Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Call Me by Your Name: Μου άρεσε ο απλός τρόπος της σκηνοθεσίας (απλός, σε βαθμό παρεξήγησης) για να περιγραφεί το πολύπλοκο ξύπνημα του έρωτα, σε μια Εδέμ όπου αργά ή γρήγορα θα χειμωνιάσει.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Με πόνο καρδιάς, το Get Out!. Σε μια οσκαρική χρονιά πολύ δυνατή η ταινία του Τζόρνταν Πιλ είναι η πιο πρωτότυπη και πλήρης. Και δράμα, και σάτιρα, με βάθος και επινοητικότητα. Χώρια που θα ήθελα ένα θρίλερ τρόμου να σπάσει την παράδοση του love story στον πυρήνα κάθε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας - όπως είχε καταφέρει η «Σιωπή των Αμνών» το 1992.
Τάσος Μελεμενίδης
Στη χρονιά που έχουμε το καλύτερο σετ υποψήφιων ταινιών γι' αυτή τη δεκαετία, η επιλογή λογικά θα έπρεπε να ήταν δυσκολότερη. Από τα δευτερόλεπτα που πέρασαν όμως μετά τους τίτλους τέλους ως τώρα, δεν υπάρχει άλλη απάντηση για μένα πέρα από το Phantom Thread.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον (που είναι αδιανόητο το ότι δεν έχει κερδίσει ως τώρα Όσκαρ Σκηνοθεσίας στην καριέρα του) βάζει νέες προκλήσεις στον εαυτό του και σχεδόν αναμετριέται με το μέσο, έχοντας ως ατού την πλήρη προσήλωση του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, στην προσπάθειά του να μιλήσει για την αγάπη μας στην εξάρτηση και την εξάρτησή μας από την αγάπη.
Το κάνει ως επί το πλέιστον με σκηνές δύο ατόμων, με πολύ απλά μέσα και χωρίς φανφάρες, βάζοντας ως πρωταγωνιστές βλέμματα, σιωπές και τελετουργικά γεύματα και χαρίζοντάς μας επιπλέον ένα αξέχαστο πρωτοχρονιάτικο πάρτι και συμβουλές για το σωστό μαγείρεμα των σπαραγγιών.
Βασίλης Καψάσκης
To Blade Runner 2049. Oh wait...
Άρης Δημοκίδης
The Post: Δεν έχω δει πολλές, και δεν τρελάθηκα με όσες είδα, αλλά επιλέγω αυτήν, παρά τις όποιες αδυναμίες της, γιατί μου άρεσε το θέμα και οι ερμηνείες. Δείχνει τη δημοσιογραφία όπως θα έπρεπε να είναι και με έκανε να σκεφτώ πως όλα αυτά -οι αποκαλύψεις που θα μπορούσαν να ρίξουν Προέδρους- ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα απλά αγνοούνται ως fake news.
M. Hulot
Δεν είναι η αγαπημένη μου ταινία (καμία ταινία από τη λίστα δεν είναι αγαπημένη μου) αλλά από τις φετινές υποψήφιες θα ήθελα να πάρει το Όσκαρ το Get Out! για τον τρόπο που αποδομεί τα υπαρξιακά στερεότυπα της Αμερικής, φλερτάροντας με ένα είδος αμιγώς λευκό (θρίλερ, που φτάνει στα όρια του gore).
Το «Get Out!» είναι μια μαύρη ταινία που παίζει με τον ρατσιστικό φόβο μιας κοινωνίας η οποία υποτίθεται ότι έχει αλλάξει μετά από τη συγκατοίκηση τόσων διαφορετικών φυλών την τελευταία εκατονταετία, αλλά που παραμένει βαθιά ποτισμένη με τη συντήρηση, τη βία και το μίσος για καθετί διαφορετικό. Ήταν μια ταινία έκπληξη.
Δημήτρης Πολιτάκης
Από τη στιγμή που υπάρχει ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον στη λίστα, ακόμα και μια τόσο διακριτική και απολύτως ελεγχόμενη από εσωτερικούς ρυθμούς, όπως το Phantom Thread, δεν το συζητώ, ειδικά αν συγκριθεί με τον «ανταγωνισμό». Εκτός εποχής, εννοείται, και εκτός τάσεων και σκανδάλων.
