«ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ άλλο εκτός από μουσική, ρεμαλιάζω» λέει ο Mel με σοβαρή φωνή και προφορά ξεκάθαρα σαλονικιώτικη. Είναι η δεύτερη φορά που κανονίζουμε να κάνουμε Facetime, το προηγούμενο βράδυ τον πήρε ο ύπνος και άργησε στο ραντεβού. Μέχρι να ξεκινήσουμε την κουβέντα δεν ξέρω τίποτα για αυτόν, πέρα από τη μουσική του, μόνο ότι είχε ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια της περασμένης χρονιάς, το «Bad Trip». Κι επίσης, ότι συμμετείχε σε ένα από τα καλύτερα tracks του «Ergo 2 Salonica» του Bossikan, το «Wild West», όπου ακουγόταν απίστευτα θλιμμένος και ράπαρε σαν να θρηνεί. Το «Bad Trip» με το lo fi βίντεο γυρισμένο στο δωμάτιό του, λουσμένος με ένα κόκκινο φως, παραήταν δραματικό για το νεαρό της ηλικίας του, αλλά και σκοτεινό και μελωδικό, πολύ πιο μελωδικό από τα περισσότερα ραπ χιτ. Το κομμάτι που ξεκινάει με τον στίχο «Βία, ξύδια, ύπνος μα η καρδιά μου πονάει, ξαπλωμένος στο κρεβάτι η μελωδία μεθάει» είχε στίχους που τον διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους νεαρούς ράπερ και ένα κουπλέ διαχρονικά «teenage angst», εθιστικό, που όμως μέσα στην ασυναρτησία του -και σε δυο μόνο σειρές- εξέφραζε όσα ζούσε κάθε νέος άνθρωπος μέσα στην καραντίνα: «Πόλη / Σουρωμένος το βράδυ / η διμοιρία απέναντι / fuck the police / πίνω και δεν χαλαρώνω / εγώ δε διώχνω τον πόνο / είμαστε μόνοι».
O Mel είναι 17 χρονών. «Ακόμα πάω σχολείο, στη Γ' Λυκείου, τώρα τελειώνω» μου λέει και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι όταν έφτιαξε το «Trapbaby», το πρώτο του άλμπουμ που βγήκε πριν από έναν χρόνο, ήταν 16 χρονών! Στο «Trapbaby» υπήρχε το «New Drip», το τραγούδι που με έκανε να τον προσέξω, όπου ήδη φαινόταν το μοναδικό, σκοτεινό style του. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η θλίψη που βγάζει η φωνή του είναι τόσο αυθεντική μέσα στην ανωριμότητά της. «Από σπόρος είμαι μέσα στο ραπ» λέει στο «New Drip» και στην κουβέντα το επιβεβαιώνει.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα με το ραπ. Από τη μία είναι καλά τα πράγματα και από την άλλη κακά. Ακούς κάποιον και προσπαθείς να κάνεις όσα λέει, γιατί νομίζεις ότι αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Κι αυτό χαλάει την πιάτσα. Όλοι κάνουν αυτό που κάνει ο ένας και ο άλλος, δεν κάνουν κάτι δικό τους. Και οι εταιρείες έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Πολλές φορές κάνουν παπαριές και artists που είχαν potential και ικανότητες δεν τους αφήνουν να κάνουν τίποτα.
«Είμαι από τη δυτική Θεσσαλονίκη, το Κορδελιό, και από μικρός είμαι του έξω, μπάλα, αθλητισμός, βόλτες, σκέιτ στο κέντρο. Πήγαινα μόνος μου, αρκετά, έμαθα να κυκλοφορώ από μικρό παιδί και μας κυνηγούσαν να μας βάλουν σπίτι» λέει. «Ραπ άκουγα από μικρός, αλλά δεν ήταν η μόνη μουσική. Έπαιζα ντραμς κάποτε, έχω κάνει και μουσική θεωρία, αλλά στην πορεία άκουσα 2Pac, μου είχαν φέρει έναν δίσκο του και τον έλιωσα. Άκουγα 50 Cent, δεν ήξερα ότι υπήρχε και στην Ελλάδα ραπ, γιατί ήμουν τόσο μικρός που δεν ήξερα καν να το ψάξω στο YouTube. Πατούσα “2Pac Greece”. Οι πρώτες μου εμπειρίες με ραπ ήταν 2Pac, 50 Cent, Biggie, και αργότερα Gucci Mane, που ήταν τραπ, κι εκεί μπήκε στο μυαλό μου να κάνω κι εγώ το ίδιο.
