ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Jazz lady

Jazz lady Facebook Twitter
0
Αρχικά θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν γυναίκες που να ασχολούνται με την τζαζ στην Ελλάδα. Έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ λίγες.

 

Δεν ξέρω να σου πω πόσες υπάρχουν, όσες ασχολούνται είναι με τη σειρά τραγουδίστριες, πιανίστριες, αλλά και ντράμερ πια και σαξοφωνίστριες, τρομπετίστριες. Είναι κάτι που παρατηρείται παντού, όχι μόνο στη μουσική. Στη μουσική πάντως είναι περισσότερες οι ερμηνεύτριες από τις συνθέτριες. Είναι κοινωνικό το φαινόμενο όμως, το παρατηρούμε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

Άλλες συνθέτριες γνωρίζετε;

Φαντάζομαι ότι όσες ασχολούνται και παίζουν θα συνθέτουν κιόλας, γιατί πιστεύω ότι η τζαζ σε οδηγεί εκεί. Όποιος αποφασίζει να κάνει τζαζ και ασχολείται λίγο με αυτή, έχει εξ αρχής στο μυαλό του έναν άλλο τρόπο προσέγγισης της μουσικής που δεν είναι ‘διαβάζω και ερμηνεύω όσο γίνεται πιο κοντά στο κείμενο'. Διαφέρει από τον κλασικό, από τον τρόπο που διδάσκεται στα ωδεία εδώ και πολλά χρόνια. Με αυτή την έννοια λέω ότι όποιος κάνει τζαζ θα έχει με κάποιο τρόπο ασχοληθεί και με τη σύνθεση. Σε ένα σεμινάριο τζαζ αυτοσχεδιασμού στη σχολή που σπούδαζα στο Παρίσι ακούσαμε τον τρομπετίστα Bill Dixon να λέει στο τέλος του μαθήματος απευθυνόμενος στις 3 θηλυκού γένους μαθήτριες του γκρουπ (συνολικά πρέπει να ήμασταν 16 μαθητές): " πολύ καλά παίζετε για γυναίκες". Εγώ έφυγα από την αίθουσα γιατί τότε, που ήταν και της μόδας τα γυναικεία γκρουπ, θύμωνα με κάτι τέτοια. Με ενδιέφερε να μάθω τη θέση μου ως μαθήτρια στο σύνολο των μαθητών. Δεν έπαιξα ποτέ σε γυναικείο γκρουπ γιατί η μουσική δεν έχει φύλο (η θάλασσα έχει;)

Πόσο σημαντικός είναι ο αυτοσχεδιασμός στην τζαζ; Στην κλασική για να μάθεις είσαι αναγκασμένος να διδαχτείς μερικά πράγματα...

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο αυτοσχεδιασμός δεν διδάσκεται, κι αυτή είναι μια βασική διαφορά από την κλασική μουσική. Τουλάχιστον όπως ερμηνεύεται η κλασική μουσική στις μέρες μας δεν περιέχει καθόλου όχι μόνο αυτοσχεδιαστικά στοιχεία, αλλά ούτε καν τη δυνατότητα παρέκκλισης από το κείμενο του συνθέτη. Ο Γκλεν Γκουλντ ας πούμε που πήρε πρωτοβουλίες στην ερμηνεία έργων του Μπαχ δεν ήταν ποτέ αγαπητός από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Στην τζαζ εξ αρχής -υποτίθεται τουλάχιστον- ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στην εποχή μας κυριαρχούνε τα καλούπια, οι τίτλοι, οι κατηγοριοποιήσεις. Η μουσική κανονικά δεν έχει να κάνει με αυτά τα πράγματα. Όπως και η κάθε τέχνη νομίζω. Όταν ακούς μουσική δεν σε αφορά αν αυτό που ακούς ονομάζεται κλασική μουσική ή τζαζ ή έθνικ. Αυτές οι κατηγοριοποιήσεις έχουν μπει στις μέρες μας για άλλους λόγους, άσχετους με τη μουσική. Ακόμα και η χρήση του όρου κλασική δεν μπορεί να είναι ίδια, ήταν κλασική τότε που γραφόταν; Δεν ξέρω επίσης αν πρέπει να χωρίζουμε την τζαζ σε αμερικανική και ευρωπαϊκή. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι οι αμερικάνοι έχουν μια άλλη σχέση με την τζαζ από αυτή που έχουν οι ευρωπαίοι.

