62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου Facebook Twitter
Για μένα ο Τσαρούχης και ο τρόπος του και στις «Τρωάδες» και στους «Όρνιθες» έχει κάτι επαναστατικό, χωρίς ενοχή, φέρει τη ρίζα μας που τελικά ελευθερώνεται. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Από τη Νεφελοκοκκυγία στο skate και το τζιν: Το Εικαστικό Σύμπαν του Ανέστη Ιωάννου

0

Στην ατομική του έκθεση «The Seekers» στην γκαλερί Crux ο Ανέστης Ιωάννου συνδέει τη μελέτη των κοστουμιών και των σκηνικών του Γιάννη Τσαρούχη για τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν (1959), με τις «Τρωάδες» που σκηνοθέτησε ο Τσαρούχης σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης στην οδό Καπλανών το 1977, αναζητώντας στις αλληγορικές προεκτάσεις των έργων μια αντιστοιχία ή μια απάντηση στο σύγχρονο αστικό τραύμα και στην αστική ζωή.

Οι φιγούρες των σύγχρονων Ορνίθων απογειώνονται πάνω σε σανίδες του skate, ο καμβάς είναι τζιν ύφασμα –μία ακόμα σύνδεση με τη street culture–, ενώ η πλατφόρμα της αφήγησης επεκτείνεται, δίνοντας φωνή σε δεύτερους ρόλους πλην των πρωταγωνιστικών, σε αντικείμενα, υλικά και μορφές. Η νεανική ενέργεια που αγκαλιάζει την αστική εμπειρία συνδέεται με τον τρόπο που έχει βιώσει την πόλη ο νεαρός εικαστικός, ο οποίος, όπως οι άνθρωποι της γενιάς του, βρέθηκε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις που σχετίζονται με τη βαρύτητα, την ιδέα ότι δοκιμάζουμε να ξεφύγουμε μέσω της απογείωσης, ότι βρισκόμαστε σε συνεχή κίνηση, κατασκευάζοντας μια ουτοπική πολιτεία.

Για να φτάσω στο εργαστήριό του περνάω από τον φούρνο του παππού του, τη σημερινή οικογενειακή τους επιχείρηση. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού με συνοδεύει ως το μεσοπάτωμα, που έχει κι αυτό μεγάλη ιστορία. Ο Ανέστης εγκαταστάθηκε σε αυτό μετά από μια περιπέτεια με την υγεία του που τον υποχρέωσε σχεδόν να φτιάξει αυτό το πατάρι –με τα χρόνια είχε γεμίσει παλιά πράγματα– και να το κάνει λειτουργικό, ενώ η μόνη θέα που είχε από εκεί ήταν ο ακάλυπτος που έμοιαζε με φαβέλα και στη μέση έχει μια πελώρια μπανανιά που φύτεψε ο παππούς του το ’70 και σήμερα έχει φτάσει στο δεύτερο όροφο.

«Με ενδιαφέρουν οι μηχανισμοί μετάφρασης που χρησιμοποιεί ο Τσαρούχης, ο τρόπος που συνθέτει το παρελθόν, το ιστορικό ή το μυθικό, με το σύγχρονο ή ο τρόπος που αφηγείται καταστάσεις μέσα από τα αντικείμενα και τους χώρους που ζωγραφίζει, προσδίδοντάς τους συχνά μεγαλύτερη αφηγηματική βαρύτητα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του», λέει.

Πέρασε ένα μεγάλο διάστημα σαν να ήταν σε καραντίνα και μετά ακολούθησε η καραντίνα λόγω κορωνοϊού. Η πρώτη του ατομική έκθεση βασίστηκε ακριβώς σε αυτήν τη σχέση που ανέπτυξε με το μικρό οικοσύστημα που υπήρχε απέναντί του: ένα σύμπαν φτιαγμένο από στοιχεία άλλων ανθρώπων και ζωών, παλιά ή και άχρηστα πράγματα, βαρέλια, ποδήλατα, σίδερα, που τον προκαλούσε να το εξερευνήσει και περιείχε και τα δικά του βιώματα, αφού είχε μεγαλώσει στο ίδιο μέρος, ενώ έμοιαζε με αυτό που έβλεπε και έξω στην πόλη. Την εμπειρία αυτή την περιγράφει ως συμπαγή, ολοκληρωμένη αντίληψη για τα ίχνη που αφήνουμε στον χώρο, τόσο τον ατομικό όσο και αυτόν της πόλης.

