Το δεύτερο άλμπουμ του KU (Δημήτρης Παπαδάτος) στην Inner Ear, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το "Feathers", επιβεβαιώνει, σε πρώτη φάση, την αρχική σχηματισμένη εντύπωσή μου. Πως ο άνθρωπος αυτός είναι ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας (αγγλόφωνος) τραγουδοποιός απ' αυτούς που είναι γεννημένοι μετά το '80.
Κάνει κι άλλα πράγματα ο Παπαδάτος, πιο πειραματικά, κάτω από άλλα ονόματα (Jay Glass Dubs, The Hydra), όμως ως KU όσοι των γνωρίζουμε τον γνωρίζουμε από την τραγουδοποιία του. Είναι ωραίες και οι «ακρότητες», δε λέω, αλλά για να φτάσεις εκεί θα πρέπει συχνά ν' αναμετρηθείς και με κάτι πιο... συμβατικό – π.χ. να φτιάξεις ένα (καλό) τραγούδι, κάτι που, τέλος πάντων, ευκολότερο δεν είναι. Και ο KU ξέρει να φτιάχνει καλά τραγούδια ή και πολύ καλά κι αυτό δεν διδάσκεται... βγαίνει από τον έσω κόσμο σου. Έτσι, άρτιο, κατανοητό και στοιχισμένο.
Βασικά ο KU γράφει ωραίες μελωδίες. Αυτή είναι η βάση. Το λέω, γιατί πάνω σ' αυτές τις μελωδίες και τους πολύ προσωπικούς στίχους (υπαρξιακούς, ερωτικούς) μπορείς να χτίσεις στην πορεία και να φτάσεις πέρα... πιο μακριά. Άμα το θέλεις δηλαδή. Και τούτο, γιατί στο "Ganja" ο KU άλλοτε το θέλει και άλλοτε όχι. Άλλοτε προκύπτουν τρίλεπτα φολκίζοντα διαμάντια, όπως το "Hyacinth" (στην παράδοση του καλύτερου Syd Barrett των προσωπικών δουλειών του – θα προσέθετα και Peter Hammill και Kevin Ayers) και άλλοτε 9λεπτα ψυχεδελικά κομμάτια, που θα έκαναν πολλούς late-σιξτάδες να τα χάσουν.
ΚU - Turque
Εδώ λέμε για το "Turque", που είναι σίγουρα ένα από τα ωραιότερα psych tracks (εννοώ κομμάτι με τις σχετικές αναφορές), που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ στον τόπο μας. Φυσικά, δεν είναι μόνο KU επί του προκειμένου είναι και Baby Guru, μιας και εδώ συμμετέχουν και οι τέσσερις (King Elephant ντραμς, moog, κρουστά, Kon Kon κιθάρες, Prins Obi όργανο, κρουστά, Sir Kosmiche μπάσο).
Γενικά, οι Baby Guru συμμετέχουν στο "Ganja" –πότε ο ένας, πότε οι δύο, πότε οι τρεις, πότε και οι τέσσερις– ζωγραφίζοντας συχνά με χρώματα παλ και στα δύο υπόλοιπα τραγούδια της πρώτης πλευράς, στο "A happening" (που έχει βεβαίως την «αλλαγή» του και τη θυελλώδη μετατροπή του προς κάτι ηχητικώς βεβαρημένο) και φυσικά στο "Dry dates", που κλείνει την πλευρά "K" και κυλάει ανεπαίσθητα.
Η πλευρά "U" ανοίγει με το "Spring elevator" ένα αισιόδοξο θα το έλεγα ποπ τραγούδι, που δίνει τη θέση του στο πιάνο-φωνή alter-ego του "Olympic complex", ένα άσμα γυμνό, που έχει τον τρόπο να σε κάνει να κοιτάζεις προς τα μέσα. Κάπως έτσι προχωράμε στο "Oolong" ένα ακόμη παράξενο τραγούδι, που δεν είναι πολύ εύκολο να το περιγράψεις. Ίσως οι offbeat αναφορές στους CAN (έτσι όπως πέρασαν στη βρετανική σκηνή στα τέλη του '70) να είναι εδώ πιο εμφανείς, παρότι οι ερμηνείες του KU, που συν τοις άλλοις είναι και πολύ καλός τραγουδιστής (και όχι απλώς, ως τραγουδοποιός, επαρκής) σφραγίζουν τη σύνθεση.
