Τη δουλειά του Κωνσταντίνου Φυντάνη την πρόσεξα για πρώτη φορά στο instagram. Ανεβάζει σκίτσα από καθημερινά αντικείμενα, πρόσωπα και μέρη που φτιάχνει με απίστευτη λεπτομέρεια σε σημειωματάρια, δημιουργώντας ένα προσωπικό ημερολόγιο πολύ ιδιαίτερης αισθητικής. Η πρώτη έκπληξη όταν του ζήτησα να μου πει για δυο λόγια για τα έργα του ήταν ότι είναι μόλις 17 χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου. Η δεύτερη ότι ζει στην Ξάνθη και όλα όσα καταγράφει και ανεβάζει διαδραματίζονται εκεί. Ο Κωνσταντίνος ανήκει σε αυτή τη γενιά που το instagram και η αισθητική του διαμορφώνουν έστω και ασυναίσθητα το γούστο της, -το τι θα επιλέξεις από το χάος που επικρατεί εξαρτάται από το πόσο ικανός είσαι να φιλτράρεις όλη αυτή την πληροφορία. Το μέρος που ζεις δεν έχει πια και τόση σημασία.
Ήδη έχει συνεργαστεί στην διαφημιστική προώθηση μέσω instagram με την TOMS GREECE, έχει κάνει εικονογραφήσεις για το Glow Magazine, έχει φτιάξει την πλήρη γραφιστική σύνθεση, από το λογότυπο και γραμματοσειρές μέχρι σχεδιάκια και prints για το menu, στο ''Meet The Ball'' στη Θεσσαλονίκη και από το καλοκαίρι που τελειώνει το σχολείο θα ήθελε να ασχοληθεί με το industrial design.
Εάν κάποιος ανοίξει τα sketchbooks μου, θα μάθει πολλά για μένα -είμαι foodie!- καθώς σημειώνω, καταγράφω όλα όσα μου αρέσουν ή θαυμάζω, χωρίς να είμαι σταθερός στις απόψεις μου.
«Μεγάλωσα σε ένα όμορφο οικογενειακό περιβάλλον, με γονείς με κατανόηση και ενδιαφέρον» λέει. «Έχω μια αδερφή την Χριστίνα, 3 χρόνια μικρότερη, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν. Η μητέρα μου, Σοφία, είναι και αυτή ξανθιώτισα ενώ ο πατέρας μου, Μιχάλης, έχει καταγωγή από την Αθήνα. Προετοιμάζομαι για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την αρχιτεκτονική και στην συνέχεια εξειδίκευση στο industrial design, ενώ επίσης μια θέση στον χώρο της γραφιστικής μοιάζει ελκυστική.
Σχεδιάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γύρω στα 3. Η μητέρα μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αντιλήφθηκε την κλίση και το χάρισμά μου, και μου έδινε συνεχώς ερεθίσματα, μυώντας με στην υψηλή αισθητική, την τέχνη και τα χρώματα. Θυμάμαι πως δεν μου αρέσανε οι μαρκαδόροι, ήταν πολύ ψεύτικοι, τρελαινόμουν για τις ακουαρέλες, αυτή η αλληλεπίδραση με το νερό και το χρώμα και τα φυσικά-ρεαλιστικά χρώματα με είχαν συναρπάσει. Στα 3,5 μου χρόνια της ζήτησα ένα βιβλίο με όλες τις σημαίες του κόσμου, είχε σοκαριστεί και ενθουσιαστεί παράλληλα ενώ στην συνέχεια ήθελα να μάθω για τους μεγάλους ζωγράφους».
Οι στόχοι που θέτει είναι πολύ εντυπωσιακοί για ένα παιδί της ηλικίας του: «Θα ήθελα να σπουδάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο της Αγγλίας ή της Ιταλίας, να εξειδικευτώ στο industrial design (σχεδιασμός ειδών πολυτελείας, έπιπλο και αντικείμενα design, αυτοκίνητα κ.α), ωστόσο προέχει η αρχιτεκτονική για ευνόητους λόγους. Ιδανική συνέχεια θα ήταν μια θέση σχεδιαστή ή creative directror σε κάποια εταιρία όπως η Hermes, Roche Bobois, Eames, Pininfarina, Omega, Audi. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα απολαμβάνω κάποια low profile εργασία, ούτε θα με αποθαρρύνει από τους υψηλούς μου στόχους καθώς θα κάνω αυτό που αγαπώ».