Δηλαδή;

Εκτός δηλαδή αν βρεθεί κάποιος Ευρωπαίος που να είχε τη γιαγιά του σκλάβα ή την προγιαγιά του όπως έλεγε κάποτε και ο Σεπ. Τον ρώταγαν γιατί παίζει τόσο ωραίο πιάνο κι απάντησε «αν η γιαγιά σου ήταν κι εσένα σκλάβα, κι εσύ έτσι ωραία θα έπαιζες». Η τζαζ είναι παραδοσιακή μουσική για τους αμερικανούς, δεν είναι όμως για τον Έλληνα, ούτε για το Γερμανό, ούτε για το Γάλλο. Είναι η μουσική που δίνει τη δυνατότητα στο μουσικό που την υπηρετεί να είναι ελεύθερος να εντάσσει παραδοσιακά στοιχεία, ηλεκτρικό στοιχείο, σύγχρονα... Θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς την εκμάθηση της τζαζ με της παραδοσιακής μουσικής, όπου κάποιος μικρός παρακολουθεί επαγγελματίες μουσικούς για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα προτού ακουμπήσει το όργανο που έχει επιλέξει. Απλώς ακούει και παρατηρεί. Κάπως έτσι αναδείχτηκαν οι μουσικοί της τζαζ μέχρι τη δεκαετία του 50. Από κει και πέρα τα πράγματα αλλάζουν. Βρισκόμαστε τώρα σε μία κατάσταση όπου η τζαζ διδάσκεται στις σχολές -όπως εξάλλου και η παραδοσιακή μουσική- και δυστυχώς διδάσκεται τετράγωνα. Δηλαδή εκεί που η τζαζ διαφοροποιείται από την εκμάθηση της κλασικής μουσικής επειδή εξαρχής ο σπουδαστής τίθεται με μουσικούς όρους μπροστά στο αντικείμενό του και πάντα με την καθοδήγηση του δασκάλου του ει δυνατόν, τώρα μπαίνουμε στα σχολεία και αυτό το πράγμα έχει γίνει τετράγωνο και διδάσκεται όπως και η κλασική μουσική. Βλέπουμε να έχει προσαρμοστεί στο καλούπι της κλασικής, να υπάρχουν βιβλία τεχνικής τζαζ, να μαθαίνουμε να παίζουμε μία φράση που είχε παίξει κάποιος για να σονάρουμε και θα ακουστούμε ίδιοι και βλέπουμε να μειώνεται το προσωπικό στοιχείο του σπουδαστή.

Υπάρχει κοινό για την τζαζ στην Ελλάδα;

Νομίζω πως ναι, υπάρχει κοινό, το οποίο είναι σίγουρα μικρότερο από αυτό της Γαλλίας, είναι και πληθυσμιακά πιο μικρή η χώρα μας, αλλά μιλώντας για τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας υπάρχει κοινό: Υπάρχει το κοινό των σπουδαστών-μουσικών και υπάρχουν και άνθρωποι άνω των 40 που άκουγαν παλιότερα τζαζ, οι οποίοι δεν παρακολουθούν απαραίτητα την πρόσφατη δισκογραφία αλλά ευχαρίστως θα πήγαιναν ένα βράδυ να ακούσουν, αν οι ώρες τους βόλευαν. Ένας εργαζόμενος όμως σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να πάει από τις 10.30 το βράδυ να ακούσει κάποιον μέχρι τις 2 και να ξυπνήσει το πρωί στις 7.

Αυτό είναι γενικά πρόβλημα με τις συναυλίες.