62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου Facebook Twitter
«Σκέφτηκα να μείνω στο εξωτερικό, αλλά εμένα η Αθήνα μού δίνει έμπνευση και ενέργεια. Νομίζω ότι είναι ιδιαίτερος τόπος». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Γεννημένος στα Ιλίσια, εκεί όπου κάνουμε τη συνέντευξη, άρχισε να ανακαλύπτει την περιοχή του στο γυμνάσιο. Στο σπίτι δεν υπήρχε κανένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο. «Πολλές φορές συζητώ σήμερα τι σημαίνει να έχει η οικογένεια σχέση με την τέχνη. Άλλοι προέρχονται από σπίτια όπου υπήρχε αυτή η σχέση, άλλοι όχι. Νομίζω ότι στην αρχή το ζήλευα αυτό, αλλά κατέληξα ότι αν συνέβαινε αυτό δεν θα είχα ανακαλύψει τόσα πράγματα μόνος μου. Η πορεία ήταν μαγική για μένα και πολύ σημαντική».

Ανήκοντας σε μια γενιά που μεγάλωσε με κόμικς, όταν ήταν παιδί ήθελε να γίνει γραφίστας, αλλά από τα 13-14 ήθελε να γίνει ζωγράφος. Η σχέση του με τη ζωγραφική ξεκίνησε όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του πήγε στη σχολή Βακαλό. «Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την ιστορία της τέχνης. Θυμάμαι την εντύπωση που μου έκαναν τα έργα του Γκογκέν, του Ματίς και του Πικάσο. Τότε άρχισα να κρατώ σημειώσεις για τα κινήματα της τέχνης. Εμένα, που στο σχολείο ζωγράφιζα όσο πιο τεχνικά και πιστά στο πρωτότυπο μπορούσα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ελευθερία αυτών των καλλιτεχνών, τη ζήλευα, ήταν κάτι πολύ πιο πνευματικό από μια απεικόνιση. Και όταν είδα Ντισάν άλλαξαν όλα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί αυτό το έργο είναι σε μουσείο και να ψάχνω τις απαντήσεις. Ο σουρεαλισμός ήταν το κίνημα που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, είχε στοιχεία ονειρικά, δεν είναι τυχαίος ο αντίκτυπός του ακόμα και σήμερα. Αργότερα με εντυπωσίασε και ο νεο-εξπρεσιονισμός, ο Μπασκιά, όταν πια ήμουν πιο συγκεκριμένος όσον αφορά αυτό που ήθελα να κάνω».

