Το βίντεο από τον οποίο γνώρισα τον Yungnsad ήταν ένα εντελώς DIY, «πρωτόγονο» βίντεο γυρισμένο στη Ναυαρίνου, με μια παρέα νεαρών πανκ να δοξάζει τη διαφορετικότητα σε ένα κομμάτι μάλλον αταίριαστο με την εικόνα τους. Στο «Πες μου τι κάνουμε εδώ» ο ρυθμός ήταν χιπ-χοπ, το τραγούδι ροκ και οι στίχοι νεορομαντικοί, κάτι που λείπει εντελώς από τον νέο ραπ. «Μεγάλωσα με τη σκέψη πως κάθε μου πράξη δεν ήταν σωστή / Κάθε μου επιλογή είχε κριθεί πριν καν φανερωθεί / Φοβόμουνα να εκφραστώ, να ντυθώ, να χαρώ όπως ήθελα μια ζωή / Απέκτησα ανασφάλειες και μια πληγή που παλεύει να επουλωθεί», τραγουδάει ο Yungnsad και καταλήγει σε ένα κρεσέντο που ακούγεται σαν θρήνος: «Μα γιατί να μη γεννηθείς και συ σαν έμενα / Λες να ’ταν πιο καλά να ήμασταν όλοι μας ένα / Ν’ αποδεχτούμε τον κόσμο και ν’ αγαπήσουμε τις διαφορές / Αλλά γιατί να παλέψεις εσύ; / Χάσου στο πλήθος και ξέχνα το στρες / Ξέχνα το στρες, ξέχνα τα όλα / Τώρα είσαι μέρος του πλήθους / Λιθοβόλησε και πυροβόλα / Κάνε γύρους στης πόλης τον δρόμο / και βρες το παιδί που γεννήθηκε γκέι / Σπάσε τη μούρη του πούστη, κάν’ τον να κλάψει ενώ ξες πως δεν φταίει…».
Ο Yungnsad που φτάνει στο ραντεβού μας δεν έχει καμία σχέση με τον Yungnsad του «Πες μου τι κάνουμε εδώ», ούτε καν με τον Yungnsad που δείχνει το πρόσφατο βίντεό του «Χθες βράδυ», η πιο emo στιγμή του μέχρι τώρα. Θυμίζει περισσότερο ρόκερ της πρώιμης περιόδου του grunge, με ξανθό μαλλί και πανκ αισθητική, με περισσότερο φλούο χρώματα. Ο Yungnsad είναι έτοιμος να διεκδικήσει το μερίδιό του στην επιτυχία, ξέρει πώς να φαίνεται cool, ξέρει τι να πει, ξέρει ακριβώς πώς πρέπει να ποζάρει μπροστά στην κάμερα για να μοιάζει με ροκ-σταρ. Μας δείχνει στιγμιότυπα από ένα live που έκαναν με την παρέα του μόνο για φίλους και είναι εντυπωσιακά συναρπαστικό – τόσο συναρπαστικό, που αναρωτιέσαι αν έχουν επίγνωση των αναφορών τους, γιατί αυτό το πράγμα δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο ραπ.
«Το “Πες τι κάνουμε εδώ” γυρίστηκε πριν από ενάμιση χρόνο στη Ναυαρίνου», λέει, «είναι μια πλατεία όπου ξεκίνησα να συχνάζω πριν από δυόμισι χρόνια, όταν άρχισα να έχω ερεθίσματα από τη ροκ κουλτούρα. Όταν ήμουν πιο μικρός, για τα πράγματα που μου άρεζαν (λέει “άρεζαν”, δείχνοντας τη σαλονικιώτικη καταγωγή του) έτρωγαν πολλή κοροϊδία, επειδή ήμουν αγόρι. Έτσι, απομακρύνθηκα από τη ραπ κουλτούρα και έδωσα έμφαση στη ροκ, γιατί στη Νεάπολη, όπου μεγάλωσα, δυτικά, υπήρχε πολύ έντονα το κλίμα της χιπ-χοπ καγκούρικης street κουλτούρας και οτιδήποτε απείχε από αυτό το πολεμούσαν. Επειδή δεν είχα το street look και έβαφα τα μαλλιά μου από μικρή ηλικία, στα δεκατέσσερα η εμφάνισή μου δεν συμφωνούσε με το ανδρικό πρότυπο και έτρωγα πόλεμο από τη γειτονιά και τα παιδιά γενικά. Με λένε Γιάννη Γιαννή, οπότε φαντάσου τι άκουγα κάθε φορά που έλεγα το όνομά μου. Έτσι, για κάποια χρόνια έχασα την επαφή με τη μουσική, παρόλο που έπαιζα μουσική από μικρός. Έχασα τελείως το ενδιαφέρον μου γι’ αυτή, σταμάτησα και να ακούω, επειδή δεν μου άρεσε η πίεση που έτρωγα για να ακούσω ραπ μουσική. Γενικά, η ραπ σκηνή προωθούσε πολύ την εικόνα του σκληρού άνδρα, ακόμα το κάνει. Ο μόνος ράπερ στην Ελλάδα που έχει γίνει big, χωρίς να τηρεί αυτά τα στερεότυπα, είναι ο FY.