Για ποιο λόγο να το κάνεις, να ξενυχτήσεις, και από ένα CD μια χαρά ακούς... Από κει και πέρα βέβαια στην Ελλάδα δεν την ξέρει ο κόσμος την τζαζ. Τα τελευταία πέντε χρόνια κινείται κάτι στην Αθήνα, μπορούμε να ακούσουμε τζαζ πολύ παραπάνω από ότι ακούγαμε πιο παλιά. Έχει συναυλίες στο Μέγαρο, το Half Note το οποίο αυτή τη στιγμή ακολουθεί πιο πολύ τους καιρούς παρουσιάζοντας συγκροτήματα με φωνή, τραγούδι. Αυτό που δεν υπάρχει στην Αθήνα είναι σκηνή. Θα μπορούσε να υπάρχει. Δεν υπάρχουν χώροι -όπως σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις- που κάποιος να μπορεί να περάσει και ν' ακούσει τι γίνεται στην τζαζ, χωρίς να χρειάζεται να κάνει «κανονική έξοδο». Δεν υπάρχει σκηνή επειδή η είσοδος σε αυτά τα τζαζ-μπαρ είναι πολύ υψηλή. Θέλω να πάω μισή ώρα να ακούσω κάποιον που μ' αρέσει και να φύγω, δεν προλαβαίνω περισσότερο, δεν μπορώ να πάω για δύο ώρες σε συναυλιακό χώρο. Θέλω να τον δω για λίγο, να πιω κι ένα ποτό και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το ποτό θα πρέπει να το πληρώσω το λιγότερο 25 ευρώ. Και δεν το καταλαβαίνω, επειδή αυτά τα λεφτά δεν καταλήγουν στο μουσικό, αν κατέληγαν να πεις εντάξει. Αν μείνεις πιο πολύ ώρα και πάρεις και άλλα ποτά είναι πάρα πολλά τα λεφτά. Ξέρω ότι στο Βερολίνο με 10 ευρώ τα Σάββατα μπορείς να γυρίσεις σε όλα τα μπαρ που παίζουν τζαζ. Ο λόγος που το τζαζ Festival έχει τόσο κόσμο είναι επειδή έχει δωρεάν το εισιτήριο. Οι νέοι άνθρωποι, η γενιά των 700 ευρώ, δεν έχει χρήματα να δώσει για πολιτισμό.

Έχει μάθει επίσης να τον βρίσκει με άλλο τρόπο, κυρίως τσάμπα.

Αυτά που τους ενδιαφέρουν τα βρίσκουν τσάμπα, ναι. Είναι πολύ καλό που και η ενημέρωση είναι πια τσάμπα, που υπάρχουν τα free press και το ίντερνετ. Έχω χρόνια να αγοράσω εφημερίδα. Αλλάζουν οι όροι. Η γενιά που έχει μεγαλώσει ξέροντας από ηλεκτρονικούς υπολογιστές -και δεν είναι η δική μου σίγουρα- έχει μπει στην παραγωγή και τα έχει αλλάξει όλα.
Μου κάνει εντύπωση πάντως που όλοι οι χώροι που παίζουν τζαζ είναι γεμάτοι και οι συναυλίες στο Μέγαρο είναι soldout.

Ισχύει αυτό. Γενικά είναι καλό να μπορείς να δεις κάτι άλλο, να υπάρχει. Να μην είναι μονόπατα τα πράγματα. Μονόπλευρα. Να μπορεί ο καθένας να έχει τη δυνατότητα επιλογής, είναι στοιχείο πολιτισμού. Την τζαζ την ευνοούν οι κλειστοί χώροι. Είναι μία μουσική που χρειάζεται το χώρο της. Μπορεί να είναι και ένα θέατρο ανοιχτό, αλλά χρειάζεται μία υποστήριξη από το χώρο και από το κοινό. Γιατί αυτό που λένε κρύα αίθουσα έχει αντίκτυπο στην καλλιτέχνη, και όσο πιο περιορισμένο είναι το κοινό αριθμητικά, τόσο πιο πολύ επηρεάζεται ο καλλιτέχνης. Ένας ροκ καλλιτέχνης πιθανώς δεν επηρεάζεται τόσο, έχει ήδη στηθεί ένα τεράστιο σόου που λειτουργεί χωρίς επαφή με το κοινό. Τουλάχιστον όχι όσο επηρεάζεται ένας τζαζ μουσικός σε μια μικρή αίθουσα.

Για ποιο λόγο δεν εμφανίζεστε συχνότερα;

Επειδή δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι. Οι μουσικοί που παίζουν σε μικρούς χώρους αμείβονται με ποσοστά και είναι δύσκολα τα πράγματα. Βαρέθηκα να παίζω σε μικρούς χώρους, να έρχονται οι φίλοι σου και μετά να δίνεις σε κάθε μουσικό 42,5 ευρώ! Πόσες φορές να το κάνεις αυτό; Γι' αυτό δεν εμφανίζομαι συχνά.

Και από τη δισκογραφία απείχατε πολλά χρόνια. Πείτε μου για τους δίσκους σας.

