Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ποπ δεν χάνεται απλώς στο χθες, αλλά χάνεται σε παρακλάδια που εν πολλοίς παραμένουν ανεξερεύνητα. Θέλουμε να πούμε πως αν δεν υπάρχει άγνοια, υπάρχει μια πολύ συγκεχυμένη εικόνα, για κάποιες τουλάχιστον από τις διαστάσεις της ποπ, αφήνοντας εν πολλοίς στο σκοτάδι πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα.
Και στην μητροπολιτική ποπ (Αγγλία-Αμερική) συμβαίνει αυτό, αλλά πολύ περισσότερο συμβαίνει στην περιφερειακή. Γι’ αυτό κι εμείς πρόσφατα έχουμε γράψει για τους Γάλλους Antoine και Marc Aryan, παλαιότερα είχαμε γράψει για την Ιταλίδα Raffaella Carrà, ενώ τώρα θα γράψουμε για τις δίδυμες Γερμανίδες Αδελφές Kessler, την Alice και την Ellen.
Γεννημένες το 1936, επί ναζιστικής Γερμανίας, οι Kessler-Zwillinge (Δίδυμες Κέσλερ) ασχολούνται με τον χορό από τα μικρά τους χρόνια, για να γίνουν μέλη του παιδικού μπαλέτου της Όπερας της Λειψίας το 1947.
Βασικά χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν οι Kessler-Zwillinge, που είναι εν τω μεταξύ πανέμορφες, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να τις ανακαλύψει και ο κινηματογράφος μετατρέποντάς τες σε σταρ.
Το 1952 θα μεταπηδήσουν από την τότε Ανατολική Γερμανία στην Δυτική, ενώ στα μέσα της δεκαετίας και πριν κλείσουν τα 20 χρόνια τους θα έχουν περάσει από το Palladium του Ντίσελντορφ, το Lido του Παρισιού και άλλα φημισμένα κέντρα διασκέδασης της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Βασικά χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν οι Kessler-Zwillinge, που είναι εν τω μεταξύ πανέμορφες, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να τις ανακαλύψει και ο κινηματογράφος μετατρέποντάς τες σε σταρ.
Η πρώτη ταινία που πρωταγωνίστησαν ήταν η μουσική κωμωδία “Solang' es Hübsche Mädchen Gibt” (1955) (Αρκεί που υπάρχουν όμορφα κορίτσια) σε σκηνοθεσία Arthur Maria Rabenalt, για να ακολουθήσουν καμιά δεκαριά ακόμη μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Έχουν κάνει ήδη «όνομα» οι Alice και Ellen Kessler κι έτσι δεν ήταν καθόλου παράξενο να τις δεις να εκπροσωπούν τη Δυτική Γερμανία στον τέταρτο διαγωνισμό της Eurovision, το 1959, με το τραγούδι “Heut' woll'n wir tanzen geh'n” (Σήμερα θέλουμε να πάμε να χορέψουμε), που μπορεί να μην ήταν πολύ επιτυχημένο (κατέλαβε την όγδοη θέση, ανάμεσα σε έντεκα συμμετοχές) ήταν όμως ενδεικτικό της θέσης τους στο στάρντομ της εποχής.
