Με ρωτάνε, καμιά φορά, γιατί γράφω πάντα για σκληρές ανθρώπινες καταστάσεις.
Μα, η τέχνη είναι εξ ορισμού αμαρτωλή, με τη θρησκευτική έννοια. Όπως ακριβώς και ο άνθρωπος.
Ποιόν ενδιαφέρει η ευτυχία μιας οικογένειας. Η ασήμαντη ζωή ενός εμπόρου. Οι φιλοδοξίες ενός γιάπη. Οι κοσμικές έξοδοι μιας κυρίας. Ένας ανέφελος παιδικός βίος.
Αυτό που είναι πάντα προς διερεύνηση υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Το πραγματικό και ανθρώπινο.
Τα καλά κρυμμένα ένστικτα και τα πάθη που όσο κι αν λειανθούν είναι αυτά που στην πραγματικότητα μας ορίζουν.
Οι μαύρες σκέψεις και πράξεις.
Ο πόνος, η αδυναμία, η ταπείνωση, η μέθη, η βία, η φιληδονία, ο φόνος, οι ενοχές, η τιμωρία.
Θυμίζω τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα: επιθυμία, περηφάνια, λαιμαργία, τσιγκουνιά, οργή, λαγνεία, τεμπελιά.
Η τέχνη δεν άφησε κανένα απέξω.
Τα μυθιστορήματα, οι ζωγραφικοί πίνακες, τα τραγούδια, οι ταινίες, κυλιούνται στην παρέκκλιση και την αμαρτία.
Οι αρχαίοι τραγωδοί, ο Σέξπιρ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Καραβάντζιο, τα φιλμ νουάρ, τα ρεμπέτικα, το ροκ, τα ανθρώπινα εσώψυχα αναδεικνύουν.
Εντρυφούν στις σκοτεινές ατραπούς του βίου που καθένας μας είναι εύκολο να χαθεί ή να αναστηθεί.
Η αληθινή τέχνη σού αποκαλύπτει αυτό που φοβάσαι.
Τον εσώτατο εαυτό σου.
σχόλια