Πρώτη φορά βρέθηκα στις εντυπωσιακές –όπως κι αν το δει κανείς– εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Νιάρχου το περασμένο σαββατόβραδο για την εμφάνιση των Yo La Tengo και χάρηκα πραγματικά για τη φωτισμένη ζωντάνια του χώρου, την ώρα που η πόλη τριγύρω έμοιαζε να ρετάρει τόσο από τη ζέστη όσο και από την εικόνα και τη δυσοσμία των λόφων από σκουπίδια. Όντας και λίγο σκατόμυαλος, δεν μου διέφυγε επίσης η ελαφρώς ειρωνική διάσταση του ότι κάτι που φέρει το όνομα μιας εμβληματικής ελίτ πλουτοκρατίας λειτουργεί ως ιδανικός χώρος καθημερινής αναψυχής για τον κοσμάκη και τα παιδάκια του (καμιά ειρωνεία με τους ακκισμούς, έχουμε μάθει να ζούμε με ψυχοπονιάρικα υποκοριστικά εδώ και καιρό πια).
Ωραίο να βλέπεις και νέους γονείς με παιδάκια (κάποιοι από αυτούς γνωστοί και αγαπητοί) μαζί στη συναυλία, ειδικά αν αυτά δεν ταλαιπωρούνται και δεν ταλαιπωρούν τον περίγυρό τους. Είναι εκπαιδευμένα «ευρωπαϊκά» πια τα περισσότερα όμως και μπράβο στους γονείς τους. Αρκεί να μην έχουν την απαίτηση να πηγαίνουν μαζί στις συναυλίες και όταν τα παιδιά περάσουν στην (προ)εφηβεία. Αυτό είναι κάπως ανώμαλο και λάθος. Τέλος πάντων, δεν πέφτει λόγος σ' εμάς τους «απάντρευτους» –αντί για ανύπαντρους, τελειωμένη δηλαδή κατάσταση–, που λένε και στη λεβεντογέννα (είναι χαρακτηριστική η κρητική δυσανεξία σε χλιαρούς και τεχνικούς όρους).
Είναι τόσο κρίμα, πάντως, να παρακολουθείς νέους, εξελιγμένους και δημιουργικούς συμπολίτες μας να την έχουν πατήσει μ' αυτήν τη χώρα που δεν τους αξίζει, όπως κατάντησε, και να προσπαθούν ηρωικά να διαχειριστούν αυτό το τέλμα μεταξύ παλιάς και νέας σαπίλας – κάθε τύπου, δεν πρόκειται μόνο για την κρατική εξουσία, όλο το συγκεντρωτικό θεσμικό σύστημα μοιάζει να εχθρεύεται επίμονα και λυσσαλέα κάθε απόπειρα προόδου, διαφάνειας και αξιοκρατίας. Στο σύστημα αυτό ανήκουν φυσικά και πολλοί επαγγελματίες «αντισυστημικοί», αλλά βαριά ελληναρόψυχοι κατά βάθος, οι οποίοι εκμεταλλεύονται χυδαία το ταξικό μίσος και την τοξική αντιπαράθεση από τη στιγμή που έληξαν όλες οι εκεχειρίες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.
Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν –εκτός από όλα τα άγχη και τις δυσμενέστατες εσωτερικές αλλά και διεθνείς συνθήκες– και την κουλτούρα της διαρκούς εγρήγορσης και της αγρίως αισθησιακής και δυσοίωνης επικαιρότητας, όπου επικρατεί το δόγμα του «τώρα περισσότερο από ποτέ» και ακούγεται ως κραυγή από διαφορετικές πλευρές και ατζέντες που επιμένουν ανά πάσα στιγμή να επιβάλλεται η διαδικασία του κατεπείγοντος.
Θυμήθηκα μια άλλη «οικογενειακού τύπου» συνεύρεση, τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, τον Ιούνιο του '07, στο Ελληνικό, όταν ο συνδυασμός Madness - Beastie Boys (διέφυγαν κακήν κακώς από τη σκηνή) - Underworld (δεν εμφανίστηκαν ποτέ) είχε συγκεντρώσει στον χώρο πολλούς παλαιούς μουσικόφιλους και νυν ευτυχείς γονείς 30 και 40κάτι με τα παιδάκια τους. Το όνειρο έλαβε τέλος όμως (ήταν, άραγε, σημαδιακή η ημερομηνία έναν χρόνο πριν από την εξέγερση του '08 και λίγα χρόνια πριν παγιωθεί αυτό που ζούμε μέχρι σήμερα;), όταν, κατά την εκτέλεση του «Sabotage» (αυτό ήταν σημαδιακό σίγουρα), έγινε ντου με κράνη και λοστάρια, άγρια συμπλοκή με τους σεκιουριτάδες, πέσανε μολότοφ και τελικά επικράτησε το γνωστό σκηνικό πύρινου χάους. Όλο οι καλοί την πατάνε, δεν γίνεται δουλειά έτσι.
Και τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν –εκτός από όλα τα άγχη και τις δυσμενέστατες εσωτερικές αλλά και διεθνείς συνθήκες– και την κουλτούρα της διαρκούς εγρήγορσης και της αγρίως αισθησιακής και δυσοίωνης επικαιρότητας, όπου επικρατεί το δόγμα του «τώρα περισσότερο από ποτέ» και ακούγεται ως κραυγή από διαφορετικές πλευρές και ατζέντες που επιμένουν ανά πάσα στιγμή να επιβάλλεται η διαδικασία του κατεπείγοντος. Επ' αυτού ακριβώς ήταν και το –πάντα καλογραμμένο και καίριο– τελευταίο εκδοτικό σημείωμα του έγκριτου αμερικανικού (τι τους έλαχε κι αυτούς) περιοδικού «n+1» που λέει, μεταξύ άλλων: «Τα πλάνα για τα Σαββατοκύριακα πλέον αφορούν κινήσεις διαμαρτυρίας, τα βράδια αναλώνονται σε πλάνα για νέες διαμαρτυρίες. Τώρα περισσότερο από ποτέ αναρωτιόμαστε αν αξίζει να διαβάσουμε κάτι που δεν ενισχύει αποκλειστικά την πολιτική μας αντίληψη. Η εγρήγορση όμως συνοδεύεται από εξάντληση και το κλείσιμο κάθε μέρας μάς βρίσκει με το μυαλό ξοδεμένο. Ιδανική στιγμή να αράξουμε και να δούμε καλή τηλεόραση, έτσι; Μάταια όμως, ακούγεται τότε ο ήχος ειδοποίησης για άλλη μια έκτακτη επικαιρότητα. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να υπομείνουμε τη διακήρυξη ότι τα πάντα είναι "τώρα περισσότερο από ποτέ". Το παρελθόν ξεθωριάζει, χλωμό προηγούμενο αυτού που υποτίθεται ότι είναι πρωτοφανές και πρωτάκουστο, ενώ η αυτοκυριαρχία κοντεύει να καταστεί ποινικό αδίκημα...».
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια