Η επιστροφή της Κατερίνας Ντούσκα με το «Sunshine», το πρώτο τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ της, της χαρίζει ένα club hit που σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα της και ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή της. Το «Sunshine», που έφτασε μέχρι το Νο6 του Upfront Club Chart –έκανε καλύτερη είσοδο στο Τop-20 από τα κομμάτια δύο παγκοσμίου φήμης καλλιτεχνών, του David Guetta και του Alok–, είναι ένα αισιόδοξο τραγούδι που έγραψε και έκανε την παραγωγή του μαζί με τους μακροχρόνιους συνεργάτες David Sneddon και Anu Pillai (Lana del Rey, Lewis Capaldi, Louis Tomlinson). Στο ραντεβού φτάνει ανανεωμένη και χαρούμενη, ενθουσιασμένη για την πορεία του τραγουδιού της (είναι ελάχιστες οι Ελληνίδες που έχουν μπει στο Τop-20 του Upfront Club Chart).
«Το “Sunshine” είναι ένα αισιόδοξο τραγούδι», λέει. «Υπάρχει σκοτάδι, αλλά μιλάει για την επιθυμία να βγω απ’ αυτό. Δίνει αισιοδοξία ο ήχος από μόνος του. Δεν είμαι πάντα ιδιαίτερα αισιόδοξη στα τραγούδια μου και αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι αυτού του δίσκου ο οποίος κάπως σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο για μένα. Είναι και νέος ήχος αλλά και μια νέα προσέγγιση σε αυτά που θέλω να πω, στον τρόπο που τα λέω αλλά και σ’ αυτό που θέλω τώρα να βιώσω στη ζωή μου. Ήμουν πάρα πολύ down πριν ξεκινήσω αυτόν τον δίσκο και πραγματικά ήθελα να χαρώ όπως σχεδόν όπως θα χαιρόταν ένα παιδί μέσα από τη μουσική μου. Επηρεάστηκα πολύ από τα πρώτα ακούσματα που είχα ως παιδί, late ’90s - early ’00s, τα οποία ήταν πάρα πολύ ποπ, r’n’b pop, dance pop. Έχω ακούσει πάρα πολλά girl bands, boy bands, super pop, ό,τι ποπ υπήρχε, Spice Girls, Nsync, Backstreet Boys. Ήξερα απ’ έξω τις δισκογραφίες τους, κάθε γύρισμα, κάθε ad lib, ήμουν geek σε όλο αυτό, ωστόσο δεν το είχα ακουμπήσει ποτέ μέχρι στιγμής στη μουσική μου. Αυτός ο δίσκος έχει επηρεαστεί και από house, και από rave, και από technο, από Moloko που είχα ακούσει πάρα πολύ μικρή, από Lilly Allen, Madonna, έχει άπειρα references.
Δεν είναι κακή η αναγνωρισιμότητα, όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να μπορούν να μοιράζονται κάτι με τον κόσμο, όλοι θέλουν ένα κοινό. Εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ να με ξέρουν για να με ξέρουν, ούτε επειδή πήγα στην Eurovision, και νομίζω ότι δεν έδωσα τροφή για κάτι τέτοιο. Για μένα ήταν σίγουρα κάτι απότομο, αλλά δεν έχω παράπονο από κανέναν, ούτε θα έλεγα ότι ήταν κάτι ακραίο ή ότι δεν ένιωσα ασφαλής.
