Ο Διονύσης Καβαλλιεράτος είναι από τους πιο σημαντικούς εικαστικούς της γενιάς του. Τολμηρός, χωρίς ταμπού, με εξαιρετικές ιδέες και τεχνική, με έργα απόλυτα σοβαρά, αλλά με ένα χιούμορ που είναι ξεκάθαρο, κάποιες φορές ειρωνικό, και με λεπτομέρειες που σε προδιαθέτουν για ανάλυση, να σκέψη και αντίδραση. Οι δημιουργίες του προκαλούν έντονα συναισθήματα, γι' αυτό και είναι εύκολο να παρεξηγηθούν, ειδικά όταν παντρεύει θέματα όπως η σεξουαλικότητα και η θρησκεία. Η συζήτηση έγινε με αφορμή τη νέα του έκθεση που ξεκινάει στις 11 του μήνα στην Bernier/Eliades, βιαστικά, την ώρα της πυρετώδους προετοιμασίας.
— Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Πώς συστήνεσαι;
Συστήνομαι ως Διονύσης και άμα με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, λέω γλύπτης.
— Ποιος ήταν ο λόγος που ξεκίνησες να ασχολείσαι με την τέχνη;
Εγώ μπάτσος ήθελα να γίνω, αλλά οι γονείς μου με πίεσαν να γίνω ζωγράφος.
— Ποιες ανάγκες σού ικανοποιούσε;
Ματαιοδοξία, εγωκεντρισμό, αυτισμό. Επίσης, ήθελα να κάνω τους άλλους να γελάνε, αλλά κατάντησα να γελάω μόνος με τα αστεία μου, και δεν με πειράζει καθόλου. Νομίζω ότι έχω ακόμα καιρό να γίνω τουλάχιστον δικτάτορας.
Δεν αυτολογοκρίνομαι αλλά φιλτράρω τις ιδέες μου. Δεν χρειάζεται να φτιάχνω όλες τις ηλιθιότητες που περνάνε απ' το μυαλό μου, υλοποιώ μόνο μερικές από αυτές.
— Τώρα εξακολουθείς να ασχολείσαι για τον ίδιο λόγο;
Ναι, για τους ίδιους λόγους, αλλά και για τα λεφτά.
— Υπάρχει κάποιο έργο που σου άλλαξε τη ζωή; Κάποιος καλλιτέχνης;
Πολλοί καλλιτέχνες μού αρέσουν, με έχουν συγκινήσει πολλά έργα, δεν μπορώ να πω όμως ότι μου άλλαξε τη ζωή κανένα. Τα βιώματά μας μάς αλλάζουν τη ζωή.
— Έχεις σκεφτεί ποτέ σε ποιους απευθύνεσαι όταν δημιουργείς;
Θα ήθελα το έργο μου να αρέσει σε όλο τον κόσμο, αλλά αφού αυτό είναι αδύνατο, τότε θα πρέπει να αρκεστώ μόνο σε αυτούς που αρέσουν σ' εμένα, ανθρώπους με χιούμορ ελπίζω. Οι υπόλοιποι μπορούνε να πάνε να...
— Βάζεις όρια στην τέχνη σου; Έχεις αυτολογοκριθεί ποτέ;
Δεν αυτολογοκρίνομαι αλλά φιλτράρω τις ιδέες μου. Δεν χρειάζεται να φτιάχνω όλες τις ηλιθιότητες που περνάνε απ' το μυαλό μου, υλοποιώ μόνο μερικές από αυτές.
— Σε απασχολεί ποιος θα δει τα έργα σου, σε ποιον θα καταλήξουν;
Θέλω να αγγίζω χορδές στους ανθρώπους, ώστε να βγάλουνε νότες. Με ενδιαφέρει να δει το έργο μου και ο συλλέκτης (και να το αγοράσει φυσικά), με ενδιαφέρει να το δει και ο σκουπιδιάρης, να το καταλάβει και να του αρέσει.
— Πες μου κάποιον που έχει για σένα σήμερα τη στόφα του μεγάλου, όχι απαραίτητα καλλιτέχνη.
Ένας τέτοιος θα ήταν κάποιος που λέει την αλήθεια, που στέκεται στα πόδια του, που αναζητάει διαρκώς τον εαυτό του και κάνει αυτοκριτική, που ξεφεύγει κάποιες φορές με ζωώδη βία, που με τις πράξεις και τα λόγια του σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος. Ξέρω μερικούς, αλλά δεν χρειάζεται να αναφέρω τα ονόματά τους, είναι φίλοι.