Bad Trip
Ραπ άρχισα να κάνω στα 14, είχα κάνει μιξ σε ένα κομμάτι του Travis Scott κι έλεγα ό,τι να ’ναι, μαλακίες, τέρμα χάλια κι έφαγα πολύ κράξιμο, αλλά είχε πλάκα» λέει γελώντας. «Στο στούντιο που πήγαινα και ηχογραφούσα με πέτυχε ο FY και μου είπε “φίλε είσαι καλός, καν’ το” και μετά απ' αυτό με άκουσε ο Skive και σε μια συνέντευξη που του είχες πάρει στη Lifo είχε πει “αυτό το παιδί από το Κορδελιό να μου στείλει μήνυμα”. Είναι ακραίο, γιατί εγώ είμαι αυτό το παιδί από το Κορδελιό! Ήμουν σχεδόν 15 τότε. Μετά βγήκε ο FY σε ένα podcast και είπε ότι “οι αγαπημένοι μου newcomers και upcomers είναι ο Barty, o Tse, o Mef, κι ένα παιδί από το Κορδελιό, δεν θυμάμαι πώς το λένε...”. Από εκεί άρχισα να το παίρνω στα σοβαρά και είπα “τέλος, αυτό θα κάνω!”.
Δεν ήμουν και ποτέ καλός μαθητής, είμαι και λίγο πειραχτήρι, αν και οι καθηγητές με αγαπούσαν φουλ. Το γυμνάσιο το τελείωσα με 13. Τώρα θέλω να μπω σε ΙΕΚ για να πάρω αναβολή για να κάνω μουσική. Δεν θέλω να έχω αφεντικό, ok, σέβομαι όσους το αντέχουν, αλλά θέλω να κάνω κάτι μόνος μου, δεν θέλω να εξαρτώμαι από κανέναν».
«Και οι γονείς σου τι σου λένε γι’ αυτό; Ξέρουν ότι κάνεις ραπ;»
«Τον πατέρα μου τον έχω χάσει, η μάνα μου γουστάρει φουλ. Ακούει τα δικά μου και μετά ακούει και άλλα κομμάτια. Ήταν λίγο διστακτική στην αρχή, “αυτό δεν είναι δουλειά”, αλλά επειδή και ο αδερφός της κάνει μουσική, ξέρει πώς είναι. Είχε πάει στη Eurovision ο θείος μου, με τα ποντιακά. Η μάνα μου είναι πολύ cool και γουστάρει, είμαι ο αγαπημένος της ράπερ» λέει και ξεκαρδίζεται.
«Μου λένε κάποιοι ότι αυτό που κάνω δεν είναι ραπ, είναι τραγούδι. Ράπερ είμαι, όμως, ραπ κάνω προφανώς, αλλά έχω ερεθίσματα και πέρα από το ραπ. Παλιότερα άκουγα ροκ, Guns and Roses, τέτοια πράγματα, και, θέλω-δεν θέλω, μπαίνει κι αυτό στη μουσική μου. Γιατί είμαι κι αυτό. Έχουν αρκετό ροκ στοιχείο τα κομμάτια μου, έχουν ντραμς, αληθινή ηλεκτρική κιθάρα. Γράφω σε ένα πιάνο και με το team μου γράφουμε πολύ ξεχωριστά, κι ας μην καταλαβαίνει ο κόσμος τη δουλειά που έχει γίνει από πίσω. Σε κάθε κομμάτι. Ο καθένας μπορεί να γράψει ένα beat, και καλό beat, αλλά ο Ave είναι “σκότωμα”. O Αve είναι 20 χρονών και τον ξέρω από μωρό. Κάναμε σκέιτ μαζί όταν ήμουν 9 χρονών, μετά σπάσαμε, αλλάξαμε παρέες και ξαναβρεθήκαμε για τη μουσική. Και κολλήσαμε. Όπως και με τον Norm και, γενικά, με όλο το team (σσ. τους Gutta Boyz).
