Ζητήσαμε από 9 μουσικούς, DJs, παραγωγούς και μουσικοκριτικούς να επιλέξουν τον αγαπημένο τους soul δίσκο όλων των εποχών:
D’ Angelo – Voodoo (2000)
Καθώς σκεφτόμουν τα μεγάλα άλμπουμ της soul μουσικής, θα μπορούσα εύκολα να γράψω για οποιοδήποτε από τα άλμπουμ της χρυσής εποχής του Prince ή για κάποιο αδιαμφισβήτητο αριστούργημα όπως είναι το 'What's Going On' ή για κάποιο χαμένο κλασικό διαμάντι όπως το "Love For Sale" του Bilal ή ένα απροσδόκητο επίτευγμα όπως το "Searching For The Young Soul Rebels" των Dexys Midnight Runners. Παρόλα αυτά, καταλήγεις στο ότι η soul μουσική χαρακτηρίζεται από τον τρόπο που μιλάει στον εσωτερικό σου εαυτό. Είναι αληθινή, προσωπική και αυτή η προτίμηση έχει να κάνει με μια σειρά από καταστάσεις, κυρίως στην στροφή του αιώνα όπως αρμόζει στην γενιά μας.
Το 2000 επέστρεψε μια από τις πιο υποσχόμενες φωνές της soul. Επανεμφανίστηκε με ένα άλμπουμ που ο Questlove περιέγραψε πολύ εύστοχα σαν την «αναγέννηση της μαύρης μουσικής». Το "Voodoο" του D’ Angelo δεν είναι μόνο η δυναμική επιστροφή του αλλά θα μείνει στην ιστορία σαν ένα μουσικό ορόσημο, ο πρώτος soul δίσκος του 21ου αιώνα. Είναι ένα υποβλητικό ακουστικό νεύμα προς τους μεγάλους δημιουργούς της μαύρης μουσικής ενώ προσδιορίζει την περίπλοκη ιστορία αυτού του ήχου. Ενός ήχου της εποχής μας που ταυτόχρονα αντικατοπτρίζει την καταγωγή του και προβλέπει με μεγάλη ακρίβεια τις αλλαγές που πρόκειται να έρθουν. Δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε στα θρυλικά Electric Lady στούντιο (την ίδια περίοδο με το "Mama's Gun" της Erykah, το "Like Water For Chocolate" του Common και "Things Fall Apart" των Roots, όλα κυκλοφορίες της απόλυτης κολεκτίβας των Soulquarians, με το "Voodoo" να είναι το πιο πρωτοποριακό από αυτά). Για τη δημιουργία του ξοδεύτηκαν ατελείωτες ώρες ακρόασης των άλμπουμ των Marvin Gay, Al Green, Prince και Sly Stone. Όλα αυτά αποτελούν την δομή του άλμπουμ καθώς και η ανταλλαγή στίχων από τα υπόλοιπα γκρουπ που έβγαζαν άλμπουμ, τα τζαμαρίσματα και οι συνεργασίες των μουσικών της Soulquarian. Ένα άλλο μέλος της εκτεταμένης οικογένειας των Soulquarian, ο εκλιπόντας και σπουδαίος J Dilla ήταν ένας συχνός επισκέπτης στα στούντιο και είναι αισθητή η παρουσία του (αν και δεν κατονομάζεται στα credits) στα beats και στα πρωτοποριακά κρουστά όλου του Voodoo.
Είναι αδιανόητο να μιλάς γι’ αυτό χωρίς να αναφέρεις το "Untitled", την απόλυτη στιγμή που ξεχωρίζει από το άλμπουμ (μαζί με το "Africa") που το έγραψε μαζί με τον επίσης ταλαντούχο Raphael Saadiq. Ένας απροκάλυπτος φόρος τιμής στον Prince, το ίδιο το τραγούδι είναι μια σπουδή στον ερωτισμό. Από την άλλη το διάσημο βίντεο του είναι μια πιο σύνθετη δήλωση για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος και την ετερότητα, μια αλληλένδετη και γενναία φιλοσοφία που περνάει σε όλο το άλμπουμ.
Αν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο για το πόσο σημαντικός είναι αυτός δίσκος, τότε σίγουρα πρέπει να αναφερθεί ότι τον Δεκέμβριο του 2014, ο D’ Angelo έκανε αυτό που περίμεναν πολύ φαν του που είχαν αρχίσει να απελπίζονται. Επέστρεψε μετά από σχεδόν 15 χρόνια σιωπής με το καταπληκτικό "Black Messiah", ένα άλμπουμ που πιστεύω πώς ο κόσμος θα αρχίσει να το εκτιμάει στον ίδιο βαθμό όταν του αφιερώσει χρόνο και κατανοήσει τόσο τον ήχο του όσο και το περιεχόμενό του.
Jo (Black Athena)
Michael Orr & Carey Harris – Spread Love
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό κείμενο για τον αγαπημένο μου soul δίσκο, ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το αριστούργημα του Marvin Gaye από το μακρινό 1971 "What's Going On", στον οποίο με μύησε η Jo από τους Black Athena πριν πολλά χρόνια και ο ήχος του οποίου αποτελεί μέχρι σήμερα πηγή επιρροής για τον ήχο των Black Athena. Ο δεύτερος δίσκος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το ερωτικό soul/house έπος του Lil Louis & The World "From The Mind Of Lil Louis" από το 1989, τον οποίο είχαμε παίξει ολόκληρο σε μια εκπομπή μας πριν κάποια χρόνια, στο ξενόγλωσσο πρόγραμμα του Αθήνα 9,84. Ψάχνοντας τη δισκοθήκη μου κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι πολλοί οι αγαπημένοι μου soul δίσκοι όλων των εποχών και πως φυσικά θα ήταν αδύνατο να επιλέξω έναν. Τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω το DJικό μου ένστικτο και να επιλέξω αυτόν που θα έβαζα αν βρισκόμουν σε ένα DJ battle, με την πλάτη στον τοίχο από το προηγούμενο κομμάτι που θα είχε παίξει ο/η «αντίπαλος» DJ. Ο δίσκος που θα έβαζα στο πικάπ, λοιπόν, είναι το εκπληκτικό "Spread Love" των Michael Orr και Carey Harris από το ομώνυμο LP του 1976. Ένα συγκλονιστικό soul, funk, jazz ντοκουμέντο από το Detroit, σε μουσική, στίχους keyboards και φωνητικά του συγκινητικού Michael Orr, του οποίου η ερμηνεία παραπέμπει σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του θρυλικού Gil Scott-Heron.
Μια αυθεντική κόπια του "Spread Love" σε βινύλιο φτάνει τα 500 δολάρια στο διαδίκτυο και ακόμη και η επανέκδοση του 2000 στην Βρετανική Counterpoint Records πιάνει 50 με 60 ευρώ. To 2014 κυκλοφόρησαν οι μεγάλες εκτελέσεις των κομματιών "Spread Love" και "You Opened My Eyes To The World" από την εταιρεία των Kenny Dope και Keb Darge, KAY-DEE, τα οποία υπάρχουν πλέον και ψηφιακά.
"...Children of creation, let the spirit in your heart, make peace in your nation, spread love from your heart, spread love, spread it all over the land, spread love, the fate of the world is in your hand..."
Love is... love is the answer.
Κωστής (Black Athena)
Sly & The Family Stone – There’s A Riot Goin’ On (1971, Epic)
Μετά το τέλος του 1969 η ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Sly Stone ή κατά κόσμον Sylvester Stewart δεν ήταν και πολύ στα καλά του. Αφού είχε τσακωθεί με οτιδήποτε μιλούσε αγγλικά στην California, από τα μέλη του Family Stone μέχρι τους executives της CBS, είχε πολιτικοποιηθεί και μπλέξει με τους μαύρους πάνθηρες, δεν εμφανιζόταν στα live του και έπινε τα drugs του αντί νερού, αποφάσισε να κλειστεί μόνος στη φτωχική του έπαυλη στο Bel Air. Εκεί τα παιχνίδια που είχε για να περνούν οι ώρες του ήταν τα drugs του, τα synthια του και ένα drum machine και το διάστημα που χρειάστηκε πάνω στο κρεβάτι του ηχογραφώντας το There’s A Riot Goin’ On ήταν περίπου ένας χρόνος.
