Ο όρος «σατιρικό τραγούδι» εκφράζει ένα είδος τραγουδιού, που ακούστηκε πολύ στη δεκαετία του ’70 και βασικά στη Μεταπολίτευση. Ως χαρακτηριστική τριάδα του «σατιρικού τραγουδιού» θεωρούνται, και είναι, οι Θέμης Ανδρεάδης-Γιάννης Λογοθέτης-Γιάννης Κιουρκτσόγλου, ενώ προς το τέλος της δεκαετίας εκείνος που θα έσπαγε τα ταμεία και με τα σατιρικά τραγούδια του ήταν, βεβαίως, ο Χάρρυ Κλυνν. Σατιρικά τραγούδια έλεγαν και κάποιοι ηθοποιοί εκείνα τα χρόνια, όπως ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Γιάννη Μπουρνέλης και ακόμη ο ρόκερ Δημήτρης Πουλικάκος, ο Λάκης Σκούταρης, ο λαϊκοδημοτικός Γιώργος Μπίλης κ.ά.
Γενικώς, υπήρχε ανάγκη για σάτιρα (πολιτική και όχι μόνο), για εξωστρέφεια, για γέλιο χωρίς όρια, επιθεωρησιακού τύπου ορισμένες φορές, ok, αλλά και αυτό το είχε ανάγκη ο κόσμος μετά την πτώση της δικτατορίας. Η οποία δικτατορία δεν ανεχόταν, φυσικά, την πολιτική σάτιρα στο τραγούδι. Ή και την πολιτική σάτιρα γενικότερα. Ίσως περισσότερο και από τα τραγούδια του Θεοδωράκη η χούντα να κυνηγούσε την πολιτική σάτιρα αυτή καθ’ αυτή. Στα θέατρα, ας πούμε, επενέβαιναν ανοιχτά και κατέβαζαν παραστάσεις (π.χ. την επιθεώρηση «Έρχονται δεν Έρχονται» των Κώστα Νικολαΐδη-Ηλία Λυμπερόπουλου), όταν δεν είχε ξεσκονίσει τα κείμενα πιο πριν η λογοκρισία.
Φυσικά, στη δισκογραφία τα πράγματα ήταν ακόμη πιο σκληρά – δύσκολα θα ξέφευγε κάτι. Και ο «Ταρζάν» του Γιάννη Μαρκόπουλου ήταν βεβαίως σατιρικό τραγούδι, αλλά ήταν έξυπνο και δεν γινόταν να το απαγορεύσουν. Γενικώς η περσόνα «Ταρζάν» έπαιζε πολύ τότε (το 1973) και όχι μόνο στο τραγούδι, και συμπαραδήλωνε διάφορα.
Η σάτιρα μπορεί να επιβιώσει, βεβαίως, και μέσω των υπονοουμένων, να είναι πιο «λεπτή» δηλαδή, και ίσως αυτό να έχει ακόμη πιο πολύ ενδιαφέρον, από το φόρα-παρτίδα κράξιμο των κακώς κειμένων – που και αυτό μπορεί να χρειάζεται, και να το έχει ανάγκη ο κόσμος ορισμένες φορές.
Ο κόσμος βεβαίως, από την άλλη μεριά, δεν χαμπάριαζε και τα ανέκδοτα, που κυκλοφορούσαν για την «τριανδρία» (Παπαδόπουλος-Παττακός-Μακαρέζος) έδιναν κι έπαιρναν στις παρέες. Κάποια πνευματώδη, δε, έφθαναν έως και στις παρυφές των δημοσιογραφικών γραφείων και μπορούσες να τα διαβάσεις, κατά την περίοδο της «φιλελευθεροποίησης», ακόμη και στις στήλες των εφημερίδων. Αλλά είπαμε... Την εφημερίδα την διαβάζει ο καθένας μόνος του. Δεν είναι όπως το τραγούδι, που μπορεί να ακούγεται ταυτόχρονα από πολλούς και να διασπείρεται με ταχύτητα.