Είναι ξεχωριστό αυτό που κάνω και έξω απ’ το safe zone, γιατί γράφω για πράγματα πιο προσωπικά, που πολλοί δεν τα λένε γιατί φοβούνται να μην χάσουν followers. Ραπάρω αναλόγως με τη μέρα. “Χώνω” γιατί θέλω να πω κάποια πράγματα, πράγματα που δεν μπορώ να τα πω σε μια σοβαρή συζήτηση. Και μια μαλακία που θέλω να πω, θα την πω πάνω στο ραπ. Προφανώς και θέλω να βιοποριστώ από αυτό και να βγάλω λεφτά, εννοείται, για μένα είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος: να βγάλει από την τέχνη του λεφτά. Στην αρχή “έχωνα” γιατί ήμουνα φαν της μουσικής, μετά έγινε ο τρόπος που ζω. Για μένα όλα είναι ραπ, όλη η ζωή μου είναι ραπ και μπορώ να την πω σε ένα κομμάτι. Ή σε δέκα. Γράφω κυρίως για μένα. Για μένα και για τις εμπειρίες μου, για την οικογένειά μου, για την κοπέλα μου, για τους ανθρώπους γενικά, random».
«Τους στίχους πώς τους γράφεις;».
«Δεν γράφω στίχους, γράφω freestyle. Όλα τα κομμάτια μου είναι freestyle».
«Τι εννοείς, ότι δεν ξέρεις τι θα πεις πριν μπεις στο στούντιο;»
«Δεν τα έχω γράψει σε χαρτί, είναι ό,τι μου βγει. Έμαθα να κάνω ραπ στο σπίτι μου, freestyle, γιατί το είχε πει ο Lil Wayne. Είχε πει “κάνω freestyle, δεν γράφω άλλο”, κι έτσι το δοκίμασα. Μετά είδα τον FY να το κάνει στο στούντιο, και λέω “θα το κάνω κι εγώ, δεν γίνεται”. Το πρώτο κομμάτι που ανέβασα ήταν το “No Cap”. Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να βγάλω κάτι σοβαρό, και είναι ένα από τα λίγα κομμάτια που έχω γράψει. Τότε έγραφα. Το “Afghanistan” -που είναι το τελευταίο που ανεβάσαμε- είναι τέρμα “περνάω καλά, και με την καλή έννοια και με την κακή”. Όταν το ηχογραφούσα ήμουν τόσο σουρωμένος που κουτουλούσα στο μικρόφωνο. Το ηχογραφούσαμε ξανά και ξανά, 100 φορές. Είχαμε πιει με τον Norm ένα μπουκάλι κρασί των 3 ευρώ και είχα γίνει σκατά. Αυτό είναι το “Afghanistan”. Το “232” είναι σοβαρό κομμάτι για μένα, όπως και το “Bad Trip”. Στο “Bad Trip” λέω πολλά πράγματα προσωπικά».
Afghanistan
«Και το “Wild West” είναι freestyle;».
«Το κομμάτι με τον Bossikan είναι ακραίο, γιατί έγινε σε μια μέρα. Του έστειλα μήνυμα “bro, τι θα γίνει, θα είμαι στο δίσκο;” και μου λέει “bro, αν προλαβαίνεις, έχεις μέχρι το βράδυ να παραδώσεις το κομμάτι”. Πήγα σε έναν φίλο μου που κάνει κι αυτός ραπ, έγραψα το verse, κι ο Ave με τον Shadow το πήραν και έγραψαν τελείως άλλο beat. Το έστειλα στον Bossikan κι αυτός τρελάθηκε. Έγραψε το δικό του verse και δεν μου το έστειλε ποτέ, το άκουσα όταν βγήκε το άλμπουμ. Είχα πάει σε ένα φίλο, πατάει play και ακούω τη φωνή μου. Λέω “πω, ρε φίλε”. Ο Bossi είναι και γαμώ τα παιδιά. Είναι ξεχωριστός και σαν ράπερ και σαν προσωπικότητα. Έχει αυτή την περσόνα και είναι αληθινός και ηθικός. Σαλονικιός. Τον νιώθω 100% τον Bossi.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα με το ραπ. Από τη μία είναι καλά τα πράγματα και από την άλλη κακά. Ακούς κάποιον και προσπαθείς να κάνεις όσα λέει, γιατί νομίζεις ότι αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Κι αυτό χαλάει την πιάτσα. Όλοι κάνουν αυτό που κάνει ο ένας και ο άλλος, δεν κάνουν κάτι δικό τους. Και οι εταιρείες έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Πολλές φορές κάνουν παπαριές και artists που είχαν potential και ικανότητες δεν τους αφήνουν να κάνουν τίποτα. Από την άλλη, το ραπ στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι στα καλύτερά του. Υπάρχει κουλτούρα, μπορείς να ακούσεις τα πάντα, από λαϊκοτράπ, μέχρι Mad Clip, αλητεία pure. Και το βλέπεις, ο κόσμος καταλαβαίνει πλέον ποιος λέει αλήθεια και ποιος λέει ψέματα. Ελπίζω να προλάβω να ζήσω πολύ καλά χρόνια στο ραπ».