Το άλμπουμ θα κλείσει με την μπαλάντα αγάπης "Cypriol" (ακουστική κιθάρα, φωνή και μια γεννήτρια να σπέρνει εφφέ) φανερώνοντας το προφανές – προφανές ακόμη και από την πρώτη-πρώτη ακρόαση. Πως ο KU έκανε ένα εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ με τραγούδια, τοποθετώντας πολύ ψηλά τον πήχη.
Η κουβέντα που ακολουθεί έγινε μετά τα μεσάνυχτα στο chat του facebook. Είναι μια συζήτηση, σαν face to face, για κάπως... σκληρούς μουσικόφιλους.
Kevin Ayers - May I
— Δημήτρη θα βάζουμε και κανένα κομμάτι στην πορεία της κουβέντας. Ξεκινάω τώρα με το "May I?" του Kevin Ayers από το 1970...
Χτυπάς ευαίσθητη χορδή, πρώτη φορά άκουσα αυτό το τραγούδι από το κλασικό "June 1, 1974" το live με Eno/ Cale/ Nico.
— Ναι, υπάρχει κι εκεί. Η πρώτη εκτέλεση είναι από το "Shooting at the Moon" του 1970.
Μου πήρε λίγα χρόνια να καταλάβω πως ο αγαπημένος μου από την τετράδα Ayers/ Eno/ Cale/ Nico ήταν ο Kevin Ayers.
— Ξέρεις, όταν πρωτάκουσα τραγούδια σου, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο Ayers. Και ο Syd Barrett βέβαια.
Ναι, λογικό και επόμενο. Σίγουρα μ' έχει επηρεάσει πολύ, καθώς και ο Barrett, όπως και ο Robert Wyatt – μάλλον περισσότερο από τους τρείς αυτός ο τελευταίος. Πιθανώς είναι το timbre των φωνών τους και η εντελώς πρωτοποριακή αντιμετώπιση που είχαν στην τραγουδοποιία. Στο πώς μπορεί να χτιστεί μια μελωδία φωνητική και γύρω από αυτή ένα τραγούδι.
— Με το Robert Wyatt τι σχέση έχεις; Από πού ξεκίνησες να τον ακούς εννοώ.
Η σχέση μου με το Wyatt ξεκίνησε πολύ παραδοσιακά με το "Shipbuilding" και τη συνεργασία του με τον Ben Watt. Για να είμαι ειλικρινής κυρίως η ενασχόλησή μου με την early 80s ποπ σκηνή, οι Everything But The Girl, οι συλλογές της Cherry Red και οι Television Personalities με πήγαν εκεί. Ε, μετά ήρθαν οι Soft Machine, οι Matching Mole από τα σέβεντις και κάποια στιγμή άκουσα το "Rock Bottom" κι έπαθα ζημιά.
— Λογικό από μια μεριά. Κι εγώ από κει ξεκίνησα, σε πρώτο χρόνο βέβαια. Το "Shipbuilding", γραμμένο από τους Clive Langer και Elvis Costello, το άκουσα μόλις βγήκε, το '82.
Νομίζω άκουγα αυτό το δίσκο κάθε μέρα για ένα-δυο μήνες πρωί βράδυ. Ναι, κι ας απεχθάνομαι τον Costello.
— Πόλεμος Φώκλαντ κ.λπ. Σκατο-θατσερική εποχή, αλλά ο Wyatt είχε την έμπνευση, τότε, να φτιάχνει τραγουδάρες.
