ToSweeney Toddείναι μία ιστορία γύρω από την εκδίκηση και το πώς η εκδίκηση καταστρέφει αυτόν που την επιχειρεί, λέει ο Στίβεν Σoντχάιμ, ο δημιουργός του περίφημου θεατρικού μιούζικαλ Sweeney Todd που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τιμ Μπάρτον. «Κάτω από αυτήν την οπτική, πρόκειται για κλασική, παραδοσιακή τραγωδία για κάποιον ο οποίος αποφασίζει να εκδικηθεί, αλλά καταλήγει να καταστρέψει τον εαυτό του». Το Sweeney Todd είναι ένα ιδιότυπο μιούζικαλ με την καλύτερη μουσική επένδυση των τελευταίων 50 χρόνων και παρ' όλο που είναι γεμάτο φόνους και βίαιες παρορμήσεις, έγινε κλασικό γιατί ουσιαστικά μιλάει για την αγάπη.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Sweeney Todd υπήρξε πραγματικά και ήταν ο δράστης 160 φόνων που έγιναν στο Λονδίνο το 18ο αιώνα, στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ένας φανταστικός ήρωας. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στη σύντομη νουβέλα του Τόμας Πέκετ Πρεστ Μια σειρά μαργαριτάρια: Ένα ρομάντζο (The String Of Pearls: A Romance) το 1846. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Τοντ έκοβε τα λαρύγγια των άτυχων πελατών του όταν τον επισκέπτονταν στο κουρείο του, έριχνε τα πτώματά τους σε μια τσουλήθρα που οδηγούσε στο κελάρι και κατέληγαν γέμιση στις κρεατόπιτες της χήρας φουρνάρισσας Νέλι Λόβετ, πριν πουληθούν στους ανυποψίαστους πελάτες της. Ο Τζόνι Ντεπ, που συνεργάζεται για έκτη φορά με τον σκηνοθέτη και είναι ένας ιδανικός Σουίνι Τοντ, θεωρεί τον ήρωα που υποδύεται όχι δολοφόνο αλλά θύμα. «Ο Σουίνι προφανώς είναι μία σκοτεινή φιγούρα», λέει, «αλλά πιστεύω ότι είναι και μια ευαίσθητη φιγούρα, υπερευαίσθητη, έχει βιώσει κάτι πολύ σκοτεινό και τραυματικό στη ζωή του, μία ολέθρια αδικία σε βάρος του. Του τράβηξαν το χαλί κάτω απ' τα πόδια όταν ζούσε μια τέλεια ζωή, στον τέλειο κόσμο του. Έζησε επί 15 χρόνια σε ένα φριχτό μέρος. Ο μόνος λόγος που γύρισε ήταν για να εξοντώσει τους ανθρώπους που τον αδίκησαν κάποτε». Η ιστορία του Sweeney Todd εξελίσσεται κυρίως μέσα από τη μουσική και τους στίχους και λιγότερο μέσα από το διάλογο, τα σκηνικά είναι εκπληκτικά, και παρ' όλο που το Λονδίνο θυμίζει ασπρόμαυρη ταινία του Χόλιγουντ με ελάχιστα ξεθωριασμένα χρώματα, τα πολύχρωμα flashbacks κάνουν τις φαντασιώσεις των ηρώων εντυπωσιακές. Ο Μπάρτον έχει δημιουργήσει υπέροχους φανταστικούς κόσμους με παραδοσιακές κινηματογραφικές τεχνικές, μια αιματοβαμμένη τραγωδία. Αποτίνει φόρο τιμής στο γκραν γκινιόλ, στα μελοδραματικά χαρτόδετα βιβλία του βικτοριανού Λονδίνου και στο θεατρικό έργο του Κρίστοφερ Μποντ στο οποίο βασίστηκε αλλά και στην παράσταση του Μπρόντγουει στα τέλη των ‘80s που έδωσε την ιδέα στον σκηνοθέτη...
