Με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές του (το άλμπουμ ''Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει'' σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου), ο ερμηνευτής και τραγουδοποιός Γιάννης Κότσιρας εμφανίστηκε για τρία συνεχόμενα Σάββατα του Μάρτη στο Passport του Πειραιά. Για την ακρίβεια, τρία Σάββατα και μία Παρασκευή, αφού η προσέλευση του κόσμου ''σήκωνε'' ακόμη μία έξτρα παράσταση.
Δεν ανήκω στους φαν του Κότσιρα, αν και το ''Τσιγάρο'' που του έγραψαν η Ευανθία Ρεμπούτσικα και η Ελένη Ζιώγα, με είχε συντροφεύσει καθ'όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μου το 1997. Λίγο μετά ανακάλυψα την ''Αλεξάνδρεια'', πάλι της Ρεμπούτσικα σε στίχους του Άρη Δαβαράκη, ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχει πει ο Κότσιρας, κι από κει και πέρα, κάτι μελωμένα του τύπου ''Κορίτσι μου νά'σαι καλά'' και ''Άγγιξε με, ζάλισε με, πάρε με ψηλά'', φχαριστώ, αλλά όχι του γούστου μου.
Κι ενώ ο Κότσιρας είναι απλά ο Κότσιρας, όχι ένας τραγουδιστής - φαινόμενο, αλλά σίγουρα ένας άρτιος τραγουδιστής θά'θελα να σταθώ σε δύο επιμέρους θετικά σημεία της παράστασης του: Στην ορχήστρα του και στη Βίκυ Καρατζόγλου, τη γυναικεία παρουσία δίπλα του.
Φυσικά και πρόκειται περί γούστου του καθενός, διότι τα ''μελωμένα'' ανήκουν στα πιο δημοφιλή τραγούδια του ερμηνευτή εδώ και μία 15ετία τουλάχιστον. Ήταν τότε που ο Κότσιρας πήγαινε να γίνει κάτι σαν διάδοχος του Γιάννη Πάριου, αλλά ως λαϊκός τραγουδιστής που είναι κατά βάθος, άλλαξε ρότα και προχώρησε σε συνεργασίες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο επιτυχημένες από καλλιτεχνικής κυρίως άποψης: Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μέχρι τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Κώστα Λειβαδά και τον Μανώλη Φάμελλο. Στο σημείο αυτό θα παρακάμψω το ατυχές revival του θρυλικού ''Δρόμου'' των Μ. Πλέσσα - Λ. Παπαδόπουλου με τη φωνή του (το ίδιο θα μπορούσα να πω και για ''Το Άξιον Εστί'' των Μ. Θεοδωράκη - Ο. Ελύτη) και θα προτιμήσω να εστιάσω στη συμμετοχή του σε δουλειές νεότερων τραγουδοποιών (Στάθης Δρογώσης, Δημήτρης Αρναούτης), στοιχείο που, αν μη τι άλλο, τον τιμάει ως καλλιτέχνη ''γενναιόδωρο''.
Τα τραγούδια αυτά, των νεότερων συναδέλφων του δηλαδή, δεν τα λέει στο πρόγραμμα του κι είναι λογικό κι επόμενο. Πως να στηρίξεις κομμάτια από δουλειές άλλων όταν έχεις τη δική σου δισκογραφία να υπηρετήσεις; Ή, ακόμη κι αν δε συμβαίνει αυτό, πως να στερήσεις από τον κόσμο να ενώσει τη φωνή του με τη φωνή του τραγουδιστή στο πιο κοσμαγάπητο παλιό λαϊκό ρεπερτόριο; Παρεμπιπτόντως, στο Passport ο Κότσιρας δεν τραγούδησε ούτε το ''Ένα βράδυ πού'βρεχε μονότονα'' του Γούναρη, ούτε τα ''Μαύρα μάτια σου'' του Μανώλη Αγγελόπουλου, κομμάτια που συνήθως λέει στα live του. Τη μερίδα του λέοντος στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, το πιο λαϊκό - ας το πούμε -, πήραν τα δύο ποτ-πουρί του εν είδει tribute στον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Με τον μακαρίτη τον Μητροπάνο, άλλωστε, ευτύχησε να συνεργαστεί και γι'αυτό θέλησε να τον ''παρουσιάσει'' στο κοινό ως τον σημαντικότερο τραγουδιστή που γνώρισε. Εννοείται πως το κοινό εκτίμησε την επιλογή του συγκεκριμένου ρεπερτορίου και τον καταχειροκρότησε.
