Έχεις μια τεράστια καλλιτεχνική –με την πραγματική έννοια της λέξης− πορεία μπροστά σου και πρέπει να επιλέξεις τις πιο εντυπωσιακές, φωτεινές στιγμές. Σχεδόν αδύνατο στην περίπτωση του Agoria, αφού όλη του η καριέρα είναι ξεχωριστή.
Ο Sébastien Devaud ήρθε σε επαφή με την τέχνη από πολύ μικρός, αφού ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και συλλέκτης δίσκων και η μητέρα του τραγουδίστρια της όπερας. Στα 12 του αγόρασε το «Big Fun» των Inner City και γνώρισε τη house και την techno. Στα 15 του είδε τον μαγικό Jeff Mills να μιξάρει και αποφάσισε να εισχωρήσει στον χώρο του DJing. Σχεδόν παράλληλα άρχισε να διοργανώνει τα δικά του πάρτι, τα «Agora» (από την ελληνική λέξη που παραπέμπει στη συνεύρεση ανθρώπων), που του «χάρισαν» και το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός.
Στα 23 του επέλεξε συνειδητά να ασχοληθεί με τη μουσική και άρχισε να συνθέτει. Τα υπόλοιπα είναι πάνω-κάτω γνωστά: υπηρετεί πιστά τη δική του, μελωδική εκδοχή της ηλεκτρονικής/χορευτικής μουσικής, πάντα με γερές αναφορές στο Σικάγο και στο Ντιτρόιτ, κυκλοφορεί δίσκους που σκίζουν, φοβερές μιξαρισμένες συλλογές (το δικό του μιξ για τη σειρά «At The Control» του 2007 θεωρείται το καλύτερο της δεκαετίας από Resident Advisor), τρέχει τη δική του δισκογραφική. Το 2003 συνδημιούργησε και επιμελήθηκε το φεστιβάλ Nuits Sonores, ένα από τα πιο προχωρημένα στον κόσμο, που «τρέχει» σε όλη την πόλη της Λυόν κάθε Μάιο.
Η «δική μου» τέχνη είναι στην πραγματικότητα αυτό που βλέπεις στην ψυχή μου. Μπορεί να έχεις πέσει μέσα. Μπορεί να κάνεις λάθος. Ποιος είμαι εγώ; Ποια είσαι εσύ; Είμαστε τόσο μοναδικοί; Κατά τη γνώμη μου, είμαστε πολλοί άνθρωποι μαζί, δεν είμαστε μία μονοδιάστατη οντότητα. Είμαστε όλοι σώφρονες. Είμαστε όλοι άρρωστοι.
Επιλέγει να συνδυάζει την τέχνη του με τη μόδα, τον κινηματογράφο, την ποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη. Έγινε μέρος της καμπάνιας «Sonar x NASA» και προγραμμάτισε μουσική, η οποία θα μεταδοθεί στο Διάστημα.
Παρακολουθώντας τον, λοιπόν, στενά όλα αυτά τα χρόνια, πρόσφατα είδα το βιντεοκλίπ του νέου του τραγουδιού με τον τίτλο «Embrace». Εντυπωσιάστηκα. Πρώτα με την τολμηρή εικόνα του με τις δυνατές, υποβόσκουσες πολιτικές διαστάσεις, μετά με την καθαρή σκηνοθετική ματιά, την ιδέα, το ύφος. Σπάνια βλέπεις κάτι τέτοιο σε βιντεοκλίπ ηλεκτρονικής μουσικής. Έψαξα να βρω τον σκηνοθέτη, είναι η Jessy Moussallem.
Agoria - Embrace ft. Phoebe Killdeer
Η Moussallem γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βηρυτό. Σπούδασε στη Lebanese Academy of Arts και αμέσως μετά το τέλος των σπουδών της κέρδισε το πρώτο βραβείο στο European Film Festival, στην κατηγορία του short film. Μετά από μετεκπαίδευση στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη επέστρεψε στην πατρίδα της, αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει το ταλέντο της για να εκφράσει την έννοια της φιλίας που μετουσιώνεται μέσω του χορού.