Το πόσο σημαντικές ήταν τότε οι Alice και Ellen Kessler το μαρτυρά ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Günter Grass (1927-2015) στο βιβλίο του «Ο αιώνας μου» [Οδυσσέας, 1999], καθώς αφιερώνει σ’ εκείνες μία ολόκληρη χρονιά, το «1958» (το βιβλίο έχει εκατό κεφάλαια, από το «1900» έως το «1999»). Διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα:
«Ένα είναι σίγουρο: όπως μετά τη στροφή προς την πολυφαγία ήρθε η στροφή προς τα ταξίδια και με το οικονομικό θαύμα ήρθε και το γερμανικό θαύμα των δεσποινίδων: ποια covergirls ήταν όμως τα πρώτα; Ποια είχαν γίνει πενήντα επτά φορές πρώτος τίτλος του περιοδικού Stern; Ποιες απ’ όλες τις επιγόνους τους τις φώναζαν με το όνομά τους, όταν το θαύμα των δεσποινίδων δρασκέλιζε τον Ατλαντικό και το LIFE έβγαινε με τον τεράστιο τίτλο “Sensations from Germany”; (σ.σ. αναφέρεται στο εξώφυλλο των Kessler Twins, στο “LIFE”, τον Φεβρουάριο του ’63) Ως ηδονοβλεψίας της πιο μοντέρνας σχολής είχα ερωτευτεί τις δίδυμες από την αρχή κιόλας της δεκαετίας του ’50, αμέσως μόλις ήρθαν από απέναντι, από τη Σαξονία, για να επισκεφθούν κατά τις καλοκαιρινές διακοπές τον πατέρα τους, που είχε παρατήσει τη μητέρα τους. Έμειναν στη Δύση, θρήνησαν όμως λίγο τη σχολή χορού τους στη Λειψία, όταν και οι δυο, χάρη στη μεσολάβησή μου, άρχισαν να ψιλοχορεύουν στο βαριετέ Παλλάντιουμ – διότι η Άλις και η Έλλεν είχαν υψηλές βλέψεις και ονειρεύονταν συμβόλαιο με την όπερα του Ντύσελντορφ: τουλάχιστον Λίμνη των Κύκνων».
Παρακάτω ο Günter Grass γράφει για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις Kessler-Zwillinge στο Lido, οι Γαλλίδες συναδέλφισσές τους, εξαιτίας της γερμανικής καταγωγής τους:
«Ήταν απαίσια επιθετικές απέναντί τους. Οι αδελφές Κέσλερ, πανύψηλες και κάτισχνες, έπρεπε να πάρουν πάνω τους την ευθύνη για μύρια όσα εγκλήματα των “Γερμαναράδων”. Τι τιμωρία! Πώς σου σκιζόταν η καρδιά, όταν έκλαιγαν!».
Για να συνεχίσει, λίγο πιο κάτω, ο διάσημος Γερμανός συγγραφέας:
«Ωστόσο αργότερα, όταν ήρθε η επιτυχία, υποχώρησαν οι επιθέσεις. Και στην Αμερική τον θαυμασμό για τις “sensations from Germany” δεν τον συννέφιασε κανενός είδους λοιδορία. Τέλος έπεσε στα πόδια τους και το Παρίσι. Είτε λεγόταν Μωρίς Σεβαλιέ, είτε Φρανσουάζ Σαγκάν, είτε Γκράτσια Πατρίτσια του Μονακό, κατά κόσμον Γκρέης Κέλλυ, είτε Σοφία Λόρεν, δεν υπήρχε κανείς που να μην ενθουσιάζεται μόλις τους παρουσίαζα τις αδελφές Κέσλερ. Η μόνη που πρέπει να είδε με φθόνο τη μέση των κρίνων μου από τη Σαξονία ήταν ίσως η Λιζ Ταίηλορ. Αχ Άλις, αχ Έλλεν! Ήταν τόσο ποθητές – εντούτοις κανένας από τους οιστρηλατημένους επιβήτορες δεν τις κατάφερε πραγματικά.(...)».
Είναι η εποχή όπου οι Αδελφές Kessler έχουν ξεκινήσει και τη δισκογραφία σε Δυτική Γερμανία και Γαλλία (ως Kessler-Zwillinge, Alice und Ellen Kessler και Kessler Sisters), φθάνοντας να τραγουδήσουν μ’ ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής, τον ροκεντρολά Peter Kraus, κάνοντας ακριβώς το 1960, την πιο επιτυχημένη, έως τότε, κίνηση της επαγγελματικής ζωής τους – να εγκατασταθούν στην Ιταλία.
Στην Ιταλία η ποπ είχε ήδη άλλη ποιότητα από την Γερμανία, ή και την Γαλλία ακόμη. Ήταν πιο εύχυμη, πιο λυρική, πιο φινετσάτη, λιγότερο επηρεασμένη από την... αμαρτία, άρα και πιο απενοχοποιημένη, με πολύ περισσότερο σεξαπίλ και πολύ πιο κοντά σε ό,τι συνέβαινε σε Αγγλία και Αμερική αισθητικά, με αποτέλεσμα οι Γερμανίδες να βρεθούν στο στοιχείο τους. Ήταν φτιαγμένες για... Ιταλίδες. Ήταν... θεές!