Όταν αναρωτήθηκα ποιος είναι ο δίσκος στα χέρια του Bobby Gillespie σε μια αφίσα που κοσμούσε τον τοίχο μου, το ημερολόγιο έγραφε 2001. Έκτοτε είμαι απόλυτα και αθεράπευτα ερωτευμένος με αυτό το άλμπουμ. Έχοντας αφήσει πίσω του το Woodstock, τα πάρτι και το όλο γενικότερο hippie-flower πράγμα των '60s, ο Sly ηχογράφησε έναν δίσκο σκοτεινό, lo-fi, ψυχεδελικό και εσωτερικό αλλά ταυτόχρονα με ψήγματα ευφορίας. Ο Sly ηχογράφησε τα φωνητικά του, το σημαντικότερο στοιχείο μαζί με την χρήση του drum machine που κάνουν τον δίσκο τόσο ιδιαίτερο για μένα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με ένα ασύρματο μικρόφωνο αφήνοντάς σου την αίσθηση ότι τραγουδάει σπαρακτικά στο δωμάτιό σου μόνο για σένα. Παρόλο που του λείπουν οι εκρήξεις του παρελθόντος, ο δίσκος έχει στο σύνολό του μια τεράστια δυναμική και απ’ το πρώτο κιόλας παίξιμό του δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις την επιρροή που είχε σε είδη όπως το funk των '70s αλλά και του hip hop αργότερα.
Το There’s A Riot Goin’ On είναι μέσα σ΄όλα τα παραπάνω ένας δίσκος ζεστός, που μεταξύ μας ούτε πολύ soul είναι, ούτε πολύ funk, αλλά στέκεται μόνος τα τελευταία σαράντα και χρόνια σαν ένα άκρως επιδραστικό και εξεζητημένο για την εποχή του διαμάντι. Yodel-ayde-a!
Spaced Cowboy
Trouble Man – Marvin Gaye (1972)
Έναν χρόνο μετά την τεράστια επιτυχία του άλμπουμ What’s Going On, ο Marvin Gaye έχει κερδίσει την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία από τη Motown και δημιουργεί ένα υπέροχα sexy Blaxploitation soundtrack επικεντρωμένος περισσότερο στη σύνθεση και την ατμόσφαιρα παρά στην ερμηνεία. Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα σε αυτό το άλμπουμ είναι η χαλαρότητα και η άνεσή του. Η χαρισματική φωνή του Marvin εμφανίζεται τόσο αραιά ώστε να την έχεις διαρκώς ανάγκη και λειτουργεί σαν ξεναγός στον απελευθερωμένο αισθησιασμό των early '70s που ρέει άφθονος. Το Trouble Man καταφέρνει κάθε φορά αβίαστα να με βάλει στον κόσμο του και όπως ο ήρωας Mister T. είναι φτιαγμένο για να λύνει προβλήματα ή για να... τα δημιουργεί.
Ιβάν Παπαδόπουλος (Intersonik.net Radio)
The Android Sisters - Songs of electronic Despair (1984)
1984. Δυο φουτουριστικά ρομπότ ονειρεύονται ηλεκτρονικά πρόβατα. Ένας ραδιοφωνικός σταθμός εκπέμπει από το διάστημα. Οι Android Sisters δημιουργήθηκαν από τον Meatball Fulton όταν οι ηθοποιοί για τα ράδιο δράματα "Ruby" δεν ήταν διαθέσιμοι και έπρεπε κάπως να καλύψει τον χρόνο για τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Οι αδερφές "Αngel" και "Αngel" μέσα από τα ραδιοκύματα, μας μεταφέρουν σε μια ηλεκτρονική παιδική χαρά.
Οι ρομποτικές φωνές των Android Sisters στην πραγματικότητα ανήκουν στην Ruth Maleczech και στην Valeria Vasilevski. Την μουσική παραγωγή έχουν επιμεληθεί ο Tim Clark και ο Tom Lopez. Ένα ραδιοφωνικό φουτουριστικό δράμα, με παρουσιάστριες δυο αισθησιακά ρομπότ που χρησιμοποιούν το χιούμορ τους για να μας ταξιδέψουν στο μέλλον μέσα από τις συνομιλίες τους, τα ηχητικά εφέ και τις ονειρικές μελωδίες. Φυσικά και είναι το άλμπουμ όλων των εποχών για εμένα.