Η σάτιρα μπορεί να επιβιώσει, βεβαίως, και μέσω των υπονοουμένων, να είναι πιο «λεπτή» δηλαδή, και ίσως αυτό να έχει ακόμη πιο πολύ ενδιαφέρον, από το φόρα-παρτίδα κράξιμο των κακώς κειμένων – που και αυτό μπορεί να χρειάζεται, και να το έχει ανάγκη ο κόσμος ορισμένες φορές.
Η σάτιρα συνδέεται πάντα με την «ελευθερία της έκφρασης» και στόχος της πρέπει να είναι οι εξουσίες (υπάρχουν χίλιες-δυο τέτοιες), ενώ όσο λιγότερο (ή και καθόλου) παρεμβαίνεις επ’ αυτής (αφήνοντας όλο τον έλεγχο στον καλλιτέχνη) τόσο πιο πολύ προσεγγίζεις, σαν πολιτεία, σαν αρχή, σαν κοινωνία και σαν άτομο, το δημοκρατικό ιδεώδες. Σάτιρα και... δικαστήρια είναι έννοιες αντιμαχόμενες. Η ανοχή στη σάτιρα δείχνει αληθινό φιλελεύθερο πνεύμα, και πέραν αυτού άνεση, μεγαθυμία και εξυπνάδα, ενώ είναι λυτρωτική για τους πάντες (έτσι πρέπει να είναι). Και γι’ αυτούς που την ασκούν, και γι’ αυτούς που την δέχονται ή την καταναλώνουν.
Η σάτιρα συνδέεται με πολλά, κι ένα απ’ αυτά τα πολλά είναι και το χιούμορ... μπλακ ή λιγότερο μπλακ. Έχοντας αυτό για αρχή θα μπορούσαμε να πούμε πως το αληθινά πρώτο, σύγχρονο, ελληνικό σατιρικό τραγούδι ήταν «Η νήσος των Αζορών» [Columbia, 1961], σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, στίχους Μποστ και ερμηνεία από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (με τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι). Τι ακριβώς ήθελε να πει ο Μποστ με στίχους σαν και τούτους... «Ένα πλοίον ταξιδέβων με υπέροχον κερόν / εφνιδίως εξοκήλη ανοικτά των Αζορών / ένας νέος κε μια νέα, ορεότατα πεδιά / φθάνουν κολυμβών γενέος εις πλησείον αμουδιά. / Ζώντας βίον προτογόνου κε ο νέος με την κόρη / κύταζαν και κάπου-κάπου εάν έρχετε βαπόρι / αλλά φθάσαντος χειμόνος και μη φθάνοντος βαπόρι / απεβίοσεν ο νέος κε απέθαναιν η κόρη»... είναι ένα θέμα. Αν και είναι εξίσου πιθανό να μην ήθελε να πει κάτι ιδιαίτερο, ο πανέξυπνος στιχοπλόκος. Όμως και αυτό είναι ένα από τα γνωρίσματα της σάτιρας. Να αφήνει τον ακροατή ελεύθερο να αφουγκραστεί το παραπέρα – υπάρχει-δεν υπάρχει αυτό στη σκέψη εκείνου που σκαρφίζεται τα λόγια. Δεν μπορεί να είναι όλα μασημένη τροφή.
Σε στίχους του Μποστ ήταν κι ένα άλλο, μπλακ αυτή τη φορά, σατιρικό τραγούδι, που ακουγόταν επίσης πριν από τη δικτατορία – «Οι νεκροθάπται» [Lyra, 1965], σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και με ερμηνεία από τον Γιώργο Ζωγράφο. Ακούγαμε εκεί (μεταφέρω... ανορθόγραφα): «Εις το φέρετρο θα έμβω / και στο μνήμα της θα μπω / να με θάψουν νεκροθάπται / με αυτήν που αγαπώ. Η κακούργος κοινωνία / που μας χώρισε σκληρά / να χαρεί και ν’ απολαύσει / δύο πτώματα νεκρά».