Είναι concept δίσκος, στιχουργικά και ηχητικά, τοποθετείται κάτω από μία ομπρέλα. Γενικά, αναφέρεται στην αίσθηση ότι ζούμε σε μια εποχή που έχουμε όλοι πολύ μεγαλύτερη επίγνωση του πώς νιώθουμε και του πόσο κατεστραμμένοι είμαστε με κάποιον τρόπο. Με έναν τρόπο αυτός ο δίσκος είναι για μένα μια αποδοχή και μια αγκαλιά αυτής της κατάστασης. Δεν σημαίνει ότι αυτά που κουβαλάμε και μας έχουν επηρεάσει πρέπει να μας καθορίζουν μια ζωή· είμαστε ατελή όντα και θα είμαστε, όση ψυχοθεραπεία κι αν κάνουμε. Και σου μιλάω ως άτομο το οποίο κάνει ψυχοθεραπεία και εννοείται ότι με έχει εμπνεύσει πολύ και σε αυτήν τη δουλειά. Κάπως σαν να βγαίνουμε λίγο από το σκοτάδι, όσο μπορούμε, στο φως. Ήθελα μέσα από τον ήχο να βγαίνει μια ελαφρότητα, αλλά πρόκειται για υλικό που “έχει δόντια”. Βέβαια, αυτό στο “Sunshine” δεν φαίνεται.
Sunshine
Ήθελα να κάνω έναν δίσκο που να τον ευχαριστιέμαι πάρα πολύ στη σκηνή, γιατί όλα αυτά τα χρόνια, όποτε έστηνα ένα live, έβλεπα ότι μου έλειπαν uptempo τραγούδια. Δηλαδή ήμουν πάντα σε ένα midtempo territory, το οποίο είναι cool, μια χαρά, ωστόσο πάνω στη σκηνή ήθελα πάντα περισσότερη ενέργεια επειδή μου αρέσει και μου ταιριάζει, εκτονώνομαι πάρα πολύ. Αυτό προσπαθούσα να το καλύψω με διασκευές ή ζητώντας απ’ μουσικούς να παίξουν πιο γρήγορα ένα δικό μου κομμάτι, να το τσιμπήσουν 10-15 bmp π.χ. Yπήρχε για χρόνια αυτή η τάση, έτσι είπα να κάνω έναν δίσκο που να είναι όλος σχεδόν hi tempo.
H χορευτική μουσική, ειδικά μετά την πανδημία, επιστρέφει, κι αυτό είναι λογικό. Και εγώ, μετά από αυτό το μεγάλο διάστημα ενδοσκόπησης, που είχα πέσει πολύ, όταν ξαναμπήκα στο στούντιο, ήθελα να διασκεδάσω, είναι τόσο απλό. Και μπορεί να ακούγεται μπανάλ, αλλά για ένα άτομο σαν κι εμένα, που έχω μεγαλώσει με αρκετή σοβαροφάνεια, δεν ήταν πάντα εύκολο να πάω εκεί μουσικά. Τώρα θέλω απλώς να χαρώ και να περνάω καλά πάνω στη σκηνή. Θεωρώ ότι υπάρχουν τρόποι και τρόποι να το κάνεις αυτό, και μπορεί στα ’90s η dance pop μουσική να ήταν περισσότερο μουσική των παραγωγών και οι τραγουδιστές να ήταν session τραγουδιστές που συμμετείχαν στον δίσκο, αλλά πλέον μπορείς να κάνεις dance μουσική και παράλληλα να είσαι songwriter. Εγώ είμαι songwriter, γράφω η ίδια τη μουσική μου, κι αυτό με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Βέβαια, μου αρέσει πολύ να πειραματίζομαι με διάφορα είδη και από δίσκο σε δίσκο σχεδόν αλλάζω ήχο, οπότε δεν μπορεί κανένας να μου πει “αυτό δεν είσαι εσύ”. Εγώ το δημιούργησα και αυτή είναι μία πλευρά μου.
Βγαίνουν 100.000 τραγούδια τη μέρα στο Spotify και είναι λίγο τρομακτικό το πόσο λίγες πιθανότητες έχεις να ξεχωρίσεις μέσα απ’ αυτό. Δηλαδή μπορεί όλοι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι οποιοσδήποτε πλέον μπορεί να βγάλει μουσική, αλλά στην πραγματικότητα είσαι σε έναν ωκεανό. Και εννοείται ότι ακόμα και να μπει ένα τραγούδι σου σε playlist στο Spotify ή και να παιχτεί στο ραδιόφωνο, όταν έχεις να ανταγωνιστείς μεγάλες εταιρείες, που έχουν σε όλα προτεραιότητα, πρέπει να δώσεις μια αδιανόητη μάχη.
Και ζούμε σε μια εποχή που βλέπεις ακόμα και τεράστιους καλλιτέχνες να πρέπει να κάνουν ένα σωρό βιντεάκια στα TikTok για κάθε νέα κυκλοφορία τους. Μέχρι και τα καταξιωμένα ονόματα χρειάζονται πια αυτό το μέσο, το έχουν ανάγκη. Δεν αρκεί πλέον το ότι έβγαλε νέο δίσκο η Ροζαλία ή η Αριάνα Γκράντε· ειδικά η Αριάνα δεν μπόρεσε να προωθήσει τον νέο δίσκο της στο TikTok λόγω του ban που είχε επιβάλει το μέσο στη Universal, έτσι δεν έκανε τα νούμερα που έχει συνηθίσει, παρότι για μένα είναι από τους καλύτερους δίσκους της. Επομένως επηρεάζεται ακόμα και η ποπ από το μάρκετινγκ, είναι τρομερό.
Είναι οξύμωρο, γιατί απ’ τη μια νιώθεις ότι ο καθένας μπορεί να κάνει μουσική πλέον στο σπίτι του και να την κυκλοφορήσει στα κοινωνικά του δίκτυα, αλλά στην πραγματικότητα είναι σχεδόν μάταιο, όταν ένας αλγόριθμος καθορίζει το πού θα ακουστεί στην πορεία, και αυτό έχει να κάνει και με το αν είναι αρκετά φανταχτερή η εικόνα σου. Έβλεπα πριν από λίγο ένα άρθρο που έλεγε ότι απαγορεύουν τα “unattractive” πρόσωπα στο TikTok, δεν προωθούνται απ’ τον αλγόριθμο, κι ενώ σου προωθείται μια εικόνα inclusivity, στην πραγματικότητα πρέπει το τραγούδι σου να είναι πάρα πολύ μικρό σε διάρκεια για να έχεις πιθανότητα να σε προωθήσει ένας αλγόριθμος, να έχεις την εμφάνιση που ορίζει. Έτσι πεθαίνει η δημιουργία σιγά σιγά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το χειριστεί ένας καλλιτέχνης όλο αυτό και να βρίσκει ισορροπίες, ώστε αυτό που κάνει να μην είναι παλαιολιθικό αλλά να έχει μια ακεραιότητα, μια αλήθεια.
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον συντηρητικό, για τα δικά μου τουλάχιστον δεδομένα, για το πώς ήθελα εγώ να εκφραστώ και να πορευτώ, και η επιλογή της μουσικής δεν ήταν κάτι που καλλιεργήθηκε σε αυτό· ένιωθα ενοχή που ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Δεν καταλάβαιναν αυτό που έκανα, πλέον όμως το καταλαβαίνουν και το υποστηρίζουν πάρα πολύ και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό – το να παρατήσω τη Νομική για να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν μια μικρή επανάσταση για μένα. Μπορεί η μουσική να θεωρείται επισφαλής ως επάγγελμα, ότι δεν μπορείς να βιοποριστείς από αυτήν, αλλά ούτε και η Νομική σε εξασφαλίζει σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα. Τα έχω καταφέρει καλύτερα από αρκετούς συμφοιτητές μου και αυτό είναι άσχημο. Θα έπρεπε κάθε άνθρωπος που εργάζεται σκληρά για κάτι να είναι διασφαλισμένος από ένα σημείο και μετά. Μετά την κρίση στην Ελλάδα έχει ανοίξει αρκετά το τοπίο τουλάχιστον ως προς το perspective στη μουσική.