Το 2017 έγραψε και σκηνοθέτησε το βιντεοκλίπ του λιβανέζικου συγκροτήματος Mashrou' Leila, το σενάριο του οποίου απαιτεί την παρουσία 100 γυναικών, μια ωδή στη δύναμη και στη χάρη των γυναικών των αραβικών κρατών.
Το βίντεο έγινε το staff pick του Vimeo, ήταν trending ως No 1 αρκετό διάστημα στο YouTube, ήταν προτεινόμενο στα UK Music Video Awards, στις Κάννες για το Glass Lion, όπου κέρδισε το χρυσό στην κατηγορία «Young Director», και παρουσιάστηκε στο συνέδριο του Ridley Scott ως «ένα από τα πιο εμπνευσμένα φιλμ του 2017». Αυτό το βίντεο ήταν τελικά και η αφορμή της συνεργασίας της με τον Agoria και το δικό μου πάτημα για να του μιλήσω.
«Διάλεξα την Jessy Moussallem γιατί με εντυπωσίασε η δουλειά που έκανε για τους Λιβανέζους Mashrou' Leila στο βίντεο του "Roman". Οι εικόνες της στριφογύριζαν στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Λάτρεψα τη ματιά της και τον τρόπο που κινηματογραφούσε, αποτυπώνοντας τα θέματά της με μια ποιητική ματιά, χωρίς να είναι διδακτική, χωρίς ίχνος υπεροψίας.
Η χορογραφία ήταν αψεγάδιαστη. Πόση δύναμη είχε... και πόση χάρη! Και η παραμικρή λεπτομέρεια αυτού του βίντεο ήταν μεγαλειώδης. Ένα καταπληκτικό φιλμ είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας, δεν έχει σημασία αν είναι βιντεοκλίπ, διαφήμιση ή ταινία που προορίζεται για την κινηματογραφική αίθουσα».
«Όσο κι αν η ιστορία που έχεις στα χέρια σου είναι καλή, το πιο δύσκολο είναι να συστήσεις τη σωστή ομάδα που θα υλοποιήσει το όραμά σου. Όταν είδα το "Roman", ήξερα πως παρακολουθούσα ένα έργο τέχνης. Μόνο μια καταπληκτική σκηνοθέτις θα μπορούσε να μαζέψει μια τέτοια ομάδα για να το κινηματογραφήσει. Έτσι, λοιπόν, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τη συναντήσω κι ευτυχώς τα κατάφερα. Χρειάστηκε να αναβάλω για τέσσερις μήνες την ήδη προγραμματισμένη καμπάνια για τις κυκλοφορίες μου, αλλά το άξιζε και με το παραπάνω».
Βλέποντας το αποτέλεσμα, σκέφτεσαι αμέσως πως πρέπει να ήταν απόρροια πολλών συναντήσεων και συζητήσεων, ότι ο μουσικός ήθελε να έχει λόγο στην αποτύπωση του ήχου του σε εικόνα.
«Δεν συζήτησα μαζί της το concept, δεν ανακατεύτηκα στη διαδικασία. Όλο το credit γι' αυτήν τη δουλειά πηγαίνει στην Jessy και στην ομάδα της. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό» μου λέει αποστομωτικά.
«Το σκέφτηκα πολύ το όλο ζήτημα αυτού του βιντεοκλίπ. Όπως πολλοί άλλοι δημιουργοί, έχω αφιερωθεί 100% στη δουλειά μου, προσπαθώντας να ελέγξω το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όσο πιο πολύ μπορώ. Αν δεν είσαι πλούσιος και δεν έχεις ένα τεράστιο team, κάθε επιλογή που κάνεις κρύβει ένα αντιστάθμισμα, έναν συμβιβασμό.
Έτσι, αναρωτήθηκα: "Τι θέλεις; Να παίζεις κάπου τέσσερις φορές την εβδομάδα, να σπαταλάς τον χρόνο σου στα κοινωνικά δίκτυα ή να αφιερωθείς στη δημιουργία;". Διάλεξα τη δημιουργία και εστίασα στη μουσική, στον κινηματογράφο και στη σύνθεση».
