ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΟΥΣ εγχώριους μύθους, που σχετίζονται με την μουσική, έχει να κάνει με την περιβόητη δήθεν-συνάντηση του Μανώλη Χιώτη (1921-1970) με τον Jimi Hendrix (1942-1970), που υποτίθεται πως συνέβη κάποτε στα σίξτις, στην Νέα Υόρκη.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς διάβασα γι' αυτό το παραμύθι. Σίγουρα, όμως, ήταν σε ελληνικό περιοδικό στα χρόνια του '90, εκεί όπου ανάμεσα σε άλλα «μάθαινες» πως στην δισκοθήκη του Hendrix είχαν βρεθεί (και) άλμπουμ του Χιώτη και πως οι δυο τους είχαν συναντηθεί κιόλας στην Αμερική, στη δεκαετία του '60! Φυσικά, καμία ουσιαστική απόδειξη δεν υπήρχε που να επιβεβαιώνει αυτούς τους απίστευτους ισχυρισμούς, ενώ –το χειρότερο απ' όλα– είχε κατασκευαστεί και τίτλος υποτιθέμενου original άρθρου, στον οποίο διάβαζες: «Τζίμι Χέντριξ: "Δεν είμαι εγώ ο πρώτος, ο Χιώτης είναι"». Η πλήρης παραπλάνηση δηλαδή.
Αυτή η φαντασιοπληξία, καθώς αναπτυσσόταν το διαδίκτυο, βρήκε πρόσφορο έδαφος να ριζώσει και να επεκταθεί, να περάσει στην πορεία στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, μα και σε δεκάδες σάιτ (από πολύ γνωστά, έως και λιγότερο γνωστά), τα οποία αναπαρήγαν εντελώς ανόητα και αβασάνιστα ένα μύθευμα, χωρίς ποτέ κανένας-καμία-κανένα να κομίσει ούτε ίχνος απόδειξης.
Τα στοιχεία που έχω να προβάλω αυξάνονται σημαντικά (πλέον είμαστε 1000% βέβαιοι πως αυτή η συνάντηση δεν συνέβη ποτέ), αλλά και γιατί αυτή η παραϊστορία δεν λέει να κοπάσει, καθώς συνεχώς πλασάρεται ως «αληθινή», για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Η διόγκωση της συγκεκριμένης παραϊστορίας συνέβη, βασικά, πριν από έντεκα χρόνια (Ιούνιος 2009), μέσα από μια τηλεοπτική εκπομπή της κρατικής ΝΕΤ, που είχε τίτλο Η Μηχανή του Χρόνου και την οποία παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος. Η εκπομπή αυτή είναι διαθέσιμη και σήμερα στο επίσημο σάιτ της EΡΤ webtv.ert.gr και πλασάρεται ως εξής: «Μανώλης Χιώτης, Ο σολίστας που φοβήθηκε ο Jimmy Hentrix», με το ονοματεπώνυμο του Αμερικανού μουσικού να είναι τελείως ανορθόγραφα γραμμένο, καθώς, όπως είναι γνωστό, η ορθή γραφή είναι Jimi Hendrix. Η προχειρότητα, δηλαδή, ακόμη και τώρα «χτυπάει κόκκινο». Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα το διορθώσουν...
Από εκείνη την εκπομπή, τέλος πάντων, διαδόθηκε μαζικά αυτή η τελείως ανυπόστατη φήμη – μια φήμη που εξακολουθεί να προβάλλεται και να γίνεται πιστευτή έως και σήμερα. Ένα πρόχειρο ψάξιμο αν κάνει κάποιος στο google, γράφοντας «Χιώτης, Χέντριξ» στο search, θα το διαπιστώσει αμέσως.