Ενώ οι πολύ υποστηρικτικοί γονείς του προσπαθούσαν να τον πείσουν να σπουδάσει τουλάχιστον Αρχιτεκτονική, για να μπορεί να βιοπορίζεται, τους έπεισε και ξεκίνησε κάπως αργά να κάνει σχέδιο. Δεν πέρασε στην Καλών Τεχνών στην Αθήνα, αλλά στα Γιάννενα, στην τότε Σχολή Πλαστικών Τεχνών και σαν από καλή μοίρα άνοιξε ένας άλλος δρόμος μπροστά του. «Στα Γιάννενα ανακάλυψα ότι ήμουν σε μια καταπληκτική σχολή, στην οποία δεν συνάντησα απλώς παιδιά με διαφορετικό υπόβαθρο και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Από εκεί βγήκαν κάποιοι πολύ καλοί καλλιτέχνες που δεν θα είχαν μπει ποτέ στην Καλών Τεχνών, είχαν μια άλλη ελευθερία έκφρασης. Κάναμε Ιστορία της Τέχνης, βλέπαμε περφόρμανς και βίντεο και κατάλαβα ότι όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν με άλλο τρόπο. Ότι το βίντεο δεν είναι σινεμά, η περφόρμανς δεν είναι θέατρο, ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις χέρι για να κάνεις σχέδιο ή να έχεις κάνει σπουδές χορού ή θεάτρου για να συμμετέχεις σε μια παράσταση και ότι μπορείς να τα συνδυάσεις όλα αυτά και να κάνεις κάτι. Δεν είχαμε εργαστήρια, όλοι οι καθηγητές ήταν προσιτοί, μιλάγαμε και με ζωγράφους και με γλύπτες και με χαράκτες. Αργότερα, όταν πήγα στις Βρυξέλλες για μεταπτυχιακό, είδα πώς ήταν μια σχολή δυτικού τύπου, πιο κοντά στο ευρωπαϊκό κομμάτι».

62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου Facebook Twitter
Anestis Ioannou, Pistheteros and Vasilia, 2024

Μπορεί η ελευθερία του «κάνε ό,τι θέλεις» να μοιάζει αρχικά εντυπωσιακή, είναι όμως αυτή που γεννά τα ερωτήματα όταν πρέπει να προχωρήσεις χωρίς το δίχτυ ασφαλείας των εργαστηρίων και την καθοδήγηση των καθηγητών. «Με βοήθησε αυτό. Έκανα στη σχολή πολλή ζωγραφική που με ενδιέφερε ως κατάσταση, το πώς ο θεατής μπορεί να γίνει μέρος της, πώς λειτουργεί, αν είναι επιλογή, τρόπος σκέψης, όχι απλώς κάτι απέναντι στο οποίο στέκεσαι παθητικά. Με ενδιέφεραν αυτές οι σχέσεις, πέραν της φόρμας, των ορίων και των χρωμάτων, έτσι η ζωγραφική στον χώρο ήταν ένα πρώτο απλό βήμα. Έφερνα στον χώρο αντικείμενα που έβρισκα πεταμένα στα σκουπίδια ή μεγάλες ρόδες, ακόμα και ένα κυπαρίσσι που είχα βρει κομμένο».

Το επόμενο βήμα στην Αθήνα ήταν η κολεκτίβα Feast, που τη θεωρεί έναν τρόπο ενηλικίωσης: μια δουλειά για να συντηρείς με δυσκολία έναν χώρο, ώστε να πάρεις μια μικρή γεύση, να κάνεις συνεργασίες ή να λύσεις κάποια προβλήματα προτού μπεις ξανά στο ακαδημαϊκό περιβάλλον για να κάνεις το μεταπτυχιακό σου. Ο Ανέστης θεωρεί πολύ σημαντικό αυτό το διάστημα. Πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Σεντ Λούκας στις Βρυξέλλες, όπου έμεινε δυο χρόνια, έχοντας αφήσει το τελάρο. «Έκανα χώρους, περιβάλλοντα και όλες οι παρουσιάσεις μου ξεκινούσαν ως εξής: “Είμαι ζωγράφος και θα μιλήσουμε για το τι άλλο μπορεί να κάνει η ζωγραφική, εκτός από ένα τελάρο”. Άρχισα να ανακαλύπτω την πόλη και την κατάστασή της. Έκανα αποτοιχίσεις και μάζευα θραύσματα –χάραζα σημειώσεις, στίχους του Καβάφη– από διαφορετικά μέρη της πόλης, κάποια τα έβαζα πίσω, και άρχισα να τα δένω με τζιν». Έτσι προέκυψε τo υλικό που χρησιμοποίησε και στη σειρά έργων του «One man’s flags», που αποτελούνταν από προσωπικές σημαίες με τζιν. Αργότερα η επιμελήτρια Κατερίνα Νίκου τον συμπεριέλαβε στην πρώτη για εκείνον μεγάλη έκθεση, την «Ακρόπολη στο βυθό», που έγινε μετά την Documenta.

