποιο είναι το ερώτημα. Νομίζω όμως ότι δεν έχει σχέση με την αγάπη. Έχει σχέση με τις δυσκολίες της ζωής, με τις συνέπειες ενός κακού γάμου, με την οικονομική καταστροφή που πλήττει τις γυναίκες λίγο περισσότερο από τους άντρες, με το στίγμα που φέρει ακόμα ένα διαζύγιο. Δεν σε κρίνω που δεν χωρίζεις, δεν κρίνω αυτόν που δεν χώρισε για σένα, κανείς δεν μπορεί να κρίνει τέτοια πράγματα. Το διαζύγιο μετά παιδιών είναι συντριπτική αλλαγή ζωής, και οι άνθρωποι το παίρνουν απόφαση όταν τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Τα δικά σου θέματα με τον άντρα σου, όπως φαίνεται, έχουν ακόμα περιθώριο.
__________________
2.
Σε πολλές απαντήσεις σου λες (όπως σήμερα) 'Δεν είσαι ανασφαλής επειδή δεν έχεις παρέες. Δεν έχεις παρέες επειδή είσαι ανασφαλής' ή κάτι παρόμοιο π.χ. 'οι άλλοι σου λένε αυτό για σένα ή σου φέρονται έτσι γιατί πιθανότατα είσαι έτσι ή κάνεις αυτό'.
Αυτή η λογική δείχνει καταρχήν ότι αυτός που εξομολογείται το πρόβλημά του κάτι έχει, ενώ αυτοί με τους οποίους έρχεται σε κοινωνική επαφή (οι άλλοι) δεν έχουν πρόβλημα. Αντίθετα οι άλλοι είναι σωστοί κριτές του.
Γιατί δεν αμφισβητείς ποτέ την κρίση των άλλων αλλά πάντα αμφισβητείς αυτόν που κάνει μία εξομολόγηση ρωτώντας; Ποιά είναι τα δικά σου κριτήρια για να πεις ότι κατά πάσα πιθανότητα έχουν δίκιο οι άλλοι; Βάζεις και το 'κατά πάσα πιθανότητα' ή κάποια παρόμοια έκφραση για κάνεις πιο γλυκιές τις σφαλιάρες (αν και αυτό δεν γίνεται όσο και να το θέλει κανείς).
Μου κάνει εντύπωση που χωρίζεις σε δύο μέρη τους ανθρώπους: σε αυτούς που κάτι κάνουν λάθος και στους άλλους, τους πολλούς, που σίγουρα δεν κάνουν το ίδιο λάθος.
Εκτός από απλοϊκή λογική, γιατί δεν σκέφτεσαι τίποτα για τους άλλους; Δεν παίρνεις υπόψη σου την κουλτούρα τους, το πώς έχουν μάθει να σκέφονται, την ιστορία τους και πολλά άλλα σημαντικά στοιχεία. Δεν είναι δύσκολο να αναλύσεις την κουλτούρα του Έλληνα αφού την ξέρεις απ'έξω (έχεις μεγαλώσει και ζήσει στην Ελλάδα), ούτε είναι πυρηνική φυσική, αλλά και ούτε οι αναγνώστες σου είναι ηλίθιοι. μπορούν να καταλάβουν αν κάνεις κάτι τέτοιο.
Και επίσης γιατί για σένα φταίει πάντα αυτός που έχει το πρόβλημα; Γιατί φταίει κυρίως αυτός; Δεν έχεις δει στην ζωή σου πολλές περιπτώσεις που φταίνε οι άλλοι; και που οι άλλοι δημιουργούν το πρόβλημα σε κάποιον επειδή έτσι γουστάρουν; ή επειδή έτσι γελάνε και διασκεδάζουν; στην Ελλάδα ζούμε και θα πρέπει να καταλαβαίνεις τί εννοώ....
Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση η σκληρότητά σου λόγω της μονοδιάστατης λογικής σου σε τέτοιους είδους εξομολογήσεις-ερωτήσεις.- τρο-με-ρό.
Τα «ποτέ» και τα «πάντα» στις διαφωνίες προκαλούν τα περισσότερα προβλήματα. Δεν λέω πάντα τα ίδια. Έχω πει πολλές φορές σε ανθρώπους να χωρίσουν, να φύγουν τρέχοντας, έχω γράψει σε πολλούς ότι μου αρέσει ο τρόπος που βάζουν τα πράγματα κάτω. Επειδή ταυτίστηκες με μια ερώτηση (που θυμάμαι ποια είναι) έχεις θυμώσει με την απάντηση. Έχω εξηγήσει πολλές φορές το ίδιο ακριβώς θέμα, αλλά επειδή είχα καιρό να διαβάσω θυμωμένη ερώτηση σαν αυτή, ίσως έχει έρθει ώρα για επανάληψη.
Οι άλλοι μπορεί να κάνουν λάθος, ή μπορεί να μην κάνουν λάθος για σένα. Οι άλλοι μπορεί να φταίνε, ή μπορεί να μην φταίνε. Το θέμα, ό,τι και να συμβαίνει από τα δύο, είναι το εξής: ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ. Το μόνο που μπορείς να επηρεάσεις είναι ο εαυτός σου, και οι αντιδράσεις σου σε αυτά που σου συμβαίνουν.
Δεν πιστεύω ότι φταίει κυρίως αυτός που κάνει την ερώτηση. Πιστεύω ότι το μόνο που μπορεί να τον βοηθήσει είναι να καταλάβει ποιο είναι το δικό του μερίδιο, και να το βελτιστοποιήσει. Δεν έχει πρακτική σημασία το ποσοστό ευθύνης ΔΙΟΤΙ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ. Από ποιον περιμένεις δικαίωση; Ποιος νοιάζεται για το ποιος φταίει περισσότερο, εκτός από σένα; Οι υπόλοιποι έχουν να δώσουν τις δικές τους μάχες. Ο καθένας νομίζει ότι οι άλλοι φταίνε περισσότερο. Πώς θέλεις να ζεις τη ζωή σου; Μέσα στο πείσμα και στην απραξία επειδή φταίνε οι άλλοι, περιμένοντας να αναγνωριστεί αυτό (πώς, και από ποιους; Ποιος ξέρει) και να διορθωθεί το θέμα από το παγκόσμιο δίκιο; Ή αναλαμβάνοντας τις ευθύνες εκεί που σου αναλογούν, προσπαθώντας και ελπίζοντας για προσωπική εξέλιξη, όχι παρά τις δυσκολίες, αλλά ακριβώς εξαιτίας τους;
Ακόμα και όταν φταίνε αποκλειστικά για τα πάντα οι άλλοι, ακόμα και τότε, έχεις προσωπική ευθύνη: πρέπει να απομακρυνθείς. Το «μα και οι άλλοι φταίνε» είναι επιχείρημα ανώριμου ανθρώπου που έχει πια γίνει εθνικό σλόγκαν, για να μην πω εθνική στρατηγική. Ναι, ας πούμε ότι φταίνε. Κι εσύ τι κάνεις γι' αυτό; Περιμένεις να επέμβουν τρίτοι για να σε σώσουν; Θα περιμένεις να αλλάξει το πράγμα από μόνο του; Ή θα περιμένεις - που μάλλον αυτό περιμένεις - να καταλάβουν οι άλλοι το λάθος τους, να ζητήσουν συγνώμη και να αλλάξουν;
Αυτή είναι η γενική μου στάση. Για την συγκεκριμένη ερώτηση, που σε θύμωσε τόσο πολύ, η συγκεκριμένη απάντηση είναι η εξής: αν έχεις αλλάξει τρεις πόλεις, τρεις δουλειές, και δεν έχεις καταφέρει να κάνεις πουθενά φίλους, τότε μάλλον δεν φταίνε οι άλλοι. Είναι στατιστικό πια το θέμα. Δεν σημαίνει ότι δεν είσαι αξιαγάπητος άνθρωπος, αλλά σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι όλοι οι άλλοι καλόβολοι, όταν κάποιος αλλάζει πόλεις και δουλειές και παρέες και είναι παντού περιζήτητος.