Εναλλακτικά -και «εντός εποχής»- θα επέλεγα το υποδειγματικό σύγχρονο θρίλερ Get Out που διαθέτει πραγματική φρεσκάδα και εξαιρετικές ιδέες σε όλα τα επίπεδα, και μάλιστα ασχέτως της έντονης πολιτικής αλληγορίας που του έχουν φορτώσει.
Γιάννης Κωνσταντινίδης
Θα ήθελα το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας να πάει στο Three Billboards Outside Ebbing, Missouri γιατί με συγκινητική κι αποκαρδιωμένη καλή προαίρεση η ταινία αφηγείται μια εντυπωσιακά σύνθετη-φρικτή ιστορία. Και το κάνει διατηρώντας στυλ ανάλαφρο και παιγνιώδες, σαν να επρόκειτο για παραμυθάκι, αλλά φωτίζοντας ταυτόχρονα και τις πιο μικρές κρυφές αιχμές που κεντρίζουν τη σκέψη.
Αφορά τον κόσμο ολόκληρο, όχι μόνο τα βάθη του Μιζούρι. Παντού μπορεί ο νόμος και το έλεος να δηλώνουν μεν το παρόν, αλλά να μην συνεργούν ποτέ. Κι έτσι να παραμένει ανικανοποίητο το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αυτός είναι ο συνδυασμός δυνάμεων που σταθερά εξωθεί στην αυτοδικία. Γιατί το συγκλονιστικό «θρίλερ» στην ταινία είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες, από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτοδικούν.
Το δράμα που τους οδηγεί εκεί είναι τεράστιο, άλυτο και με διαφορετικές βαθιές ρίζες στην ψυχοσύνθεση του καθενός - κι ας είναι τόσο χαριτωμένες με τις πεταλουδίτσες τους οι ταπετσαρίες στους τοίχους, κι ας πωλούνται πορσελάνινα λαγουδάκια που γράφουν πάνω τους «καλωσήρθατε στο Μιζούρι».
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri: Για την υπερ-ερμηνεία της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ αποκλειστικά. Διεκπεραιωτικά καλός ο Χάρελσον (δεν έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει), εξαιρετικός ο Ρόκγουελ, αλλά από ένα σημείο και μετά η κυρία το πάει μόνη της. Μην ξανακούσω περί σκηνοθετάρας ΜακΝτόνα, γιατί μετά τα πρώτα 45 λεπτά, απλώς τεμπελιάζει.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Call Me by Your Name: Ένας ύμνος για το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, τη χαρά της ζωής, τη δύναμη της επιθυμίας, τους ανεκπλήρωτους πόθους, το βάθος των συναισθημάτων, τη σεξουαλικότητα και φυσικά, το καλοκαίρι. Ένα εξαιρετικό φιλμ για την ελευθερία των επιλογών, τη γοητεία της τρυφερότητας και την υπέροχη ιεροτελεστία των μικρών λεπτομερειών.
Το αριστούργημα του Λούκα Γκουαντανίνο έχει πολλούς λόγους για να σε ενθουσιάσει. Ο κυριότερος αφορά τον μοναδικού ύφους μονόλογο του πατέρα, λίγο πριν από το τέλος της ταινίας, όπου σε μια αποστροφή του συμπυκνώνει όλη τη μαγεία του έρωτα: «Αν είσαι αρκετά τυχερός να νιώσεις κάτι βαθύ, ακόμη κι αν πονάει, μην το διώξεις μακριά».
Μιχάλης Μιχαήλ
Call me by your name: Επειδή, όπως είπε και μια φίλη, μας θύμισε τα καλοκαίρια που όμοιά τους δεν θα ξαναζήσουμε. Και για την αρετή τού να δείξει τον έρωτα ελεύθερο και υπέροχο, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.
Μαρία Δρουκοπούλου
Φέτος κατάφερα να δω τις περισσότερες από τις υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες, και με μικρή διαφορά από το «Call me by your name», μπορώ να πω ότι ξεχώρισα το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri.