«Γιατί κάνουν όλοι ραπ στη Θεσσαλονίκη; Δεν υπάρχουν 18άρηδες που να κάνουν ροκ όπως πιο παλιά».
«Ισχύει. Η Θεσσαλονίκη έχει μόνο ραπ πια. Η κουλτούρα της Θεσσαλονίκης είναι αυτή. Έχει βγάλει Ricta και Λεξ, αλλά και Βόρεια Αστέρια, Light, FY, όλη την Capital Music, Τζαμάλ, Bong Da City (τους μισούς). Δεν ξέρω τι έχει η Θεσσαλονίκη, δεν το έχω βρει ακόμα, αλλά υπάρχει ταλέντο σε αυτή την πόλη. Υπάρχουν πολλά παιδιά που είναι ταλαντούχα και συχνά χάνονται, γιατί στην Αθήνα είναι η φάση. Εκεί είναι τα γαμημένα τα λεφτά. Όσο ταλέντο και να έχεις, στη Θεσσαλονίκη δεν μπορείς να κάνεις όσα κάνεις στην Αθήνα. Δεν έχει τον κόσμο, τα λεφτά, τις εταιρείες, τα live.
Καλός ράπερ για μένα είναι ο Light, o FY, o Mad Clip, o Ricta, o Snik, o Mef, o Norm, o Tse, ο Dirty Harry. O Λεξ, που είναι κινηματογραφικός και πέρα από το ραπ είναι σαν να βλέπεις ταινία. Ο Μικρός Κλέφτης “σκοτώνει”. Από την ηλικία μου, μου αρέσει ο Gxhan, είναι πολύ έξυπνος και πολύ καλό παιδί. Το μετράω πολύ αυτό. Αν δεν σε πάω, δεν πάει να είσαι ο Jay Z, δεν νομίζω να δουλέψω μαζί σου.
Μου αρέσει να βγαίνω να περπατάω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, να ακούω πολύ δυνατά μουσική, μου αρέσει το αλκοόλ. Μου αρέσουν λίγο οι καταχρήσεις. Μου αρέσει να βγαίνω με τους φίλους μου και να περνάω καλά, μου αρέσουν οι σοβαρές συζητήσεις, μου αρέσει να είμαι μέσα σε όλα, να έχω πολιτική συνείδηση. Και μ’ αρέσουν πολύ τα ταξίδια.
Καθαρά πολιτικό στίχο δεν νομίζω ότι θα έκανα. Τουλάχιστον άμεσα πολιτικό. Αν έχεις προσέξει, δεν μιλάω υποτιμητικά για τις γυναίκες, αυτό γίνεται συνειδητά, να μην μιλάω σεξιστικά και ομοφοβικά. Παρόλο που δεν γράφω, αυτό είναι κάτι που προσέχω όταν ραπάρω, και δεν μπορείς να πεις ότι ο Mel είναι σεξιστής, γιατί δεν έχει σεξιστικά κομμάτια. Δεν έχει σεξιστικούς στίχους, δεν έχει σεξιστική συμπεριφορά. Αυτό μετράει πολύ. Τώρα, όσα λέει ο καθένας στα κομμάτια, μπορεί να είναι και μαλακίες. Ξέρω ένα σωρό ράπερ με κοινωνικό στίχο που συμπεριφέρονται χάλια. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να έχεις συνείδηση του τι λες γιατί αυτοί που είναι 13 και 14 επηρεάζονται πάρα πολύ. Θεωρούν cool όσα ακούν και από αυτά διαμορφώνουν χαρακτήρα. Οπότε, αυτός που βγαίνει και λέει μαλακίες θα πρέπει να προσέχει τι λέει. Γιατί τα παιδάκια αυτόν θα ακούσουν και όχι τον δάσκαλό τους ή τον τυπά που έχει φτάσει 40 χρονών και δεν φοράει αλυσίδες και δεν έχει ωραία παπούτσια. Εντάξει, βγαίνουν όλοι τώρα και βρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά σημασία έχει εσύ τι κάνεις. Με τη μουσική σίγουρα δεν φτιάχνεις κάτι. Για μένα η μουσική δεν λύνει τα προβλήματα του κόσμου, μπορεί να σε καθησυχάσει, αλλά δεν σου λύνει τα προβλήματα. Κι όταν κάνεις άμεσα πολιτικό ραπ, 24/7, και νομίζεις ότι κάνεις κάτι, στην ουσία δεν κάνεις τίποτα, απλά ψυχαγωγείς τον κόσμο.