Κατ’ αρχάς δημιουργούν φοβερές εικόνες στην τηλεόραση. Αποκαλυπτικές σχεδόν! Η ιταλική τιβί τότε (και πάντα, εδώ που τα λέμε) ήταν το «νούμερο ένα» σε σχέση με το μουσικοχορευτικό σόου και οι Αδελφές Κέσλερ, που τώρα αποκαλούνται Le Gemelle Kessler, είναι στο στοιχείο τους.
Διαπρέπουν στις σχετικές εκπομπές της RAI και βασικά την “Studio Uno” (με την οποία συνεργαζόταν γράφοντας κείμενα και η Lina Wertmüller), παρουσιάζοντας την επιτυχία τους “Da-da-um-pa” (1961) και κάπως έτσι θα τις ανακαλύψουν οι σκηνοθέτες της Cinecittà, δίδοντάς τους νέους ρόλους σε τηλεταινίες, σίριαλ, μα και «κανονικές» ταινίες – ανάμεσά τους ο Mario Bava, που θα τις προσκαλέσει στην “Gli Invasori”(1961), οι Robert Aldrich / Sergio Leone, που θα τις ζητήσουν για να χορέψουν στην “Sodom and Gommorah” (1962) κ.ά.
KESSLER SISTERS - Quando, Quando
Πολύ γρήγορα η φήμη των Alice και Ellen Kessler θα περάσει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, αφού με τις εμφανίσεις τους στο “The Red Skelton Hour” στην αρχή και εν συνεχεία στο “The Perry Como Show” το 1963, στο “The Danny Kaye Show” το 1966 και βασικά στο “The Ed Sullivan Show” –όπου μέσα σε μια πενταετία, από το 1963 έως το 1968, θα εμφανίζονταν τουλάχιστον δώδεκα φορές–, θα κατακτούσαν και το αμερικάνικο κοινό, με την παρουσία τους στο βρετανικό “The Rolf Harris Show”, το 1967, να τις κάνει γνωστές και στη Μεγάλη Βρετανία.
Δύσκολες αγορές αυτές για τις Γερμανίδες, οι οποίες όμως δεν κινούνταν μόνο δισκογραφικά και τηλεοπτικά, αλλά και σε σχέση με το γενικότερο σόου, στα καζίνα του Las Vegas και αλλού, έχοντας από κοντά τα «καλά λόγια» του Frank Sinatra, του Dean Martin ή ακόμη και του Elvis Presley (τον οποίον ήξεραν από τα χρόνια της θητείας του στην Δυτική Γερμανία, στα τέλη των 50s). Άρα και το εξώφυλλό τους στο “LIFE”, τον Φεβρουάριο του ’63, ήταν εν τέλει κάτι που θα ’ρχόταν φυσιολογικά.
The Kessler Twins "I Say A Little Prayer" on The Ed Sullivan Show
Στην Ελλάδα οι Αδελφές Κέσλερ δεν ήταν άγνωστες, φυσικά, αφού είχαν εμφανιστεί, με μεγάλη επιτυχία, δύο τουλάχιστον φορές στην Αθήνα.
Η πρώτη ήταν στο κέντρο «Νεράιδα» του Καλαμακίου, προς τα τέλη Ιουνίου του 1968. Όπως διαβάζουμε στο περιοδικό «Μοντέρνοι Ρυθμοί» (τεύχος #108, 3 Ιουλίου 1968):
«Στην Νεράιδα του Καλαμακίου η εμφάνισης του διάσημου χορευτικού ντουέτου Κέσλερ σημείωσε μία μοναδική, όπως ανεμένετο άλλωστε, επιτυχία! Αι δύο αδελφαί επιβεβαίωσαν με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο την φήμη τους και το εν λόγω κέντρο σημείωσε και τις τρεις ημέρες της εμφανίσεώς τους πραγματικές πιέννες...».
Έτσι θα ήταν. Η «Νεράιδα» της Λένας Παμέλα ήταν ένα από τα κορυφαία χορευτικά κέντρα το καλοκαίρι του ’68, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα για «όλο τον κόσμο» με φοβερή ποικιλία. Την ορχήστρα του κλαμπ είχε υπό την επίβλεψή του ο Γιώργος Κατσαρός, τραγουδούσαν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Μαρινέλλα, ο Χρηστάκης και ο Ζαν Ρομπέρ, υπήρχαν ξένα μπαλέτα, ξένοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες (Christine Nerac), ταχυδακτυλουργοί, χορευτικά ντούο, όπως οι Βαγγέλης Σειληνός-Έρρικα Μπρόγιερ και άλλες ατραξιόν.