__________________
3.
Αγαπητή Λένα, ελπίζω να απαντήσεις γρήγορα σε αυτή την ερώτηση περί εθισμού, πριν γίνει χειρότερος.
Μετά από 5 αδιάφορα τσιγάρα και ξερόβηχα άρχισα να απολαμβάνω το κάπνισμα. Το αστείο είναι ότι ανέκαθεν ήθελα να ξεχωρίζω από τους συμμαθητές μου σε κάθε επίπεδο αλλά να που σε αυτό δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Και ναι, τα πέντε πρώτα τσιγάρα ήταν σε μια σχολική εκδρομή. Ένα μήνα αργότερα, γυρίζοντας από το φροντιστήριο βρήκα μισό τσιγάρο αναμένο στο δρόμο, λες και το είχε αφήσει κάποιος επίτηδες για να με δελεάσει, και αφού κοίταξα δεξιά και αριστερά μην με δει κανείς το σήκωσα και ρούφηξα δυο τζούρες και αυτές αδιάφορες. Μετά από μια βδομάδα έστριψα ένα ακόμη σπίτι και κάπνισα το 1/3 και ήταν τέλειο. Και μετά από μια βδομάδα άλλο 1/3 και πάει λέγοντας. Όλο και περισσότερο νιώθω την ανάγκη να καπνίσω πιο συχνά. Προσπαθώ να αντισταθώ. Ποτέ δεν καπνίζω πιο συχνα από 1/3 τη βδομάδα και καπνίζω κρυφά από όλους. (Θα καπνιζα και πιο συχνά αλλά όχι πάνω από 1/3). Καταλαβαίνω ότι μπήκα σε ένα φαύλο κύκλο μιας βλακώδους εξάρτησης. Μιας μαλακίας και μισής που κάνουν πολλοί συνομήλικοί μου. Τι να κάνω; Πηγαίνω μια φορά το μήνα σε ψυχολόγο. Έχω ένα μοτίβο απαισιοδοξίας και έναν ψυχαναγκασμό να με δέρνει. Ξέρεις, δεν μου αρέσει αυτό που κάνω. Όμως όλα τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός μου, έτσι όπως τα ερμηνεύω, μου λένε "συνέχισε, δεν θα γίνει χειρότερο από 1/3 τη βδομάδα". Αλλά ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Δεν έχω τα κότσια να το πω στο ψυχολόγο, ούτε να το συζητήσω με φίλους ή γονείς φυσικά. Τι κάνω τώρα έτσι που τα σκάτωσα;
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που τα γράφεις. Δεν τα σκάτωσες. Δεν μπήκες σε κάποιο λαγούμι εθισμού με την καταδίκη να το ακολουθήσεις. Όσο όμως βλέπεις έτσι την κατάσταση, τόσο πιο πιθανό είναι να μετατρέψεις σε πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι. Η νικοτίνη είναι από τις πιο κορυφαίες εθιστικές ουσίες. Μην εκπλήσσεσαι που σου αρέσει τόσο πολύ. Σου αρέσει επειδή είσαι άνθρωπος. Δοκίμασες κάτι που κάνει τον εγκέφαλο να κολλάει. Δέξου ότι ο εγκέφαλος σου είναι όπως των άλλων σε αυτό το θέμα, γιατί νομίζω ότι η ανάγκη σου να διαφοροποιηθείς σου έχει σκάψει μια παγίδα και έχεις πηδήξει μέσα με μεγάλη φόρα.