Ο πρώτος μου δίσκος, το Τίλι Τίλι Τίλι, ηχογραφήθηκε το 1984 στο Παρίσι με Γάλλους μουσικούς και περιελάμβανε δικές μου συνθέσεις -συν μία του Ραν Μπλέικ. Κυκλοφόρησε το 1986 από την Praxis Records του Κώστα Γιαννουλόπουλου σε 200 κομμάτια και ποτέ δεν ανατυπώθηκε. Ο νέος μου δίσκος «Με μια ματιά», μόλις βγήκε στα δισκάδικα. Περιέχει πάλι δικές μου συνθέσεις και μες συνοδεύουν οι μουσικοί: Γ. Παπαναστασίου σαξόφωνα, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος ηλ.μπάσο, Β. Στεφανόπουλος κοντραμπάσο, Ν. Παπαβρανούσης και Ν. Σιδηροκαστρίτης τύμπανα.

Τι θα παρουσιάσετε στο Μέγαρο Μουσικής;

Με το ίδιο κουιντέτο θα παρουσιάσουμε 10 δικές μου συνθέσεις, ενώ θα έχουμε ως επίτημο καλεσμένο τον Μισέλ Πορτάλ, αυτό το μεγάλο Γάλλο μουσικό της τζαζ, κλαρινετίστα, σαξοφωνίστα, ο ποίος παίζει ακόμα μπαντονεόν, ταραγκό και διάφορα άλλα όργανα, ένα μουσικό με μια πολύ προσωπική πορεία...

0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοντσέρτο του Αρανχουέθ: Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το κοντσέρτο;

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από το Κοντσέρτο του Αρανχουέθ;

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του το «Κοντσέρτο του Αρανχουέθ» του Χοακίν Ροντρίγκο παραμένει η μουσική στην οποία όλοι με κάποιο τρόπο παραδινόμαστε. Η Ματούλα Κουστένη αποκρυπτογραφεί τη μελαγχολία, τη σπαρακτική μελωδία, τη δύναμη της κιθάρας και τη μοναδική του ενέργεια.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

The Review / Μας αφορά σήμερα η Lady Gaga;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιούλης aka Cartoon Dandy συζητούν για την πορεία και τα τελευταία βήματα στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία μιας από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της τελευταίας 15ετίας και για το πόσο relevant είναι σήμερα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
10 χρόνια μετά, ακόμη μας στοιχειώνει το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι»

Μουσική / Το «Ταπεινοί Και Πεινασμένοι» του ΛΕΞ ακόμη μας στοιχειώνει

Πέρασαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του «Τ.Κ.Π.», που δεν ήταν απλώς ένα σημείο τομής για την εγχώρια ραπ σκηνή. Ήταν κάτι που σε άρπαζε και σε προσγείωνε με το ζόρι στην καθημερινότητα.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

Μουσική / Η Bipolia δεν φοβάται να παίζει μουσική στον δρόμο

«Είναι σίγουρα πιο χαλαρά στην Κυψέλη, πιο γειτονιά σε σχέση με την Ερμού»: Η νεαρή μουσικός φέρνει αναζωογονητική αύρα στα ελληνικά ροκ και ποπ δεδομένα με το ντεμπούτο άλμπουμ της και τις εμφανίσεις της στους δρόμους της Αθήνας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού ‘666’, του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Μουσική / «Βλάσφημο, σατανιστικό, πορνογραφικό»: Η ιστορία του θρυλικού «666», του άλμπουμ που σήμανε το τέλος των Aphrodite’s Child

Οι εξωφρενικές ιδέες του Νταλί, τα λάγνα φωνητικά της Ειρήνης Παπά και οι διαμάχες του Βαγγέλη Παπαθανασίου με τη δισκογραφική εταιρεία ήταν μόνο μερικά από τα επεισόδια της δημιουργίας ενός μνημειώδους άλμπουμ που επανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε deluxe έκδοση.
THE LIFO TEAM
«Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Μουσική / «Μόλις νιώσεις σιγουριά ως γυναίκα, θα προσπαθήσουν να σε σπρώξουν προς τα κάτω»

Aφήνοντας πίσω της την προηγούμενη ζωή της ως νοσοκόμα, μετά από παρότρυνση των ασθενών της να κυνηγήσει τα όνειρά της, η παραγωγός και καλλιτέχνιδα Kelly Lee Owens μιλά για την τελευταία της δουλειά, τις σημαντικές συνεργασίες της και τη μουσική που διαμορφώνει συνειδήσεις και επηρεάζει συναισθήματα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