Όταν η Lou ήταν πολύ μικρή ένα πιάνο έπεσε μπροστά της ουρανοκατέβατο. «Ήθελε η γιαγιά μου να κάνει ένα δώρο σε μένα και στην δίδυμη αδερφή μου και ρώτησε τους γονείς μας "τι δώρο να κάνω στα κοριτσάκια;" Και αντί να μας βάλει το κλασσικό δώρο λεφτά στον τραπεζικό λογαριασμό, η μάνα μου της είπε "πάρε ένα πιάνο", γιατί της άρεσε πολύ ως έπιπλο. Και έτσι μπήκε το πιάνο στο σπίτι μας και αρχίζουμε σχεδόν από μωρά εγώ και η αδερφή μου να πατάμε πλήκτρα. Συνεχώς, ώρες ολόκληρες. Μετά γραφτήκαμε στο ωδείο της γειτονιάς, στη συνέχεια πήγαμε στο μουσικό σχολείο και μετά στο μουσικό πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα».
Οι ώρες μελέτης ήταν ατελείωτες. Το κοριτσάκι μεγάλωσε παίζοντας πιάνο ασταμάτητα, κάνοντάς το μέσο εκτόνωσης νεύρων και πλεονάζουσας ενέργειας, μέσο έκφρασης, και, τελικά, κτήμα της.
«Αυτό που με βοήθησε να εξελιχθώ πολύ ως μουσικός είναι όταν πήρα μια υποτροφία για την μουσική ακαδημία Σιμπέλιους στη Φιλανδία, στο Ελσίνκι», λέει. «Οι φοιτητές της τζαζ ήταν πολύ ανοιχτοί μουσικά, και θυμάμαι χαρακτηριστικά συμφοιτητές μου που ενώ σπούδαζαν τζαζ μουσική δεν δίσταζαν να πειραματιστούν με τον ηλεκτρονικό ήχο. Εντυπωσιάστηκα και κατάλαβα ότι η μουσική δεν χρειάζεται να έχει ταμπέλες. Μόλις γύρισα Ελλάδα αποφάσισα να κάνω μουσική με ηλεκτρονικά στοιχεία, βάζοντας μέσα την αγάπη μου για την ποπ και όλα αυτά που μου έχει μάθει η τζαζ».
Η πιο μεγάλη δυσκολία ως μουσικός είναι η πρωινή μου δουλεία σε ένα γραφείο. Αισθάνομαι καλύτερα όμως με αυτό, παρά με την ιδέα ότι παίζω μουσική που δεν μου αρέσει και σε μαγαζιά που δεν μου αρέσουν, επειδή η αμοιβή είναι καλή. Λέω μπράβο στους μουσικούς που έχουν καταφέρει να βλέπουν τα πράγματα πιο ψυχρά, εγώ δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ, επιλέγω να είμαι η ρομαντική της υπόθεσης.
Η διαδρομή είναι μεγάλη, δύσκολη, -«το τζαζ τμήμα στο πανεπιστήμιο της Κέρκυρας είναι ένας ανδροκρατούμενος χώρος, και ως κορίτσι δυσκολεύτηκα αρκετά» εξηγεί, «ήμασταν πάρα πολλά αγόρια και ελάχιστα κορίτσια. Θα ήθελα να δω περισσότερα κορίτσια στην τζαζ κατεύθυνση και ίσως μία γυναίκα να διδάσκει εκεί». Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτής της πορείας είναι ένα πολύ όμορφο ντεμπούτο άλμπουμ με το οποίο περιγράφει και σηματοδοτεί την προσαρμογή της στην ενήλικη ζωή και τον αγώνα για τη διατήρηση της αφέλειας και του ενθουσιασμού που τη χαρακτηρίζουν. Κάθε τραγούδι και μια, τουλάχιστον, από τις έντονες συναισθηματικά καταστάσεις που βίωσε τον τελευταίο καιρό. Επιστροφή στην Αθήνα, μια νέα αρχή. Έρωτες πραγματικοί, έρωτες φανταστικοί, επαναστάσεις. Σκέψεις σε ένα χαρτί που έγιναν ήχοι, συχνά μέσα σε ένα δωμάτιο, άλλοτε μέσα στο στούντιο του Λευτέρη Καλαμπάκα.
