Από τον Hior Chronik
Τα 25 γενέθλια της γιόρτασε η Warp Records πριν λίγες εβδομάδες στην Κρακοβία, στα πλαίσια του Sacrum Profanum Festival που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Ο συγκερασμός της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής και της κλασσικής, χαρακτηρίζουν το ύφος του φεστιβάλ και δικαιολογούν απόλυτα την ονομασία του. To Ιερό (Sacrum) και η Ιεροσυλία (Profanum) συνυπάρχουν σε μια άριστα δομημένη αρχιτεκτονική ήχων που προκαλεί την περιέργεια και την συναισθηματική μας δίψα.
Είναι υπέροχο συναίσθημα να παρακολουθείς ένα τέτοιο φεστιβάλ και να νιώθεις στο τέλος ότι είδες τόσα πράγματα μαζεμένα σ' έναν υπέροχο ιστορικό χώρο σε μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης.
Το πάρτι έλαβε μέρος στο εγκαταλελειμένο Hotel Forum (απόλυτης σοσιαλιστικής αισθητικής) και η ομίχλη από πολύ νωρίς το απόγευμα έδειχνε να κυκλώνει το μέρος στολίζοντας το τόσο όμορφα που δεν χόρταινα την βόλτα έξω από το κτίριο δίπλα στο ποτάμι. Όταν έφτασε η ώρα για να αρχίσουν όλα, κατάλαβα από την είσοδο προσέλευσης ότι η διοργάνωση είναι πέρα για πέρα επαγγελματική και εξαιρετικά σεβάσμια για τον κόσμο. Περιμένοντας την Mira Calix να ξεκινήσει το set της στην είσοδο του φόρουμ, από την μεριά της αυλής ο κόσμος που είχε βγει για να καπνίσει χάνονταν στην ομίχλη, και το μόνο που διαφαίνονταν ήταν η κορυφή του Κάστρου στην παλιά πόλη. Με τράβηξε μέσα στον χώρο η μουσική. Η μικρόσωμη και γεμάτη ενέργεια Mira Calix ξεκίνησε με κλασσικά κομμάτια το σετ της και για μια ολόκληρη ώρα γέμισε τον χώρο με ορχηστρικές μελωδίες για να συνεχίσει μέχρι το τέλος με Techno – House/Pop ακούσματα συγγενή της μουσικής της. Στον κύριο χώρο των συναυλιών παίζονταν παράλληλα το καινούργιο άλμπουμ του Aphex Twin και ο κόσμος προσηλωμένος στο πάτωμα με κλειστά μάτια και άλλοι όρθιοι να κοιτάνε την σκηνή σαν να έπαιζε live εκείνη τη στιγμή ο Richard James, άκουγαν με τόση αφοσίωση και αγάπη την μουσική του σαν να είχε περάσει η ομίχλη μέσα τους για λίγο. Κάνοντας μια βόλτα στον χώρο και στην δεύτερη σκηνή που βρισκόταν από την άλλη μεριά είχα την αίσθηση ότι επρόκειτο να δω κάτι που ίσως για πρώτη φορά θα ζούσα, ανεξάρτητα αν θα ήταν όμορφα ή όχι. Πρώτο live της βραδιάς οι Battles και ο ενθουσιασμός του κόσμου τεράστιος. Δεν είχα ακούσει πολλά από αυτούς για να είμαι ειλικρινής αλλά η ενέργεια και το πάθος τους επί σκηνής ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Με το "αστέρι" τους John Stanier στα ντραμς , η δυναμική τους ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για ότι επρόκειτο να επακολουθήσει. Το τρίο φωτιά από την Νέα Υόρκη σ ένα μείγμα fusion και ηλεκτρονικού ροκ, έδειχνε να μην έχει σταματημό. Τα 45 λεπτά φάνηκαν λίγα αλλά η συνέχεια με τον Darkstar ήρθε να συμπληρώσει με τον πιο ιδανικό τρόπο την ενέργεια που ακόμα ανέπνεα στον κόσμο. Εκλεπτυσμένη