«Φυσικά, κάποιοι καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής μουσικής εστιάζουν στις τουρνέ και στα social media, στο να έχουν fans, να τους εμπλέκουν στη ζωή τους, δείχνοντας την καθημερινή τους ρουτίνα, την πολύ cool φάση τους, δηλαδή επιλέγουν να γίνονται διάσημοι. Τους νοιάζει πιο πολύ η εικόνα τους από την ίδια την εικόνα. Δεν τους κατηγορώ, έτσι είναι το παιχνίδι. Κάποιοι απ' όλους αυτούς τα πηγαίνουν πολύ καλά, αφιερώνουν τον χρόνο τους στους θαυμαστές τους, στο να είναι "αυθεντικοί", δημοσιοποιώντας το παραμικρό λεπτό της ζωής τους».
«Στην πραγματικότητα, είμαι κι εγώ μέρος αυτού του πράγματος, ποστάρω πού και πού, αλλά το βρίσκω ανέμπνευστο. Όλοι μας ξεχνάμε αυτό που είδαμε πριν από ένα λεπτό. Πιο πολύ απ' όλα, όμως, σιχαίνομαι να υπηρετώ τους αλγορίθμους. Πώς νοηματοδοτούμε τη ζωή μας, όταν το αποδεχόμαστε όλο αυτό; Θέλω να προσπεράσω αυτό το παγκόσμιο ψέμα. Θα έπρεπε να μετατρέψουμε τα ψεύτικα δεδομένα (data) σε νόμο! (γελάει).
Πλέον, ξέρουμε πώς γίνεται η προσομοίωση των δεδομένων μας. Κάποιες εταιρείες το κάνουν ήδη. Οι GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon) δεν χρειάζονται κάποιον για να τους δώσει τα δεδομένα μας, τα έχουν. Ας παραπλανήσουμε τα κοινωνικά δίκτυα και τις προσομοιώσεις. Άλλωστε, δεν ζούμε ήδη την εποχή της παγκόσμιας προσομοίωσης;».
«Βασικά, μου αρέσει πολύ η προσέγγιση ενός πρότζεκτ που ονομάζεται DAU και θα βγει στη δημοσιότητα πολύ σύντομα. Πρόκειται για μια ρωσική σειρά ταινιών που συγκέντρωσε 400 συμμετέχοντες μέσα σε λίγα χρόνια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι παράτησαν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους και την πραγματική τους ζωή κι έγιναν ηθοποιοί.
Έζησαν σε ένα κλειστό και απομονωμένο ινστιτούτο, όπου τους κινηματογραφούσαν σαν να ζουν τη χρονική περίοδο από το 1938 έως το 1968. Οι δημιουργοί έχουν στα χέρια τους 700 ώρες υλικού στη λογική της παλιάς μπομπίνας, το οποίο θα μετατραπεί σε 13 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Οι συνέπειες που μπορεί να έχει όλο αυτό για τους ανθρώπους που συμμετείχαν μπορούν να είναι τεραστίων διαστάσεων!»
Ο Agoria αγαπά την αναζήτηση, προσπαθεί να διεισδύσει στην ουσία της τέχνης και της έκφρασης, ψάχνεται συνεχώς και αντιμετωπίζει με μια φιλοσοφική διάθεση τη θέση του στο μουσικό γίγνεσθαι.
«Πιστεύω πως όλοι μας είμαστε καλλιτέχνες. Η "δική μου" τέχνη είναι στην πραγματικότητα αυτό που βλέπεις στην ψυχή μου. Μπορεί να έχεις πέσει μέσα. Μπορεί να κάνεις λάθος. Ποιος είμαι εγώ; Ποια είσαι εσύ; Είμαστε τόσο μοναδικοί; Κατά τη γνώμη μου, είμαστε πολλοί άνθρωποι μαζί, δεν είμαστε μία μονοδιάστατη οντότητα. Είμαστε όλοι σώφρονες. Είμαστε όλοι άρρωστοι.
Αυτό, άλλωστε, είναι και το νόημα του βίντεο που γύρισε η Jessy: όλοι είμαστε Ιούδες, όλοι είμαστε ο Χριστός. Μέχρι να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τις ευθύνες μας, δεν έχουμε ιδέα ποιοι είμαστε. Κι αυτό είναι το concept του νέου μου δίσκου, το να είσαι ο εαυτός σου, το να του επιτρέψεις να έρθει στη θέση του άλλου. Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να περιπλανηθεί!»
σχόλια