Προσωπικά είχα ασχοληθεί με το θέμα, αντικρούοντας με λογικές υποθέσεις και στοιχεία το συγκεκριμένο μύθευμα, για πρώτη φορά πριν από εννέα χρόνια (6 Φεβρουαρίου 2011) στο blog μου δισκορυχείον. Και ας πω –δεν είναι κακό– πως ήμουν ο πρώτος που το είχε επιχειρήσει. Αργότερα, το 2015, όταν το γνωστό σάιτ Ellinika Hoaxes ασχολήθηκε με το ζήτημα είχε προβάλει ως βασικό στοιχείο κατάρριψης του μυθεύματος το δικό μου άρθρο. Εξάλλου δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει, κάτι άλλο.
Τώρα επανέρχομαι όμως, γιατί και τα στοιχεία που έχω να προβάλω αυξάνονται σημαντικά (πλέον είμαστε 1000% βέβαιοι πως αυτή η συνάντηση δεν συνέβη ποτέ), αλλά και γιατί αυτή η παραϊστορία δεν λέει να κοπάσει, καθώς συνεχώς πλασάρεται ως «αληθινή», για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Τι ακουγόταν, λοιπόν, να λέει ο δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος, σ' εκείνη την εκπομπή της ΝΕΤ, το 2009; Τα εξής απίστευτα.
Ότι οι Μανώλης Χιώτης και Jimi Hendrix όχι απλώς συναντήθηκαν (πού και πότε ακριβώς; – αυτά είναι ψιλά γράμματα), μα και πως ο Hendrix «καθηλώθηκε» με το παίξιμο του Χιώτη, ενώ είχε κάνει και δηλώσεις (ο Hendrix) στα μέσα ενημέρωσης, εκθειάζοντας τον Έλληνα σολίστα!! Φυσικά, κανένα αποδεικτικό στοιχείο από τις υποτιθέμενες δηλώσεις ή απ' ό,τι άλλο δεν είχε παρουσιαστεί στην εκπομπή.
Κι ενώ μερικές πενιές από το "All along the watchtower" (με τον Jimi Hendrix) ακούγονται στην οθόνη, έρχεται ο Χ. Βασιλόπουλος να πει:
«Νέα Υόρκη, 1965. Ο Τζίμι Χέντριξ είναι διάσημος (σ.σ. διάσημος ο Χέντριξ το '65; – αν είναι δυνατόν!) για την επιδεξιότητα και την ταχύτητα με την οποία σολάρει στην κιθάρα. Τα δάχτυλά του τρέχουν με απίστευτη δεξιοτεχνία πάνω στα τάστα. Το 1965 ένας δημοσιογράφος τον ρωτά (σ.σ. το όνομα του οποίου, φυσικά, δεν αναφέρεται) "ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου;". O Τζίμι Χέντριξ ξαφνιάζει την υφήλιο (σ.σ.!!) με την δήλωσή του...».
Εκεί παρεμβαίνει η τραγουδίστρια Μαίρη Λίντα (σύζυγος και συνοδοιπόρος, αρχικά, του Μανώλη Χιώτη σ' εκείνο το ταξίδι στην Αμερική), η οποία ακούγεται να λέει: «Κάποια στιγμή λοιπόν ρώτησαν τον Χέντριξ, μάλλον από θαυμασμό, και του λένε: "είστε ο μεγαλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο, που έχουμε ακούσει", λέει "ναι, γιατί δεν έχετε ακούσει έναν Έλληνα, τον Μανώλη Χιώτη. Όταν ακούσετε κι αυτόν τότε θα καταλάβετε"».
Και συνεχίζει ο X. Βασιλόπουλος: «Όλοι αναρωτήθηκαν ποιος είναι αυτός ο Χιώτης και πώς τον γνώριζε ο Χέντριξ».
Την απάντηση την έχει η Μαίρη Λίντα: «Ο Χέντριξ είχε έρθει αρκετές φορές και άκουγε στο Eighth Avenue τον Χιώτη κι εμένα βέβαια –αφού άκουγε το Χιώτη θ' άκουγε κι εμένα–, αλλά εκείνον τον ενδιέφερε πιο πολύ η κιθάρα και το μπουζούκι, και τον θαύμαζε».