«Είμαι δυνατό κορίτσι και "τσαμπουκάς", αλλά ο χωρισμός είναι ένα πράγμα που σπάνια μπορώ να διαχειριστώ, γι' αυτό έχω τα τραγούδια μου, "Love is a lie", "Βe the girl you loved", "A Feeling", νομίζω ότι όλος ο δίσκος ξεμπροστιάζει την ερωτική μου ζωή τα τελευταία δύο χρόνια. Η θεατρική παράσταση "Μπράντον Τίνα" ήταν η αφορμή να γράψω μουσική σκεπτόμενη τι συμβαίνει σε κάποιον άλλον αυτή τη φορά και όχι σε εμένα. Στην αρχή φοβήθηκα ότι θα μείνω κολλημένη στο στούντιο με μολύβι και πεντάγραμμο. αλλά τελικά μου βγήκε αβίαστα, χάρηκα όλη τη διαδικασία και θα ήθελα να γράψω περισσότερη μουσική για θέατρο μελλοντικά.
Ο λόγος που κάνω μουσική; Δεν ξέρω! Ίσως επειδή μεγάλωσα μαζί της, ή, καλύτερα, με μεγάλωσε αυτή. Έχουν υπάρξει φάσεις, όμως, λόγω του ότι δεν είμαι ψύχραιμος άνθρωπος και η μουσική συχνά αποδεικνύεται πιο τσαμπουκαλού από ό,τι εγώ, που έχω δηλώσει σε φίλους και συγγενείς ότι θα τα παρατήσω και θα ασχοληθώ με τη διαφήμιση, θα γίνω Social Media Manager. E, αυτή η ιστορία κρατάει κάπου μια εβδομάδα και μετά πάλι πίσω στο πιάνο μου. Είναι σκληρό να σπουδάζεις μουσική με τόση αγάπη και να βιοπορίζεσαι ελάχιστα από αυτήν.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μενίδι, ένα σκληρό προάστιο, καθόλου αποστειρωμένο, -είναι μερικές περιοχές που ξέρεις ότι δεν πρέπει να πας εκεί, κι απλά δεν πηγαίνεις. Κατά τ' άλλα, δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές, είναι όπως στα Εξάρχεια ή στην Ομόνοια. Δεν έχω ποτέ νοιώσει απειλή, δεν έχω φοβηθεί, είναι κάτι που ξέρω. Όλες οι πόλεις έχουν τέτοιες περιοχές. Είναι πολύ παρεξηγημένη περιοχή το Μενίδι.
Στο σχολείο ήμουν πολύ ντροπαλή, ντρεπόμουν να τραγουδήσω, ντρεπόμουν απίστευτα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Δημοτικό ότι στην τελική σχολική γιορτή είχα να τραγουδήσω σόλο το "Θάλασσα πλατιά", και περιμένοντας την σειρά μου στα παρασκήνια πάγωσα. Η δασκάλα είπε "και τώρα θα μας τραγουδήσει η Ελένη Παπαλίτσα", το ξαναείπε, κι εγώ δεν βγήκα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Και δεν ξέρω πώς άλλαξα μετά, δεν έχω ιδέα τι έγινε.
Η πιο μεγάλη δυσκολία ως μουσικός είναι η πρωινή μου δουλεία σε ένα γραφείο. Αισθάνομαι καλύτερα όμως με αυτό, παρά με την ιδέα ότι παίζω μουσική που δεν μου αρέσει και σε μαγαζιά που δεν μου αρέσουν, επειδή η αμοιβή είναι καλή. Λέω μπράβο στους μουσικούς που έχουν καταφέρει να βλέπουν τα πράγματα πιο ψυχρά, εγώ δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ, επιλέγω να είμαι η ρομαντική της υπόθεσης.
Θαυμάζω πολύ την Grimes, η μουσική της με κάνει να χορεύω και δεν χορεύω εύκολα. Επίσης, με εντυπωσιάζει πάρα πολύ που στα live της βγαίνει συνήθως μόνη της, με ένα synth. Είναι παραγωγός, γράφει η ίδια τα τραγούδια της, κάνει τις μίξεις. Δεν το βλέπουμε συχνά αυτό το προφίλ στην μουσική βιομηχανία. Υπάρχει και μια κοπέλα από την Φινλανδία, που μου άρεσε πολύ το attitude της σαν μουσικός, η Kadi Vija, ήμασταν μαζί στην Σιμπέλιους και τώρα έβγαλε έναν δίσκο που τραγουδάει όλα τα τραγούδια της Phoebe Buffay. Μου αρέσει που τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ τα έγραψα στο δωμάτιο-στούντιο που έχω στο πατρικό μου. Έκανα την παραγωγή σε πολλά από αυτά και χαίρομαι που έγινε έτσι από την αρχή μέχρι το τέλος.