Δεν είναι προσωπική σου αποτυχία αυτό που σου συμβαίνει. Είναι βιολογία, χημεία, και η ψυχολογική εξάρτηση ακολουθεί. Μπορείς να σταματήσεις αυτό που άρχισες, αλλά μην περιμένεις να είναι εύκολο, και μην οικτίρεις τον εαυτό σου που δεν μπορεί να το καταφέρει μόνος του. Δέξου αυτή την αδυναμία, και μετά, θα την καταπολεμήσεις. Πες το στον ψυχολόγο. Είναι ο πλέον αρμόδιος για να βοηθήσει. Κάνε την μεγάλη προσπάθεια, θα γλιτώσεις από πάρα πολλά.
__________________
4.
Α, μπουυκα! Έγινα 25! Πώς περνούν τα χρόνια ε; Αλλά δεν νιώθω και καμιά ιδιαίτερη διαφορά από τα 20. Μόνο ότι δεν έχω κάνει και τίποτα το σημαντικό. Εσύ κι οι αναγνώστες νιώθατε διαφορά; Μάλλον εγώ όχι..γιατί ακόμα πτυχίο δεν πήρα! Αυτό φταίει; Οκ, το σώμα μου σαν να ''γέρασε'' :P (or not, γυμναστική φταίει που δεν κάνω) και σαν άνθρωπος σαν να έχω ωριμάσει περισσότερο, αλλά ακόμα δεν έχω κατασταλάξει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, όχι μόνο στο επαγγελματικό κομμάτι, αλλά γενικότερα.
Το ζητούμενο μου είναι πως, ενώ πίστευα ότι θα νιώθω θλίψη και άγχος σαν αποτυχημένη 25αρα, το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα ευχαριστηθώ στο έπακρο τα επόμενα 5 χρόνια, μέχρι να πατήσω τα πρώτα -αντα και πως θα βοηθήσω τον εαυτό μου να ωριμάσει και το μυαλό μου να πήξει και να πάρω επιτέλους κάποιες αποφάσεις και να βάλω κάποιους στόχους (τα τελευταία 2-3 χρόνια, ειλικρινά δεν έχω θέσει κανένα στόχο, γιατί έχω το πτυχίο στην κεφαλή μου). Δεν θέλω να μένω άλλο στάσιμη όμως και να φτάσω τα 30 και να κλαίω τη μοίρα μου για όσα δεν έκανα στα 20κάτι μου και πάει λέγοντας..
Και φτάνω σε 2 επίσημες ερωτήσεις, μιας και δεν ήξερα που θέλω να καταλήξω: Τι συμβουλή θα έδινες εσύ και οι αναγνώστες, αν μπορούσατε, στον 25χρονο εαυτό σας;(όσοι βέβαια είναι άνω των 25++) Και από που να ξεκινήσω με τους στόχους και πως να ανακαλύψω καλύτερα τον εαυτό μου;
Όλα αυτά πριν πέσω πάλι στην βαρετή καθημερινότητα μου.- every day it's like yesterday
Αν δεν έχεις θέσει κανέναν στόχο, επειδή έχεις το πτυχίο στο κεφάλι σου, γιατί δεν έχεις πάρει ακόμα πτυχίο;
Η συμβουλή που θα έδινα στον δικό μου 25χρονο εαυτό δε νομίζω ότι έχει εφαρμογή στη δική σου ζωή. Η συμβουλή που θα έδινα όμως τώρα, σε σένα, είναι να πάρεις το πτυχίο γιατί αυτό που δεν φαντάζεσαι τώρα είναι το πώς θα νιώσεις όταν δεις συνομήλικους να προχωράνε μπροστά ενώ εσύ έχεις ακόμα στόχο να «ευχαριστηθείς στο έπακρο» τη ζωή. Τα χρόνια της ευχαρίστησης στο έπακρο, με τον τρόπο που το εννοείς τώρα, είναι ήδη πίσω σου.