Ναι, ακριβώς. Επίσης μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω πως είχαμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρα πολιτικό τραγούδι. Με βοήθησαν και οι ταινίες του Ken Loach για να το συνειδητοποιήσω (όταν τον άκουσα εγώ). Έχει ένα πολύ ύπουλο τρόπο να χειρίζεται τις μελωδίες ο Wyatt με ελάχιστες μετατροπίες στις γραμμές του. Τουλάχιστον στα "Rock Bottom" και "Οld Rottenhat" καταφέρνει να ακροβατεί ανάμεσα στο μάντρα και το great american songbook, χωρίς να χάνει ποτέ την britishness του.
— Είναι η φωνή του που τον βοηθάει, και που τη χειρίζεται σαν όργανο. Οι ενορχηστρώσεις του είναι λεπτοδουλεμένες, αλλά είναι κρυμμένες. Η φωνή του είναι πάνω απ' αυτές.
Ναι, αυτό είναι κάτι που κάνει με παρόμοιο τρόπο και η Kate Bush, που είναι μια άλλη αγαπημένη μου. Κρύβει τις ενορχηστρώσεις της τεχνηέντως κρατώντας τις ποπ βάσεις πολύ στιβαρές, ειδικά σε άλμπουμ όπως στο "The Dreaming".
— H Bush ήταν επηρεασμένη, τότε, από τον Robert Wyatt.
Σ' αυτό το δίσκο δε βλέπω πιο ξεκάθαρη επιρροή. Πιθανώς να βασίζεται και στις τότε αριστερές πεποιθήσεις της. Το λέω, γιατί τελευταία μας τα χάλασε... αν ισχύουν αυτά που μεταφέρονται περί συμπάθειάς της προς την Τερέζα Μέι.
— Τελικά, ένα μεγάλο κομμάτι των αναφορών σου είναι βρετανικό...
Πλέον μπορώ να το πω με σιγουριά αυτό, αν και έχω μεγαλώσει με αμερικάνικο indie. Pavement, Υo La Tengo κ.λπ.
— Αν το τραβήξω λίγο μπορώ να πω για alt-country και americana δεύτερης γενιάς. Αν και δεν πολυακούω τέτοια στοιχεία στα τραγούδια σου.
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν της americana. Μου άρεσαν πολύ οι Palace, o Oldham, ο Smog, αλλά αυτά που πραγματικά με έχουν σημαδέψει ηχητικά προέρχονται από το νησί. Οι Spiritualized για παράδειγμα. Ειδικά το "Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space".
— Πιο σύγχρονη psych με κάποια ambient στοιχεία, αν και θέλω να μείνουμε λίγο στην americana.
Ας μείνουμε, ναι. Φυσικά αγαπάω πολύ και τον Νeil Young.
— Εγώ δεν είμαι φαν του Neil Young, είμαι πιο πολύ του Gram Parsons. Πάντως πολλά ελληνικά γκρουπ παίζουν americana στυλ, πώς το εξηγείς;
Υπέροχος και ο Parsons, αν και νομίζω πως είναι τόσο συμπαγής και πυκνός ο ήχος του, που θα μου πάρει λίγο καιρό ακόμα μέχρι να τον καταλάβω. Για το ελληνικό θέμα πιθανολογώ πως έχει να κάνει με μια ρομαντική χειραφέτηση κάποιων μουσικών να καλύψουν το post-goth στοιχείο της americana. Είναι αυτά τα κατάλοιπα του Nick Cave υπό μία έννοια.
— Μ' αρέσει αυτή η άποψη. Ναι, γιατί στα έιτις και αργότερα οι Έλληνες τα φτύνανε τα country-rock...
Ναι, είμαι σίγουρος σχεδόν ότι το 90% αυτών ξεκίνησε από αυτή την ηχητική προσέγγιση. Ξέρεις, πηγαίνοντας στην ουσία από τον Cave στον Johnny Cash και από κει στην americana. Όταν λέμε americana παιγμένη από Έλληνες για μένα υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ενορχήστρωση. Η ελληνική ενορχήστρωση της americana είναι κυρίως στυλιστική παρά ουσιαστική, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι κάπως πολύ by the book.
— Υπάρχει ποικιλία πάντως. Πιο electric-country, άλλα και πιο folk. Αν και το bluegrass δεν έχει πιάσει στην Ελλάδα, όταν στην Αμερική είναι κυρίαρχο και σήμερα.
