Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο Questlove των Roots δήλωνε με ενθουσιασμό: «Έχω ακούσει το άλμπουμ εφτά συνεχόμενες φορές, ανάγκασα 23 φίλους μου να το ακούσουν 3 μέρες ασταμάτητα, ακόμα και φυλακή θα πάω για το άλμπουμ των Platinum Pied Pipers!». Ο δίσκος που του είχε προκαλέσει τον παροξυσμό ήταν το Triple P, το πρώτο άλμπουμ του ντουέτου από το Detroit που εμφανίστηκε λίγο πριν τον πρόωρο χαμό του Dilla -και κατά κάποιον τρόπο επισκιάστηκε από το θάνατό του. Ο Waajeed (των Slum Village) και ο Saadiq (προστατευόμενος του παραγωγού της Motown Barrett Strong) που είναι φίλοι και συνεργάτες από το 1992 χρειάστηκαν 13 ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένη δουλειά τους, άξιζε όμως η αναμονή. Στο «LA Weekly» υποδέχτηκαν το δίσκο με τον ίδιο ενθουσιασμό, γράφοντας διθυράμβους: «Ενώ ο Waajeed έφτιαχνε χιπ χοπ για το δρόμο με το σχήμα των Slum Village, τώρα φτιάχνει Intergalactic σόουλ με τους PPP. Το ντεμπούτο τους για την Ubiquity έχει δημιουργήσει οχλοβοή στον αέρα και τρεμούλα στις πίστες». Στο μεταξύ αποφάσισαν να απλοποιήσουν το όνομά τους (τώρα είναι απλά PPP), κυκλοφόρησαν ένα νέο εξαιρετικό ep, ενώ τις επόμενες μέρες ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Abundance. Αυτή τη φορά υπόσχονται περισσότερο progressive ήχο, εμπλουτισμένο με παλιά και νέα στοιχεία από την ποπ, τη house, το φανκ, τον ήχο του Detroit και φυσικά το χιπ χοπ φιλτραρισμένα μέσα από το μοναδικό τους όραμα για τη μουσική του μέλλοντος. Ο Waajeed αναφέρει ότι ο πατέρας του τού πρωτοσύστησε τη μουσική των Kraftwerk και οι αναμνήσεις του περιλαμβάνουν τους γονείς του να χορεύουν το «No UFOs» σε ένα οικογενειακό πάρτι...
Ήταν μια στάνταρ εμπειρία αυτή για κάποιον που μεγαλώνει στο Detroit ή ήσουν ειδικά τυχερός να έχεις μια τόσο εξελιγμένη οικογένεια από μουσικής άποψης;
Πιστεύω ότι το Detroit είναι η αληθινή οικογένεια -μια δυσλειτουργική οικογένεια, αλλά ναι, μια οικογένεια! Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο στα στενά όρια μιας πόλης, αλλά πρέπει να παραβλέπεις αυτές τις διαφορές και να είσαι ανεκτικός -κάπως έτσι μαθαίναμε πράγματα...
Η τρέχουσα ρυθμική σκηνή που ανθίζει στην Αμερική και στην Ευρώπη, εκτός από μια εμφανή επιρροή από τον Jay Dee, φαίνεται να αντλεί έμπνευση κι απ' το War LP που κυκλοφόρησες πέρσι. Τι πιστεύεις για καλλιτέχνες όπως ο Flying Lotus και ο Samiyan καθώς και γι' άλλους Ευρωπαίους ομολόγους τους, όπως ο Hudson Mohawke και ο Rustie;
Νομίζω ότι η ίδια η σκηνή έχει τη δικιά της θέση και υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι στο χώρο που σχετίζονται με αυτή. Επειδή είναι πολύ πιο σκοτεινή -σίγουρα πολύ πιο σκοτεινή από το νέο άλμπουμ των PPP- μου αρέσει αυτός ο ήχος, μου αρέσουν πραγματικά οι τύποι που έχουν εμφανιστεί. Άνθρωποι όπως ο Saimyam είναι καινοτόμοι, είμαι περήφανος που είμαι στον ίδιο χώρο με μερικούς από αυτούς -νομίζω ότι είναι οι Coltrane και οι Monk αυτής της περιόδου.
Πάρα πολλοί άνθρωποι αναμασούν την τελευταία τάση (των instrumental χιπ χοπ beats) και λένε απλά τα πράγματα που πιστεύουν ότι θα έπρεπε να λέγονται. Αυτός ήταν και ο λόγος που δούλεψα το WAR, το άλμπουμ όπου απλά είχα ένα δυο MCs κόντρα σε ένα LP γεμάτο ράπερς. Ειδικά εδώ στις ΗΠΑ δεν αισθάνομαι ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν το χιπ χοπ γι' αυτό που δημιουργήθηκε αρχικά -ένα είδος επανάστασης, παρόμοια με τον Marvin Gaye, να χρησιμοποιείς τη φωνή σου για να πεις κάτι που αξίζει πραγματικά να ειπωθεί.
Μιλώντας ξανά για το άλμπουμ σου War, διάβασα σε μια κριτική να συγκρίνει κάποιος τον ήχο του με τον John Carpenter. Μμπορείς να δικαιολογήσεις αυτήν τη σύγκριση;
Ναι, σίγουρα την αποδέχομαι και νομίζω ότι είναι πραγματικά μια καλή σύγκριση. Ήθελα να ακούγεται σαν μια ταινία, σαν ένα ταξίδι σε σκοτεινό μέρος -μπορούσα μόνο να φανταστώ πώς θα ακουγόταν ο πόλεμος και η πρώτη μου σκέψη ήταν λίγο από το παλιό υλικό των Public Enemy, έτσι έψαξα μέσα μου και πραγματικά έσυρα τον εαυτό μου συναισθηματικά σε αυτά τα μέρη για να δημιουργήσω αυτή την υφή και αυτό τον ήχο. Έτσι, εντέλει, αυτή η σύγκριση βγάζει νόημα...
σχόλια