__________________
5.
Α μπα μου, εχω αναγκη να σε ρωτήσω, να μου πεις τη γνώμη σου, σα να είσαι εδώ. εσένα που δε θα στεναχωρηθείς να ακούσεις πόσο χάλια τα έχω κάνει αλλά που θα μου έλεγες τη γνώμη σου με ειλικρίνεια αδελφική.
Είμαι πρώτη χρονιά στην Αγγλία και παρότι έχω έρθει για σπουδές δεν έκανα φίλους, κλείστηκα με πείσμα στον εαυτό μου, στην αρχή απο ανασφάλεια και νιώθοντας άβολα στον καινούργιο μου περιβάλλον στη συνέχεια απλά επειδή δεν άντεχα να προσπαθώ και δέχτηκα να γίνω η αντικοινωνική. κάπου εκεί με πλησίασε πολύ έντονα ένα παιδί. Εγώ περισσότερο απο μοναξιά παρά από ευχαρίστηση, τελικά και αφού έγινε η μόνη μου παρέα, προχώρησα ερωτικά μετά απο καιρό και βλέποντας τουλάχιστον το πείσμα του ως ειλικρινές ενδιαφέρον, δεν ήθελα και να τον χάσω. αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, είναι έξυπνος, ας πούμε ότι είμαι και εγώ. το πρόβλημα ειναι οτι νομίζω ότι είναι και χειριστικός. Πάντα μου παρουσιάζει προβλήματα, μελοδραματικά σκαμπανεβάσματα που εν τέλει απλά καταλαβαίνω ότι θέλει να τρέξω πίσω του. Όμως δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω, αφού δεν έχω κάνει κάτι κακό. μου δείχνει με τη συμπεριφορά του ότι θα με αφήσει, και κάθε φορά όταν βλέπει ότι τελικά δε πάω πίσω παρακαλώντας ή οτι δε φουντώνουν συναισθήματα(τι είδους αραγε) απο τη μεριά μου τελικά επιστρέφει λες και δεν έγινε τιποτα. εγώ πείθομαι ότι ήταν και λίγο της φαντασίας μου. περνάμε ωραία, φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, μιλάμε, φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και σίγουρα οπως είναι εκείνος άλλο τοσο δοτική είμαι εγώ μαζί του. Ωσπου μετά πριν αποχαιρετιστούμε θα συμπεριφερθεί περίεργα, θα με στεναχωρήσει αδιόριστα χωρίς να είμαι σίγουρη καν για ποιο λόγο έχω στεναχωρεθεί (;!). απλά θα φύγω στεναχωρημένη, μετά θα μου λέει μελοδραματικά διφορούμενα πραγματα μέσα στη βδομάδα που δε βλεπόμαστε αφού μενουμε μακριά, τύπου μη με αφήσεις να σε αφήσω, που δε θα μπορώ να καταλάβω αν με θέλει πολύ ή αν απλά θέλει να χωρίσουμε. εν τέλει κάπως καταλαγίαζει όλο αυτό όταν απομακρύνομαι κυρίως, και έρχεται απλά να με βρει. φαύλος κύκλος. οι λίγοι γνωστοί που έχω τα έφερε έτσι η τύχη να είναι και δικοί του. γιατί κάτι μου λέει ότι θα στραφούν εναντίον μου αν τον αφήσω; ίσως τελικά με χωρίσει εκείνος και όντως εκεί το πήγαινε. δε θα στεναχωρηθώ, από τη μία θα ανακουφιστώ, απλά για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι τις συνέπειες και ότι τότε θα είμαι πραγματικά μόνη μου σε μια ξένη χώρα, με δύσκολο πρόγραμμα και πολύ διάβασμα, φοβάμαι και μήπως λαλήσω. οτιδήποτε εχεις να σχολιάσεις πραγματικά θα σου ήμουν ευγνώμων. τα έχω κάνει χάλια..