Κυρίως για το καλοδουλεμένο σενάριο που κατάφερε να δημιουργήσει έναν κόσμο που εκτροχιάζεται αλλά ξαναβρίσκει τις ισορροπίες του, ένα βαρύ δράμα που αναχαιτίζεται από δόσεις χιούμορ και χαρακτήρες που διατηρούν το ανθρώπινο δικαίωμα να είναι και καλοί και κακοί, με αιτία. Για τη σαρωτική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, τα λόγια είναι περιττά.
Δημήτρης Κυριαζής
Θα ήθελα να κερδίσει το Get Out!, μια από τις ελάχιστες ταινίες του είδους της που έχει φθάσει ως την κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί ένα πολύ καλό ψυχογράφημα των ΗΠΑ στην εποχή του Τραμπ, ενώ το ιδιοφυές σενάριό της μου προσφέρει τη μεγαλύτερη απόλαυσή μου σε μια ταινία: ένα καταπληκτικό twist. Στα συν οι ερμηνείες σχεδόν όλου του καστ.
Γεωργία Παπαστάμου
Τα ‘80s, ο χορός υπό τους ήχους του «Paris Latino», η υπόθεση ότι μια οικογένεια διάβασε κάποτε όντως το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου στον καναπέ όταν η μέρα ήταν βροχερή (αντί να δουν τηλεόραση, ξέρω γω), το πρόσωπο του Έλιο, η μουσική, το καλοκαίρι με τα ροδάκινα και ο μονόλογος του πατέρα προς τον γιο του στο Call Me by Your Name δεν με νοιάζει αν θα πάρουν Όσκαρ αλλά είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ στο σινεμά.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Θα έβλεπα ευχαρίστως την ταινία The Post να κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας επειδή νομίζω ότι το αξίζει. Σφικτό, καλογυρισμένο, απρόβλεπτο στην εξέλιξή του, με πρώτου μεγέθους πρωταγωνιστές (Χανκς, Στριπ, Μπρι) σε δυνατές ερμηνείες, το επίκαιρο -κι ας αναφέρεται στην εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ- πολιτικό/μιντιακό θρίλερ του «αρχιμάστορα» και στο ποιοτικό σινεμά Στίβεν Σπίλμπεργκ κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, θυμίζοντας πώς (πρέπει να) είναι ο πραγματικά μεγάλος εμπορικός κινηματογράφος.
Γιώργος Σπύρου
Η ταινία Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ανήκει σίγουρα στις αγαπημένες μου από την τελευταία δεκαετία. Ερμηνείες που σε καθηλώνουν, και τα μηνύματα που στέλνει μπορούν εύκολα να αποτελέσουν έναν φάρο στη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε.
Μάρω Θωμά
Προσωπικά ψηφίζω το Dunkirk. Τεχνικά άρτια, με συγκλονιστική φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες και μια διαφορετική, φρέσκια, τολμηρή κινηματογραφική προσέγγιση, σχεδόν ασπόνδυλη σεναριακά, που αν και βασίζεται σε μια αληθινή, σκληρή ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει αποδοθεί με αξιοπρόσεκτη ψυχραιμία χωρίς να εκλιπαρεί για τη συναισθηματική φόρτιση του θεατή.
Ειρήνη Σαρλή
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri: Παρά το απεχθές γεγονός γύρω από το οποίο διαρθρώνεται η πλοκή των «Τριών Πινακίδων», Μάρτιν ΜακΝτόνα αποφεύγει την ηθική ευκολία του απόλυτου καλού και κακού.
Η λεπτή ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ διαποτίζουν ακόμα και τις πιο τραγικές στιγμές των ηρώων, ενώ η δράση ενίοτε αγγίζει τα όρια του slapstick αφαιρώντας μόνο τη σοβαροφάνεια και όχι τη σοβαρότητα από το θέμα της ταινίας. Υπέροχη η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ ως σύγχρονη, δυναμική εκδοχή της χαροκαμμένης μάνας.
Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου
The Shape of Water: Μια διαφορετική ιστορία αγάπης, μια ακόμα εκδοχή της Πεντάμορφης και του Τέρατος, ταινία εποχής '60s με φανταστική φωτογραφία.