Εν τω μεταξύ το πόσο ήταν επηρεασμένες οι Αδελφές Μπρόγιερ από τις Αδελφές Κέσλερ το είχε πει η ίδια η Έρρικα Μπρόγιερ, σε μια συνέντευξή της στην “Espresso” (20 Απρ. 2016):
«Υπήρχαν δύο αδελφές, οι Κέσλερ. Τότε είχαμε κάτι τζουκ μποξ που, όταν έριχνες κέρμα για κάποιο τραγούδι, σου έδειχνε και τι φορούσαν οι καλλιτέχνες, κάτι σαν βιντεοκλίπ της εποχής. Βάζαμε τις Κέσλερ κι ό,τι φορούσαν το φτιάχναμε κι εμείς. Την πρώτη φορά είπαμε κι ένα τραγούδι τους και… πέτυχε η μαγιά. Τα κοστούμια μας τα ράβαμε σε μοδίστρες, γιατί δεν είχαμε χρήματα. Όταν, όμως, “πιαστήκαμε”, πήγαμε σε πολλούς σχεδιαστές και μας έραψαν ρούχα. Μεταξύ αυτών ήταν ο Φιλήμων, ο Γιάννης Τσεκλένης, ο Γιάννης Βούρος, αλλά και άλλοι μόδιστροι υψηλής ραπτικής».
Το Σάββατο 10 Ιουλίου 1971 οι Αδελφές Κέσλερ θα εμφανίζονταν στην 4η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, εκτός συναγωνισμού φυσικά.
Στο event εκείνο είχαν συμμετάσχει 40 χώρες, είχαν ακουστεί 41 τραγούδια (η Ελλάδα είχε συμμετάσχει με δύο, τα οποία είχαν ερμηνεύσει οι Τέρης Χρυσός και Τζίμης Μακούλης), ενώ ως guests, εκτός των Αδελφών Κέσλερ, είχαν παραβρεθεί και οι Mireille Mathieu, Johnny Hallyday, Massimo Ranieri, Little Tony, Marmalade και Golden Gate Quartet!
Αποσπάσματα από την παρουσία των Αδελφών Κέσλερ, στη σκηνή του Σταδίου, βλέπουμε στο φιλμάκι των «επικαίρων» της εποχής, που διασώζεται στο σάιτ του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου.
The Kessler Twins "Mas Que Nada/The Look Of Love" on The Ed Sullivan Show
Εκείνη την εποχή (1971) οι Αδελφές Κέσλερ αποτελούσαν βασική ατραξιόν και του ιταλικού σόου «Καντσονίσσιμα», που προβαλλόταν και στην Ελλάδα, στην Υ.ΕΝ.Ε.Δ., κάθε Τετάρτη βράδυ στις 20:45, γοητεύοντας το κοινό με τα ωραία νούμερά τους, το τραγούδι τους και βεβαίως με τις απίθανες χορογραφίες του σπουδαίου Don Lurio.
Έτσι, δεν θα ήταν παράξενη και η εμφάνισή τους στο εξώφυλλο του περιοδικού «ΡΑΔΙΟτηλεόρασις» (τεύχος #81/1109, 29 Αυγούστου-4 Σεπτεμβρίου 1971) με τον Μανώλη Μαυρομμάτη να γράφει εντός, τα βασικά, για την περίπτωσή τους. Χρειάζεται όμως, εδώ, μια διευκρίνιση...
Κοιτώντας το εξώφυλλο της «ΡΑΔΙΟτηλεόρασης» διαβάζουμε πάνω-αριστερά... «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων / Μια μεγάλη εθνική γιορτή».
Η «ΡΑΔΙΟτηλεόραση» ήταν κρατικό περιοδικό κι εκείνη την εποχή, ανάμεσα στα διάφορα καλλιτεχνικά, ενημερωτικά κ.λπ., προπαγάνδιζε και τις διάφορες φιέστες του χουντικού καθεστώτος.