Το πρόβλημα που έχεις αυτή τη στιγμή δεν είναι τι θα κάνεις με ένα αγόρι. Το πρόβλημα που έχεις είναι η μοναξιά σου, που έχεις ως ένα σημείο, όπως φαίνεται, δημιουργήσει μόνη σου. Ίσως πείστηκες ότι δεν θα βρεις φίλους, κι έτσι έγινε. Η μοναξιά σου φαίνεται, και σε κάνει βορά σε διάφορους προβληματικούς ανθρώπους. Οι χειριστικοί δεν πλησιάζουν ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, που πατάνε γερά στα πόδια τους. Καταλαβαίνουν πού τους παίρνει να κάνουν τα κόλπα τους (που δεν είναι και ιδιαίτερα εξελιγμένα. Τα καταλαβαίνεις όλα, και με μεγάλη ευκολία).
Οπότε, αυτό που πρέπει να δεις, είναι τι θα κάνεις με τη μοναξιά σου και την «ξένη χώρα». Η Αγγλία είναι σχεδόν αδελφή χώρα με την Ελλάδα σε φοιτητικό επίπεδο. Οι σπουδαστές δε, έρχονται από όλες τις γωνιές της γης. Πώς εξηγείς την απομόνωση σου; Οι φίλοι δεν είναι κάτι που «καταφέρνει» κανείς. Είναι κάτι που προκύπτει, όταν κόσμος θέλει να περάσει καλά με τον άλλον, η φοιτητική ζωή είναι το τέλειο φυτώριο.
Η σχολή σου θα έχει σίγουρα τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης. Η μοναξιά στα πρώτα έτη δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αλλά ο καθένας πρέπει να παλέψει με τα δικά του θέματα που τον έχουν οδηγήσει εκεί. Κλείσε ένα ραντεβού, και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί δεν έχεις έναν κύκλο, έναν άνθρωπο, έστω και περιστασιακές παρέες για να μην νιώθεις ότι θα λαλήσεις. Οι έρωτες ανακουφίζουν όσο η βότκα βοηθάει στο κρύο, δηλαδή πολύ επιφανειακά, και με πολύ αρνητικές συνέπειες.
__________________
6.
Χμ έχω μία ερώτηση.. Στην αρχαία ελλάδα οι φιλόσοφοι μιλούσαν για την εγκράτεια που είναι ο έλεγχος του εαυτού και η τήρηση του μέτρου. Αυτό σήμαινε ότι ο άνθρωπος είχε χαρακτηριστικά στα οποία όφειλε να κυριαρχήσει εάν ήθελε να είναι άξιος σεβασμού. Προσοχή: είχε χαρακτηριστικά τα οποία όφειλε να κάνει κάτι. Στον χριστιανισμό η φιλοσοφεία του πάει κάπως ανάποδα. Αυτό που θέλει είναι να ξεριζωθούν τα χαρακτηριστικά ώστε ο άνθρωπος να γίνει ενάρετος. Θέλει δηλ να τα εξαφανίσει.
Αυτό από μία άποψη είναι μαζοχισμός. Αν το δεις από αυτή την άποψη δεν είναι περίεργο τα διάφορα κατά χριστιανισμό ενάρετα όπως για παράδειγμα το να πας στην έρημο και να τρέφεσαι με ελάχιστα για να φτάσεις την θέωση, ή να δώσεις τον εαυτό σου στον εχθρό σου και να πεθάνεις από αυτόν, ή διάφορα άλλα που έχουν να κάνουν με βασανισμό του σώματος προκειμένου να φτάσει κανείς τον Θεό.
