Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace και neatv.gr.
Βλ. anemourion.blogspot.com.
Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Αριστ., το πατρικό σπίτι του Τάσου Λειβαδίτη στο Μεταξουργείο. Δεξ., ο Τάσος Λειβαδίτης το 1938 στην αυλή του σπιτιού του. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Ο Τάσος Λειβαδίτης εξόριστος στον 'Αη Στράτη το 1951. Δεξ., την ίδια χρονιά στον 'Αη Στράτη με τη γυναίκα του Μαρία και την κόρη τους Βάσω. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
'Αη Στράτης, 1951. Ο Τάσος Λειβαδίτης με τη γυναίκα και την κόρη του. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace και peri-grafis.com.
Πάνω, άποψη του στρατοπέδου στον 'Αη-Στράτη. Aκουαρέλα και χημικό μολύβι του Γ. Φαρσακίδη. Κάτω, άποψη του στρατοπέδου του 'Αη-Στράτη στη δεκαετία του 1950. Αρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Αριστ., χειρόγραφο του Τάσου Λειβαδίτη ('Αη Στράτης, 1951). Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace. Δεξ., υπόμνημα διαμαρτυρίας για την κατάσταση που επικρατούσε στον 'Αη-Στράτη μετά την πλημμύρα τον Ιούνιο του 1957.
Αρχείο Ιορδάνη Χριστοδούλου. Via Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Σκηνές στο στρατόπεδο του 'Aη-Στράτη. Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Εξόριστοι στον 'Αη-Στράτη. Αρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Γυναίκες στον 'Αη-Στράτη, μαζί με κάποια από τα παιδιά τους, μετά την αποχώρηση από το Τρίκερι. Αρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Στρατόπεδο του 'Aη-Στράτη. Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Νεκροί από κεραυνό που χτύπησε τη σκηνή τους στον 'Αη-Στράτη το 1947. Προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τον ορθοστάτη της σκηνής.
Aρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
'Αη Στράτης. Διάνοιξη της κοίτης των χειμάρρων μετά από πλημμύρα.
Αρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
'Αη Στράτης. Αρχείο Βασίλη και Βύρωνα Μανικάκη. Βλ. Μουσείο Δημοκρατίας 'Αγιος Ευστράτιος.
Ο Τάσος Λειβαδίτης με τον Γιάννη Ρίτσο το 1951 στον 'Αη Στράτη. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Αριστ., με τη γυναίκα και την κόρη του στο σπίτι τους στην Αχαρνών το 1964. Δεξ., με τη γυναίκα του Μαρία το 1960. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Βλ. greekbooks.gr. και praxisred.
Πάνω, ο Τάσος Λειβαδίτης απαγγέλει (1950). Κάτω, στην ΑΥΓΗ με τον Στάθη Δρομάζο και τον Τάσο Βουρνά. Δεξ., στο Τουρκολίμανο το 1956 με τον Jean-Paul Sartre, τον Τίτο Πατρίκιο και άλλους. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Αριστ., με τη γυναίκα του στο σπίτι τους στην Αχαρνών. Δεξ., τα τέσσερα αδέρφια : Τάσος, Χρυσαφένια, Μίμης, Αλέκος (1963). Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Αριστ., εξώφυλλο του αφιερωμένου στον Τάσο Λειβαδίτη τεύχους του περιοδικού Οδός Πανός. Δεξ., αφιέρωση του Τάσου Λειβαδίτη στην Τατιάνα Μιλλιέξ σε σελίδα του βιβλίου του Βιολέτες για μια εποχή. Βλ. lekythos.library.
Βλ. potheg.gr.
Βλ. filadelfia-xalkidona.gr.
Βλ. Άρδην- Ρήξη στη Θεσσαλονίκη και potheg.gr.
Τα Λυρικά. Mουσική Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Βλ. Τάσος Λειβαδίτης/MySpace, Amazon, athenscollectibles.com.
Βλ. bibliothiras και Τάσος Λειβαδίτης/MySpace.