«Σκέφτηκα να μείνω στο εξωτερικό, αλλά εμένα η Αθήνα μού δίνει έμπνευση και ενέργεια. Νομίζω ότι είναι ιδιαίτερος τόπος. Βλέπω πολλές πόλεις που θα μπορούσαν να υπάρχουν και σε άλλο μέρος του κόσμου, ακόμα και αν τις μετέφερες ατόφιες, με την Αθήνα όμως δεν μπορεί να γίνει αυτό, είναι δεμένη και ριζωμένη με τον τόπο, είναι ένα κολάζ πραγμάτων από διάφορες εποχές, εδραιωμένη σε μια ενδιάμεση κατάσταση, στα Βαλκάνια, ανάμεσα σε Νότο, Δύση και Ανατολή», λέει.

62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου Facebook Twitter
Anestis Ioannou, Birdman and pink cloth, 2024.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, κάλεσε κάποιους φίλους στο μαγειρείο του αδελφού του και εκεί, ανάμεσα στα κουτιά του delivery, γεννήθηκε το πρότζεκτ «Deliverart»: ο εκθεσιακός χώρος ήταν το κουτί του delivery, οι καλλιτέχνες έκαναν έργα μέσα σε αυτά και τα έκαναν κατ’ οίκον διανομή.

Το πείραμα πήγε περίφημα. Στη συνέχεια, έγραψε ένα ποίημα που η Κατερίνα Νίκου είχε την ιδέα να στείλει σε διάφορους ανθρώπους της τέχνης, περιμένοντας την απάντησή τους. Μία από αυτές ήταν ο κατάλογος της έκθεσης του Τσαρούχη στο Σικάγο που του έστειλε ο Άνταμ Σίμτσικ, τον οποίο άρχισε να μελετά.

848
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

«Ανακάλυψα τον Τσαρούχη χωρίς το βάρος του, χωρίς ενοχή. Στη σχολή οι δάσκαλοί μας δεν μας έδειχναν ελληνική ζωγραφική, δεν υπήρχε Οικονόμου, Παπαλουκάς, όλοι αυτοί που θαυμάζω σήμερα και βλέπω την παλέτα τους σε νέους ζωγράφους που δεν τον ξέρουν κιόλας. Έτσι ξεκίνησε ένας μεγάλος κύκλος δουλειάς.

Με ενδιαφέρουν οι μηχανισμοί μετάφρασης που χρησιμοποιεί ο Τσαρούχης, ο τρόπος που συνθέτει το παρελθόν, το ιστορικό ή το μυθικό, με το σύγχρονο ή ο τρόπος που αφηγείται καταστάσεις μέσα από τα αντικείμενα και τους χώρους που ζωγραφίζει, προσδίδοντάς τους συχνά μεγαλύτερη αφηγηματική βαρύτητα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του», λέει. «Ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη αυτή, ειδικά όταν άρχισα να διαβάζω για τα σκηνικά, πόσο δίνει η ζωγραφική στον χώρο και πόσο ο χώρος στη ζωγραφική, πράγματα που αναζητούσα απ’ όταν ήμουν στη σχολή. Για μένα ο Τσαρούχης και ο τρόπος του και στις “Τρωάδες” και στους “Όρνιθες” έχει κάτι επαναστατικό, χωρίς ενοχή, φέρει τη ρίζα μας που τελικά ελευθερώνεται»

«Όταν είδα και τα κοστούμια από τους “Όρνιθες”, άρχισα να βλέπω τις αντιστοιχίες με το σήμερα, την προσπάθεια των Ορνίθων να φύγουν από αυτή την πόλη και να βρουν έναν άλλο κόσμο· αυτό με ενδιέφερε να το δω σήμερα. Από τη μια ήταν το σώμα που βρίσκεται σε αυτήν τη διαδικασία, προσπαθεί να απογειωθεί, να πετάξει, να διαφύγει, και από την άλλη το skate που έκανα πολύ μικρός και μ’ έκανε να νιώσω ότι στιγμιαία το έχω ζήσει αυτό το αίσθημα του να βρίσκεσαι σε μια μικρή ετεροτοπία. Αυτές τις μικρές ετεροτοπίες τις συνδέω με μια μικρή, εφήμερη Nεφελοκοκκυγία, σαν αυτή που αναζητούν οι “Όρνιθες”», λέει.