Λίγοι ξέρουν πως ο πολύ γνωστός και άξιος εικαστικός Δημήτρης Γέρος υπήρξε/είναι, ανάμεσα σε διάφορα άλλα, και τραγουδοποιός, συνθέτης κ.λπ. Αυτό το είχα διαβάσει κάποια στιγμή στο περιοδικό «Μοντέρνοι Ρυθμοί» κι είχα εκπλαγεί. Πιο συγκεκριμένα, από το τεύχος #100 του περιοδικού (Φεβ. 1968): «Ο τραγουδιστής “μπλακ χιούμορ” Δημήτρης Γέρος ύστερα από την μεγάλη επιτυχία που σημειώνει κάθε βράδυ στην μπουάτ της Πλάκας Τετράδιο, θα ηχογραφήσει έναν δίσκο μακράς διαρκείας με δικά του “μπλακ χιούμορ” τραγούδια».
Σημείωνε μεγάλη επιτυχία στο Τετράδιο ο Γέρος; Και θα ηχογραφούσε και LP με δικά του κομμάτια; Τι κρίμα να μην συμβεί αυτό τελικά. Και λίγο πιο μετά, στη συνέχεια των «Μοντέρνων Ρυθμών», τις «Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες» [τεύχος #2, Μαρ. 1968]: «Στην Πλάκα και πάλι, στην οδό Μνησικλέους όμως αυτή τη φορά, συναντάμε την γραφική μπουάτ Τετράδιο, όπου με μεγάλη επιτυχία εμφανίζονται κάθε βράδυ οι αντιπροσωπευτικοί τραγουδισταί του “νέου κύματος” Αλέξης Γεωργίου, Θάνος Μπρατσιώτης, Βαγγέλης Ντίκος, ενώ στο πιάνο τους συνοδεύει η ταλαντούχος Βαρβάρα Παπαδοπούλου. Πολύ αρέσει επίσης σε... αντιτραγουδιστικά τραγούδια και τραγούδια “μπλακ χιούμορ” ο τυπίστας Δήμος Γέρου».
Εντάξει, δεν το είχαν πιάσει καλά το όνομα τη δεύτερη φορά – όμως, για τον Δημήτρη Γέρο επρόκειτο και πάλι. Μια δεκαετία αργότερα θα έλεγε ο ίδιος στο περιοδικό «Μουσική» [Αύγ. 1979]: «Ο υπερρεαλισμός ως βάση της υπάρξεώς μου εκδηλώνεται και σε κάθε έργο μου: ζωγραφικό, γλυπτικό, συγγραφικό, μουσικό κ.λπ. Μερικές φορές ο ντανταϊσμός, που τόσο με έχει συναρπάσει, φαίνεται σε ορισμένα έργα μου. Και μη ξεχνάτε τα τραγούδια μου (1966-1969) στις μπουάτ της Πλάκας, που ήταν μόνο ντανταϊστικά. Αλλά και το βαμμένο μαύρο σπίτι μου στην κεντρική πλατεία της Λειβαδιάς, στα χρόνια της χούντας, τι άλλο ήταν από μια τέτοια εκδήλωση;».
Δεν ξέρω από πού είχε επηρεαστεί ο Γέρος και έλεγε τέτοια τραγούδια, στο τέλος των σίξτις. Αλλά επειδή ο υπερρεαλισμός τον συνέπαιρνε εκείνο τον καιρό ίσως να είχε διαβάσει (από τα γαλλικά) την “Anthologie de l'humour noir” του André Breton, που θα μεταφερόταν το 1980 από τον Αιγόκερω και στα ελληνικά ως «Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ».