Ο Θρίαμβος (1962), ταινία των Αλέκου Αλεξανδράκη και Αριστείδη Καρύδη Fuchs βασισμένη στο σενάριο των Κώστα Κοτζιά και Τάσο Λειβαδίτη. Βλ. Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Συνοικία το 'Ονειρο (1961), ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη, με τον ίδιο, την Αλίκη Γεωργούλη, τον Μάνο Κατράκη, την Αλέκα Παίζη και τη Σαπφώ Νοταρά. Σενάριο : Κώστας Κοτζιάς, Τάσος Λειβαδίτης. Βλ. sevenart.gr, και e-go.gr.
Βλ. music-bazaar.com.
Συνοικία το 'Ονειρο (1961). Βλ. e-go.gr.
Συνοικία το 'Ονειρο (1961). Βλ. ethnos.gr.
Λειβαδίτης Τάσος (1922-1988)
(βιογραφικό από την αφιερωμένη σ' αυτόν σελίδα στο MySpace).
Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 και «έφυγε» στα 66 του χρόνια, ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία. Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες. Ο Μίμης, μουσικός της Λυρικής, ο Αλέκος, επιτυχημένος ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, που πέθανε το 1980 κι αυτός από την ίδια πάθηση με τον ποιητή, ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ. Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του. Το 1946 παντρεύεται τη Μαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη. Του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας – άγγελος σε όλη του τη ζωή. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται στο λογοτεχνικό στερέωμα με το ποίημα "Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη", που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη. Το 1947 δημοσιεύεται στη "Νέα Εστία", το εκτενές ποίημα του "Η κυρά της Όστριας". Εκδίδει μαζί με άλλους νέους, το λογοτεχνικό περιοδικό "Θεμέλιο". Την τετραετία 1948 -1952, εξόριστος για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, τον Αη-Στράτη και την Μακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς (Κατράκης, Ρίτσος, Δεσποτόπουλος, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Καρούσος, κ.α.). Το 1952 εκδίδει τα πρώτα του βιβλία "Μάχη στην άκρη της νύχτας" και "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" και το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία. Το βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1955, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά. Το 1956 δημοσιεύει τον "Ανθρωπο με το ταμπούρλο" και το 1957 εκδίδει την ποιητική συλλογή "Συμφωνία αρ. 1", για το οποίο ο Δήμος Αθηναίων τον βραβεύει με το Πρώτο βραβείο Ποίησης. Ήδη από το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας. Σε αυτό το διάστημα αλλά και αργότερα ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ακολουθούν τα βιβλία, το 1958 "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια" , το 1960 η "Καντάτα". Το 1961 τον Οκτώβριο, περιοδεύει με τον Μίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Νάουσα, Βέροια, όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών απαγγέλει ή συνομιλεί με το κοινό. Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο της ταινίας "Συνοικία το ΄Ονειρο" με τους Κατράκη, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, κ.α. όπου ακούγονται τα τραγούδια "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Σαββατόβραδο" κ.λ.π. όλα σε στίχους Λειβαδίτη και που με άλλα τραγούδια επίσης σε στίχους Λειβαδίτη θα συμπεριλάβει αργότερα ο Θεοδωράκης στο δίσκο του "Πολιτεία". Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές. Μεταξύ 1967 – 72, ο ποιητής βυθίζεται στην σιωπή. Μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει ή μεταφράζει με το ψευδώνυμο Ρόκκος, έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της δεύτερης φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται από την πολιτική δράση και κάνει μια βαθιά στροφή ενδοσκόπησης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη. Το 1976, του απονέμεται το 2ο και 1ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Βιολί για μονόχειρα" και "Εγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα. Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Το 1978 γράφει τους στίχους των δίσκων "Τα λυρικά", "Οκτώβρης 78" και "Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο", όλα σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Τραγούδια με στίχους του έχει μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος. Αύγουστος του 1982, αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα υγείας. Νοσηλεύεται με καρδιακό έμφραγμα σε νοσοκομείο. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1985 εκδίδονται η συλλογή "Βιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση Β. Τον Οκτώβρη του1988, ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Το 1990 ολοκληρώνεται και ο τρίτος τόμος των Απάντων του, με τίτλο Ποίηση Γ. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το έργο που άφησε στο συρτάρι του πριν πεθάνει, "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου" (1989).
Τα Λυρικά. Λυκαβηττός, 1978. Ιδιωτική εγγραφή με κασετόφωνο.
σχόλια