Αν συνεχίσουμε να το βλέπουμε και έτσι τότε τί μπορούμε να πούμε για την συγχώρεση; Είναι μαζοχισμός ή είναι θέωση;
Όταν διαθέτεις τον εαυτό σου στον άλλον όπως μας διδάσκει ο χριστιανισμός (και πλέον δεν κυριαρχείς επί του εαυτού σου όπως μας διδάσκει η αρχαία ελλάδα) τότε τί είναι στην πραγματικότητα η συγχώρεση;
Όπως λέει και ο Έριχ Φρομ.. θα πρέπει κανείς να έχει πολύ εξασκημένο μάτι για να καταλάβει εάν κάποιος που πηγαίνει στην Εκκλησία αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να ικανοποιεί τις μαζοχιστικές του τάσεις. Τις οποίες βεβαίως τις ονομάζει συγχώρεση και αγάπη για τον πλησίον.- είναι καλές οι θεωρίες, χαχαχα
Για να φτιάξεις μια θεωρία, πρέπει τα λογικά βήματα που ακολουθείς να είναι πολύ στέρεα, αλλιώς απλώς λες πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους.
Η προσέγγιση σου έχει ένα δικό της ενδιαφέρον. Θα μπορούσα να εντοπίσω διάφορες διαφωνίες με αυτά που λες, αλλά θα επικεντρωθώ σε μια.
Μαζοχισμός λέγεται η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι το άτομο που υφίσταται την ταλαιπωρία, αντλεί ευχαρίστηση. Σίγουρα κάποιοι ευχαριστιούνται τη στέρηση και τις ακρίδες στην έρημο, αλλά ο στόχος της στέρησης, με την χριστιανική έννοια, δεν είναι να ευχαριστηθείς. Αντιθέτως, να νικήσεις ακόμη και την μαζοχιστική ευχαρίστηση, δηλαδή να μην ευχαριστιέσαι τίποτα, επειδή έχεις ελευθερωθεί από την ανάγκη της ευχαρίστησης. Άλλο τι διδάσκει μια θρησκεία, και άλλο τι είδους πεδία πρακτικής δημιουργούνται από τις διδαχές.
Και μετά από όλα αυτά, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς συνέδεσες την συγχώρεση με τον μαζοχισμό.
__________________
7.
Γεια σου Λένα, εκτιμώ πολύ και θαυμάζω τον τρόπο που σκέφτεσαι σου έχω στείλει κατά καιρούς ερώτηση αλλά σήμερα έχω κάτι πολύ σημαντικό να σε ρωτήσω. Τι νιώθει μια γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα; Έχω κλείσει τα 33 μου και δεν αισθάνομαι αυτή την επιθυμία ή ανάγκη. Αγαπώ τα παιδιά αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ μητέρα. Είμαι σε μία πολύ όμορφη σχέση ,δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτά που αισθάνομαι, ξέρω ότι και από την πλευρά του το ίδιο συμβαίνει. Δεν έχω ανασφάλειες, δεν έχω θέματα με την συμπεριφορά του , είναι ο άνθρωπός μου. Αυτό που μου συμβαίνει όμως εδώ και χρόνια είναι οι φοβίες μου. Στα 22 έχασα τον αδερφό μου 26 ετών γεγονός που άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και εμένα σαν άνθρωπο. Εκτός από τον πόνο που βίωσα άρχισα να φοβάμαι πολύ την απώλεια των αγαπημένων μου προσώπων, σε σημείο που ενώ μπορεί να είμαι καλά να περνάω πολύ όμορφα έρχεται στο μυαλό μου αυτός ο φόβος σαν σκιά και μου χαλάει κάπως τις στιγμές μου. Γενικά το θέμα του αδερφού μου το έχω μέσα μου και είναι κάτι που δεν θέλω να ξεχάσω, έχω μάθει να ζω με αυτό και θεωρώ ότι το έχω αντιμετωπίσει καλά μέχρι τώρα. Νομίζω