Πριν από την ψηφιακή εποχή των smartphones και των selfies, δεν υπήρχε τίποτα πιο άμεσο ως εικόνα από την πολαρόιντ. Και μάλλον δεν υπήρξε άλλος καλλιτέχνης που να κατάφερε τόσο αποτελεσματικά να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στην τεχνική της αναλογικής φωτογραφίας και στην άμεση ικανοποίηση της ψηφιακής από τον Άντι Γουόρχολ.
Ο πρωτοπόρος της pop art και του πειραματικού σινεμά χρησιμοποίησε τη φωτογραφία ως βάση για όλη την γκάμα του έργου του και σπανίως κυκλοφορούσε χωρίς την πιστή του SX-70 Polaroid κάμερα. Ο Γουόρχολ κατέγραφε κάθε στιγμή σχεδόν κατά τις εξορμήσεις του στη Νέα Υόρκη στις δεκαετίες του '70 και του '80, αποθανατίζοντας στην πορεία πολλούς από τους φίλους, συνεργάτες, πλούσιους και διάσημους που τον περιτριγύριζαν.
Αυτές οι περίεργα λαμπερές και συγχρόνως απογυμνωμένες εκδοχές διασημοτήτων όπως η Λάιζα Μινέλι και η Τζέιν Φόντα επιδεικνύουν με εντυπωσιακό τρόπο τη μαεστρία του Γουόρχολ.
Τα πορτραίτα αυτά λειτουργούσαν τόσο ως αναμνηστικές εικόνες όσο και ως υποδείγματα για τις μεταξοτυπίες του. Συχνά μάλιστα έστρεφε την κάμερα στον εαυτό του δημιουργώντας αυτοπροσωπογραφίες που μοιάζουν με απόμακρες ματιές άλλων που προβάλλονται στο ανέκφραστο πρόσωπό του.
Πάνω από 60 από αυτές τις πολαρόιντ / προσωπογραφίες - τις οποίες εκείνος φυλούσε ως κόρη οφθαλμού καθώς μέσω αυτών κατέγραφε μανιωδώς τη ζωή του μέχρι τον θάνατό του το 1987 – θα εκτεθούν σε μια σημαντική έκθεση στην Γκαλερί BASTIAN του Λονδίνου από τις 2 Φεβρουαρίου ως τις 3 Απριλίου 2019 με τίτλο "Andy Warhol Polaroid Pictures".
Αυτές οι περίεργα λαμπερές και συγχρόνως απογυμνωμένες εκδοχές διασημοτήτων όπως η Λάιζα Μινέλι και η Τζέιν Φόντα επιδεικνύουν με εντυπωσιακό τρόπο τη μαεστρία του Γουόρχολ, ο οποίος, ως γνήσια δύναμη της φύσης είχε κατακτήσει ελεύθερη πρόσβαση ακόμα και στις πιο πριβέ εκδηλώσεις.
«Ποιος θα μπορούσε να αισθανθεί απειλή από τον περίεργο τυπάκο με την χλωμή περούκα που μιλούσε σαν παιδί και εκ πρώτης όψεως οι αναμνηστικές του πολαρόιντ έμοιαζαν επίσης να προέρχονται από κάμερα παιδιού;» σημειώνεται στο συνοδευτικό κείμενο της έκθεσης. «Υπάρχει όμως μια αιχμηρή κόψη σε οτιδήποτε καταπιάστηκε κάτι που ισχύει και για τα πορτραίτα αυτά».
Με στοιχεία από το My Modern Met
σχόλια