Εκείνη ακριβώς την εποχή αρχίζει να λάμπει για πρώτη φορά και το αστέρι του Γιώργου Μαρίνου στις μπουάτ – ο οποίος Μαρίνος περνάει από την Κατακόμβη, τα Ταβάνια, τις Νεφέλες και τις Χάντρες, πριν καταλήξει το χειμώνα του 1969-70, στον Ρήγα, στην Πλάκα (Αφροδίτης 9 και Φαρμάκη). Ήδη από το 1968 ο Μαρίνος έχει διαχωρίσει τη θέση του από το Νέο Κύμα, πριμοδοτώντας το νέο λαϊκό είδος του ελληνικού τραγουδιού, που δεν ήταν άλλο από το ελαφρολαϊκό. Όπως θα έλεγε και ο ίδιος στις «Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες» [τεύχος #1, Μαρ. 1968]: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει νέο κύμα, εκτός αν προτιμάτε να λέτε “νέο” κάτι που άρχισε τέσσερα χρόνια πριν και που προϋπήρχε πολύ περισσότερο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδιστή του “νέου κύματος”! Τα τραγούδια μου, χωρίς να σας το κρύβω, είναι ελαφρά λαϊκά τραγούδια. Αυτό είναι όλο!».
Και σε μια άλλη συνέντευξή του, στο περιοδικό «Ψυχαγωγία» [Δεκ. 1969], ο Μαρίνος θα συμπλήρωνε: «Το Νέο Κύμα είναι βασικά ο Χατζιδάκις. Μετά απ’ αυτόν υπάρχουν συνεχιστές μόνον. Η παράδοση είναι σπουδαίο πράγμα. Οι σημερινοί συνθέτες βρήκαν κάτι, ο Χατζιδάκις έφτιαξε. Το Νέο Κύμα έχει ταυτιστεί με μια εταιρεία δίσκων (σ.σ. τη Lyra). Κακώς. Είναι παράδοση. Είναι τρόπος εκφράσεως. Αυτά δεν πεθαίνουν εύκολα».
Ο Μαρίνος, δηλαδή, αντιλαμβανόταν το Νέο Κύμα ως μια συνέχεια των τραγουδιών του Χατζιδάκι και πιθανώς να είχε κάποιο δίκιο, αν σκεφθούμε πως και η Lyra το 1969 θα κυκλοφορούσε το άλμπουμ «Χατζιδάκις / Νέο Κύμα» (μ’ εκείνο το θαυμάσιο ελληνικής ψυχεδελικής αισθητικής εξώφυλλο), με τους Γιώργο Ζωγράφο, Γιώργο Ρωμανό και Αρλέτα να τραγουδούν «Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος», «Γύρνα φτερωτή του μύλου» και «Ήταν καμάρι της αυγής» αντιστοίχως. Φυσικά, όλα αυτά ο Μαρίνος θα τα περνούσε στα προγράμματά του στον Ρήγα (λέμε πάντα για τη σεζόν 1969-70) έχοντας δίπλα του την Μαρία Αντώνοβα, τον Θάνο Μπρατσιώτη, την Ανθή Δαλεζίου, την Κατιάνα Μπαλανίκα και βεβαίως την ορχήστρα του Νίκου Δανίκα, που από τότε θα δημιουργούσε τον ήχο των live του.
Όμως, στον Ρήγα, ο Μαρίνος δεν έλεγε μόνο τραγούδια της νεοκυματικής παράδοσης, όπως την εννοούσε εκείνος, ξεκινώντας από συνθέσεις του Χατζιδάκι, αλλά είχε βάλει μπροστά και το δικό του σώου, με τα δικά του νούμερα, τις παρλάτες κτλ., που ήταν πρωτόγνωρο, τότε, για τη νυχτερινή Αθήνα. Μάλιστα κάποιοι, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ιδιαιτερότητα των προγραμμάτων του τον συνέκριναν με τον Sacha Distel και το περιώνυμο TV-σώου του, που μεταδιδόταν από τη γαλλική τηλεόραση στο διάστημα 1963-1971, και που περιλάμβανε σε εναλλαγή σκετς και τραγούδια. Ο Μαρίνος, όμως, ήταν κάτι άλλο, διαφορετικό.