— Υπάρχει ασφαλής τρόπος στην τέχνη;
Δηλαδή να ακολουθεί κάποιος την ήδη δοκιμασμένη δική του συνταγή;
— Τι ορίζεις ως συντηρητισμό; Γιατί γίναμε τόσο συντηρητική κοινωνία και γινόμαστε όλο και περισσότερο;
Όλες οι κοινωνίες είναι συντηρητικές. Ο συντηρητισμός είναι συνδεδεμένος με την κάθε θρησκεία, το χρήμα και την εξουσία. Η ανάγκη διαφύλαξής τους τον διατηρεί.
— Πιστεύεις ότι ενδιαφέρει η τέχνη τον νεοέλληνα;
Δεν ξέρω, μακάρι! Αλλά γιατί πρέπει να απασχολεί η εικαστική τέχνη όλο τον κόσμο, ντε και καλά; Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα, και υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα.
— Γιατί σε απασχόλησε τόσο η θρησκεία στα έργα σου;
Με απασχόλησε γιατί με ενδιαφέρει η ανθρώπινη βλακεία, κάποιες φορές το μεταφυσικό, τα παραμύθια κ.λπ...
— Και η σεξουαλικότητα;
Αααχ! Η σεξουαλικότητα είναι κινητήρια δύναμη στη ζωή και στην τέχνη. Και η υπονόμευσή της, επίσης.
— Γιατί πιστεύεις ότι ενόχλησαν τα συγκεκριμένα έργα σου που οδήγησαν στη μήνυση;
Γιατί αυτοί που ενοχλήθηκαν ήταν κάτι ανώμαλα ανθρωπάκια που τους υποστήριξαν και τα φοβισμένα ανώμαλα ανθρωπάρια του κόμματος των νεοναζί.
— Σου αρέσει να προκαλείς;
Όπως είπα, θέλω να επικοινωνώ με ανθρώπους που το θέλουν και εκείνοι. Όποιοι δεν τους αρέσει, δεν με ενδιαφέρουν.
— Είναι σκοπός της τέχνης να προκαλεί;
Σκοπός της τέχνης είναι και να χαϊδεύει και να προκαλεί.
— Ποιος είναι ο πιο μεγάλος σου φόβος;
Η απόρριψη και τα φίδια.
— Πόσο μεγάλο όπλο είναι το χιούμορ;
Τριάντα πέντε πόντους, με το συμπάθιο.
— Πώς βλέπεις την τέχνη στη σημερινή Ελλάδα;
Μια χαρά.
— Εσκεμμένα έχουν τα έργα σου ελληνικότητα;
Δυστυχώς, γεννήθηκα και μεγάλωσα ως Έλληνας και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είναι αργά πια.
— Τι σε εκνευρίζει γύρω σου;
Ο πλανήτης, απ' άκρη σ' άκρη, πάντα σκατά ήτανε, αλλά τώρα πάει προς το χειρότερο.
— Τι ενοχλεί την αισθητική σου;
Που θα μπορούσαμε να είμαστε υπεράνθρωποι, μα παραμένουμε ανθρωπάκια και μας είναι αρκετό.
— Και τι σου δίνει χαρά;
Από ένα καλό σουβλάκι, μέχρι το να συγκινούμαι από μια μικρή ή μεγάλη πράξη ανθρωπιάς. Ο έρωτας δίνει χαρά, αλλά ντρέπομαι να το πω δημοσίως, άσ' τον απέξω, δεν είναι καιρός για έρωτες.
— Πιστεύεις ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να αποκτήσει υπόσταση μέσα σε μια γκαλερί;
Φυσικά. Η γκαλερί, εκτός από μαγαζί, είναι ένα μέρος συνάντησης και ένας χώρος που δίνει δυνατότητα για έκφραση.
— Τι θα δούμε στην νέα έκθεσή σου στην Bernier/Eliades;
«Κομικοτραγικά» κεραμικά γλυπτά, μια τρομερή, εξαιρετικά πανέμορφη ξύλινη γλυπτάρα, και κάτι τεράστια τοπία που λειτουργούν ως ηθικολογικές παραβολές.
«Εκείνο που όλοι θέλουν, κανείς ποτέ δεν θα έχει»
Gallerie Bernier/Eliades
Επταχάλκου 11, Θησείο
11 Φεβρουαρίου-31 Μαρτίου