Μπήκα στη μουσική με ένα mindset ακραία ρομαντικό και διψούσα να δημιουργήσω, να εκφραστώ. Κουβάλαγα πάρα πολλή ντροπή από πολύ μικρό παιδί. Ήμουν η καλή μαθήτρια, το καλό παιδί, δεν μου άρεσε να ταράζω τα νερά, δεν μου άρεσε να είμαι κάτι που δεν περίμεναν οι άλλοι από μένα, οπότε, όταν ξεκίνησα να κάνω πρόβες με μια μπάντα, να κάνω live και μπήκα σε ένα στούντιο να ηχογραφήσω, ένιωσα σαν να ζωντανεύω. Το μπίζνες κομμάτι της δουλειάς μου ήταν πάντα προβληματικό, μου πήρε πάρα πολύ καιρό να αρχίσω να το εντάσσω στη μουσική. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να βγάλω τα άπειρα λεφτά ούτε να είμαι Νο1 απαραίτητα, γιατί πάντα ήθελα να μπορώ να το κάνω με τους όρους μου. Πολλές φορές, όταν είσαι Νο1, είσαι ένα κεφάλαιο για πολλούς ανθρώπους, δεν σου ανήκει πλέον απαραίτητα αυτό που είσαι ή αυτό που κάνεις, όμως καταλαβαίνεις ότι καλλιτεχνικά και μόνο, αν θέλεις το έργο σου να βελτιωθεί, χρειάζεσαι την εταιρεία. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήμουν σε δισκογραφική εταιρεία εξαρχής, για να μπορώ να υλοποιώ τα βασικά, και, φυσικά, με τον καιρό, όσο καλύτερο αποτέλεσμα ήθελα να έχω τόσο περισσότερο έπρεπε να εντάσσω το εμπορικό κομμάτι σε αυτό που έκανα, πάντα φέρνοντάς το κάπως στα μέτρα μου.
Η Eurovision με άλλαξε πολύ, όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Όσον αφορά το χειρότερο, είναι κάτι που δουλεύω αρκετά. Προτού πάω στην Eurovision ήμουν πέντε χρόνια στη δισκογραφία, έκτοτε έχουν περάσει άλλα πέντε. Πριν απ’ αυτό δεν έβλεπα τίποτα ανταγωνιστικά, ήμουν ακραία ρομαντική. Το concept ενός διαγωνισμού θες δεν θες σε επηρεάζει. Ακόμα κι αν δεν είσαι ανταγωνιστικός, όταν μπαίνεις στη διαδικασία της συνεχούς σύγκρισης, γίνεσαι. Ήταν ένα wake up call που δεν το βίωσα ιδιαίτερα ομαλά, οπότε έχω προσπαθήσει πολύ να διορθώσω την κατάσταση. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είναι στη φύση μου να είμαι αυτός ο άνθρωπος, με φθείρει κάπως το να σκέφτομαι και να λειτουργώ έτσι. Πρέπει να βρίσκεις τις ισορροπίες σου και να προφυλάσσεσαι όσο μπορείς, δηλαδή να είσαι και λίγο delusional, να έχεις μια ακραία πίστη ότι θα καταφέρεις το ακατόρθωτο, ότι θα πάνε καλά τα πράγματα, θα μπορέσεις κι εσύ να λειτουργήσεις με τον δικό σου τρόπο, με τους δικούς σου όρους. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής, όσο σκέφτομαι έτσι, τα πράγματα μου έρχονται έτσι όπως δεν θα φανταζόμουν ποτέ. Έχω διαψευστεί πολλές φορές ευχάριστα.
Δεν είναι κακή η αναγνωρισιμότητα, όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να μπορούν να μοιράζονται κάτι με τον κόσμο, όλοι θέλουν ένα κοινό. Εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ να με ξέρουν για να με ξέρουν, ούτε επειδή πήγα στην Eurovision, και νομίζω ότι δεν έδωσα τροφή για κάτι τέτοιο. Για μένα ήταν σίγουρα κάτι απότομο, αλλά δεν έχω παράπονο από κανέναν, ούτε θα έλεγα ότι ήταν κάτι ακραίο ή ότι δεν ένιωσα ασφαλής. Και όποτε με χαιρετάει κάποιος και έχει να μου πει κάτι όμορφο το εκτιμώ πάρα πολύ, μου φτιάχνει τη μέρα.