Και μια τέτοια φιέστα ήταν η «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων», που συνέπιπτε με την «Ημέρα του Εφέδρου Πολεμιστού» και την επέτειο της «συντριβής των κομμουνιστοσυμμοριτών εις Γράμμον-Βίτσι» και η οποία θα λάμβανε χώρα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 29 Αυγούστου του ’71.
Η γελοία εκείνη φασιστικού τύπου «εορτή», με τις παρελάσεις ενστόλων και αρμάτων, τις αστείες απεικονίσεις, σαν σε καρναβάλι, πτυχών της ελληνικής ιστορίας και τα αντικομμουνιστικά λογύδρια, δεν είχε ουδεμία σχέση με την Ολυμπιάδα Τραγουδιού, που ήταν ένα καθαρό μουσικό φεστιβάλ, ανάλογο των δεκάδων άλλων που υπήρχαν σε Ευρώπη, Ιαπωνία και Αμερική, στον «ελεύθερο» ή τον «κομμουνιστικό» κόσμο.
Η Ολυμπιάδα Τραγουδιού ήταν, με άλλα λόγια, κάτι σαν το Festival Internacional Da Canção Popular του Rio de Janeiro, σαν το Tokyo International Pop Festival, σαν το χιλιάνικο Festival Internacional de la Canción της πόλης Viña del Mar, σαν το βουλγάρικο Golden Orpheus, σαν το πολωνικό International Song Festival του Sopot και άλλα διάφορα σε όλο τον κόσμο – με τους καλλιτέχνες, που συμμετείχαν σ’ αυτά τα ξένα φεστιβάλ, να περνάνε και από την Ολυμπιάδα Τραγουδιού.
Στην (διεθνή) Ολυμπιάδα Τραγουδιού λοιπόν είχαν εμφανιστεί οι Αδελφές Κέσλερ και όχι στην «εορτή», για την «Πολεμική Αρετή των Ελλήνων», που ήταν καθαρά «εσωτερικής κατανάλωσης». Περιττό, δε, να πούμε πως δεν θα προβαίναμε σ’ αυτή την διευκρίνιση, αν δεν υπήρχε η φωτογραφία τους στην «ΡΑΔΙΟτηλεόραση» και αριστερά ο συγκεκριμένος τίτλος.
Τον Ιανουάριο του 1975 η Alice και η Ellen Kessler, παρότι πλησιάζουν τα 40 τους, αποφασίζουν να ποζάρουν γυμνές για το ιταλικό “Playboy”! Το τεύχος γίνεται ανάρπαστο! Οι φωτογραφίες είναι καλλιτεχνικές φυσικά, δίχως να κρύβονται τα «επίμαχα σημεία», δρώντας βεβαίως απελευθερωτικά, για τις 40άρες της εποχής.
Το 1976 εμφανίζονται στο Gärtnerplatztheater του Μονάχου, ως Anna I και Anna II, στο μπαλέτο «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα των Μικροαστών» σε λιμπρέτο Bertolt Brecht και μουσική Kurt Weill, συνεχίζοντας να ζουν και να εργάζονται στην Ιταλία έως και το 1986 – χρονιά επιστροφής στην πατρίδα τους και πιο συγκεκριμένα στο Grünwald της Βαυαρίας (στο ευρύτερο Μόναχο).
Η Alice και η Ellen Kessler μετά τα 50 τους θα αραίωναν, οπωσδήποτε, τις εμφανίσεις τους, απολαμβάνοντας τις ποικίλες τιμές που θα τους απονέμονταν μέσα στα χρόνια, όπως το «Χρυσό Ρόδο» του Montreux, τον τιμητικό «Ομοσπονδιακό Σταυρό με Κορδέλα» (1987), το “Premio Capo Circe” για τις υπηρεσίες τους στη γερμανο-ιταλική φιλία κ.λπ., ενώ το 2009 θα εμφανίζονταν με τους τζαζίστες Bill Ramsey, Max Greger και Hugo Strasser, υπό την συνοδεία της περιώνυμης SWR Big Band, στο πρότζεκτ “Swing Legends”, συνεχίζοντας να παρουσιάζονται, να χορεύουν και να τραγουδούν, έως και τα πιο πρόσφατα χρόνια...
Alice und Ellen Kessler 2006 mit dem Thilo Wolf Orchester