Τι είναι αυτό που σε οδήγησε στο Sweeney Todd;
T. ΜΠ. Η αλήθεια είναι ότι άρχισε να με ενδιαφέρει πριν από δέκα περίπου χρόνια, ίσως κι ακόμα πιο παλιά. Μου άρεσε η ιστορία και το δράμα και το συναίσθημά του - απλά τα λάτρεψα. Αλλά μετά το παράτησα. Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει ένας περίεργος υποσυνείδητος λόγος για τα πάντα. Πρόσφατα, περιέργως, κοίταξα σε μια ζωγραφιά που είχα κάνει και συνειδητοποίησα ότι μοιάζει με τον Τζόνι, σκέφτηκα: «Πω πω!». Και έπειτα, δεν ξέρω πριν από πόσα χρόνια...
ΤΖ. ΝΤ. Πριν από πέντε, έξι...
T. ΜΠ. Του έστειλα το CD (του μιούζικαλ). Κι ο Τζόνι αναφώνησε, «Σπουδαίο! Σπουδαίο!» και όλοι συμφώνησαν, «Ναι, σπουδαίο!». Κι εγώ αναρωτήθηκα: «Μπορεί να τραγουδήσει;». Κανείς δεν ήξερε. Ούτε κι εγώ ήξερα. Λοιπόν, αυτά όσα συνέβησαν, με το σουρεαλιστικό τρόπο που συμβαίνει στο Χόλιγουντ. Αυτός είναι ένας λόγος να το λατρέψεις, επειδή στο χαρτί είναι η χειρότερη ιδέα όλων των εποχών (γέλια).
Τζόνι, υπάρχει ολόκληρη μυθολογία γύρω από τον ήρωα, σχετικά με το εάν ήταν βασισμένος σε κάποιον που υπήρξε πραγματικά ή όχι. Χρησιμοποίησες τίποτα από αυτά;
ΤΖ. ΝΤ. Διάβασα όλο το υλικό και υπήρχε ένα μέρος του εαυτού μου που θα ήθελε να είναι αληθινός χαρακτήρας, ξέρεις, λες, «Ναι, μακάρι να είναι αληθινός, θα μου άρεσε πραγματικά αυτό». Αυτό δεν ισχύει όμως. Βασικά, διαβάζεις όλο το υλικό για να είσαι ενημερωμένος, ο χαρακτήρας προέκυψε από συζητήσεις με τον Τιμ.
T. ΜΠ. Αυτοί που τον καθόρισαν είναι οι ηθοποιοί των παλιών ταινιών τρόμου.
ΤΖ. ΝΤ. Όπως είπε ο Τιμ, είναι μια κλασική ιστορία, αλλά οι ηθοποιοί των ταινιών τρόμου μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό, αυτές οι εικονικές φιγούρες. Εκεί ακριβώς ζει.
Τ. ΜΠ.Νομίζω ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες, απλά επειδή είναι τόσο εσωτερικός. Κόβουμε συνεχώς σειρές απ' τους διαλόγους κάθε μέρα επειδή, ξανά, είναι σαν βουβή ταινία και αυτό είναι το σπουδαίο με τον Τζόνι - μπορεί απλά να εκφράσει κάτι χωρίς να πει τίποτα. Και αν μπορείς να αποδώσεις κάτι χωρίς να πεις τίποτα είναι μαγικό για μένα. Δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο τύπος, αλλά βλέπεις απλά τον αναβρασμό και τη λύπη και το θυμό, ακριβώς κάτω απ' την επιφάνεια. Είναι σπουδαίο.
ΤΖ. ΝΤ. Ξέρεις, ήταν πραγματικά ενδιαφέρον και προκλητικό σε κάποια μέρη και υπήρχε κάτι πραγματικά διασκεδαστικό με όλο αυτό. Όπως είπε κι ο Τιμ, λέγαμε συνεχώς, «Ξέρεις, δεν θα έπρεπε να το λέει αυτό...», επειδή όσο λιγότερα λέει τόσο το καλύτερο.
Πώς καταλήξατε στον τρόπο που μοιάζει ο Sweeney εμφανισιακά;
ΤΖ. ΝΤ. Απλά συζητώντας το σε όλη τη διαδικασία.