όμως πως αυτός ο φόβος μου παίζει ρόλο στο θέμα της μητρότητας. Είδα από πολύ κοντά πως το βίωσε η μητέρα μου και πόσο πονάει και θα πονάει για όλη της τη ζωή και ίσως υποσυνείδητα να φοβάμαι την πιθανότητα μιας τέτοιας απώλειας. Από την άλλη βιώνουμε σαν χώρα, μια πολύ ασταθή κατάσταση και φοβάμαι για το τι μέλλον θα έχει το παιδί μου. Αν έπαιρνα την απόφαση να κάνω ένα παιδί θα ήθελα να έχει μια όμορφη ζωή και να γίνει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αλλά με ποιες συνθήκες θα γίνει αυτό με όλα όσα συμβαίνουν; Από την άλλη, διόρθωσε με αν κάνω λάθος, η κοινωνία μας χειροτερεύει και πάει, οι κίνδυνοι για ένα παιδί είναι πολλοί, τα παιδιά, νομίζω, πως δεν ζουν, δεν χαίρονται την παιδικότητα τους και είναι σε πολύ περισσότερους κινδύνους εκτεθειμένα από ότι ήμαστε εμείς. Το πρόβλημα μου με λίγα λόγια είναι αν όντως όλα αυτά που σου περιέγραψα είναι λόγοι που δεν έχω αισθανθεί την επιθυμία της μητρότητας, ή αν απλά δεν θέλω τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μιας τέτοιας μεγάλης και καθοριστικής αλλαγής στην ζωή μου. Θέλω όμως αν ποτέ αποφασίσω να γίνω μητέρα να το κάνω για τους σωστούς λόγους και όχι από εγωιστικά κίνητρα ή από το φόβο μιας ενδεχόμενης μελλοντικής μοναξιάς. Υπάρχει περίπτωση μια επαφή με κάποιον ψυχολόγο να με βοηθήσει στο να αντιμετωπίσω τις φοβίες που έχω και να μου ξεκαθαρίσει το τοπίο προς αυτήν την κατεύθυνση; Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου-Θέλω να γίνω μάνα;
Μια επαφή με κάποιον ψυχολόγο θα σε βοηθήσει να θέσεις το ερώτημα. Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάς, νομίζω όμως ότι είναι κάτι του τύπου «γιατί δεν νιώθω ότι θέλω να γίνω μητέρα;»
Μα για όλα αυτά που αναφέρεις. Δεν χρειάζεσαι ψυχολόγο για να σε πείσει ότι κάνεις λάθος που σκέφτεσαι όλα αυτά. Δεν κάνεις κάποιο λάθος. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να κάνεις παιδιά – υπάρχουν άλλοι χίλιοι για να μην κάνεις. Και ενδιάμεσα, είναι αδύνατον, εντελώς αδύνατον, να ξεχωρίσεις την ιδιοτέλεια σου και τα εγωιστικά σου κίνητρα, είτε κλίνεις προς τη μια απόφαση, είτε προς την άλλη. Ό,τι κάνουμε, για εμάς το κάνουμε, και πολύ καλά κάνουμε – όλοι είμαστε μικρά, αυτοδιαχειριζόμενα σύμπαντα, και μόνο αν φροντίσουμε τους εαυτούς μας είμαστε σε θέση να φροντίσουμε τους γύρω μας, άρα και τα παιδιά μας.
ΥΓ. Όχι άλλη παλαιονοσταλγία ρε παιδιά, από νέους ανθρώπους. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά δεν είναι πιο πολλοί τώρα, η κοινωνία δεν χειροτερεύει συνέχεια, δεν ζεις στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας επειδή τυχαίνει να βρίσκεσαι εντός της. Τα τωρινά παιδιά έχουν άλλους κινδύνους από αυτούς που είχαμε εμείς (παρεμπιπτόντως νομίζω ότι τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν πολύ περισσότερο προστατευμένα σε σχέση με εμάς). Δεν έχουν περισσότερους.
σχόλια