Ναι, αν και δεν είναι το φόρτε μου ο ήχος, για να είμαι ειλικρινής. Έχω πρόβλημα με τις μελωδικές γραμμές που ακολουθούν οι φωνές τις περισσότερες φορές. Ακούω μια προσκόλληση σε stoner μονοπάτια, που προσωπικά με αφήνουν αδιάφορο. Το bluegrass (αν και το προτιμώ) δεν είναι ένας ήχος που θα έπιανε στη Ελλάδα.
— Ναι είναι περισσότερο «βλάχικος», αλλά έχει ζωντάνια.
Δεν είναι αρκετά ρομαντικός και θανατερός (χαχα!). Έτσι ακριβώς, «βλάχικος». Για μένα, ας πούμε, ο Μerle Haggard είναι κλάσεις πιο σημαντικός από τον Johnny Cash.
— Καλοί και οι δύο, αλλά συντηρητικοί σε συγκεκριμένες φάσεις τους και τραγούδια.
Ναι, προφανώς. Μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική κοινωνία, στην οποία έδρασαν και έπρεπε να επιβιώσουν.
— Εν τω μεταξύ δεν ήταν πάντα και τόοοσο outlaws στους στίχους αυτοί...
Ναι, πάντως οι Αμερικάνοι δεν είχαν αυτή την ανάγκη που έχουν οι Ευρωπαίοι να το θέσουν το ζήτημα σ' ένα αισθητικό πλαίσιο. Για τους Αμερικάνους είναι παράδοση.
— Στην Αμερική σκέφτονται λιγότερο και δρουν περισσότερο.
Η παράδοση είναι ένα μεγάλο ζήτημα, άλυτο για μένα, στη σύγχρονη μουσική. Πάντα υπάρχει ένα dislocation, μια εξάρθρωση, σε όλα τα παντρέματα, που έχει να κάνει με το σύγχρονο ήχο, αλλά πιθανώς ΚΑΙ αυτό να είναι ευρωπαϊκό ζήτημα, καθώς οι Ευρωπαίοι είναι εκείνοι που σκέφτονται με σχεδόν... αποικιοκρατικά κριτήρια.
— Είπαμε για Ayers, Wyatt, americana, να πούμε και για krautrock τώρα. Γιατί στα τραγούδια σου έχεις κι από κει αναφορές
Το kraut είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιρροές μου, όπως και τα αποστάγματά του, η Σχολή του Βερολίνου για παράδειγμα. Προτιμώ κυρίως μπάντες όπως οι Faust. Μου αρέσουν πολύ και οι Kraftwerκ, για διαφορετικούς λόγους το κάθε συγκρότημα. Οι Faust έχουν μιαν ελευθερία και μια χαλαρότητα στο πώς συνθέτουν, είναι τόσο ξεκάθαρο πως τους είναι εύκολο αυτό που κάνουν.
Faust - Jennifer
— Ναι. Και οι συνθέσεις τους πολλές φορές είναι απλές, απλούστατες.
Μου αρέσει αυτό σ' ένα έργο. Ν' ακούω άνεση, να μην είναι συμπιεσμένα και βεβιασμένα τα πράγματα.
— Το "So Far"είναι η δισκάρα τους, εκεί όπου φτιάχνουν εξαιρετικά κομμάτια με πολύ απλές συνταγές
Το "So Far" είναι αριστούργημα, προτιμώ όμως το "IV" για καθαρά συναισθηματικούς λόγους.
— Λίγα ακόρντα, απλά ριφ, στέρεοι ρυθμοί...
Όπως προτιμώ και το "Trans-Europe Express" των Kraftwerk από το "Man Machine". Όσο, όμως, μου μιλάει στην καρδιά μου ο Franco Battiato δε θα μου μιλήσει κανένας Βαυαρός. Ειδικά το τρίπτυχο "Fetus", "Pollution", "Clic".
— Θα πούμε και για τον Battiato. Πάντως, χωρίς να το θέλουν, μερικά γκρουπ του krautrock, όπως οι Neu!, έχουν κάνει πιο πολύ κακό παρά καλό στα νέα σχήματα.
