Η παιδικότητα που αποπνέουν τα σχέδια του Δημήτρη Σταμούλη δεν θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως απλότητα. Οι «Πρίγκηπές» του ηθοποιού και ζωγράφου (και επί τρία χρόνια συνεργάτης της LiFO στη στήλη «Σελίδες» σε κείμενα και σκίτσα του), έχουν πολλά επίπεδα. Είναι σαρκαστικοί, έχουν χιούμορ, τάση να φιλοσοφούν και, όπως και ο ίδιος, ισορροπούν με χάρη ανάμεσα στην αισιοδοξία και τη μελαγχολία.
Τη νέα ζωγραφική δουλειά του Δημήτρη Σταμούλη με τίτλο «Οι Καιροί και οι Πρίγκηπες» παρουσιάζει ο Χώρος Τέχνης «Ηώς» από τις 6 μέχρι και τις 25 Απριλίου και λίγο πριν από τα εγκαίνια ο καλλιτέχνης μίλησε στο LIFO.gr για τα συναισθήματα που έχει ο ίδιος όταν δημιουργεί, αλλά και εκείνα που εντοπίζει στους θεατές του έργου του.
— Ο τίτλος της έκθεσης υποθέτω πως προέρχεται από το γνωμικό «Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες». Στους καιρούς μας, που είναι ομολογουμένως δύσκολοι, τι πρίγκιπες έχουμε;
Πολύ σωστά υποθέτετε. Η λέξη «πρίγκηπες» για εμένα σημαίνει πολλά πράγματα: ευγένεια, σθένος, δύναμη και να έχεις το ένστικτο της επιβίωσης, πράγματα απαραίτητα για την εποχή μας, γιατί τώρα, με την κρίση, συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι γύρω μου γίνονται όλο και πιο αγενείς. Το θέμα είναι πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε όλο αυτό και να το μετουσιώσουμε σε κάτι καλό.
— Αυτό είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσει το έργο σας;
Δεν θέλω να μεταφέρω κανένα μήνυμα. Θέλω αυτοί που θα δουν τα έργα μου να νιώσουν κάτι. Δεν ξέρω τι, αλλά σίγουρα δεν θέλω να υπάρχει κανένα κενό. Επειδή συνδυάζω πολύ τη ζωγραφική μου με τη θεατρική μου ιδιότητα, πάντα, όταν σκηνοθετώ παραστάσεις, μου αρέσει να παρακολουθώ τους θεατές κρυφά γιατί θέλω να βλέπω πώς λειτουργεί αυτό που έχω φτιάξει πάνω τους. Αν τους γεννήσει οποιοδήποτε συναίσθημα, σημαίνει ότι κάτι γίνεται. Έτσι λειτουργώ και στη ζωγραφική.
— Η παιδικότητα των σχεδίων σας είναι αυτή που τα κάνει να φαίνονται μελαγχολικά;
Θα σας πω μια φράση που διάβασα παλιότερα σε μια συνέντευξη του Πικάσο που μου άρεσε πολύ – είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους: «Μου πήρε μισό αιώνα να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί». Αυτό το μεταφράζω με τον εξής τρόπο: πάντα αγαπούσα και αγαπώ την ικανότητα των παιδιών να μη βάζουν γύρω τους όλα αυτά τα στρώματα άμυνας, εγωισμού, υπεροχής, ανασφάλειας. Είναι ακόμη αθώα. Αυτό το πράγμα το ψάχνω. Ναι, να μεγαλώσουμε, αλλά να κρατήσουμε αυτή την παιδικότητα. Η παιδικότητα έχει αμεσότητα, δεν έχει δόλο. Για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πράγματα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι καθένας το μεταφράζει διαφορετικά και αυτό έχει άμεση σχέση με τα παιδικά μας χρόνια, πού μεγαλώσαμε, τι γονείς είχαμε, τι κουλτούρα, τι παιδεία και τι ζούμε τώρα.
— Αν έπρεπε να περιγράψετε σε κάποιον με μια φράση την έκθεσή σας, τι θα του λέγατε ότι θα δει;
Την κρυφή αισιοδοξία μου.
Info:
Χώρος Τέχνης «Ηώς»
Χέυδεν 38, πλατεία Βικτωρίας
Εγκαίνια: 06/04, 20:30.
6/04-25/04
Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ. 12.00-20.00, Σάβ. 11.00-15.00, είσοδος ελεύθερη
σχόλια