Στα θετικά του διαγωνισμού ήταν ότι όλο αυτό λειτούργησε κάπως σαν ένα PHD σε performing art. Η διαδικασία ήταν πολύ hardcore, μια βίαιη εμπειρία σε πολλά επίπεδα και το ότι βγήκα από αυτό χωρίς να αλλοιωθεί καθόλου η επιθυμία μου να συνεχίσω να κάνω αυτό το επάγγελμα, ήταν μια επιβεβαίωση ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Μια τόσο σκληρή εμπειρία ήρθε να επιβεβαιώσει ότι έχω πολύ μεγαλύτερες αντοχές απ’ ό,τι πίστευα.
Ο τελευταίος δίσκος που άκουσα και μου άρεσε ήταν του Omar Apollo. Θεωρώ ότι είμαστε ευλογημένοι που έχουμε την Billie Eilish, κάνει κάτι σπουδαίο, μου αρέσει πολύ και η Charlie XCX και είναι πολύ ελπιδοφόρο για όλους μας που η Chappell Roan έχει κάνει αυτό το break through· τη θεωρώ ιδιοφυΐα.
Γίνομαι όλο και πιο αυστηρή με τον εαυτό μου, αλλά έχω πρόβλημα γενικά με αυτό, γιατί είμαι τελειομανής, κι αυτό είναι μια αρρώστια που δεν σε οδηγεί σε δημιουργικούς και παραγωγικούς δρόμους πάντα, μπορεί να σε ακινητοποιεί κιόλας.
Αυτό που κάνω νιώθω ότι είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού μου που με συναρπάζει. Ως παιδί δεν έβαζα εμένα πρώτα, οπότε η μουσική με έχει βοηθήσει να αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος. Η μουσική με έχει βοηθήσει να κατανοώ περισσότερο τους ανθρώπους που μάχονται, που προσπαθούν να δημιουργήσουν, που είναι αυτοδημιούργητοι. Τι κάνει η τέχνη; Σκαλίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό, αυτό είναι μόνο θετικό για την εξέλιξη και την ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Είμαι ευγνώμων που η μουσική μου με έχει βοηθήσει να ταξιδέψω τόσο πολύ. Δεν είχαμε πολλά χρήματα, αλλά πάντα ήθελα να δω τον κόσμο, κι ας έχω τρομερή φοβία με τα αεροπλάνα. Δεν πίστευα ότι θα έβλεπα ότι θα έβλεπα τόσα μέρη και θα ζούσα τόσες εμπειρίες.
Πιστεύω πως η μουσική μπορεί να επηρεάσει συνειδήσεις και πως έχει μια αλήθεια που πάντα θα ακτινοβολεί. Καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, το θέμα είναι να βρεις αυτούς τους καλλιτέχνες και αυτά τα τραγούδια που το κάνουν αυτό. Ακόμα και κάτι που μπορεί να φαίνεται τελείως κατασκευασμένο και επιφανειακό, αν μπορεί να σε σηκώσει απ’ το κρεβάτι, να σε κινητοποιήσει, δεν το υποτιμώ.
Αυτήν τη στιγμή όλο το focus είναι στη μουσική δημιουργία, στα κομμάτια που θα βγάζουμε ένα-ένα μέχρι να βγει το άλμπουμ. Αλλά θέλω να στήσω ένα live όπως δεν έχω ξανακάνει και ευελπιστώ την άνοιξη να είμαστε έτοιμοι».
Το «Sunshine» κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από την Panik Records.
@katerineduska
Ευχαριστούμε το μπαρ Bless me father (Πλ. Καρύτση 2) για την παραχώρηση του χώρου της φωτογράφισης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