Εμένα δε μου πολυαρέσουν οι Neu! για να είμαι ειλικρινής. Είμαι περισσότερο... Cluster τύπος.
— Η μετρονομία τους είναι πολύ περιοριστική, εν αντιθέσεις με τους CAN, που έφτασαν να παίζουν ακόμη και reggae.
Ισχύει αυτό που λες, είναι η ευκολία του μοτόρικ, που κάνει τα πάντα να ακούγονται timeless. Οι CAN είναι οι πραγματικοί μάστορες του είδους, σαφέστατα.
Το πρόβλημα με τους Neu! νομίζω το εντόπισε ο Rhys Chatham στο Guitar Trio του. Είναι σχεδόν σαν να κοροϊδεύει το μοτόρικ και τους περιορισμούς του. Οι CAN δεν μπορούν να μπουν σε τέτοια πλαίσια σχολιασμού, γιατί είναι πολύ πιο prolific και πολυσχιδείς.
— Οι Ιταλοί, πάντως, είναι μια άλλη περίπτωση τώρα... Ο Battiato είχε κινήσει μέχρι και το ενδιαφέρον του Frank Zappa.
Μα είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, η δισκογραφία του είναι μοναδικό παράδειγμα του «αλλοπρόσαλλου». Οι δύο πρώτοι δίσκοι musique concrète, μετά psych, space, folk, rock, μετά δίσκοι σαν το "La Voce Del Padrone" που είναι στα όρια του κιτς (δεν το ακουμπούν, αλλά σε σχέση με το πόσο niche ήταν ο ήχος του αρχικά είναι εντυπωσιακό).
— Ε ναι, στο τέλος κατέληξε να εμφανίζεται στη Γιουροβίζιον, όμως αυτά τα πρώτα άλμπουμ του είναι εξαιρετικά.
Ναι, αλλά κάπως φαίνεται φυσιολογικό όλο αυτό, δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Εμείς δεν είχαμε ποτέ εδώ ένα τέτοιο παράδειγμα καλλιτέχνη, που να μπορεί να κινηθεί με αξιοπρέπεια σε τόσα είδη.
— Μεγάλη ποικιλία, και με συνεχείς εκπλήξεις.
Ίσως ο Ρωμανός, αλλά και πάλι πολύ πιο συμβατικός σε σχέση με τον Battiato.
— Ο Λογαρίδης καλύτερα...
Ναι πήγα να τον πω, αλλά δεν είναι το ίδιο ούτε αυτός. Πιο κοντά όμως από τον Ρωμανό σίγουρα.
— Ακρίτας, «Φόνισσα», ξανά Ακρίτας, κάτι σάουντρακ ιδιαίτερα...
Ναι όντως έχεις δίκιο.
— Εντάξει, ουδεμία σχέση με Battiato, αλλά ήταν μια καλή προσπάθεια για τα ελληνικά σέβεντις.
Η «Φόνισσα» όμως ήταν πιο κοντά στους Pink Floyd παρά στον Battiato. Σαν outtake του "Obscured By Clouds".
— H «Φόνισσα» έχει στοιχεία kraut. Ασυναίσθητα βέβαια. Εμένα μου φέρνει στο νου Deuter, Popol Vuh...
Ναι, αυτό οφείλεται στο VCS3. Εννοώ πως οι υφές παραπέμπουν εκεί αυτόματα.
— Συμπτωματικά, έτσι; Γιατί ο άνθρωπος Pink Floyd είχε ακούσει.
Είναι θέμα οργάνου, το πιστεύω αυτό. Σχεδόν εργοστασιακά patches ακούμε και στους Pink Floyd και στη «Φόνισσα» και στους Popol Vuh επίσης. Για μένα τα πιο σημαντικά έργα των Popol Vuh ήταν όσα ηχογραφήθηκαν με φυσικά όργανα π.χ. το "Hosianna Mantra".