Ζωγραφίζει τα πάντα. «Σχεδιάζω οτιδήποτε μου αρέσει ενώ είμαι φοβερά πιστός στα sketchbooks μου» λέει. «Εάν κάποιος ανοίξει τα sketchbooks μου, θα μάθει πολλά για μένα -είμαι foodie!- καθώς σημειώνω, καταγράφω όλα όσα μου αρέσουν ή θαυμάζω, χωρίς να είμαι σταθερός στις απόψεις μου. Είμαι φοβερά κυκλοθυμικός και επηρεάζομαι έντονα από τα πάντα. Παλιά σιχαινόμουν τα macabre illustration, ενώ αυτό το διάστημα ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτά, με συναρπάζουν! Αν θα επέλεγα κάτι το οποίο θα μπορούσα να σχεδιάζω συνεχώς, θα ήταν κυρίως πορτραίτα και σιλουέτες, φυτά και αντικείμενα για το σπίτι και τον άνθρωπο».
Εκτός από το να τρώω ή να ζωγραφίζω, μου αρέσει να πειραματίζομαι στην κουζίνα (η μαμά μου φρικάρει) και να φωτογραφίζω. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο μου αρέσει να απολαμβάνω μια κούπα καφέ και ξένα περιοδικά (Kinfolk, Cereal Magazine, Holiday mag, Apartamento),να πηγαίνω μια βόλτα στην θάλασσα, να χαζεύω διάφορα blogs και brands με τις ώρες, από αμάξια και ρολόγια μέχρι έπιπλα. Φτιάχνω μια λίστα με μέρη και πόλεις που θέλω να ταξιδέψω, (ανυπομονώ να κλείσω τα 18 και να τα ξεκινήσω) ενώ κάνω συλλογή από χαρτιά. Οτιδήποτε, είτε από περιτύλιγμα μέχρι ένα παλιό κομμάτι ακουαρέλας. Μου αρέσει το ποδήλατο, περιστασιακά. Θα ήθελα να γυμνάζομαι περισσότερο, αλλά δεν είμαι πολύ φίλος με αυτό. Είμαι ο τύπος που ξεκινάω τρέξιμο τρεις μέρες και το ξανα-ξεκινάω μετά από 6 μήνες».
«Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θα ήθελες να γίνεις ‘σαν κι αυτόν;’». «Σίγουρα δεν είναι μόνο ένας. Ωστόσο, θα ήθελα να ήμουν ένα κράμα μεταξύ της Αlice Gao και του Edward Hopper. Αρχικά είμαι εθισμένος με την δουλειά της Alice, καθώς χειρίζεται και παίζει μοναδικά με το φως, στοιχείο που επίσης λατρεύω στον Hopper. Οι συνθέσεις στις φωτογραφίες της, είτε είναι still life είτε travel photo, με διεγείρουν, τοποθετώντας με μέσα στις εικόνες, με το υπέροχο φως και τα όμορφα, διακριτικά χρώματα. Από την άλλη πλευρά, λατρεύω τις ακουαρέλες του Hopper, με τις καταπληκτικές διαφάνειες. Επίσης, οι πίνακες του εκ πρώτης όψεως μοιάζουν καθημερινά άλλα άρτια εκτελεσμένα έργα, ωστόσο περνάνε βαθιά μηνύματα, κοινωνικά, κυρίως εμπνευσμένα από την τότε Αμερικανική κοινωνία του μεσοπολέμου.