Ένα από τα βασικά στοιχεία των προγραμμάτων του Μαρίνου ήταν τα σατιρικά τραγούδια, που συνυφαίνονταν με τα τραγούδια με μπλακ χιούμορ. Το πιο γνωστό απ’ όλα ήταν το περίφημο «Το τέρας» σε μουσική ενός όχι γνωστού παλιού πιανίστα και συνθέτη, του Γιώργου Δασκαλόπουλου, και σε στίχους του, απεναντίας, πολύ γνωστού ποιητή, πεζογράφου και δημοσιογράφου Φαίδρου Μπαρλά (1935-1975). Μάλιστα, «Το τέρας», που έδινε κι έπαιρνε από τον Μαρίνο στις μπουάτ της εποχής, θα αποτυπωνόταν και στη δισκογραφία, στο LP (του Μαρίνου) «Μια Ζωντανή Παρουσίαση» [Polydor, Νοε. 1970], που ήταν ηχογραφημένο, ζωντανά, στον Ρήγα. Ο Μπαρλάς, που ήταν κι ένας ποιητής της παραδοξότητας είχε γράψει και «κανονικό» ποίημα με τίτλο «Το τέρας», με τελείως διαφορετικούς στίχους:
«Το αγαθόν, το γενναίο, το πανάσχημο Τέρας, / που καθυβρίζεται με σκαιότητα στις ταινίες τού Χόλλυγουντ, / το Τέρας όπου μεροληπτεί εναντίον του το κοινόν, / το Τέρας, “που κερδίζει τας μάχας / και χάνει” –πάντα– “τον πόλεμον”, / α το Τέρας, πώς θάθελα να το σώζω, / επεμβαίνοντας την τελευταίαν στιγμήν, / με οποιοδήποτε όπλον / –το ξίφος, την σφενδόνην, το δηλητήριον– / ή θρυμματίζοντας με ένα ρόπαλο / τον φακό τού οπερατέρ!..».
Η κάπως μακάβρια ατμόσφαιρα αυτών των τραγουδιών είχε ενοχλήσει τους συντηρητικούς κύκλους της εποχής, με πρώτους όλων τους ιερωμένους φυσικά, που θα τοποθετούνταν με το γνωστό μένος τους και σε τούτη τη νέα τάση, που συγκινούσε (δηλαδή ευχαριστούσε) τη νεολαία. Ένας γνωστός αρχιμανδρίτης της εποχής, ο Ιωάννης Γ. Αλεξίου, θα έγραφε στο βιβλίο του «Νιάτα στον 20ον Αιώνα» [Αδελφότης Θεολόγων Η «Ζωή», 1969]:
«Τούτη η Εθνική συμφορά (σ.σ. εννοεί τους χίπις, για τους οποίους γράφει πιο πριν) δεν μπόρεσε να ριζώσει στον τόπο μας... Μα ωστόσο έρχεται το κύμα της, από το Παρίσι, το Λονδίνο, την Στοκχόλμη, τη Νέα Υόρκη, και στην Αθήνα. Κι εδώ εμφανίζονται κάπου-κάπου γιεγιέδες, που φορούν παντελόνια καμπάνα, πολύχρωμα πουλόβερ, που πηγαίνουν πολύ σπάνια στον κουρέα και χορεύουν μέχρι εξαντλήσεως μοντέρνους χορούς στα πολλαπλασιαζόμενα νάιτ-κλαμπ, στις μπουάτ, στα πάρτυ, εκεί όπου γίνονται τέρατα και σημεία. Πηγαίνετε σε μια μπουάτ της Πλάκας και κρατήστε την αναπνοή σας: “Ανοίγω το συρτάρι / βλέπω νεκρό τον Άρη! / ανοίγω τη βαλίτσα / βλέπω νεκρή τη Λίτσα! / ανοίγω τα πατώματα / βλέπω σαράντα πτώματα!”. Διασκέδαση γκραν-γκινιόλ. Μαύρο χιούμορ. Χιούμορ; Και όμως διασκεδάζουν και γελούν, σπάζοντας πιάτα, αναποδογυρίζοντας καρέκλες και τραπέζια και ακούγοντας την... τραγουδίστρια να εκμυστηρεύεται: “Το τέρας με δαγκώνει / τα νύχια του μου χώνει / τη σάρκα μου ματώνει! / Μα εγώ αγαπώ το τέρας / το τέρας, το τέρας...”».
