→Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ BENGA. Φεύγοντας νωρίς το πρωί απ' το Bios (όπου γινόταν χαμός από πιτσιρίκια), αναρωτιόμασταν πού βρέθηκε ξαφνικά όλο αυτό το νεαρό πλήθος (μέσος όρος ηλικίας 20, μπορεί και πιο μικρός) για ονόματα όπως ο Shackleton και ο Mala - κυρίως όμως για τον Benga και τον Skream! Την ώρα που έπαιζαν, το πλήθος μετατράπηκε σε τσουνάμι και οι ταλαιπωρημένοι παλαίμαχοι φύγαμε να γλιτώσουμε απ' τις κλoτσιές και το μπουνίδι! Μπορεί να μην έπαιξε κανείς τα αναμενόμενα (ο Shackleton έκανε ένα καταπληκτικό live, αλλά έπαιζε κυρίως τέκνο), η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήταν η αλλαγή της σύνθεσης του κόσμου: εκτός από καμιά δεκαπενταριά άτομα που παρακολουθούν σταθερά το είδος (ποιο είδος; δεν μιλάμε πια για dubstep), όλοι χθες ήταν νέες φάτσες που χόρευαν και γούσταραν, ακόμα κι αν το έκαναν λες και ήταν σε σχολική εκδρομή (αγκαλιασμένοι σε κλειστό κύκλο, όπως ακριβώς οι Άγγλοι σε happy hour). Η νέα γενιά (του Benga;) άρχισε επιτέλους να χορεύει, κι ας το κάνει και λίγο άγαρμπα, διότι, ως γνωστόν, η φτώχια θέλει καλοπέραση.
→MAPA MILLE-FEUILLE. Καθοδόν για τον περιβόητο κορμό-μιλφέιγ της Νέας Σμύρνης, ακούμε το νέο άλμπουμ των Cocorosie και σχολιάζουμε ένα βίντεο στο YouTube για το τηλεοπτικό sex symbol «της γενιάς του Benga» (έχει τίτλο «την έχω παίξει με την Ευγενία Μανωλίδου»). Ο δίσκος είναι αναπάντεχα καλός, ένα τραγούδι λέει «Τιμ και Τίνα ήταν τα ονόματα των γονιών μου, αρραβωνιάστηκαν μετά από φλογερό πάθος, ξελογιασμένοι από τα ψέματα των πεταλούδων...», κι εκεί που τις είχες ξεγράψει, οι αδερφές Casady επιστρέφουν με ένα άλμπουμ («Grey Oceans») που ακούγεται σαν τις καλές στιγμές της Bjork πριν τις μέρες του Medulla. Αντιθέτως, το μιλφέιγ, μάπα. «Τριάντα πέντε ευρώ για ένα τούβλο με ποιότητα συνοικιακού ζαχαροπλαστείου που ανακάλυψε το νέρωμα στην κρέμα και τιμή γαλλικού (με αστέρια Μισελέν όσα και τα φεγγάρια του Δία)». Ενώ παίζει για δεύτερη φορά το «Lemonade», υπολογίζουμε ότι το τούβλο μάς το χρέωσαν περίπου 70 λεπτά την μπουκιά.
→PANTHER POWER. Λίγο πριν κυκλοφορήσει το καινούργιο άλμπουμ της η Έρικα Μπαντού, η «νεοσόουλ ντίβα» και «θρησκεία» για το κοινό της hi tek σόουλ (ένας χαρακτηρισμός που την ακολουθεί από το ξεκίνημα της καριέρας της, τον οποίο αποποιήθηκε πέρσι σε μια συνέντευξή της στο «Peach»), ξεφορτώθηκε σταδιακά τα ρούχα της, ακολουθώντας ολόγυμνη στους δρόμους τους Ντάλας την ίδια διαδρομή που ακολούθησε η ανοιχτή Λίνκολν Κοντινένταλ του Τζον Κένεντι την ημέρα που τον δολοφόνησαν. Στο τέλος του αμφιλεγόμενου βίντεο για το Window Seat (το πρώτο single απ' το «New Amerykah Part Two (Return of the Ankh)») δέχεται μια σφαίρα και καταλήγει «νεκρή» στο πεζοδρόμιο, ακριβώς στο σημείο που πυροβολήθηκε κι ο Κένεντι. Το βίντεο που έχει προκαλέσει ένα σωρό αντιδράσεις γυρίστηκε σε guerilla-style με ένα μονοπλάνο δύο λεπτών, χωρίς συνεργείο, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς άδεια από τις Αρχές, σε ένα τουριστικό σημείο του Ντάλας που έχει πάντα πολύ κόσμο - μια πιο προκλητική εκδοχή του περσινού «Lessons Learned» των Matt and Kim, του ντουέτου που είχε συλληφθεί στη Μάντισον Σκουέαρ της Νέας Υόρκης κάνοντας στριπτίζ μπροστά στην κάμερα, ανάμεσα στους ανύποπτους περαστικούς. Η Έρικα, που γύρισε το βίντεο ανενόχλητη, μπορεί να μη γλίτωσε το πρόστιμο, αλλά κέρδισε τέτοιο promotion για το καινούργιο (εξαιρετικό έτσι κι αλλιώς) άλμπουμ της, που δεν θα της χάριζε ούτε η πιο ακριβή διαφημιστική καμπάνια.