Προσπαθούσα μια ζωή να πνίγω τα συναισθήματά μου και να μην κλαίω, επειδή είμαι άνδρας, και βρήκα μια κουλτούρα όπου αυτό ρομαντικοποιείται και είναι αποδεκτό και σου δίνει να καταλάβεις ότι είναι οk αυτά τα συναισθήματα. Δεν πρέπει να σε αγχώνει αυτό, σου λέει «εκφράσου»
Η παρέα μου ήταν κάγκουρες, μεγάλωσα με καγκουροπαρέες, με ΦΙ ΒΗΤΑ ΣΙΓΜΑ, ΛΕΞ, κ.λπ. και δεν είχα άλλα ερεθίσματα, γι’ αυτό θεωρώ ότι άργησα να ξεκολλήσω. Δεν είναι κάτι που μισώ, απλώς ευχόμουν να μπορούσα να το περάσω αυτό κρατώντας τον δικό μου χαρακτήρα. Ενώ για χρόνια τη σιχαινόμουν τη ραπ, πλέον την έχω εκτιμήσει, όπως και όλη την κουλτούρα που τη συνοδεύει, και έχω πάρει κι εγώ ερεθίσματα. Όλα σε επηρεάζουν, και αυτά που ακούς αναγκαστικά ή άθελά σου.
Οι γονείς μου είναι υπέροχοι άνθρωποι, παρόλο που πάντα υπάρχουν διαφωνίες και δεν τους ήταν εύκολο να δεχτούν ότι δεν μοιάζω με όλα τα άλλα αγοράκια στη γειτονιά και ότι άρχισαν να μου αρέσουν άλλα πράγματα, στυλιστικά κυρίως. Δεν ήταν η σεξουαλικότητά μου που διέφερε, ήταν κυρίως η εμφάνισή μου, που δεν βασιζόταν στο masculine πρότυπο. Δεν τους άρεζε αυτό, αλλά δεν τους παρεξηγώ, είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε άλλες γενιές, αλλά με τον καιρό κατάλαβαν ότι δεν είναι η εμφάνιση που σε κάνει να αξίζεις τον σεβασμό. Το ότι δεν τηρούσα το πρότυπο του άντρα πάντα με έφερνε σε αντιπαράθεση με διάφορα άτομα, υπήρχαν φορές που δεν με σέβονταν όσο θα σέβονταν κάποιον με το look που στο μυαλό τους αξίζει σεβασμό. Η χειρότερη φάση που έχω περάσει στη ζωή μου, πριν αλλάξω στυλιστικά και ανακαλύψω τη ροκ μέταλ κουλτούρα, ήταν όταν ουσιαστικά προσπάθησα να κρύψω αυτό που ήμουν. Όταν προσπάθησα να γίνω ένα με τη μάζα και χρειάστηκε να πιέσω πάρα πολύ τον εαυτό μου να μην το κάνω, δηλαδή να αλλάξω όλη την γκαρνταρόμπα μου, δεν ήθελα με τίποτα να πάω να αγοράσω ρούχα, γιατί δεν μου άρεζε τίποτε από αυτά που ήταν για αγόρια. Γυμναζόμουν γιατί ήθελα να δείξω πιο ανδροπρεπής, που είναι άσχημο, ειδικά για ένα παιδί. Πλέον όλο αυτό έχει γίνει από τα χαρακτηριστικά που αρέσουν στον κόσμο, το ότι δεν τηρώ τα στερεότυπα, και το ξεπέρασα επειδή γνώρισα συγκεκριμένα άτομα και είχα και τη δύναμη να διεκδικήσω αυτά που θέλω. Υπάρχουν, όμως, παιδιά που θα είναι πάντα σε άρνηση όσον αφορά τον εαυτό τους και αυτό είναι το χειρότερο.