Ο αρχιμανδρίτης περιγράφει το κλίμα από τις μπουάτ που δούλευε τότε ο Γιώργος Μαρίνος, γιατί οι στίχοι του «τέρατος», που καταγράφονται στο τέλος αυτού του αποσπάσματος, είναι αυτοί του Φαίδρου Μπαρλά από το τραγούδι που υπάρχει στο LP «Μια Ζωντανή Παρουσίαση». Αν και το τραγούδι στο live και τον δίσκο το λέει ο Μαρίνος, δεν αποκλείεται στο πρόγραμμα του μαγαζιού να το έλεγε και κάποια από τις συνεργαζόμενες τραγουδίστριες (η Αντώνοβα π.χ.), με τη γυναικεία ερμηνεία να αποκτά άλλα αντανακλαστικά στα αυτιά του ιερωμένου.
Γιώργος Μαρίνος - Το Τέρας
Πάντως, ένα σημαντικό που καταγράφει, εδώ, ο αρχιμανδρίτης είναι τα λόγια από το άλλο «μαύρο» τραγούδι, το «Ανοίγω το συρτάρι», για το οποίο δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα στοιχεία. Ποιος να είχε γράψει τη μουσική του, και ποιος τα λόγια του; Nα ήταν ξανά το δίδυμο Δασκαλόπουλος-Μπαρλάς; Δεν μπορείς να το αποκλείσεις. Πάντως το σίγουρο είναι πως, και αυτό, το έλεγε ο Μαρίνος, τότε, στις μπουάτ της Πλάκας.
Το «Ανοίγω το συρτάρι» μπορεί να μην καταγράφεται στο LP «Μια Ζωντανή Παρουσίαση», αλλά ένα παρεμφερές τραγούδι, υπό τον τίτλο «Ο δολοφόνος», φανερά επηρεασμένο από ’κείνο που έλεγε ο Μαρίνος, τουλάχιστον στα λόγια, συμπεριλαμβάνεται στο CD του συγκροτήματος Μοντάζ «Τι κόσμος είναι αυτός» [Legend Recordings] το 1999. Ακούς: «Κοιτάζω στην αυλή / νεκρό είδα τον Κωστή / τραβάω την κουρτίνα / νεκρή βλέπω την Τζίνα / και πάνω στο μπαλκόνι / νεκρό είδα τον Αντώνη / Ανοίγω ένα βαρέλι / νεκρή βλέπω τη Νέλλη / σηκώνω την ομπρέλα / νεκρή βλέπω τη Στέλλα / κλωτσάω ένα τόπι / νεκρή βρήκα την Πόπη.(...) Κι έχω μείνει μόνος / γιατί είμαι ο δολοφόνος».