Για να μπει και πάλι στο κάδρο ο Χ. Βασιλόπουλος: «Ο Τζίμι Χέντριξ θαύμαζε τον Χιώτη για την δεξιοτεχνία του και μίλαγε με τις ώρες μαζί του για τη μουσική». Ο δημοσιογράφος μιλάει με τέτοια βεβαιότητα... λες και ήταν εκεί και κρατούσε χρονόμετρο! Αυτές οι «σάλτσες» είναι εντελώς εκνευριστικές και γιατί παραποιούν την αλήθεια, αλλά και γιατί ορισμένοι (θεατές, ακροατές, αναγνώστες) μπορεί να τις «μετρήσουν» ως προϊόντα έρευνας, ως αδιάσειστα ντοκουμέντα, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο.
Και η Μαίρη Λίντα: «Ερχόταν σαν πελάτης. Γιατί είχε ακούσει για τον Χιώτη ότι παίζει πολύ ωραία κι ερχότανε να τον ακούσει. Ερχότανε και του 'ψαχνε την κιθάρα ερχότανε στο πάλκο, πάνω στην ώρα που παίζαμε, και τον κοίταγε, του 'λεγε γιατί αυτό εκεί, και γιατί αυτά... Τον ρώταγε πράγματα».
Για να κλείσει ο Βασιλόπουλος με την τελευταία... ομοβροντία: «Η δήλωση του Χέντριξ ήταν το πρώτο βήμα για τη διεθνή αναγνώριση (σ.σ. του Μανώλη Χιώτη υποτίθεται)».
Ποια «δήλωση» (που δεν έγινε ποτέ) και ποια «διεθνή αναγνώριση»; Πώς μπορεί να είναι κανείς τόσο σίγουρος, κατ' αρχάς, πως ο (μέγας) Χιώτης ψόφαγε για διεθνή αναγνώριση και πως αυτή θα την εύρισκε από τα καλά λόγια ενός άσημου (το 1965) κιθαρίστα; Αυτά είναι κάποια μόνον από τα κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία, όμως, η εκπομπή αγνόησε προκλητικά.
Θα πούμε εδώ λίγα λόγια, αλλά από σεβασμό στην πολύ μεγάλη τραγουδίστρια Μαίρη Λίντα, δεν θ' αναφερθούμε καθόλου στις δηλώσεις της. Εξάλλου δεν έχει σημασία –για τέτοια θέματα, που τα σκεπάζει η σκόνη του χρόνου– το τι μπορεί να δηλώσει ο καθένας από εμάς δεκαετίες μετά, αλλά αν αυτά που ακούγονται μπορεί να στοιχειοθετηθούν. Κάτι για το οποίο δεν έχει ευθύνη, απαραιτήτως, ο οποιοσδήποτε προσκεκλημένος ομιλών, αλλά ο δημοσιογράφος που ακούει και αναπαράγει.
Ο Μανώλης Χιώτης επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αμερική το 1956, ξανά το 1959 και για τρίτη φορά το 1964, όταν θα παραμείνει εκεί για 4 χρόνια (μέχρι το 1968 δηλαδή).
Αν υποτεθεί πως γνωρίστηκε με τον Jimi Hendrix (με τον Jimi Hendrix ως φίρμα, όπως λέει το... ρεπορτάζ), αυτό θα πρέπει να έγινε το 1967 ή '68, και επ' ουδενί το 1965, γιατί, τότε, τον Hendrix δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του.
Εκτός κι αν υποθέσουμε πως κάποιος τυχαίος μαύρος πήγαινε και κόλλαγε του Χιώτη, στην Eighth Avenue, για τον τρόπο που έπαιζε, και τον οποίον αργότερα ορισμένοι, δικοί μας, τον αποκάλεσαν... Hendrix.
Ο Χ. Βασιλόπουλος, όταν λέει «Νέα Υόρκη, 1965, ο Jimi Hendrix είναι διάσημος...» βρίσκεται εντελώς σε άλλον πλανήτη.