62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου Facebook Twitter
Anestis Ioannou, Attempt to Fly.

Ο Ανέστης πιστεύει ότι σήμερα αυτό το κομμάτι είναι πολύ έντονο πέραν της Αθήνας και της Ελλάδας, πρόκειται για μια μετανάστευση σωματική και ψυχική, όταν σε μια πόλη κάποιος ψάχνει να βρει μια ταυτότητα, μια κοινότητα, ένα κομμάτι πιο βολικό σε έναν άβολο κόσμο. Η κοινότητα του skate περιέχει την έννοια της αποδοχής, της συμπερίληψης και μέσα σε αυτήν άτομα έβρισκαν ένα κώδικα επικοινωνίας ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. Μελετώντας στη συνέχεια τις «Τρωάδες» που έκανε ο Τσαρούχης ανακάλυψε ότι και εκεί οι αποφάσεις, οι επιλογές που έκανε ως σκηνοθέτης ήταν επαναστατικές. Οι ηρωίδες του Ευριπίδη παίζουν σε ένα γκαράζ μέσα στην πόλη μπροστά σε ένα «φυσικό» σκηνικό.

Άρχισε να ζωγραφίζει τους τόπους και μέσα σε αυτούς φιγούρες σαν φασματικά περιγράμματα, που δεν είναι οριοθετημένες ή ορισμένες εξαρχής. Οι ήρωες των τελάρων του βρίσκονται σε αυτή την ενδιάμεση φάση, το περιβάλλον εισχωρεί μέσα τους, είναι άμεσα συνδεδεμένοι με αυτό. Αυτοί οι ρευστοί χαρακτήρες χαρακτηρίζουν το έργο του, ιπτάμενοι παρατηρητές του τόπου και της κοινότητας, οδεύοντας στο άπιαστο μιας εσωτερικής συγκίνησης με τα άφθαρτα φτερά τους.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι μεγάλες εκθέσεις του 2025

Εικαστικά / Οι μεγάλες διεθνείς εκθέσεις του 2025 που αξίζουν το ταξίδι

Τα σχέδια των Dolce & Gabbana και η εμβληματική τέχνη του Anselm Kiefer, οι περφόρμανς του Leigh Bowery, οι γυναίκες της Suzanne Valadon και ο ονειρικός κόσμος του Wes Anderson βρίσκονται ανάμεσα στις πιο σημαντικές εκθέσεις της νέας χρονιάς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Kεραμικά Mutina: Εκεί που τα όρια του τι είναι τέχνη και τι ένα απλό αντικείμενο συγχέονται

Design / Mutina: Εκεί που τα όρια του τι είναι τέχνη και τι ένα απλό αντικείμενο συγχέονται

Μια σημαντική έκθεση στο χωριό Φιοράνο της Εμίλια-Ρομάνα, όπου εδώ και είκοσι χρόνια τα κεραμικά Mutina παράγουν αισθητικό πολιτισμό με μια ομάδα σπουδαίων σύγχρονων σχεδιαστών.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο καινοτόμος κεραμίστας–γλύπτης Brian Rochefort παρουσιάζει στην Αθήνα νέα του έργα

Εικαστικά / Brian Rochefort: Ο ριζοσπάστης της κεραμικής παρουσιάζει τα νέα του έργα στην Αθήνα

Είναι διάσημος για τη δημιουργία μεγάλων, ζωηρών κεραμικών γλυπτών με μοναδικές υφές και αφηρημένα μοτίβα, ενώ οι συνθέσεις του ισορροπούν μεταξύ αταξίας και αρμονίας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τα ιστορικά έργα του Κώστα Πανιάρα από βινύλ σε μια νέα έκθεση