Giganta
Una Valli with Flames and the Peanut Butter Conspiracy – Soul Meeting!! (1968)
Η έννοια του «αγαπημένου» δεν έχει την έννοια του «καλύτερου», αλλά του… αγαπημένου – κι ένα τέτοιο άλμπουμ, πολύ αγαπημένο από την πρώτη στιγμή που το άκουσα είναι το νοτιοαφρικανικό "Soul Meeting" της τραγουδίστριας Una Valli από το 1968. Με εξάπτουν πολλά σ’ αυτό το soul άλμπουμ, αλλά και το γεγονός πως κάποιοι (λευκοί) δεν κώλωναν να παίξουν «μαύρη μουσική» μέσα σ’ ένα σκληρό ρατσιστικό περιβάλλον.
Σήμερα, όταν η soul music εξακολουθεί να απασχολεί συγκροτήματα και καλλιτέχνες σε κάθε γωνιά του κόσμου, επιχειρώντας στο γνωστό τοις πάσι σκηνικό, καλό είναι να θυμόμαστε πως ο ήχος τής «περήφανης μαύρης μουσικής»ήταν παγκόσμιο φαινόμενο ήδη από τα sixties. Και όχι μόνο στη Βρετανία, τη Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία, αλλά, ακόμη, και στην Ελλάδα, την Ιαπωνία, τη Νιγηρία ή τη Νότια Αφρική. Έτσι, ταυτοχρόνως με τη στήριξη των νέων ονομάτων, οι μουσικόφιλοι κοιτούν και προς το παρελθόν, ανακαλύπτοντας και προτείνοντας ξεχασμένους καλλιτέχνες και συγκροτήματα, ο ήχος των οποίων δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνον των γνωστών και των καταξιωμένων. Μία τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή της Νοτιοαφρικανής Una Valli. Ας δούμε όμως κάποιες λεπτομέρειες… Όντως λεπτομέρειες…
Ταλέντο από τα μικρά της χρόνια, η Una Valli ανακαλύφθηκε από τους παραγωγούς πολύ νωρίς και μόλις στα 14 της, γύρω στο 1964, ακούγεται στο άλμπουμ "Dan Hill at The Grove featuring Dana Valery and introducing Una Valli" [CBS]. Τραγουδίστρια με χάρμα ώτων, δυναμική mezzo φωνή προτείνεται στη δισκογραφία από τoν μαέστρο της ελαφράς jazz Dan Hill (πέθανε το 2009), που ήταν επίσης υπεύθυνος για την ανακάλυψη ή την αξιοποίηση των Sharon Tandy, June Muscat, Judy Page, Mercia Love, Dana Valery κ.ά. – τραγουδίστριες δηλαδή που έγιναν πασίγνωστες στη χώρα τους ή και έξω απ’ αυτήν (όπως η Tandy, με τη soul πορεία στην Αγγλία των sixties).
Έτσι, λοιπόν, ξεκινώντας την καριέρα της η Una Valli με τραγούδια όπως τα "There goes the boy I love with Mary" (Donna Lynn), "Just so Bobby can see" (Diane Ray), "I’ll come running over" (Lynne Randell) και "Why don’t I run away from you" (Kiki Dee), ήταν έτοιμη το 1968 για ένα ακόμη μεγαλύτερο δισκογραφικό άλμα.
Το "Soul Meeting!!" ήταν το δεύτερο LP της –είχε προηγηθεί το "Teenage Sensation!" στη CBS το 1964, που περιελάμβανε κομμάτια (και) από τις 45 στροφές– κι εκείνο που θα την τοποθετούσε, αυτομάτως, στην κορυφή του τοπικού soul circuit. Ας πω, όμως, πως το "Soul Meeting!!" δεν τυπώθηκε μόνο στη Νότια Αφρική, αλλά την ίδια εποχή (1968) και στη Μεγάλη Βρετανία από την Page One. Στο ίδιο βρετανικό label είχε τυπωθεί κι ένας ακόμη soul-rock δυναμίτης από την αφρικανική χώρα, το "Burning Soul!" (1968) των Flames, μιας εξαιρετικής μπάντας, «κεφάλαιο» για τη νοτιοαφρικανική σκηνή. (Μέλη των Flames ήταν οι Ricky Fataar και Blondie Chaplin, που έπαιξαν αργότερα με τους Beach Boys!).