Κατ' αρχάς να έχουμε υπ' όψιν μας πως ο Jimi Hendrix φεύγει από την Αμερική για τη Βρετανία (απ' όπου θ' αρχίσει να εξελίσσεται η πολύ μεγάλη διαδρομή του) τον Σεπτέμβριο του '66. Να δούμε, λοιπόν, με την βοήθεια του Jimi Hendrix Timeline, πότε βρέθηκε ο Hendrix ξανά στην Αμερική, και στη Νέα Υόρκη πιο συγκεκριμένα, το 1967 και το 1968, την εποχή της διασημότητάς του. Αν και το 1967 το ύψος της «διασημότητας» ελέγχεται (στην Αμερική), αν κρίνουμε από την παρουσία του στους «καταλόγους των επιτυχιών» (σε singles και σε LPs).
Ο Jimi Hendrix λοιπόν πατάει πόδι στην Αμερική αρχικώς στο Monterey Pop Festival (στην Καλιφόρνια) την 18η Ιουνίου, για να ακολουθήσουν κάποιες παρουσίες στην Νέα Υόρκη (3-7 Ιουλίου), εν συνεχεία μια μίνι περιοδεία με το συγκρότημα The Monkees, που θα τον φέρει ξανά στην Νέα Υόρκη, στο διάστημα 13-16 Ιουλίου, με τις τελευταίες εμφανίσεις του, πάντα στην Νέα Υόρκη (Café A Go Go, Salvation Club κ.ά.), να καταγράφονται στο διάστημα 17 Ιουλίου έως 8 Αυγούστου (του 1967).
Το 1968 ο Jimi Hendrix βρίσκεται στη Νέα Υόρκη στο διάστημα 2 Μαρτίου έως 17 Μαρτίου (jam με τον Jim Morrison κ.λπ.), 7 Απριλίου έως 17 Μαΐου (jam με τον B.B. King κ.λπ.), 7 Ιουνίου έως 3 Ιουλίου (jam με Jeff Beck, Eric Clapton κ.λπ.), 24 έως 27 Ιουλίου, 29 Ιουλίου, 5 έως 9 Αυγούστου, 12 Αυγούστου, 23 Αυγούστου, 28 Νοεμβρίου και τέλος από τις 13 Δεκεμβρίου έως και το τέλος της χρονιάς. Τις υπόλοιπες ενδιάμεσες ημερομηνίες έπαιζε αλλού ή ταξίδευε.
Άρα, χονδρικώς, η υποτιθέμενη συνάντηση θα μπορούσε να είχε γίνει, όλες αυτές τις ημερομηνίες στις οποίες ο Hendrix βρισκόταν στην Νέα Υόρκη, από αρχές Ιουλίου 1967 έως τέλη 1968 – αρκεί να ξέραμε, σε πρώτη φάση, πως ο Χιώτης ήταν και αυτός στη Νέα Υόρκη τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Το λέμε, γιατί ο Χιώτης δεν έπαιζε μόνο στην Νέα Υόρκη, μα και στο Σικάγο ή και αλλού, ενώ κάποια στιγμή επιστρέφει στην Αθήνα, και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς (το καλοκαίρι του '68) ξεκινά εμφανίσεις στο κέντρο Σεραφίνο. Άρα το διάστημα περιορίζεται από αρχές Ιουλίου 1967 έως χοντρικά την άνοιξη του 1968 (επειδή δεν ξέρουμε πότε ακριβώς ο Χιώτης επέστρεψε στην Ελλάδα).
Όμως και αυτές οι ημερομηνίες θα πρέπει να αποκλειστούν, όχι μόνο γιατί ο Hendrix βρισκόταν τότε σε μια ροκ παραζάλη, πιεσμένος, ή και πολιορκημένος από ένα σημείο και μετά, από τα μίντια, τους συναδέλφους-μουσικούς και τους φανς, άρα και με πολύ συγκεκριμένα περιθώρια ελευθερίας κινήσεων, αλλά και γιατί όλο αυτό το διάστημα, από τις αρχές Ιουλίου 1967 έως και την άνοιξη του 1968 –και τούτη είναι η απόδειξη της μη-συνάντησης– η Μαίρη Λίντα δεν βρισκόταν στην Αμερική, και άρα δεν θα μπορούσε να παρευρίσκεται σε υποτιθέμενη συνάντηση με τον Jimi Hendrix, στην Eighth Avenue, στην Νέα Υόρκη.