Με ενοχλεί η αδράνεια, και να νομίζουν όλοι ότι αυτά που ζούμε στη Θεσσαλονίκη και στο Κορδελιό και στην Αθήνα είναι φυσιολογικά. Οι φασίστες με ενοχλούν. Πολύ. Και η αστυνομία με ενοχλεί, γιατί είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση και αυτές οι ομάδες ανθρώπων την χειροτερεύουν επί 100. Δεν γίνεται να πας στο πιτσιρίκι που δεν έχει μάσκα και να του δίνεις σφαλιάρες.
Η φάση στα στόρι του Insta έχει φτάσει σε ακραίο σημείο. Τα παρακολουθώ και δεν μου αρέσουν. Πρέπει να προσέχεις τι λες γιατί είναι δουλειά, βιομηχανία. Πρέπει να προσέχεις πώς “σκας”, τι δείχνεις, γιατί όταν κάνεις κάτι ακραίο διώχνεις τον κόσμο και χάνεις ευκαιρίες. Το ραπ δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει ο άλλος μουσικά, είναι και ο άνθρωπος, όλη σου η συμπεριφορά. Ούτε γκάνγκστερς είμαστε ούτε μαφιόζοι, είμαστε παιδιά της γειτονιάς. Οι συμμορίες στη Θεσσαλονίκη είναι οι οπαδοί, αυτοί είναι η βία στο δρόμο. Δυστυχώς, και το ραπ αρχίζει να πάει οπαδικά όπως στην Αμερική. Και επειδή το ραπ είναι αντίδραση, θα υπάρξει και ένα μπαμ και αυτό το μπαμ θα είναι πολύ κακό. Θα έρθουν και στην Ελλάδα τα χειρότερα -είτε είναι “μπουκέτα”, είτε εκφοβισμός, είτε όπλα. Όλα αυτά κάθομαι και τα βλέπω και ψυχαγωγούμαι, κι ας μην μου αρέσουν όσα γίνονται. Ο κόσμος τα γουστάρει, αλλά, στο τέλος, οι μόνοι που χάνουν είναι οι ράπερ.
Νew Drip
Δεν έχω γνώμη για αυτό που γίνεται. Σε κάποιους βγαίνει σωστά, σε κάποιους βγαίνει λάθος. Προσωπικά δεν θα το έκανα, ως Mel, κι οι φίλοι μου αν με έβλεπαν να το κάνω θα με κορόιδευαν. Ο καθένας όμως δεν ξέρω τι είναι και τι περσόνα πουλάει. Τα social media είναι για να προμοτάρεις τη δουλειά σου, τη μουσική, και για να κάνεις καμία μαλακία να γελάσει ο κόσμος. Μου αρέσει πώς τρέχει τα social media ο Mad Clip, έχει καιρό που δεν έχει beefs, μου αρέσει ο FY, που δεν πούλησε ποτέ ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Και δεν θα ήθελα να τον δω ποτέ σε στόρι με beef.
Έχω γίνει πολύ τυπικός με τις απουσίες στο σχολείο γιατί θέλω να τελειώσω. Σήμερα ένας καθηγητής μου με έπιασε και μου είπε “άκουσα τη μουσική σου, πολύ ωραία, αλλά τα beat είναι μια λούπα είναι και καταντάει βαρετό για μας, αλλάξτε το αυτό”. Κι αλήθεια, τα νέα μου κομμάτια είναι πολύ διαφορετικά, αυτά που ετοιμάζω τώρα.
Σε ένα χρόνο θα ήθελα να με γνωρίζει αρκετός κόσμος, να βγάζω λεφτά, να είμαι ήρεμος, να μην υπάρχουν εμπόδια. Θέλω να φτιάξω πολλή μουσική, κι από κει και πέρα αποφασίζει ο κόσμος. Ιδανικά θα ήθελα να είμαι ξαπλωμένος σε μια πισίνα, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας, θα ήθελα να ακουστεί πάρα πολύ η μουσική μου στην Ελλάδα και να έχω κάποιες συνεργασίες με Έλληνες artists. Να τελειώσουν και όσα ζούμε σήμερα για να παρουσιάσω ζωντανά τη μουσική μου στο Gagarin. Όχι σε κλαμπ. Και να έχω τόσο κόσμο που να το γεμίσω. Και να πετύχει ο φίλος μου ο Norm. Είναι τόσο καλό παιδί, που κάποιες φορές είναι καλός και εκεί που δεν πρέπει».
232