Una Valli - Satisfaction
Αυτοί οι Flames, λοιπόν, συνοδεύουν την Una Valli στα "Satisfaction" (The Rolling Stones), "Tell mama" (Etta James), "Reach out I’ll be there" (Four Tops), "You are my sunshine" (δεκάδες εκτελέσεις), "Take me for a little while" (Dusty Springfield) και "Stop thief" (Carla Thomas), ενώ στα υπόλοιπα έξι tracks, τα "I never loved a man the way I love you" (Aretha Franklin), "Yesterday" (The Beatles), "Respect" (Otis Redding), "Nowhere to run" (Martha and the Vandellas), "My guy" (Mary Wells) και "Yum, yum" (Dallas Frazier) ήταν μαζί της οι Peanut Butter Conspiracy – ουδεμία σχέση με τους συνονόματους Αμερικανούς, κι αυτοί με ξεχωριστές δικές τους ηχογραφήσεις.
Η δύναμη, το πάθος, η ένταση, τα vibes της ερμηνεύτριας και των μουσικών δεν περιγράφονται εύκολα. Το "Soul Meeting!!" είναι ένα άγνωστο soul διαμάντι, που λάμπει 47 χρόνια μετά και θα λάμπει για πάντα!
Φώντας Τρούσας
Thundercat – Apocalypse (2013)
Νομίζω ότι αν αφήσεις απ'έξω κάποια OST από ταινίες (βλέπε "Jackie Brown" κ.λπ.) ένα από τα LP που έχω λιώσει καθώς ζωγραφίζω είναι το Apocalypse του Thundercat. Ο Thundercat μαζί με τον κολλητό του, Flying Lotus συνδυάζουν αρμονικά το παλιό με το σύγχρονο, την ηλεκτρονική με την soul και το funk ακόμα και τρολάροντας (αν δει κάποιος το video του Tron song θα καταλάβει τι εννοώ) τους βγαίνει μια πολύ όμορφη αισθητικά ακουστική δημιουργία.
Dreyk the Pirate
Isley Brothers - 3+3 (1973)
Το 1973, η R’n’B ιστορία δούλευε υπερωρίες: η Motown είχε διανύσει τα πιο χρυσοφόρα χρόνια της, o εκστατικός ήχος της Stax ξέφευγε από κάθε παράδοση και ο ψυχεδελικός ήχος της Φιλαδέλφειας μεσουρανούσε. Ήταν επίσης η εποχή που ένα συγκρότημα θα υπέγραφε την κορωνίδα μιας πορείας, η οποία εκτάθηκε σε βάθος πέντε δεκαετιών. Οι Isley Brothers κυκλοφόρησαν το 3+3 εκείνη τη χρονιά· ένα άλμπουμ πλήρες, μελιστάλαχτο, πλούσιο σε ελέη και με κλασάτη μελωδικότητα. Ένα ορόσημο της συλλογικής soul μνήμης.
Από τη λυγερή εναρκτήρια μελωδία του "That Lady" στην ικετευτική φύση του "Don't Let Me Be Lonely Tonight", και από τη χυμώδη ατμόσφαιρα του "Listen To The Music" στη λικνιστική, δροσερή αύρα του "Summer Breeze", το 3+3 εσωκλείει ένα ερωτικό κάλεσμα που δεν αφήνει περιθώρια για αντιστάσεις. Το βελούδινο φαλσέτο του Ron Isley, οι καψωμένες κιθάρες του Ernie Isley και η υδάτινη ενορχήστρωση έκαναν όλη τη δουλειά. Πρόκειται για ένα άλμπουμ ολοστρόγγυλης, αισθαντικής soul με σαρκική ενέργεια, που ουσιαστικά τοποθέτησε στο αλφαβητάρι τη «bedroom soul», προτού αυτή γίνει πηγή ενέργειας για το ψωνισμένο γκλάμουρ και το σαλονάτο sexploitation των macho soulmen που ακολούθησαν. Το 3+3 –ειδικά όταν ακούγεται με τη θέρμη του βινυλίου– είναι ένα επίτευγμα αισθησιασμού, ικανό να πυροδοτήσει ερωτικές περιπτύξεις τόσο στο εξωστρεφές περιβάλλον ενός κλαμπ, όσο και στη θαλπωρή ενός ημιφωτισμένου λίβινγκ ρουμ.