T. ΜΠ. Η αγάπη μας για τις παλιές ταινίες τρόμου μας καθοδήγησε και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε έναν εικονικό χαρακτήρα. Βλέπεις τον Peter Lorre στο Mad Love και τον Boris Karloff ή τον Lon Chaney, όλα αυτά τα παλιά κλασικά τέρατα... Είναι μια εικόνα και απλά αισθανθήκαμε ότι κάπως έτσι είναι ο χαρακτήρας του - θα μπορούσες να τον δεις σε ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων κι αυτό είναι τέλειο. Είναι ένα σίγουρο λουκ, ένα σίγουρο συναίσθημα και ήταν συναρπαστικό.
ΤΖ. ΝΤ. Ήταν πραγματική πρόκληση αρχικά, το να βρω δηλαδή τον τύπο μου, επειδή όπως είπε κι ο Τιμ χρειαζόταν να είναι εικονικός και σου έρχονται στο μυαλό εικόνες όπως του Peter Lorre στο Mad Love, του Karloff ως τέρας...
T. ΜΠ. Μια παλιομοδίτικη, λιτή, δυνατή εικόνα.
Τζόνι, όταν ο Τιμ σου πρωτοανέφερε την προοπτική να τραγουδήσεις στην ταινία, έπιασες αμέσως το σκεπτικό;
ΤΖ. ΝΤ. Ναι, φυσικά. Την έπιασα την ιδέα. Αλλά, βασικά, προσπαθούσα να το ξεκαθαρίσω. Εννοώ, ήξερα ότι δεν είμαι και τελείως παράφωνος επειδή παίζω μουσική, παίζω κιθάρα και όλα αυτά, αλλά δεν ήξερα εάν θα μπορούσα να τραγουδήσω τελικά. Όταν πρωτομιλήσαμε, είπα, «άσε με να δοκιμάσω, άσε με να το ψάξω λίγο και θα σου στείλω κάτι για να μου πεις τι αισθάνεσαι». Κι έπειτα θα μπορέσουμε να μιλήσουμε γι' αυτό. Του έστειλα το «My Friends»...
T. ΜΠ. Το οποίο είναι σπουδαίο...
ΤΖ. ΝΤ. Πήγα στο στούντιο κάποιου φίλου μου...
T. ΜΠ. Ήσυχα, όταν κανείς άλλος δεν ήταν εκεί. Είναι δύσκολο μιούζικαλ. Δεν έχω τεράστια γνώση των μιούζικαλ, αλλά ξέρω ότι το συγκεκριμένο είναι πολύ δύσκολο και γι' αυτό ακριβώς το αγαπάω τόσο πολύ. Μου άρεσε το γεγονός ότι ο Τζόνι και όλοι οι άλλοι δεν είναι τραγουδιστές. Υπάρχει μια ηθοποιός που είναι τραγουδίστρια, αλλά κανείς άλλος δεν είχε ξανατραγουδήσει στη ζωή του.
ΤΖ. ΝΤ. (γελώντας). Θα είναι τέλειο!
T. ΜΠ. Νομίζω ότι κάνει τον ήχο πιο ενδιαφέροντα. Έχω δει μιούζικαλ που οι άνθρωποι δεν είναι τραγουδιστές και είναι απαίσιοι, αλλά εδώ είναι όλοι εξαιρετικοί. Εντυπωσιάστηκα πραγματικά.
ΤΖ. ΝΤ. Όλοι ήταν εξαιρετικοί - η Έλενα (Μπόναμ Κάρτερ) ήταν απίστευτη, ο Σάσα (Μπάρον Κόεν) ήταν σπουδαίος. Μπορεί να τραγουδήσει.
T. ΜΠ. Ο Άλαν Ρίκμαν - εξαιρετικός. Και το σπουδαίο είναι ότι ακούς ένα συγκεκριμένο ποπ γκρουπ, τις Spice Girls ας πούμε, και μπορούν να είναι οποιεσδήποτε, αλλά στην ταινία είναι όλοι ηθοποιοί. Οι φωνές τους και οι χαρακτήρες τους μπλέκονται και είναι πολύ συναρπαστικό να ακούς ένα ντουέτο του Τζόνι με τον Άλαν Ρίκμαν. Είναι απλά σουρεαλιστικό. Εννοώ, ποιος θα το σκεφτόταν ποτέ; Ο ένας ακούγεται σαν τον Τζόνι και ο άλλος σαν τον Άλαν, κι αυτό είναι σπουδαίο. Αυτό ακριβώς ήθελα.