Βεβαίως, οι Μανώλης Χιώτης και Μαίρη Λίντα είχαν πάει μαζί στην Αμερική, το 1964, αλλά είχαν επιστρέψει χωριστά. Εδώ, στο LiFO.gr, σε συνέντευξη της Μαίρης Λίντα στην Αργυρώ Μποζώνη διαβάζουμε (και σε σχέση με τα προβλήματα που είχε το ζευγάρι στην Αμερική):
«Μετά έκλαιγα κι εγώ κι εκείνος με μαύρο δάκρυ. Αλλά δεν είχαμε και τα κότσια να μιλήσουμε μεταξύ μας. Μάζεψα τα πράγματά μου και ήρθα στην Αθήνα, ανήμερα 21 Απριλίου του '67».
Και όντως, καθώς τον Ιούνιο του 1967 η Μαίρη Λίντα εμφανίζεται στην επιθεώρηση Λουλουδισμένη Αθήνα των Αλέκου Σακελλάριου-Γιώργου Γιαννακόπουλου-Κώστα Νικολαΐδη, μαζί με τον Γιάννη Καραμπεσίνη (στο μπουζούκι). Από φύλλο της εφημερίδας Εμπρός (22 Ιουλίου 1967) πληροφορούμαστε, δε, τα εξής:
«Η Μαίρη Λίντα, η κορυφαία ερμηνεύτρια του λαϊκού τραγουδιού, μετά τρία χρόνια θριαμβευτικών εμφανίσεων στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο, τραγουδάει σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία στο θέατρο του Εθνικού Κήπου, στην επιθεώρησι Λουλουδισμένη Αθήνα. Στο Σικάγο τραγούδησε πολλές φορές μπροστά σε προσωπικότητες της Τέχνης και του Κινηματογράφου, όπως η Τζόαν Κράουφορντ (Joan Crawford), η Τζαίην Μάνσφηλντ (Jayne Mansfield), η Ανν Σέρινταν (Ann Sheridan), που καταχειροκρότησαν τις ελληνικές μελωδίες».
Άρα λοιπόν, και μετά απ' όλα τα προηγούμενα, οφείλουμε να αποκλείσουμε όλες τις ημερομηνίες, αυτής της δήθεν συνάντησης Χιώτη-Hendrix, από την 21η Απριλίου 1967 και μετά, όταν επέστρεψε η Μαίρη Λίντα στην Ελλάδα. Και άρα, αν θέλουμε να δώσουμε κάποια πρόσκαιρη βάση στην υποτιθέμενη συνάντηση, αυτή θα πρέπει να την τοποθετήσουμε την περίοδο 1964-1966 – και πάντως πριν την 24η Σεπτεμβρίου 1966, όταν ο Hendrix μετέβη στο Λονδίνο από την πατρίδα του, την εποχή δηλαδή όπου ο αμερικανός κιθαρίστας, άσημος ων, βολόδερνε με τους Isley Brothers, τον Little Richard, τον Curtis Knight, τον King Curtis κ.ά.
Τότε όμως η «γνωριμία» και η «συνάντηση» δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να είχε την αίγλη που της προσδίδεται από τους κατά καιρούς... ερευνητές.
Φυσικά, σ' αυτήν την περίπτωση, το ν' ανακαλείς το επώνυμο "Hendrix" χρόνια μετά, ταυτίζοντάς το, ενδεχομένως, με κάποιον άγνωστο μαύρο μουσικό, που μπορεί όντως να πλησίασε τον Χιώτη το 1964, ή το '65, στην Eighth Avenue, είναι απαράδεκτο. Για να μην πούμε φαιδρό, λες και ο Χιώτης είχε ανάγκη τα εύσημα ενός άσημου, ακόμη τότε, κιθαρίστα (έστω κι αν επρόκειτο για τον Hendrix), ο οποίος –τρομάρα μας– θα τον προέβαλλε και διεθνώς.
σχόλια