Στην πρώτη πλευρά αυτού του παρθενικού άλμπουμ του ο Γιώργος Μαρίνος υφαίνει το στυλ, με το οποίο θα γινόταν γνωστός και πολύ αγαπητός, τα αμέσως επόμενα χρόνια, με τα προγράμματά του στη Μέδουσα (και με τους ανάλογους δίσκους του φυσικά), έχοντας δίπλα του τον Νίκο Δανίκα, βασικά, που του γράφει τις μουσικές, όπως και μια σειρά από ευτράπελα λόγια, που συντάσσει για την πάρτη του, ο Παύλος Μάτεσις, επίσης ένας διαχρονικός συνεργάτης του. Λέμε για τα τραγούδια «Οι μικρές αρτίστες» (Δυο μικρές αρτίστες / η Μπιζού, η Άννυ / πάνε για Βαγδάτη / παν για Τεχεράνη), «Η κοντέσσα Εστέλλα ντε Στριντένη» (Η κοντέσσα Εστέλλα ντε Στριντένη / είναι μια κοντέσσα αφηρημένη / μια μέρα σ’ ένα αμάξι χάνει τα κλειδιά της / μια μέρα σε μια γρίπη χάνει τα δυο παιδιά της) και «Η Μαργαρίτα η Γκωτιέ» (Η Μαργαρίτα η Γκωτιέ / δεν έτρωγε ποτέ της βοδινό / θρεφότανε με όπερες / μια το πρωί και μια το δειλινό / και γιατρικό για τις ασθένειές της / απόσταγμα από τις καμέλιές της).
Γιώργος Μαρίνος - Η κοντέσσα Εστέλλα ντε Στριντένη
Μέσα από αυτά τα φανταστικά πρόσωπα του Μάτεσι και τις παράξενες ιστορίες τους, και πάντα με τη βοήθεια των παιχνιδιάρικων μουσικών του Δανίκα, ο Μαρίνος αρχίζει να εξελίσσει αυτό το τόσο ιδιαίτερο προσωπικό στυλ του, με τις θεατρικού τύπου ερμηνείες, και τις ανάλογες παρλάτες –ανάμεσα έλεγε και Μποστ ο Μαρίνος, και αυτό καταγράφηκε σε μεταγενέστερο δίσκο του–, που δυστυχώς δεν αποτυπώθηκε, στην ολότητά του, σ’ εκείνο το πρώτο LP του, δίνοντας το σήμα για ένα είδος τραγουδιού, το σατιρικό τραγούδι, που θα πρωταγωνιστούσε σταδιακά στα δρώμενα προς το τέλος της δικτατορίας και στην αρχή της Μεταπολίτευσης, και για πολλά έκτοτε χρόνια. Όπως θα έγραφε και το «Φαντάζιο» [Σεπτ. 1970]:
«Γιώργος Μαρίνος, ο νουμερίστας τραγουδιστής, ο μοναδικός ίσως σε στυλ Σασά Ντιστέλ, που διαθέτει η νυχτερινή Αθήνα. Κάνει τον φετινό χειμώνα μια καινούργια εξόρμηση στην πλακιώτικη μπουάτ Ρήγας. Θα τραγουδά τραγούδια του “νέου κύματος” ως τις 2 και γύρω στα ξημερώματα τραγούδια λαϊκά. Ενδιάμεσα θα θυμάται την τέχνη την παληά, που είναι η τέχνη του ηθοποιού. Κάνοντας μιμήσεις απολαυστικές του Χορν, της Λαμπέτη, της Αρώνη και της Καρέζη, και λέγοντας παρλάτες, σε κείμενα γραμμένα από την Κωστούλα Μητροπούλου. Ο Γιώργος Μαρίνος εμφανίζεται επίσης στην ταινία-μιούζικαλ του Κώστα Ασημακόπουλου που έχει τίτλο Όμορφές Μέρες. Υποδύεται ένα νησιώτη με φωνή μελωδική, που τραγουδά τρυφερά τραγούδια γραμμένα από τον Γιάννη Σπανό».
Δεν πάει καλό καράβι, σε θάλασσα ρηχή / έρημη θ’ απομείνει, για πάντα η εξοχή...
Γιώργος Μαρίνος - Μη μου μιλάς γι'αγάπη