— Το σύνθι VCS3, πάντως, το είχε ο Λογαρίδης και στον Ακρίτα. Όμως η φόρμα του στη «Φόνισσα» είναι πιο ταξιδευτική, πιο cosmic. Πρέπει να βγει η «Φόνισσα» κάποια στιγμή.
Ναι, μακάρι να βγει, γιατί και η άποψη που έχω είναι εντελώς αποσπασματική. Εννοώ πως έχω ακούσει το έργο μόνο μέσα στην ταινία του Φέρρη. Απαιτείται άλλη συνθήκη, για να γίνει μια δίκαιη αποτίμηση.
— Πάντως για να γυρίσουμε στους Ιταλούς είχαν πολλά καλά avant, electronic κ.λπ. ονόματα στα σέβεντις.
Ναι, σαφέστατα, αν μιλάμε για Gruppo π.χ. Εκτός κι αν μιλάς για τα αμιγώς ηλεκτρονικά.
— Και τα πιο ηλεκτρονικά, βέβαια, σαν τους Elektriktus ή τους Sensations' Fix. Οι Gruppo (Evangelisti, Morricone κ.ά.) ήταν πάντα avant, από τα σίξτις ήδη.
Τους Elektriktus δεν τους ξέρω. Ααα τι καλά! Senstations' γνωρίζω και Lino Capra Vaccina, που είναι πολύ αγαπημένος μου, όπως και ο Roberto Cacciapaglia. Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή η ιταλική και άγνωστη στην Ελλάδα.
— Και γι' αυτό φτιάξανε και τέλεια electro-pop, italo κ.λπ.
Ναι, οπωσδήποτε. Για μένα πολύ ανώτεροι από τους Γάλλους, που ήταν πολύ καθωσπρέπει. Προσωπικά μ' ενδιαφέρει και η industrial/ noise σκηνή της Ιταλίας στα early 80s και πιο μετά. Πολλά δείγματα και πολύ καλά (Daniele Ciullini, Giancarlo Toniutti, Luciano Dari). Τόσο καλά. που μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι «άνθισε» το είδος παράλληλα με τη Μεγάλη Βρετανία, ενώ μια θάλασσα πιο πέρα οι προσπάθειες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και με πολύ φτωχότερα αποτελέσματα.
Lucio Battisti - Ancora Tu
— Λίγο πριν σκάσει πάντως το italo, εκεί προς το '78, είχε βγει το "Ancora tu"...
Αααχ, μα τι έπος είναι αυτό, το λατρεύει το κορίτσι μου! Όπως κι εγώ, αν και η καρδιά μου είναι δοσμένη στο "Anima Latina".
— Εδώ ο Lucio Battisti έχει χώσει 2-3 τραγούδια σε ένα.
Με κόλλησε ο Λάρυγγας (Larry Gus) και δεν ξεκόλλησα ποτέ. Ποια τραγούδια; Α, εννοείς συνθετικά.
— E ναι. Ρυθμοί, μελωδίες, πάρε να 'χεις... Για μένα είναι το κορυφαίο ιταλικό τραγούδι της δεκαετίας του '70.
Όντως, έχει αυτή την «αμερικάνικη» κιθάρα, το μπάσο, το greasy disco, τα boston sound πλήκτρα, τα φωνητικά που είναι από το μέλλον. Πολύ πιθανό να είναι το κορυφαίο του, ναι.
— Ο Πετρίδης, θυμάμαι, σε μια λίστα το είχε στα «20 τραγούδια της ζωής του» (σ.σ. το έψαξα μετά, κείμενο στον Ταχυδρόμο τής 5/4/2003). Εγώ από τον Πετρίδη το άκουσα στα τέλη των σέβεντις.
Αυτός ο δίσκος υπάρχει σχεδόν σε όλα τα σπίτια στην Ελλάδα.
— Ναι, ήταν ένα Best. Κάποιο "Volume 1". Il meglio di Lucio Battisti...
Ναι, ένα πολύ κλασικό, που το έχουν όλοι. Το "Anima Latina" δεν το έχω βρει ακόμα σε κόπια με καλή τιμή. Το ψάχνω τόσα χρόνια, αλλά πλέον δε δίνω πάνω από 30 ευρώ για δίσκο, το θεωρώ άστοχο.