Dub Techno και χορευτική μουσική για αυτούς που δεν χορεύουν. Τόσο σκοτεινή και συνάμα τόσο συναισθηματική που με έκανε να νιώσω ανάλαφρος και ταυτόχρονα δυνατός όπως το πέταγμα μιας πεταλούδας. Άλλο ένα σετ που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ. Λίγο πριν το τέλος και επιστρέφω στο Forum για μια μπύρα και να δω ποιος Dj της Warp επιμελείται του ήχου. Ομολογώ πως το beat και ο βιομηχανικός ήχος του αγνώστου ταυτότητας Dj με καθήλωσε και ξέχασα τον λόγο που επέστρεψα στον χώρο. Ξέχασα ότι έπρεπε να επισκεφτώ και την δεύτερη σκηνή αλλά προτίμησα να συντονιστώ με την στιγμή. Λιγότερος κόσμος τριγύρω και το μπαρ γεμάτο από διψασμένα στόματα μαζεμένα και στριμωγμένα. Μετά από ώρα ξύπνησα τον εαυτό μου από τον λήθαργο και με τράβηξα στην δεύτερη σκηνή για να δω τους Patten. Το ντουέτο από το Λονδίνο ήταν η απογοήτευση της βραδιάς. Διαλυμένοι ρυθμοί και διακριτικά παράφωνα φωνητικά με προσγείωσαν απότομα σ' ένα δίχως νόημα ηχοτοπίο. Καμία αντίδραση από την μεριά του κόσμου και επειδή δεν αντέχω για πολύ τα δυσάρεστα θεάματα αποφάσισα να πάρω επιτέλους την μπύρα που ήθελα και να γεμίσω με κάτι το στομάχι μου στον μικρό Ναό των σάντουιτς. Διάλειμμα στους υπέροχους χώρους του κτιρίου χαζεύοντας την αρχιτεκτονική και τον εντυπωσιακό φωτισμό. Μια σύντομη διαδρομή για να βρεθώ αμέσως μετά στην κεντρική σκηνή ξανά όπου ο Mark Bell των LFO κατατεραύνωνε με εκστασιακή Techno το κοινό με πολλά κομμάτια τους από το παρελθόν (άλλωστε η δισκογραφία τους δεν είναι πολύ μεγάλη) και η παρουσία του στην σκηνή με τον πολύχρωμο φωτισμό να τρεμοπαίζει καθ' όλη την διάρκεια ήταν μια όμορφη παραζάλη. Ήταν αδύνατο να σταθείς ακίνητος μπροστά σε κάτι τέτοιο. Η αίσθηση στο τέλος με τα φώτα να σβήνουν απότομα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να ακούς τους Autechre από την άλλη πλευρά μου έφερε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο. Στάθηκα κοντά στο ηχείο και η φρενίτιδα του ρυθμού λειτούργησε σαν παραισθησιογόνο. Σκόρπια μπιτ συντονισμένα με το χάος του καθενός μέσα του (έτσι τουλάχιστον το μεταφράζω εγώ) και βαθιές μελωδίες σχεδόν απόκοσμες. Σαφέστατα η καλύτερη στιγμή του φεστιβάλ και η πιο ιδιαίτερη έτσι όπως ακριβώς αναμενόταν. Προσωπικά το έζησα ως διαλογισμό και τίποτα άλλο. Στο χειροκρότημα του φινάλε έκανε fade in ο ήχος του Hudson Mohawke, ένα από τα νέα ονόματα της Warp. Ήταν η καλύτερη συνέχεια για να "ξεκουράσει" κανείς το μυαλό και την καρδιά του και το ιδανικό φινάλε του πάρτι γενεθλίων της Warp.
Είναι υπέροχο συναίσθημα να παρακολουθείς ένα τέτοιο φεστιβάλ και να νιώθεις στο τέλος ότι είδες τόσα πράγματα μαζεμένα σ' έναν υπέροχο ιστορικό χώρο σε μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Η επιστροφή συνοδεύτηκε από πυκνή ομίχλη στους δρόμους, μια σιγανή βροχή και έναν εσπρέσο να καλωσορίζει την νέα μέρα που ερχόταν. Και του χρόνου!
σχόλια