Ζούμε σε περίεργους καιρούς. Πλέον υπάρχει και χίπστερ-μουσική. Δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αυτό ή τι το καθορίζει; Ίσως ο μουσικός που τραγουδάει από την απέναντι πλευρά της γραμμής έχει μούσια και ντύνεται κάπως. ‘Η βγάζει την μουσική του σε μια πολύ χίπστερ ανεξάρτητη αμερικάνικη εταιρεία. Επίσης, αγνοώ τι κάνει «χίπστερ» μια δισκογραφική εταιρεία – ίσως έχει μούσια και αυτή και φοράει κοκάλινα γυαλιά και ντύνεται «κάπως», τρώει οργανικό φαΐ και σίγουρα έχει έδρα στη Νέα Υόρκη και κυκλοφορεί ένα μάτσο άπλυτους. Και αν σου αρέσει αυτή η υποτιθέμενη χίπστερ-μουσική είσαι και συ χίπστερ ή οτιδήποτε; Πάντοτε κακό, πάντως.
O Perfume Genius στη νέα του δουλειά μιλάει για τις ταμπέλες στους ανθρώπους επειδή έχουν κάτι που τους κάνει διαφορετικούς. Μιλάει επίσης για το πώς είναι όταν σε βρίζουν και να σε παρενοχλούν χωρίς να έχεις κάνει απαραίτητα τίποτα.
Κάτω από την ομπρέλα αυτής τη λογικής, όλη η ανεξάρτητη indie σκηνή κάνει χίπστερ-μουσική και το νέο άλμπουμ του Perfume Genius σίγουρα ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Το αποθεώνει εξάλλου το Pitchfork που είναι η βίβλος των «χίπστερ» σύμφωνα με ορισμένους.
Ας σοβαρευτούμε. Τι σχέση έχει μουσική με όλα αυτά;
Ο κύριος Mike Hadreas – ο Perfume Genius δηλαδή - δεν νομίζω ότι θα διαφωνούσε στην προκειμένη περίπτωση. Στην νέα του δουλειά, βέβαια, μιλάει για πιο σημαντικά πράγματα από τις ταμπέλες στην μουσική. Μιλάει για τις ταμπέλες στους ανθρώπους. Για ανθρώπους που έχουν κάτι που τους κάνει διαφορετικούς. Μιλάει επίσης για το πώς είναι όταν σε βρίζουν και να σε παρενοχλούν χωρίς να έχεις κάνει απαραίτητα τίποτα - μπορεί απλά να περπατάς στο δρόμο. Και τελικά μιλάει για όλη την ντροπή και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η θυματοποίηση και η στοχοποίηση κάθε είδους.
Πριν γίνει Perfume Genius μεγάλωσε στο Σιάτλ και από μικρή ηλικία έγινε θύμα κακοποίησης και bullying. Γύρω στα 20 του άφησε την επικίνδυνη ζωή στην Νέα Υόρκη με τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις και πήγε να ζήσει με την μητέρα του. Τότε άρχισε να γράφει φορτισμένη προσωπική μουσική στο πιάνο. Στην αρχή την έκρυβε και την έδινε να την ακούνε μόνο φίλοι του. Την ανέβασε διαδικτυακά όταν ήταν στα πάνω του το Myspace το 2008 και από εκεί και πέρα τον πρόσεξαν. Άνοιγε για τον Beirut και κυκλοφόρησε 2 άλμπουμ το “Learning” το 2009 και το 2012 το “Put Your Back N 2 It”. Φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ.
Το “Too Bright” είναι δικαιολογημένα ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και τα πιο εντυπωσιακά. Ισχύει το κλισέ ή θα το πετάξεις στα σκουπίδια στο πρώτο κομμάτι ή θα κάτσεις να το ακούσεις καμιά δεκαριά φορές την ίδια μέρα. Θα σε κάνει να σκεφτείς και θα σε "ενοχλήσει". Δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του. Πάνε οι γλυκανάλατες "καταραμένες" μπαλάντες. Υπάρχει αλλαγή στο ύφος του και στην παραγωγή – συνεργάζεται με τον John Parish και τον Adrian Utley των Portishead - που φαίνεται ακόμη και στις πιο σιγανές και ήρεμες στιγμές του άλμπουμ. Μοιάζει πλέον να αγκαλιάζει μια πιο δυναμική ποπ, σύγχρονη και εκλεπτυσμένη που θα ζήλευε κάθε λευκή μοντέρνα ευαισθητοποιημένη μουσικός από την Madonna και την Lady Gaga μέχρι τις Grimes, Lykke Li και την Zola Jesus. Ποπ που θα μπορούσε να έφτιαχνε ο Scott Walker αν δεν είχε μπλεχτεί στον βαρετό ωκεανό της avant-garde επανάληψης. Άλλοτε βέβαια μοιάζει σαν ένας ρεαλιστής Anthony από τους Johnsons μιας και τα κομμάτια του ακούγονται να έχουν ρίζες στην Γη και να μην είναι τίγκα στις αφαιρετικές φυσιολατρικές αναφορές. Και προκαλεί με τους στίχους με κάθε τρόπο όπως με τα πρώτα του κομμάτια, όπως πριν από μερικά χρόνια με το βίντεο που αγκάλιαζε τον συγχωρεμένο γκέι πορνοστάρ Arpad Miklos μόνο με τα εσώρουχα και θεωρήθηκε ακατάλληλο για την οικογένεια από το youtube!
Είπε πρόσφατα στη Guardian για το κομμάτι του Queen – μια ειρωνική και θυμωμένη απάντηση σε όσους τον κρίνουν για την σεξουαλικότητα του: «Πάντοτε με πικραίνει το γεγονός ότι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω, κάνει τον κόσμο να νιώθει άβολα. Έτσι αυτό το κομμάτι είναι κάτι σαν ένα «άντε γαμηθείτε» από μέρους μου - Πάντοτε, είχα την ελπίδα ότι οι άλλοι θα ένοιωθαν άβολα κάποια στιγμή αντί για μένα. Αν μου έκανε καλό αυτό; Καμιά φορά το να κάνω τον κόσμο να αισθάνεται άβολα ήταν το μόνο που είχα οπότε έπρεπε να βρω ένα τρόπο να το εκμεταλλευτώ.»
Αυτή η ειλικρινής αμεσότητα υπάρχει μέσα στο “Τοο Bright” όπως υπάρχει και οργή για οτιδήποτε δεν πάει καλά σε αυτό τον κόσμο. Ο Hadreas κάνει την δική του εμπειρία με την ομοφοβία και το bullying καθολική που αφορά ανθρώπους ανεξάρτητα από την σεξουαλική τους προτίμηση ή το φύλο τους. Μοιάζει σαν να λέει ότι δεν είναι OK να γενικεύεις την στενάχωρη κατάσταση σου, δεν χρειάζεσαι να γίνεσαι κλόουν για να σε συμπαθήσουν και καμιά φορά το «μην ασχολείσαι» είναι απλά δυο λέξεις που δεν θα σε κάνουν απαραίτητα να αισθάνεσαι καλύτερα όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κριτικός του Pitchfork. Και κοίτα να δεις που καμιά φορά γράφουν και καλά κομμάτια στην «βίβλο των χιπστερ».
σχόλια