Εικαστικά / Τα ιστορικά έργα του Κώστα Πανιάρα από βινύλ σε μια νέα έκθεση

Το βινύλιο υποκαθιστά το χρώμα σε μια σειρά έργων που παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’80 στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη από τον Αλέξανδρο Ιόλα. Σαράντα χρόνια μετά, η γκαλερί The Breeder τα επανασυστήνει στο κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατσαδιώτης

Εικαστικά / «Tα έργα μου είναι σκοτεινά, αλλά δεν τα έχω σκεφτεί ποτέ ως προκλητικά»

Μία μέρα μετά τον βανδαλισμό των έργων του από τον βουλευτή της Νίκης, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης μιλά στη LiFO για τη δουλειά του που προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις σε συγκεκριμένες ομάδες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια πολύ καλή ιδέα, τέλεια εκτελεσμένη»: Η προφορική ιστορία των Λέλουδων 

Εικαστικά / «Μια πολύ κακή ιδέα, τέλεια εκτελεσμένη»: Η προφορική ιστορία των Λέλουδων 

Πώς η ανάγκη μιας κολεκτίβας καλλιτεχνών για χώρο εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο φιλόξενα κουίρ σποτ στο κέντρο της πόλης: Μέσα από τις αφηγήσεις των παιδιών που το έφτιαξαν και το έζησαν.  
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Καμία σύμβαση δεν μπορούσε να περιορίσει τον Leigh Bowery

Εικαστικά / Καμία σύμβαση δεν μπορούσε να περιορίσει τον Leigh Bowery

Η Tate Modern φέρνει στις αίθουσές της μια έκθεση για έναν «larger than life» περφόρμερ. Η πορεία του νεαρού αγοριού από το ήσυχο προάστιο Sunshine της Μελβούρνης που έγινε παγκοσμίως διάσημη προσωπικότητα στον χώρο του πολιτισμού, χάρη στον εξωφρενικό, πολύπλοκο και δημιουργικό χαρακτήρα του και άφησε ανεξίτηλο και αδιαμφισβήτητο αποτύπωμα στη σύγχρονη τέχνη και πέρα από αυτήν. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μέσα στο ατελιέ του Γιάννη Μόραλη

Εικαστικά / Μέσα στο ατελιέ του Γιάννη Μόραλη

Η ανιψιά του μεγάλου ζωγράφου, Χριστίνα Μόραλη, ανοίγει για πρώτη φορά τις πόρτες του ανακαινισμένου εργαστηρίου του στην Αθήνα για να μας ξεναγήσει σε όλους τους χώρους αλλά και να μας δείξει άγνωστα έργα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Πολιτισμός / Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Musée du Quai Branly στο Παρίσι φέρνει στο σήμερα το μεγάλο ερώτημα, που προέκυψε τη δεκαετία του 1930 και απασχόλησε τους σουρεαλιστές αλλά και την επιστημονική κοινότητα της εποχής, σχετικά με το τι θεωρούμε αντικείμενο τέχνης. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μεγαλύτερη αναδρομική για τον David Hockney έρχεται στο Παρίσι

Εικαστικά / Η μεγαλύτερη αναδρομική για τον David Hockney έρχεται στο Παρίσι

Ένας από τους κορυφαίους εν ζωή καλλιτέχνες της Βρετανίας, και από τους πιο ακριβούς, θα δει στα 87 του χρόνια να οργανώνεται τον Απρίλιο η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα αναδρομική έργων του στη δεύτερη πατρίδα του, τη Γαλλία, στο Fondation Louis Vuitton.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η μαγεία των Cabinets of Curiosities και ο φόβος του κενού σε μια έκθεση

Εικαστικά / Η μαγεία των Cabinets of Curiosities και ο φόβος του κενού σε μια έκθεση