Γύρω στα δώδεκα άρχισα να παίζω κιθάρα και για πολλά χρόνια ήμουν το παιδί που ήξερε λίγες συγχορδίες και ψιλοτραγουδούσε. Σε κάποιους άρεζε, σε κάποιους όχι, τα αγόρια μου έλεγαν “παράτα τα, είσαι παράφωνος” και έκαναν ειρωνικά σχόλια, τα κορίτσια δεν έλεγαν το ίδιο, συνήθως έρχονταν σ’ εμένα και τα άλλα αγόρια έμεναν με την κοροϊδία. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά οι γονείς μου ήθελαν να σπουδάσω επειδή ήμουν έξυπνος και τα πήγαινα καλά στο σχολείο, μπορούσα να αντεπεξέλθω. Διάβαζα, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι η μουσική. Ήμουν καλός μαθητής για να με πρήζουν λιγότερο οι γονείς και να είναι κι αυτοί χαρούμενοι. Όταν ξέφυγα από το στάδιο που προσπαθούσα να με αλλάξω και άρχισα να ψάχνω τον εαυτό μου, βρήκα μια ολόκληρη κουλτούρα στην emo rock σκηνή που με άφηνε να εκφράζομαι, να είμαι ευάλωτος, να στενοχωριέμαι χωρίς να ντρέπομαι γι’ αυτό, να μην προσπαθώ να είμαι ο άντρας που ποτέ δεν κλαίει. Άρχισα να απελευθερώνομαι και μου ήρθε ξανά το πάθος για τη μουσική που πάντα είχα, έτσι ξανάπιασα το μικρόφωνο και άρχισα να κάνω διασκευές σε κομμάτια και να τα ανεβάζω στο YouTube. Κατέβασα το FL Studio και άρχισα να φτιάχνω σιγά σιγά μουσική, βλέποντας βιντεάκια, και με τον καιρό άρχισα να βγάζω δικά μου τραγούδια. Γνώρισα έναν μεταλλά ντράμερ μέσω μιας παλιάς μου σχέσης, ο οποίος ξεκίνησε να μου δείχνει πράγματα, και ξαφνικά άρχισα να κάνω άλματα. Είχα τόσο πολύ πωρωθεί, που καθόμουν όλη μέρα στο σπίτι και δεν έβγαινα, για να φτιάξω μουσική. Πειραματιζόμουν με διάφορα πράγματα και σε κάποια φάση αισθάνθηκα ότι ήταν η στιγμή να πάρει φόρα όλο αυτό. Υπήρχαν άτομα που με ακολουθούσαν και είχα ένα κοινό μέχρι τότε, αλλά διέγραψα τα πάντα και έκανα νέο ξεκίνημα με το πρώτο μου βιντεοκλίπ. Το “Πες μου τι κάνουμε εδώ” μιλάει για τη διαφορετικότητα, είπα σε όλους τους περίεργους misfits φίλους μου να έρθουν στη Ναυαρίνου και το γυρίσαμε με την κάμερα μιας φίλης μου, ενώ μια άλλη φίλη έκανε το μοντάζ και έφτιαξε το βιντεοκλίπ. Το τραγούδι το είχα γράψει μετά από καβγά με τους γονείς μου για τα νύχια μου.
Είχα βάψει τα νύχια μου, ενώ μου έλεγαν “όχι”. Συνήθως τα έκρυβα, γενικά ήταν ένας καβγάς για όλο το look μου, υπήρχαν θέματα και με το σχολείο και τους ενοχλούσε που οι γείτονες με κοιτούσαν περίεργα, ανησυχούσαν τι θα δουν οι συγγενείς. Εγώ απλώς τους άκουγα. Όταν έγραψα το κομμάτι, έκλαψα λίγο, ήταν πολύ σημαντική για μένα η φράση “πες τι κάνουμε εδώ” και έγινε και το πρώτο tattoo μου μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ, στα γενέθλιά μου. Έτσι ξεκίνησε η emo trap καριέρα μου και πήγε αρκετά καλά ‒ υπήρχαν και ονόματα που το προώθησαν, αλλά ήταν εντελώς ερασιτεχνική δουλειά. Στο πρώτο άλμπουμ μου, που ετοιμάζω τώρα, ο ήχος πάει πολύ ψηλά, στα νέα κομμάτια υπάρχει καλός Yungnsad, εξελιγμένος. Σε όσα έχω ανεβάσει δεν έχω δείξει τι σημαίνει Yungnsad, θα φανεί σε αυτά που δεν έχω βγάλει. Δουλεύω πάρα πολύ σε αυτόν τον δίσκο, όσος χρόνος μού μένει τον αφιερώνω σε αυτόν, με διαφορετικούς κιθαρίστες, με περισσότερα ντραμς, και στην παραγωγή θα συνεισφέρω πάρα πολύ, γιατί από τότε που έβγαλα τα πρώτα μου τραγούδια έγινα μουσικός νέρντουλας. Έχω αναλύσει τα πάντα πάρα πολύ, έχω μάθει πολλά πράγματα και θέλω να έχω έλεγχο πάνω σε αυτό που θα βγάλω».