Προσωπικά, αυτός ο δίσκος με συντρόφεψε σε πολλά καλοκαίρια και χειμώνες της ζωής μου – και νομίζω θα επισκέπτομαι τη soul αισθαντικότητά του για πάντα. Άλλωστε πρόκειται για μια φιλόξενη, γκρουβάτη μουσική παντός καιρού. Θεωρώ μάλιστα ότι μπροστά σε αυτά τα 9 καλοβαλμένα, ρεφρενάτα τραγούδια, ωχριά σχεδόν κάθε soul καλούδι που γράφτηκε τα τελευταία 40 χρόνια. Εφόσον λοιπόν η μακροημέρευση της απόλαυσης αποτελεί το μόνο κριτήριο που καθιστά ένα άλμπουμ «προσωπικό αγαπημένο», είμαι βέβαιος ότι η παχύρρευστη soul που έφτιαξαν εδώ οι Isleys, σε ένα λαμπρό μπαράζ ιδεών, θα ακούγεται θαυμάσια όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί το 3+3 δημιουργεί πεδία ταύτισης με κάθε δυνητικό ακροατή, πέρα από κάθε εποχή, γενιά και προέλευση. Με βασικό όπλο ένα ηδονιστικό groove που οικειοποιείσαι αυτόματα, το οποίο βρίσκεται ανά πάσα στιγμή έτοιμο να εξυγιάνει την καθημερινότητά σου από την τοξική ποπ επικαιρότητα που σε κατακλύζει.
Ανδρέας Κύρκος (Avopolis.gr)
Tobi Legend - Time Will Pass You By (1968)
Ακούω αυτό το είδος μουσικής για πάνω από 20 χρόνια. Η Northern Soul γεννήθηκε στα βόρεια της Αγγλίας την δεκαετία του 70 όταν οι άνθρωποι άρχισαν να επισκέπτονται την Αμερική για να βρουν ξεχασμένα soul κομμάτια που τα χρησιμοποιούσαν για να γεμίζουν τα Βρετανικά κλαμπ κάθε Σαββατοκύριακο. Ένα από τα αγαπημένα μου δισκάκια είναι το Time Will Pass You από την Tobi Legend. Είναι αυτό που λέμε ένα κλασικό κλείσιμο σε μια Northern Soul βραδιά όπου παίζονται μια σειρά από τραγούδια για να καταλάβει ο κόσμος ότι ήρθε το τέλος του πάρτι. Αυτά τα κομμάτια ήταν πάντοτε πιο ήρεμα, πιο βαθιά, πιο θρυλικά για να σε βοηθήσουν να ηρεμήσεις από μια βραδιά ξέφρενου χορού. Όπως γίνεται σε πολλά κομμάτια, η τραγουδίστρια Tobi Lark (το κανονικό της όνομα ήταν Bessie Grace Gupton) δεν είχε ιδέα ότι το πονεμένο αμερικάνικο τραγούδι της από το 1968 θα γινόταν ένα τεράστιο χιτ στη βρετανική soul σκηνή του ’70 με το νέο όνομα που την βάφτισαν, Tobi Legend. Είναι σπάνιο να βρεθείς σε ένα τέτοιο πάρτι και το συγκεκριμένο κομμάτι να μην παιχτεί. Χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά όσων ακόμη βρίσκονται στην πίστα την στιγμή που βγαίνει ο ήλιος. Η Northern Soul ζωντανεύει με τον καλύτερο τρόπο στην Αθήνα.
Gaz "Prof" Kishere (Athens Northern Soul Club)
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο LIFO.gr το 2015.