Μια σύγχρονη και κριτική ανάγνωση των θαυμαστών ερμαρίων με αξιοπερίεργα αντικείμενα της Αναγέννησης από 78 σύγχρονους εικαστικούς, με «αφηγήσεις» ενός φανταστικού κόσμου και τις αντιστοιχίες του στις πραγματικότητες του σήμερα, στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το φεμινιστικό και κουίρ βλέμμα μιας νεαρής εικαστικού

Σοφία Ροζάκη / Το φεμινιστικό και κουίρ βλέμμα μιας νεαρής εικαστικού

Η νεαρή εικαστικός Σοφία Ροζάκη μάς ξεναγεί στην έκθεσή της «that’s what she said», στην οποία διερευνά εναλλακτικές αφηγήσεις γύρω από το σώμα, το φύλο, τη μνήμη, το τραύμα και τη σεξουαλικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Μια έκθεση με τον θεατρικό και σουρεαλιστικό κόσμο των ρούχων της Ελένης Καββάδα

Εικαστικά / Tα ρούχα που σχεδιάζει η Ελένη Καββάδα είναι σαν έργα τέχνης

Οι δημιουργίες της ελληνίδας σχεδιάστριας παρουσιάζονται ως εκθεσιακά γλυπτά στην Intermission. Ογκώδη, σουρεαλιστικά, ποιητικά, ξεπερνούν τα όρια της μόδας και αγγίζουν την τέχνη. Πρόκειται με διαφορά για ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να παρουσιάσει η Ελλάδα στον χώρο της μόδας και αξίζει μια βόλτα στον Πειραιά για να τα δείτε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο κόπος του καλλιτέχνη μέσα από το έργο του Γιάννη Παππά

Εικαστικά / Ο κόπος του καλλιτέχνη μέσα από το έργο του Γιάννη Παππά

Μια έκθεση εργαστηριακού χαρακτήρα με εκθέματα καλούπια, εργαλεία, προπλάσματα, ημιτελή έργα, σχέδια αλλά και ολοκληρωμένα έργα που για πρώτη φορά βγαίνουν από το εργαστήρι του γλύπτη Γιάννη Παππά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ψυχαναλύοντας το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς

Pulp Fiction / Ψυχαναλύοντας το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος μιλά με τον ψυχίατρο, δραματοθεραπευτή και σκηνοθέτη Στέλιο Κρασανάκη για το αθέατο σύμπαν του ασυνείδητου στο σινεμά, το οποίο υπηρέτησε και απογείωσε ο Λιντς μέσα από το απαράμιλλο έργο του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Θόδωρος, γλύπτης: Αντί αναδρομικής» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Εικαστικά / Ο γλύπτης Θόδωρος παίρνει επιτέλους την αναδρομική έκθεση που του αξίζει

Ήταν ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της δημιουργίας ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Σήμερα, στον δεύτερο όροφο του ΕΜΣΤ, το ανατρεπτικό του έργο, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της παραδοσιακής γλυπτικής, παρουσιάζεται μέσα από έντεκα ενότητες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ: Ο «μάγος του ρομαντισμού» κατακτά την Αμερική

Εικαστικά / Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ: Ο «μάγος του ρομαντισμού» κατακτά την Αμερική

Η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Αμερική αφιερωμένη στο έργο του Γερμανού ζωγράφου που στους πολλούς είναι γνωστός για τον πίνακα «Περιπλανώμενος πάνω από τη θάλασσα της ομίχλης».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αφρική ανάμεσά μας*

Εικαστικά / «Χρησιμοποιούμε τα αντικείμενα για να ακουστούν ιστορίες ανθρώπων»

Στο Μουσείο Μπενάκη, η έκθεση «Η Αφρική ανάμεσά μας» αποτελεί έναν ζωντανό διάλογο ανάμεσα σε αντικείμενα, φωνές και μνήμες της ελληνο-αφρικανικής κοινότητας στην Ελλάδα, φωτίζοντας ταυτότητες, κληρονομιές και διασταυρώσεις πολιτισμών.
M. HULOT