— Πώς χαρακτηρίζεις τον ήχο σου;
Emo rap, αλλά δεν υπάρχει απάντηση αν είμαι ραπ ή αν είμαι emo. Το emo rap είναι ένα πολύ ευρύ είδος και ο κόσμος το χαρακτήρισε έτσι επειδή είναι συναισθήματα πάνω σε τραπ beats. Υπάρχουν τραγούδια και καλλιτέχνες όπως ο Juice Wrld και ο Lil Peep που και οι δύο είναι emo trap, αλλά ο Peep είχε από πίσω του την emo κουλτούρα και ήταν πολύ πιο emo στον ήχο του, ενώ ο Juice Wrld είναι πιο πολύ σαν στενόχωρη τραπ. Δεν θέλω να βάζω ετικέτες, είμαι αυτό που είμαι, αλλά η μουσική που κάνω τηρεί όλα τα στοιχεία της emo trap. Η μεγαλύτερη επιρροή στη μουσική που κάνω είναι ο Lil Peep, με έχει εμπνεύσει μουσικά αλλά και η ιστορία του σε πολλά πράγματα που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Άλλες επιρροές μου είναι ο Juice Wrld, παλιές metalcore μπάντες, όλη η emo σκηνή του 2008 κι έχω ακούσει οτιδήποτε υπάρχει στην Ελλάδα σε ραπ, έχω άποψη πάνω σε αυτό. Έχω μάθει πράγματα για τη χιπ-χοπ γιατί και οι μουσικοί που με έχουν εμπνεύσει γνώριζαν πώς δουλεύει η ραπ. Είχα τις επιρροές από παντού, όλο το look μου ήταν αρκετά ροκ και πριν από δύο χρόνια είχα ένα μεγάλο debate για το τι ήθελα να κάνω μουσικά, πριν αρχίσω να το παίρνω σοβαρά. Αναρωτιόμουν γιατί δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος στην Ελλάδα να κάνει popularize αυτό που έκαναν τόσο σημαντικοί καλλιτέχνες στο εξωτερικό. Έτσι το δοκίμασα.
Αυτήν τη στιγμή η μουσική είναι η κύρια ασχολία μου, βγάζοντας όμως το «Πες μου τι κάνουμε εδώ», η μεγαλύτερή μου πίεση ενάντια σε όλο αυτό που πάω να κάνω προερχόταν από τους γονείς μου, την κοινωνία, που ζητούν να διαλέξεις τον δρόμο που θα σε βγάλει κάπου με λεφτά, τις Πανελλήνιες, αυτό το blueprint που μας έχουν μάθει ότι οδηγεί σε κάτι καλό, ενώ συχνά δεν έχω βλέπω να οδηγεί σε κάτι καλό. Την ημέρα που έβγαλα το κλιπ πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου και της είπα «μαμά, δεν θα δώσω Πανελλήνιες, κόβω σήμερα το φροντιστήριο». Εκείνη τα είδε όλα, αλλά εγώ ήμουν πολύ σίγουρος γι’ αυτό που πήγαινα να κάνω: ήθελα να κάνω μουσική. Τότε γνώρισα τον Sadface και μερικούς μήνες μετά τον Tzaki, είδα τη χημεία που είχαμε κι έτσι, μόλις τελείωσα το σχολείο, κατέβηκα στην Αθήνα. Η μάνα μου φώναζε «πώς θα πας, πώς θα ζήσεις, τι θα τρως;», αλλά δεν με ένοιαζε. Είμαι εδώ, βρήκα δουλειά, δουλεύω στα McDonalds. Ο πρώτος μου μήνας ήταν δύσκολος, με έφαγαν οι κοριοί και δεν είχα να φάω, έχασα πέντε κιλά, αλλά ήταν δική μου επιλογή, ήθελα να περάσω τα δύσκολα για να μάθω να εκτιμάω αυτά που έχω. Είμαι ρομαντικός.
