Ο Μάλκομ ΜακΛάρεν πέθανε, και ενώ υπήρξε μια τόσο γνωστή προσωπικότητα που κίνησε καταστάσεις και ιδεολογίες οικείες για όλους, έμοιαζε σαν να ήταν και ο θείος που ήξερε πολλά και ανά πάσα στιγμή ήταν διαθέσιμος για μια συμβουλή, ιδιαίτερα αν ήθελες να ζεις τη ζωή σου λοξοδρομώντας... στον ίσιο δρόμο.
Υπήρξε πολύ φίλος των στενών φίλων μου και κάθε φορά που τον συναντούσαν υπήρχε και μια ιστορία που μας έβαζε σε σκέψεις και συζητιόταν για εβδομάδες. Μια φορά τον συνάντησα σε ένα ιδιωτικό πούλμαν· γυρίζαμε στο Λονδίνο μαζί με την ομάδα χορού της πρώτης παράστασης μετά την επιστροφή στη σκηνή του πανκ χορογράφου και φίλου μου Μάικλ Κλαρκ. Φυσικά, ο καλός φίλος του Μάικλ, Μάλκομ ΜακΛάρεν, ήταν μέσα στο λεωφορείο και χαιρόταν μαζί του την επιτυχία. Κάποια στιγμή που η συζήτηση γυρνούσε γύρω από το κατούρημα και δεν έμοιαζε να φτάνουμε στον προορισμό μας, ο Μάλκομ Μακλάρεν μας έδειξε πώς γίνεται αυτό σε ένα πούλμαν σε κίνηση. Κατούρησε μέσα σε ένα άδειο μπουκάλι αλκοόλ που είχαμε μόλις καταναλώσει. Και τα κατάφερε καλά, παρά το εντελώς άκαμπτο κουστούμι του... και με τον στόχο, αλλά και με τη στιγμιαία αναβίωση του punk θρύλου του...
Πολλές φορές με κάλεσε ο φίλος μου Μίλτος Μανέτας να τον συναντήσω σε διάφορες διεθνείς καλλιτεχνικές εστιάσεις όπου αυτοί έβγαιναν να τα πιουν, αλλά κάπως δεν τα κατάφερνα και προτιμούσα την μετέπειτα συζήτηση. Υπήρχε πάντα μια ιστορία... Πέρυσι ήρθε και στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω, μου φάνηκε πολύ τρελό να δω τις ταινίες του στα Village... Aντί άλλου, όμως, βρήκα μια αναδημοσίευση στο μπλογκ του φίλου Pablo de la Barra , που μοιάζει με μια ενδιαφέρουσα τελευταία συμβουλή...
Ο ΜακΛάρεν λέει:
«Γεννήθηκα στον πόλεμο. Μεγάλωσα στη δεκαετία του 1950. Έζησα μέσα στην κουλτούρα της πρώτης ανάγκης (με την έννοια της κάλυψης των αναγκών), την οποία την είδα να αντικαθίσταται από την κουλτούρα της επιθυμίας. Πολύ μετά από το πανκ, αυτή η κουλτούρα άρχισε να θρυμματίζεται! Η τέχνη δεν είναι πια αναγκαία. Δεν είναι πλέον κάτι που σου προφέρει ευσυνειδησία ή που σε κάνει ταπεινό - όπως κάποτε ήταν και ο ρόλος της εκκλησίας. Τώρα είναι κάτι που απλά επιθυμείς. Κάτι που θέλεις να καταναλώσεις. Ήμουν φοιτητής στην Καλών Τεχνών ενόσω συνέβαινε αυτή η αλλαγή. Πολλοί από τη δική μου γενιά μπερδευτήκαμε. Μπήκαμε στο πανεπιστήμιο και μας έμαθαν μια φιλοσοφία που ανήκε στον παλιό κόσμο. Την πρακτική της αποτυχίας. Οι καθηγητές μάς δίδασκαν πως η τέχνη και η έννοια της αποτυχίας ήταν μια ευγενής κατάσταση, ένα ατέρμονο ταξίδι, μια αναζήτηση που δεν θα σταματήσει ποτέ, ένας ευχάριστος αδιάκοπος αγώνας, και μαζί το κυνηγητό του αδυνάτου (αυτού που δεν πραγματοποιείται), αλλά ταυτόχρονα, όπως μας έλεγε ένας καθηγητής, πως η ίδια η αποτυχία σε βοηθάει να σηκωθείς το πρωί και να σηκώσεις τα μανίκια σου προκειμένου να κάνεις τη δουλειά σου. Ήταν βρόμικη η δουλειά της δημιουργικότητας. «Μη σκέφτεσαι απλά πώς θα αποτύχεις» μας έλεγε, «να σκέφτεσαι πώς θα αποτύχεις με μεγαλοπρέπεια!». Πρέπει να μάθετε λοιπόν πώς να είστε η πιο λαμπερή αποτυχία, γιατί είναι χίλιες φορές καλύτερο από το να είστε οποιουδήποτε τύπου γενναιόδωρη (η καλοκάγαθη) επιτυχία. Αυτό είναι! Αυτή ήταν φιλοσοφία!».
σχόλια