Τζόνι, τραγουδούσες στη διάρκεια των γυρισμάτων;
ΤΖ. ΝΤ. Δυστυχώς ναι (γελάει). Δεν ξέρω πώς το κάνουν οι άλλοι, επειδή δεν μου είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο, αλλά αισθανόμουν ότι αν ανοιγόκλεινα απλά το στόμα μπροστά στην κάμερα θα το καταλάβαιναν κι ότι θα φαινόμουν ψεύτικος, ότι δεν είμαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω. Βασικά, ήταν εξευτελιστικά τρομακτικό κάποιες στιγμές, οι κακόμοιροι που τραβούσαν τα πλάνα δίπλα στο κεφάλι σου να ξεκουφαίνονταν απ' τις φωνές σου, αλλά είναι απαραίτητο...
T. ΜΠ. Είναι απαραίτητο, πραγματικά απαραίτητο. Αυτή ήταν η εξυπνάδα. Όλοι το κατάλαβαν αυτό και ήταν σπουδαίο. Οι άλλοι ηθοποιοί έκαναν το ίδιο ακριβώς, μπορούσες να το δεις στο λαιμό τους, να το δεις στο στήθος τους, γι' αυτό και είναι τόσο σημαντικό όταν εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Εννοώ, αυτό ακριβώς είναι ένα μιούζικαλ. Κόβουμε όσα θυμίζουν μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ όταν προκύπτουν. Για παράδειγμα, όπου τραγουδάει το πλήθος και σε παρόμοιες περιπτώσεις, επειδή το δικό μας έχει σχέση με τους χαρακτήρες και τι υπάρχει μέσα τους. Είναι όλοι καταπιεσμένοι κατά κάποιον τρόπο και είναι σημαντικό αυτό που βλέπεις. Βλέπεις το λαιμό του και αισθάνεσαι ότι η καταπίεση βγαίνει απ' τον καθένα τους.
Πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του Στίβεν Σοντχάιμ στην ταινία;
T. ΜΠ. Είναι ένας πραγματικά έξυπνος, ταλαντούχος άνθρωπος. Του άρεσε η ιδέα του Τζόνι, όπως άρεσε και σε μένα, αλλά δεν τον είχε ακούσει ποτέ να τραγουδάει. Ήταν όμως θετικός. Νομίζω ότι του αρέσουν οι ταινίες. Καταλαβαίνει ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτό που κάνει στο θέατρο και σε αυτό που γίνεται σε μία ταινία.
Ο Sweeney Todd είναι ένας πολύ σκοτεινός χαρακτήρας, αλλά υπάρχει επίσης χιούμορ και πάθος σ' αυτόν, έτσι δεν είναι;
ΤΖ. ΝΤ. Είναι παρεξηγημένος! (γελάει)
T. ΜΠ. Είναι μια τραγική ερωτική ιστορία.
ΤΖ. ΝΤ. Είναι φριχτά παρεξηγημένος επειδή στην πραγματικότητα είναι ένας γλυκός τύπος.
T. ΜΠ. Είναι κατεστραμμένο άτομο.
ΤΖ. ΝΤ. Βασικά είναι νεκρός, αφού έχουν πάρει τη ζωή του πριν από τόσα χρόνια.
T. ΜΠ. Είναι σαν ζόμπι...
ΤΖ. ΝΤ. Ο μόνος λόγος που συνεχίζει να αναπνέει είναι για να πάρει την εκδίκησή του!
T. ΜΠ. Υπάρχει κάτι το πραγματικό σε όλο αυτό, επίσης. Προφανώς είναι φαντασία και μοιάζει περίεργος και όλα αυτά, αλλά δεν ξέρω, υπάρχει κάτι πολύ πρωταρχικό και πραγματικό με το χαρακτήρα, που μου αρέσει.
σχόλια