— Εμένα μ' αρέσει και το "Emozioni" του '70, που είναι folk-psych.
Ναι-ναι πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις.
— Φοβερές. Είναι μάστορες οι άνθρωποι. Μελωδίες!
Ε εμείς έχουμε και το επτανήσιο, που μας μιλάνε αυτά τα πράγματα διαφορετικά ε;
— Ξέρεις, κάτι ηλίθιοι βγήκαν τον τελευταίο καιρό και είπαν πως ο Battisti ήταν φασίστας.
Ε; Με ποιες αποδείξεις;
— Ένα παλιό εξώφυλλο, που είχε κάτι σηκωμένα χέρια...
Α το κλασικό.
— Κάποια τραγούδια, που είχε γράψει ο Mogol (τους στίχους), που έλεγαν μέσα κάτι για «μαύρες θάλασσες», κάτι τέτοια... Επειδή ήταν κάπως απολίτικος στα σέβεντις ο Battisti, κάτι του βρήκαν μετά θάνατον...
Το "Il Mio Canto Libero" είναι ο δίσκος. Ο καθένας βγαίνει και λέει ό,τι του κατέβει. Αυτά είναι επιπέδου δημοτικού. «Χέρια» και «μαύρες θάλασσες». Είδαμε και τον Φράνκο Μπίφο, που κάνει πλάτες στον Τσίπρα πλέον, σιγά...
— Ναι, το είχα ψάξει σε κάτι ιταλικά σάιτ, είχε πάρει κάποια διάσταση το θέμα, πέρσι, αλλά απ' όσα είχα διαβάσει το συμπέρασμά μου είναι πως είναι εντελώς τραβηγμένο.
Ανοησία μου φαίνεται. Επίσης στο Μιλάνο δεν έχει φασίστες! Ε, αν ζούσε τώρα και ο Δημήτριος Λάγιος μπορεί και να τον έλεγαν εθνικιστή. Ποιος ξέρει; O Λάγιος σου αρέσει Φώντα;
— Ναι. Και στα λαϊκά, και στις καντάδες και στα έντεχνα. Σε όλα. Ήταν μορφή.
Ναι, και ξέρεις στη Ζάκυνθο δεν χαίρει της τιμής που του πρέπει. Έχει ξεχαστεί κάπως.
— Μπα; Το λέω, γιατί παλιότερα οι Ζακυνθινοί τον είχαν ψηλά.
Μικρή μνήμη. Τώρα ασχολούνται με τα σκουπίδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
— Για πες...
Ε τι να πω; Έχει δυο χρόνια που δεν υπάρχει ΧΥΤΑ κι έχει πνιγεί το νησί στα σκουπίδια. Άσχημο πράγμα. Δυσωδία παντού.
— Καλά και στην Κέρκυρα γίνεται χαμός με τα σκουπίδια. Έχουν πρόβλημα τα νησιά.
Ε αυτό δε γίνεται να μην έχει και αποτελέσματα στον ψυχισμό και κατά συνέπεια στον πολιτισμό του νησιού.
— Όλα παίζουν.
Εγώ θυμάμαι πως κάθε Μεγάλη Πέμπτη βρέξει-χιονίσει το «Ίνα τι Εφρύαξαν» θα ακουγόταν. Φέτος δεν είχε καν το κομμάτι, γιατί έχει πνιγεί το νησί στη μη διασπώμενη σακούλα.
— Κατάλαβα. Πάμε και λίγο στα μουσικά δικά μας τώρα...
Συμφωνείς Φώντα, πως η μουσική στην Ελλάδα, κυρίως η αγγλόφωνη ας πούμε, επισκιάζεται από ένα γκόθικ 90s πέπλο; Εγώ νομίζω πως αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της «σκηνής».
— Υπάρχει μια σκοτεινιά.
Υπήρχε από πάντα.
— Δεν υπάρχει όμως κυρίαρχη τάση. Παίζουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι οι μεταλλάδες, είναι οι νταρκάδες, είναι γκαραζοψυχεδέλειες, τα χιπχόπ, τα πειραματικά, ένα σωρό...