Η κ. Μάρθα Αποστολίδου και ο κ. Δημήτρης Σταθόπουλος είναι οι πρώτοι δύο άνθρωποι που καθόρισαν σημαντικά τον τρόπο που σχεδιάζω και ζωγραφίζω καθώς ήταν αυτοί που με καλούπωσαν, μου δίδαξαν βασικές αρχές της ζωγραφικής και τρόπους σκέψης και έκφρασης αισθητικά ενώ επηρεάστηκα πολύ και από την δουλειά τους. Από την άλλη πλευρά οι Yozanun Wutigonsombutkul, Εdward Hopper, Rene Magritte, Frida Kahlo, Pablo Picasso & Andy Warhol είναι οι καλλιτέχνες που έχουν φοβερή επίδραση στον τρόπο που σχεδιάζω και ζωγραφίζω. Δεν μπορώ να επιλέξω κάποιον ανάμεσα σε αυτούς, είναι όλοι εξίσου σημαντικοί και ξεχωριστοί.
Το ίντερνετ με επηρεάζει αρκετά, καθώς πλέον παρέχει πρόσβαση σε οτιδήποτε συμβαίνει την στιγμή αυτή. Επικαιρότητα, trends, τάσεις, γεγονότα. Φυσικά, παίζει σημαντικό ρόλο στην έμπνευσή μου. Για παράδειγμα αν δεν χρησιμοποιούσα τo Instagram δεν μάθαινα ποτέ ποια ήταν η Alice Gao, η αγαπημένη φωτογράφος, ένας άνθρωπος που δεν τον έχω συναντήσει ποτέ να μου έχει προσφέρει τόσα».
«Πώς είναι η ζωή σου στην Ξάνθη;». «Όμορφη, όπως κάθε παιδιού στην ηλικία μου, με πολλές βόλτες, αυθόρμητη. Τα πρωινά με ήλιο θέλω να κάνω μια βόλτα και μετά να πιω έναν καφέ. Συνήθως αν πεινάσω θα πάω στο La Terra ή στο Umami, για ζυμαρικά και ethnic πιάτα ή asian fusion αντίστοιχα. Το καλοκαίρι και την άνοιξη το βράδυ μου αρέσει να πηγαίνω στην Παλιά Πόλη, καθώς είναι γεμάτη κόσμο που πηγαινοέρχεται, κάθεται, διασκεδάζει. Το ''πιο'' βράδυ σε κάποιο μαγαζί της παραλίας (μεταφορικά λέγεται έτσι). Το χειμώνα δεν έχω έντονη επιθυμία για έξω, αν υπάρχει προτιμώ κάτι πιο χαλαρό ή σινεμά. Ωστόσο είναι ήσυχη, δεν έχει αυτό το intense στοιχείο μια μεγάλης πόλης όπως η Αθήνα, πράγμα που μου λείπει ενώ είναι περιορισμένες και οι επιλογές διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Για παράδειγμα δεν μπορώ να επισκεφθώ μια έκθεση ή να δω μια θεατρική παράσταση. Παρόλα αυτά είναι μια γοητευτική πόλη που σε κάνει να ξεχνάς τις περιττές σου επιθυμίες μόνο με μια βόλτα το καλοκαίρι στην παλιά πόλη».
«Κωνσταντίνε, πώς το βλέπεις το μέλλον σου; Αισιοδοξείς ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα για τη γενιά σου;». «Είναι ελάχιστες οι προοπτικές που έχεις αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Από που να ξεκινήσω, από το εκπαιδευτικό σύστημα, την ανεργία, τις σπουδές που ακολουθεί η πλειοψηφία; Το πρόβλημα ξεκινά από το σχολείο, το οποίο καλλιεργεί παιδιά με φοβερές γνώσεις και χαμηλή κριτική ικανότητα, δεν τους δίνει ευκαιρίες να ανακαλύψουν κάποια κλίση, ταλέντο ή έφεση. Τα περισσότερα παιδιά επιλέγουν το μελλοντικό επάγγελμα αποκλειστικά και μόνο από τον βαθμό που πέτυχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Στον τομέα του design και της αρχιτεκτονικής υπάρχει μια σχετική κίνηση και βελτίωση, ωστόσο το επίπεδο στο εξωτερικό είναι τρομακτικά ανώτερο. Από την άλλη πλευρά, πιστεύω πως τα πράγματα θα αλλάξουν, θέλω να το πιστεύω, κυρίως για τους ανθρώπους που έχουν προσπαθήσει για αυτό. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