→HI-TEK SOUL ή SPACEY HOP; Κι ενώ η Έρικα και το άλμπουμ της είναι από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, η hi-tek νεο-σόουλ (ένα υβρίδιο νέων χιπ χοπ ρυθμών με τη σόουλ μελωδία των '70s και των '80s, που όπως και αν επιχειρήσεις να τη χαρακτηρίσεις πάντα πέφτεις έξω) περνάει την καλύτερη φάση της. Απίθανα νέα άλμπουμ, κυρίως ορχηστρικά, με έντονο το στοιχείο της μελωδίας, και μια «ψηφιακή» μελαγχολία που τα κάνει να ακούγονται εντελώς σημερινά, ακόμα και όταν κλέβουν ήχους και φωνές απ' το παρελθόν. Ο Alex B με το «Moments», ο Take με το «Only Mountain», ο Dimlite με το «Prismic Topics» κυκλοφορούν μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της φετινής άνοιξης, με στοιχεία δανεισμένα από το dubstep και το χιπ χοπ και φτιάχνουν τον urban ήχο της νέας γενιάς - που δεν έχει καμιά ενοχή για τις επιρροές της και αυτά που ακούει (κυριολεκτικά τα πάντα). Αυτή που αξίζει όμως ιδιαίτερη προσοχή είναι η «αστρική» ρυθμική μπρουκλινέζικη σόουλ (;) της Vanese Smith, η οποία ως Pursuit Grooves κυκλοφόρησε μόλις το «Fox Trot Mannerisms», έναν δίσκο που περιέχει συμπυκνωμένα όλα όσα ξεχώρισαν στη χορευτική μουσική τα τελευταία τρία χρόνια και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Είχε περάσει πέρσι απ' την Αθήνα καλεσμένη των Black Athena, αλλά τότε λίγοι την ήξεραν. Κι ακόμα πιο λίγοι πήγαν να τη δουν. Σε δυο μήνες όλοι θα μιλάνε γι' αυτή.
→T.A.M.I. SHOW. Από τότε που μαγνητοσκοπήθηκε τον Οκτώβριο του 1964 και μεταδόθηκε για πρώτη φορά στις αμερικάνικες αίθουσες, το συγκεκριμένο σόου (εξαφανισμένο για τέσσερις δεκαετίες - τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί το YouTube), πήρε θρυλικές διαστάσεις, με το παρασκήνιο και τις φήμες που το ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια να το κάνουν ένα από τα πιο περιζήτητα και πολυσυζητημένα στην ιστορία της ποπ μουσικής. Μετά από αμέτρητα bootleg, παράνομες βιντεοκασέτες και πετσοκομμένες εκδόσεις, επιτέλους κυκλοφόρησε επίσημα σε DVD την προηγούμενη εβδομάδα, με επεξεργασμένη εικόνα και ήχο, ακριβώς όπως η πρώτη προβολή, με όλες τις συμμετοχές και από τα 12 ονόματα-σταρ της εποχής που για διάφορους λόγους είχαν ζητήσει να κοπούν απ' την ταινία. Αυτό που είχε κατορθώσει το συγκεκριμένο σόου ήταν κάτι πρωτοφανές: να συνυπάρξουν στο ίδιο στούντιο μαύροι και λευκοί, τόσο πάνω στη σκηνή, όσο και στο κοινό των τριών χιλιάδων αλαφιασμένων πιτσιρικάδων που ουρλιάζουν ασταμάτητα, αστέρια της Motown (Marvin Gaye, Supremes, Smokey Robinson and The Miracles), χαρούμενα surf εφηβικά είδωλα (Beach Boys, Jan and Dean), ο Jack Berry, οι garage The Barbarians, η Lesley Gore, το κύμα της βρετανικής εισβολής που ακολούθησε τους Beatles (Gerry and The Pacemakers, Billy J. Kramer and the Dakotas). Αυτό που κάνει το σόου όμως ιστορικό είναι η κόντρα των Rolling Stones (που μόλις είχαν αρχίσει να σαρώνουν στην Αμερική) με τον James Brown, ο οποίος εξαγριώθηκε επειδή εμφανίστηκαν τελευταίοι, κάνοντας μια συγκλονιστική 18λεπτη εμφάνιση, προκαλώντας υστερία στο κοινό. Κυκλοφορεί σε συλλεκτική έκδοση με σχολιασμό του σκηνοθέτη Steve Binder.
•TEN FOR MY I-POD: cocorosie-grey oceans, free the robots-ctrl alt delete, javelin-no mas, sillyboy-played, ariel pink's haunted graffiti-before today, actress-paint, straw and bubbles, flying lotus-cosmogramma, take-only mountain, alex b-moments, pursuit grooves-foxtrot mannerisms
σχόλια