Φιλιώ Ράγκου
Ξεχωρίζω ασυζητητί το Call Me by Your Name. Ήταν η ταινία που μετά από πολύ καιρό με έκανε να τη σκέφτομαι έντονα αφού την είδα, και έκτοτε την προτείνω σε όλους. Υπέροχη σκηνοθεσία, υπέροχη φωτογραφία και πιο υπέροχος όλων ο Τιμοτέ Σαλαμέ. Μια ταινία ύμνος στον έρωτα, στα πρώτα καρδιοχτύπια, τα πρώτα αμήχανα φιλιά, όλα όσα έχει σκεφτεί/ φαντασιωθεί/ προσδοκήσει κάποια στιγμή στη ζωή του κάθε ερωτευμένος που σέβεται τον εαυτό του. Αν αυτό δεν είναι εισιτήριο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, τι είναι;
Νινέττα Γιακιντζή
Σε σχέση με περασμένες χρονιές έχω καταφέρει να δω τις περισσότερες από τις υποψήφιες ταινίες. Η γενικότερη αίσθηση που έχω είναι ότι καμία από αυτές δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να βραβευθεί με το Όσκαρ της καλύτερης. Αν πρέπει πάντως να επιλέξω μια τότε αυτή θα είναι το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri κι αυτό κυρίως διότι βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου με το αίσθημα ότι μόλις είχα δει μια πολύ καλή ταινία. Δυνατές ερμηνείες και ένα σκαμπανέβασμα συναισθημάτων που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Βέβαια η Ακαδημία είναι ικανή να το δώσει στο «Τρέξε». Μην ξεχνάμε ότι κάποτε αναδείχθηκε καλύτερη ταινία ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», οπότε όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
Μαρία Παππά
Το Get Out! είναι η πιο πολιτική ταινία που έχει βγει στην Αμερική τα τελευταία χρόνια, αν το καλοσκεφτείς. Χτυπάει τη λευκή Αμερική κατευθείαν στο κόκκαλο. Όσες καλές ερμηνείες κι αν δώσει η Φρανσις ΜακΝτόρμαντ σε αντιρατσιστικές ταινίες, όσα συμβολικά τέρατα κι αν φανταστεί ο Ντελ Τόρο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το «Get Out!» είναι πιο σημαντική breakthrough ταινία, με διαφορά μεγατόνων.
Αν το πάρει, πάει να πει ότι έχουν αλλάξει πολλά στο Χόλιγουντ, αν και θα αρχίσουν να θάβουν οι διάφοροι ότι το έδωσαν για λόγους πολιτικής ορθότητας. Αν δεν το πάρει, αναρωτιέμαι τι θα πουν όσοι την κράζουν γι’ αυτό τον λόγο. Και μετά λέμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ρατσισμού στη βιομηχανία του θεάματος, ας γελάσουμε δυνατά.
Ισιδώρα Γενούζου
Dunkirk, για την οικονομία της αφήγησης, την ουδετερότητα που κράτησε ο σκηνοθέτης απέναντι στους πρωταγωνιστές, τη μουσική επένδυση, το καταπληκτικό μοντάζ, την συγκλονιστική φωτογραφία.
Άγγελος Κλειτσίκας
Μέσα σε μία κοινωνικοπολιτικά φορτισμένη πραγματικότητα, το να δημιουργήσεις ταινίες που προσφέρουν τροφή για σκέψη και σχολιάζουν εύστοχα διάφορα ζητήματα τέτοιας φύσης των καιρών μας είναι απαραίτητο. Το να γυρίσεις όμως μία ταινία που εστιάζει στα πραγματικά ουσιώδη της ζωής, τα οποία έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα, όπως ο έρωτας, η ελευθερία των επιλογών, η συναισθηματική πληρότητα και η μαγεία της ανθρώπινης επαφής, είναι επαναστατικό. Γι’ αυτό θεωρώ πως το Call Me by Your Name είναι η ταινία που θα ήθελα και χρειαζόμαστε να κερδίσει το φετινό Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Μαρία Πετειναράκη
Ομολογώ ότι δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ το Dunkirk, όμως ξεκίνησα να τη δω γιατί έχω μεγάλη λατρεία στον Κρίστοφερ Νόλαν. Γενικά δεν περίμενα μία ιστορική πολεμική ταινία να διαφέρει πολύ από όσες έχω δει μέχρι τώρα, όμως ο Νόλαν για άλλη μία φορά το ανέτρεψε αυτό.