Έχω κάνει απόπειρες να γράψω τραγούδια με ελληνικό στίχο. Έχω ένα κανάλι στο YouTube, δεν θα πω όμως όνομα! Ο αγγλικός στίχος μου βγαίνει πιο αβίαστα. Ίσως γιατί στην σχολή μου μελέτησα την τζαζ μουσική, η οποία προέρχεται από την Αμερικάνικη κουλτούρα. Θυμάμαι για να περάσω το τελευταίο μου μάθημα έπρεπε να εξεταστώ σε 100 τζαζ τραγούδια. Επίσης, η δασκάλα μου στην Σιμπέλιους σε κάθε μάθημα με ρωτούσε να της πω το νόημα του κάθε τραγουδιού και να νιώσω τον αγγλικό του στίχο.
Στην Ελλάδα έχουμε μουσικούς που γράφουν πολύ όμορφα. Την Nallysa Green, τον The Boy, την Δεσποινίς Τρίχρωμη και τον Παντελή Δημητριάδη (των Κόρε Ύδρο). Οι φίλοι μου στη μουσική είναι και κάπως σαν οικογένεια, ο Παντελής, ας πούμε, με τον οποίο είμαστε πολύ φίλοι, είναι η "γιαγιά" μου. Κάθε φορά όταν δεν είχα κέφι ή ήθελα συμβουλή περί "όχι πια έρωτες"καθόμασταν στον καναπέ του στην Κέρκυρα και μου έφτιαχνε τσάι με τσίπουρο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εικόνα, ούτε τις ρόμπες του. Δεν αποκλείω να κάνω στο μέλλον ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο, αλλά σίγουρα αυτό δεν θα είναι Lou, η Lou δύσκολα θα τραγούδαγε στα ελληνικά.
Τι είναι ταλέντο; Έκανα την ίδια ερώτηση στον Γιώργο Κοντραφούρη, καθηγητή μου στην Κέρκυρα. Μου απάντησε "Πιστεύω ότι ταλέντο είναι η επιμονή σου σε κάτι μέχρι να το πετύχεις". Εμένα με βοήθησε πολύ αυτή η απάντηση.
Θα ήθελα να δω περισσότερα κορίτσια στην ελληνική σκηνή και περισσότερους νέους καλλιτέχνες στα φεστιβάλ μας. Ένα μεγάλο φεστιβάλ με ελληνικά ονόματα πιστεύω ότι θα λειτουργούσε και ότι θα έκανε καλό σε όλους μας. Είμαι πολύ υπέρ της άποψης ότι πρέπει να υποστηρίζουμε λίγο παραπάνω τους εγχώριους καλλιτέχνες και να εκπαιδεύουμε το κοινό μας μέσα από συναυλίες που είναι σωστά διοργανωμένες.
Μου αρέσει να τρώω σουβλάκια, να βλέπω ταινίες, μου έχει λείψει να κάνω rollers –ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ αλλά μου τα έκλεψαν. Ίσως αγοράσω αυτές τις μέρες καινούργια. Με ενοχλεί να περιμένω για πράγματα που δεν χρειάζεται να περιμένω τόσο, με ενοχλεί γενικά η αναμονή. Με τρομάζουν τα πολιτικά γεγονότα που ζούμε τώρα -Μακεδονία και Βόρεια Μακεδονία. Με τρομάζουν και οι γραφίστες. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πλήρως τους λόγους, αλλά κάποια στιγμή θα τους βρω!
Τα τραγούδια που περιγράφουν την ζωή μου αυτήν την περίοδο είναι το Come to me της Bjork και το Oh, it's so quiet. Δεν έχω μάθει κάτι ακραία συνταρακτικό μεγαλώνοντας, το μόνο που έχω μάθει, μάλλον, είναι ότι δεν θέλω να μεγαλώσω. Δεν μου αρέσει καθόλου η ενήλικη ζωή, προσπαθώ μερικές φορές να την καλοπιάσω μήπως κάνει το ίδιο και αυτή».
Δείτε το πρώτο βίντεοκλιπ της Lou
Info
Ο ομώνυμος δίσκος της Lou κυκλοφορεί από την Klik Records. Μπορείς να τον αγοράσεις εδώ.
Κι εδώ μπορείς να τον ακούσεις.
σχόλια