Δανείζομαι σαν υπότιτλο του άρθρου τον αντίστοιχο υπότιτλο από το εξώφυλλο της συγκεκριμένης ολοκαίνουργιας έκδοσης που κυκλοφόρησε παγκοσμίως στα τέλη του 2014. Για να μη νομίζει κανείς πως θρύλοι της rock μπήκαν στο στούντιο για να διασκευάσουν τον Paul McCartney επί τούτου, την περασμένη χρονιά δηλαδή, είναι σωστό πρώτα απ' όλα να πούμε πως μόνο 5 από τα 34 κομμάτια ηχογραφήθηκαν μεσ' στο ΄14.
Όλα τα άλλα γράφτηκαν από το 2003 και λίγο μετά, τότε που ο McCartney δούλευε στο στούντιο με τον παραγωγό Ralph Sall ένα τραγούδι του πού'χε μείνει εκτός από το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, ''Ram'', του 1971. Ο δαιμόνιος Sall είχε την ιδέα να αξιοποιήσει την υπάρχουσα μπάντα, αποτελούμενη από μουσικούς που συνόδευαν τον McCartney στις συναυλίες του (οι Rusty Anderson - Brian Ray στις κιθάρες, ο Paul ''Wix'' Vickens στα κίμπορντς, ο Abe Laboriel Jr. στα ντραμς) και να καλέσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς rock σκηνής για να ηχογραφήσουν τραγούδια του. Πρώτος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Ralph Sall, με τη συναίνεση - εννοείται - του McCartney, ήταν ο Brian Wilson των Beach Boys που είπε το ''Wanderlust''.
Στο ''The Art of McCartney'' κοντράρονται ο τίτλος με το περιεχόμενο. Γιατί ναι μεν δεν κομίζουν καμία πρωτοτυπία τα covers των τραγουδιών του, μας θυμίζουν όμως πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης υπήρξε ο Paul McCartney από το 1957, από τότε που γνώρισε τον John Lennon.
Ακολούθησαν ο Roger Daltrey των Who στο ''Helter Skelter'', ο Paul Rodgers των Free/ Bad Company στο ''Let me roll it'', ο Alice Cooper στο ''Eleanor Rigby'', ο B.B. King στο ''On the way'', ο Steve Miller στα ''Junior's farm'' και ''Hey Jude'', η Chrissie Hynde των Pretenders στο ''Let it be'', ο βετεράνος Allen Toussaint στο ''Lady Madonna'', αλλά και πιο απρόβλεπτες καταστάσεις, όπως οι Def Leppard στο ''Helen wheels'', οι Kiss στο ''Venus in Mars/ Rock Show'' ή η νέα Αγγλίδα τραγουδοποιός Corinne Bailey Rae στο ''Bluebird''. Μέχρι και οι Cure επιστρατεύθηκαν στην επανεκτέλεση του ''Hello goodbye'' με τη σύμπραξη μάλιστα του James McCartney, μοναχογιού του Sir Paul. Το κομμάτι με τους Cure/ James McCartney, αν και ηχογραφημένο πριν μία δεκαετία κι αυτό, κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο - για την ακρίβεια ανέβηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού περιοδικού ''Rolling Stone'' ως προπομπός της παρούσας έκδοσης.
Από τους τίτλους και μόνο, γίνεται κατανοητό πως τη μερίδα του λέοντος στο διπλό αυτό tribute CD καταλαμβάνουν οι συνθέσεις του McCartney από την περίοδο με τους Beatles δίπλα σε κομμάτια της σόλο δισκογραφίας του κι αυτής με τους Wings από τις αρχές του 1970.
Δεν υπάρχει επίσης καμία ενορχηστρωτική καινοτομία, αν υποτεθεί πως η ίδια μπάντα έπαιξε σε όλα τα tracks και οι, ανομοιογενείς μεταξύ τους, καλλιτέχνες απλά έβαλαν τη φωνή και την ερμηνεία τους. Δεν συναντάμε εν ολίγοις καμία pop metal προσέγγιση από τους Def Leppard, λόγου χάριν, ή και αντίστοιχη hard rock από τους Heart, τον Alice Cooper κλπ. Ίσως μοναδικές ''παραφωνίες'' να είναι ένα πιο reggae ''Come and get it'' λόγω Toots Hibbert και ένα πιο bluesy ''On the way'' λόγω B.B. King. Μέσα σ' όλο το πακέτο, όμως, ξεχωρίζουν κάποιοι καλλιτέχνες που φαίνεται να οικειοποιήθηκαν περισσότερο από τους άλλους τα κομμάτια του McCartney σα να τα είχαν γράψει οι ίδιοι μια φορά κι έναν καιρό.
Αναφέρομαι στον Willie Nelson που μετέτρεψε το ''Yesterday'' σε μια συγκλονιστική country μπαλάντα, ακόμη και στον τέως Cat Stevens και νυν Yusuf Islam που απέδωσε το ''The long and winding road'' λες και γύρισε κι αυτός σχεδόν 40 χρόνια πίσω, τότε που ηχογραφούσε το δικό του, ''Matthew and son''.
Το να ακούς, τέλος, τον γερόλυκο Bob Dylan να αποδίδει με την τσακισμένη χαρακτηριστική φωνή του το ''Things we said today'' (μία από τις λίγες ηχογραφήσεις του 2014), σίγουρα έχει το γούστο του. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά που ο Dylan τραγουδάει Beatles και, μεταξύ μας, υπάρχει καλλιτέχνης της διεθνούς σκηνής που να μην έχει πει/ ηχογραφήσει κάτι δικό τους; Σαν τους Τσιτσάνη/ Βαμβακάρη/ Χατζιδάκι ένα πράγμα, για να πάμε και στα καθ'ημάς, που πάντα θα εμφανίζονται επανεκτελέσεις τους στην ελληνική δισκογραφία.
Κατά τα άλλα, στο ''The Art of McCartney'' κοντράρονται ο τίτλος με το περιεχόμενο. Γιατί ναι μεν δεν κομίζουν καμία πρωτοτυπία τα covers των τραγουδιών του, μας θυμίζουν όμως πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης υπήρξε ο Paul McCartney από το 1957, από τότε που γνώρισε τον John Lennon.
σχόλια