Αυτό που με καθήλωσε από την πρώτη στιγμή ήταν το επιβλητικό sound design. Ο επίμονος ήχος σαν ρολόι που χτυπάει, που βρίσκεται στο background ασταμάτητα, δημιουργεί μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που νομίζω με έκανε να κρατάω σφιχτά το κάθισμα σε ολόκληρη τη διάρκεια της ταινίας.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές ή να το πω διαφορετικά «ήρωες» που μπορείς να ταυτιστείς, κάνει πιο έντονο το συναίσθημα της σκληρότητας του πολέμου, ενώ στην ουσία βιώνεις κι εσύ την ιστορία. Τέλος βρήκα υπέροχη την εναλλαγή των τριών ιστοριών θάλασσα-αέρας-γη και το πώς συμπληρώνουν χρονικά η μία την άλλη. Θεωρώ ότι η ταινία σε έβαζε να ζήσεις μία εμπειρία τού τι σημαίνει να προσπαθείς απεγνωσμένα να σωθείς.
Ελένη Γκοβάτσου
Phantom Thread: Αν και μέσα στο μυαλό μου κονταροχτυπήθηκε αρκετά με το φοβερό «The Shape of Water», ο αξεπέραστος Ντάνιελ Ντέι-Λιούις με κέρδισε ξανά. Η ταινία, πέρα από την αριστουργηματική ματιά σκηνοθέτη αλλά και πρωταγωνιστή, είχε και μια παράξενη μελαγχολία που με έκανε να φύγω από την αίθουσα χαρούμενη.
Κορίνα Φαρμακόρη
Αν υπάρχει μία ταινία που θέλω πολύ να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αυτή είναι το Phantom Thread. Θα αρκούσε το ότι είναι το κύκνειο άσμα του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις για να την κάνει σπουδαία, ταυτόχρονα όμως είναι ένα αριστούργημα χαμηλών τόνων και υψηλής αισθητικής, σκηνοθετημένο με τρυφερότητα από τον Πολ Τόμας Άντερσον που γίνεται όλο και καλύτερος.
Βαγγέλης Λιακόγκονας
Φυσικά το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Πολυεπίπεδη σεναριακά, ευρηματική σκηνοθετικά (αγαπημένος ΜακΝτόνα), πρόκειται για μια πρόταση που σπάνια συναντάμε, δεδομένου ότι σκιαγραφεί τη σημερινή αμερικανική κοινωνία υπό Τραμπ και μαζί ψηλαφίζει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Επίσης, ένα μεγάλο «respect» στην απολαυστική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που θα δηλώσω ικανοποιημένος με παραπάνω από μία τελικές εκβάσεις, γι' αυτό φέτος -όπως και πέρσι με το «Arrival» του Ντενί Βιλνέβ- θα δώσω την ψήφο μου στην ταινία ενός από τους τρεις -κατ' εμέ- σπουδαίους δημιουργούς της νέας γενιάς. Το Phantom Thread του Πολ Τόμας Άντερσον είναι σινεμά επικών διαστάσεων, όχι σαν εκείνο που κάνει ένας άλλος διεκδικητής των φετινών βραβείων (και εξίσου σπουδαίος, τελικά, ο Κρίστοφερ Νόλαν), καθώς παραμένει μεγαλειώδες ακόμα κι αν περιορίζεται σε μικρές, διαλογικές σκηνές.
Τα Όσκαρ οφείλουν να αναγνωρίσουν σύντομα το έργο των τριών προαναφερθέντων σκηνοθετών, και όχι ετεροχρονισμένα, έπειτα από χρόνια, ή καθόλου, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με τον Κιούμπρικ, τον Γουελς, τον Τσάπλιν...