— Πόσων χρονών είσαι;
Δεκαοκτώ. Τα έκλεισα πριν από δύο μήνες.
— Και ήρθες χωρίς σχέδιο στην Αθήνα;
Δεν είχα κάποιο σχέδιο, μου είπε ο Tzaki «έλα να μείνεις σ’ εμένα» και του είπα «οk». Το σπίτι μας αυτήν τη στιγμή είναι πάντα γεμάτο με κόσμο, όλοι οι φίλοι μας αράζουν εκεί, είναι ένα μέρος για να κοιμάται όποιος θέλει, το φαγητό τελειώνει αμέσως γιατί τρώει όποιος έχει ανάγκη, είναι σαν ένα κοινόβιο.
— Είσαι και στην καθημερινή σου ζωή τόσο dark;
Μου αρέσει το σκοτάδι. Πίσω από κάθε καλλιτέχνη κρύβεται το σκοτεινό και, σε συνδυασμό με την αισθητική του, που θεωρώ πανέμορφη, το dark με ελκύει. Προσπαθούσα μια ζωή να πνίγω τα συναισθήματά μου και να μην κλαίω, επειδή είμαι άνδρας, και βρήκα μια κουλτούρα όπου αυτό ρομαντικοποιείται και είναι αποδεκτό και σου δίνει να καταλάβεις ότι είναι οk αυτά τα συναισθήματα. Δεν πρέπει να σε αγχώνει αυτό, σου λέει «εκφράσου».
— Είσαι ένα έξυπνο παιδί, δεν σε ενδιαφέρει να σπουδάσεις τίποτα;
Τίποτα. Θα πάω στη σχολή μόνο για την αναβολή. Όταν ασχολείσαι με τη μουσική σε υψηλό επίπεδο και δεν σε κουβαλάει ο παραγωγός ή δεν σε νταντεύει για να βγάλεις κάτι, είσαι ένας πολύ ευφυής άνθρωπος. Μπορεί να ξεκίνησα να τραγουδάω ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο μαθηματικά είναι τα πάντα, πότε ένα ρεφρέν είναι καλό, πότε μια μελωδία «χτυπάει» όταν αλλάζει η συγχορδία. Είναι απαραίτητο να είσαι ευφυής, θα ήταν περίεργο να κάνεις αυτό που θεωρώ καλή μουσική χωρίς να συνοδεύεται από ευφυΐα. Παίζει σημαντικό ρόλο και το έμφυτο ταλέντο, αλλά έχω δουλέψει και πάρα πολύ.
— Ο ελληνικός στίχος είναι επιλογή σου;
Πάντα υπήρχε το ερώτημα «γιατί δεν κάνεις μουσική στα αγγλικά, αφού δεν κάνεις τον κλασικό ελληνικό ήχο;». Έχω μια θεωρία ως προςτο γιατί μου αρέσει παραπάνω ο ελληνικός στίχος: έχω προσέξει ότι όταν χρησιμοποιούνται ευαίσθητες στα ελληνικά λέξεις, όπως «της γάμησα το μυαλό και μετά γάμησα το μουνί της», αυτό που εκφράζουν είναι πολύ πιο έντονο. Η λέξη «μουνί» στα ελληνικά έχει πολύ μεγάλο impact, ενώ το «pussy» το έχεις συνηθίσει, η έννοια αποδυναμώνεται. Μέχρι και στα συναισθήματα πόνου ακούγονται διαφορετικά οι λέξεις στα ελληνικά. Το «θα αυτοκτονήσω» είναι πολύ βαρύ κι όταν ακούς κάτι τόσο βαρύ στη μητρική σου γλώσσα, χτυπάει πιο δυνατά. Ξέρω άτομα στην Ελλάδα που κάνουν hyper pop –που είναι πολύ μπροστά‒ και νιώθω ότι αν τραγουδήσουν στα ελληνικά, με το που θα έρθει το wave στην Ελλάδα, θα είναι πρωτοπόροι, θα είναι οι πρώτοι που θα το κάνουν. Μου λένε, όμως, «δεν μπορώ να εκφραστώ, και τα ελληνικά μου ακούγονται corny», και τους απαντάω «το “I love you, come back” είναι το ίδιο corny με το “σ’ αγαπάω, γύρνα πίσω”. Το ότι το ακούς σε άλλη γλώσσα δεν το κάνει λιγότερο corny».