Ακολούθησαν ή, σωστότερα, παρεμβλήθηκαν κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο μαζί με μερικά του Μαχαιρίτσα, του Μάλαμα, του Ζερβουδάκη, του Πασχαλίδη, του Δουρδουμπάκη, του Μιτζέλου, της Ρεμπούτσικα, αλλά και αρκετά δικά του. Συνειδητοποίησα μάλιστα πως κάποια απ'αυτά ήταν ραδιοφωνικές επιτυχίες του κοντινού παρελθόντος, δίχως να γνωρίζω πως είχαν γραφτεί από τον ίδιο. Γενικά, εκτιμώ τους ερμηνευτές που σε κάποια στιγμή τολμούν να δημοσιοποιήσουν την προσωπική συνθετική δουλειά τους, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.
Κι ενώ ο Κότσιρας είναι απλά ο Κότσιρας, όχι ένας τραγουδιστής - φαινόμενο, αλλά σίγουρα ένας άρτιος τραγουδιστής (η λέξη ''γλυκόλαλος'' του ταιριάζει γάντι) και άκρως επικοινωνιακός ως καλλιτέχνης, θά'θελα να σταθώ σε δύο επιμέρους θετικά σημεία της παράστασης του: Στην ορχήστρα του και στη Βίκυ Καρατζόγλου, τη γυναικεία παρουσία δίπλα του.
Η μπάντα του Κότσιρα είναι κατά βάση ηλεκτρική και οι μουσικοί του ροκάρουν ασύστολα: Ο έμπειρος Άκης Κατσουπάκης στα πλήκτρα και τις ενορχηστρώσεις, ο Κώστας Μιχαλός με τα α λα Mark Knopfler κιθαριστικά σολαρίσματα του, ο Άκης Γαβαλάς στα νευρώδη ντραμς, ο Γιάννης Γρυπαίος στο μπάσο, μέχρι και ο Βαγγέλης Μαχαίρας, ο μοναδικός λαϊκός οργανοπαίχτης στο σχήμα. Αν παρατηρούσε κανείς τον ντράμερ Γαβαλά να σιγοτραγουδάει τα κομμάτια, στα οποία δε χρειαζόταν να παίξει ο ίδιος, θα καταλάβαινε πόσο δεμένο team είναι, και με τον leader τους, τον Κότσιρα εν προκειμένω, αλλά και μεταξύ τους οι μουσικοί.
Τη Βίκυ Καρατζόγλου, τέλος, δεν την ήξερα. Μία καθαρόαιμη λαϊκή ερμηνεύτρια με εναλλακτικό look και, πάνω απ' όλα, μια δυνατή καθάρια φωνή. Τραγούδησε εξαιρετικά τα ''Διόδια'' του Σταύρου Σιώλα ντουέτο με τον Κότσιρα, κραουνακικά τραγούδια της Τσανακλίδου και της Πρωτοψάλτη, καθώς και μία σύνθεση του Μπάμπη Βαρθακούρη από το επερχόμενο προσωπικό της άλμπουμ. Η κοπέλα αυτή θα μπορούσε να κάνει την ίδια καριέρα με τη Νατάσσα Μποφίλιου βάσει των φωνητικών προσόντων της.
Συνοπτικά, μία παράσταση που δεν ξεχειλώνει σε διάρκεια (ένα τρίωρο μαζί με το διάλειμμα και το ανκόρ) και με το κοινό που γεμίζει ασφυκτικά το χώρο να τραγουδάει μαζί με τον Κότσιρα σχεδόν σε όλα τα τραγούδια. Τα οποία τραγούδια μοιράζονται σε γενικές γραμμές μεταξύ του δίσκου ''Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει'' και ''δοξασμένων'' στιγμών του έντεχνου της δεκαετίας 1995 - 2005.
σχόλια