Ναι, αλλά θεωρείς το επίπεδο καλό; Eγώ όχι ιδιαίτερα. Ακούω ομοιογένεια.
— Κοίταξε, προσωπικά ποτέ δεν ήμουν φαν του νταρκ, παρότι μου άρεσαν κάποια πράγματα στα έιτις. Είναι λίγο προσποίηση το νταρκ στην Ελλάδα και λόγω κλίματος που δε βοηθάει.
Κάπως γυρνάμε στη συζήτηση για την americana (χαχα!).
— Έχουν βγει και καλά κομμάτια κατά καιρούς....
Ναι, αλλά δίσκοι; Οι Metro Decay είναι οι μόνοι που μου έρχονται κατά νου. Αλλά δε μιλάω μόνο για τα νταρκ.
— Ναι, Metro Decay, Reporters... Κάποια της Creep δηλαδή.
Πασχίζω να βρω έναν ελληνικό δίσκο από τα 90s και μετά, που να είναι ας πούμε indie και να μην ακούγεται παρωχημένος πλέον. Αγγλόφωνο πάντα.
— Ίσως οι Closer, οι Raining Pleasure, κάτι τέτοια...
Όχι, με τίποτα σαν σύνολο. Αποσπασματικά μόνο, κάποια κομμάτια. Εννοώ δίσκους που ν' ακούγονται από την αρχή έως το τέλος απολαυστικά.
— Τα 90s εμένα δε μου άρεσαν γενικά. Όλη αυτή η ιστορία γύρω από την ντανς κουλτούρα φερ' ειπείν. Πολύ σπρώξιμο, χωρίς πολύ ουσία.
Για την Ελλάδα ή παγκόσμια;
— Και παγκόσμια. Αναμασήματα. Κάτι πήγε να γίνει με το Μπρίστολ, τριπ-χοπ κ.λπ., αλλά το πράγμα κόλλησε. Λέμε πάντα για την ποπ ε;
Ναι, αν και βγήκαν δισκάρες προς το τέλος, κάτι Spiritualized, Mercury Rev κ.λπ., αλλά βγήκαν όλα μέσα σε δύο χρόνια.
— Εντάξει, κι αυτά όμως είχαν βαθιές ρίζες στο παρελθόν. Λέμε για κάτι κάπως καινούριο.
Καινούριο ούτε τώρα υπάρχει κατ' εμέ, απλά τα αναμασήματα είναι πιο κομψά και φροντισμένα.
— Συμφωνώ. Στα πειραματικά, improv, jazz, avant βρίσκεις πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά αυτά δεν είναι για τον πολύ κόσμο.
Ε ναι, δεν ενδιαφέρεται κανείς πλέον. Κι εγώ αν δεν είχα τα ηλεκτρονικά μου θα πεινούσα. Αυτά ενδιαφέρουν, φτάνει να βρεις το σωστό άνοιγμα.
— Θετικό είναι αυτό.
Οπωσδήποτε, απλά έχει καταντήσει ο ΚU να είναι side project για πρακτικούς λόγους.
— Πάντως, εκείνο που χρειαζόμαστε είναι καλά σύγχρονα τραγούδια κι εσύ ευτυχώς φτιάχνεις τέτοια
Ετοιμάζω έναν ελληνόφωνο δίσκο. Θ' αργήσει όμως ακόμη.
— Α, πολύ ενδιαφέρον!
Αλλά θα γίνει, ναι. Έχω κάποια στην άκρη, γράφω και κάποια άλλα. Πολύ πιο δύσκολη διαδικασία.
— Με τραγούδια, έτσι;
Ναι, με τραγούδια. Έχω κάτι στο μυαλό μου σαν το «Σε Άλλους Κόσμους» του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη ενορχηστρωτικά. Κάτι σαν prog λαϊκό τραγούδι. Θα δούμε...
— Α το πας μακριά. Εύχομαι να προχωρήσει.
Εγώ να δεις!
Ηρακλής - Σε άλλους κόσμους
σχόλια