— Πώς τα πας αυτήν τη στιγμή; Πώς είναι η ζωή στην Αθήνα;
Είμαι πολύ ευχαριστημένος, παρόλο που είναι κάπως θολά τα πάντα και η ζωή όντως δυσκολεύει. Για νταρκίλα γράφω γενικά, αλλά όσο περνάει ο καιρός και τα πάω όλο και καλύτερα, η νταρκίλα μεγαλώνει και περνάω καταστάσεις ψυχολογικά βαριές που καμιά φορά είναι δύσκολο να τις διαχειριστείς και χρειάζεσαι «βοήθεια», κάνα Ζάναξ, που δεν συνιστώ, αλλά κάνω κακές σκέψεις και έχω νιώσει πολλές φορές ευάλωτος. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν βλέπω τα άτομα που αγαπάω ή θυμάμαι ποιος είναι ο σκοπός μου εδώ πέρα, συνέρχομαι. Αυτό που με έχει κρατήσει είναι ότι είμαι αυτό που είμαι και ότι θα το αναγνωρίσει κόσμος. Θέλω να αφήσω κάτι πίσω μου.
— Δεν θα αισθανθείς άβολα αν διαβάσουν οι γονείς σου τη συνέντευξη;
Ναι, αλλά πρέπει να το κρατήσουμε αληθινό για το κοινό, αυτά που σου λέω τα έχω θίξει και στα κομμάτια μου. Έχει σημασία πώς χρησιμοποιείς τις λέξεις και τι λες, είναι διαφορετικό να χρησιμοποιήσεις την κοκαΐνη για να πεις πόσα λεφτά έχεις και άλλο να μιλήσεις για την προσωρινή παρηγοριά που σου φέρνει ένα Ζάναξ. Και το ότι χρησιμοποιείς τα ναρκωτικά ως αγχολυτικά είναι κάτι που πρέπει να θιχτεί, γιατί δεν νομίζω ότι βοηθάει όταν κάνουμε ότι δεν υπάρχουν πράγματα και κλείνουμε τα μάτια.
— Η μουσική δεν σε βοηθάει;
Η μουσική με βοηθάει πάρα πολύ, είναι το κύριο αγχολυτικό μου, δεν θα άντεχα χωρίς τη μουσική.
— Τι άλλο θα έπρεπε να ξέρει κάποιος για σένα;
Ότι όλη μου αγάπη για το διαφορετικό ντύσιμο ξεκίνησε από την αγάπη μου για τα anime που έβλεπα από πολύ μικρή ηλικία και άρχισαν να με απελευθερώνουν. Όταν απομονώθηκα απ’ όλους έβλεπα πάρα πολλά anime, αυτά με έβαλαν να σκεφτώ, μέσα από αυτά έγινα introduced σε άτομα που ήταν επίσης related και απ’ την anime μουσική, που έχει ροκ επιρροές, πήγα στη ροκ. Ότι με ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν μπορούν να μπουν στη διαδικασία να αναθεωρήσουν τα δεδομένα τους για τη ζωή ή ότι κάποιες απόψεις τους έχουν ξεπεραστεί. Το ότι είναι απόλυτοι και αμετακίνητοι από τις απαρχαιωμένες απόψεις τους και δεν θέλουν να τους πείσεις για κάτι διαφορετικό από τα στάνταρ που έχουν στο μυαλό τους. Ότι είμαι ένα από τα τρία βασικά μέλη της AXS, που είναι η οικογένειά μου, ένα έξτρα glance of hope για την ανθρωπότητα για μένα, για τον κύκλο γύρω μας, για την Ελλάδα. Ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι με τόση αγάπη. Προσπαθούμε όλοι να φέρουμε κάτι καινούργιο, σκοπεύουμε να φτάσει η μουσική μας σε όρια που δεν περιμένει ο μέσος ακροατής μας. Δεν σκοπεύω να παραμείνω αυτό το underground πράγμα που άκουγαν πέντε περίεργα παιδιά στη Ναυαρίνου. Επίσης, ότι ο πρώτος δίσκος μου και ένα μυστικό single που έρχονται θα είναι πιθανότατα big thing.
