Κάθε Σαββατοκύριακο ένας παραγωγός του ραδιοφωνικού σταθμού Pepper 96.6 επιλέγει για το LIFO.gr τραγούδια που συνθέτουν ένα ξεχωριστό soundtrack.
Αυτή την εβδομάδα, την επιλογή κάνει ο Κίμων Φραγκάκης (τoν ακούτε στη συχνότητα του Pepper, παρέα με τη Ματούλα Κουστένη, καθημερινά 8:00-10:00):
The Rolling Stones
Gimme Shelter
Αγάπησα το Gimme Shelter μέσα από τις ταινίες του Σκορσέζε. Το παίζει τόσο στο Good Fellas όσο και στο Casino. Είναι ένα μελαγχολικό, σχεδόν συγκινητικό φόντο για το σφαγείο στην οθόνη.
Το ηχόχρωμα του τραγουδιού ταιριάζει και με την ατμόσφαιρα αυτού του Σαββατοκύριακου στη χώρα μας, λόγω της επετείου του Πολυτεχνείου. Γράφτηκε εν μέσω πολέμου του Βιετνάμ («War, children, it's just a shot away...» τραγουδάει ο Τζάγκερ) και έχει ταυτιστεί με την εποχή της αμφισβήτησης, αν και ο Ρίτσαρντς έχει πει ότι αντλεί έμπνευση από τις αληθινές μπόρες («Oh, a storm is threat'ning») και τον κόσμο που τρέχει να προστατευτεί από τη βροχή («If I don't get some shelter...»).
Πάντως, σήμερα Τετάρτη, που γράφω αυτές τις γραμμές, έξω βρέχει όλη μέρα.
Arcade Fire
Normal Person
Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, πριν από λίγα καλοκαίρια, βρέθηκα στην Ικαρία. Έμενα στον Φάρο, στην άκρη του νησιού και οδηγούσα πολλά χιλιόμετρα καθημερινά, ακούγοντας μουσική. Είχα κατεβάσει μεταξύ άλλων το νέο –τότε– άλμπουμ των Arcade Fire, το Reflektor, αλλά εκτός από το ομώνυμο τραγούδι που είχε πλάκα, τα άλλα με απογοήτευαν. Καμία σχέση με τα διαμάντια του The Suburbs, ας πούμε, που είναι ένα κι ένα.
Ώσπου πέφτω πάνω σε μια κομματάρα που την είχα προσπεράσει: Το εκρηκτικό Normal Person, με τις απεγνωσμένες του κιθάρες και το ανθεμικό φινάλε που με έκανε να θέλω να πατήσω γκάζι και να βουτήξω από το βουνό στο Ικάριο πέλαγος.
«I'm so confused, am I a normal person? (...) I think I'm cool enough, but am I cruel enough?».
Δυναμώστε την ένταση και θα με θυμηθείτε.
Fun Loving' Criminals
We Have All The Time In The World
Με έναν σμπάρο τέσσερα τρυγόνια: Με αυτό το κομμάτι επιλέγω μια διασκευή (το πρωτότυπο είναι του Louis Armstrong), ένα άκουσμα λίγο πιο jazzy, στριμώχνω ανάμεσα στα ιερά τέρατα της λίστας ένα αλήτικο συγκρότημα που αγαπώ πολύ (τους Fun Lovin' Criminals) και αποτίνω φόρο τιμής, ως έγκριτος τζεϊμσμποντολόγος, στον 007: Το πρωτότυπο We Have All The Time In The World γράφτηκε για την ταινία On Her Majesty's Secret Service όπου τον Τζέιμς Μποντ υποδύεται ο Αυστραλός Τζόρτζ Λέιζενμπι (είμαι και κατά το ήμισυ Αυστραλός). Ο τίτλος του τραγουδιού είναι τα τελευταία λόγια του 007 στην ταινία, μετά τον θάνατο της γυναίκας του (στο συγκεκριμένο φιλμ ο Μποντ παντρεύεται).
Η διασκευή των Fun Loving' Criminals στο κομμάτι αυτό είναι χαλαρή, σχεδόν μπλαζέ, όπως όλα τα τραγούδια τους, κάτι που όμως στη δική τους περίπτωση αποτελεί τίτλο τιμής και όχι τεμπελιά. Όταν το ακούω θέλω να βρεθώ στην άκρη της γης, χωρίς κινητό, χωρίς παπούτσια, πίνοντας παλόμες (τεκίλα - γκρέιπφρουτ) με το δικό μου Παριζιάνικο Μποντ γκερλ.
David Bowie
Starman
Δεν είχα ποτέ μουσικά ινδάλματα, μοναχά τον σκεπτικό πρίγκιπα Λέοναρντ Κοέν και τον διάφανο δανδή Ντέιβιντ Μπάουι, κατά κάποιον τρόπο. Για να μη βάλω πολλά παλιά τραγούδια στη λίστα, θα την πληρώσει ο Λέοναρντ. Είναι κουλ αυτός, δεν παρεξηγιέται.
Starman, λοιπόν, διότι πάντα μου άρεσε να κοιτάζω τα αστέρια και να φαντάζομαι τη ζωή σε άλλους πλανήτες. Ξανά με κερδίζουν τα κιθαριστικά μέλη όπως στα περισσότερα από τα κομμάτια που με φτιάχνουν. Και είναι ένα τραγούδι που μπορείς να ακούς για πάντα χωρίς να το βαρεθείς, να το παίζουμε το πρωί με τη Ματούλα στην εκπομπή στον Pepper και να γουστάρουν όλοι, ροκάδες και ποπάδες, μαμάδες στο τιμόνι και παιδιά στο πίσω κάθισμα.
Archive
Again
Όταν πρωτάκουσα το κομμάτι αυτό στη συναυλία τους στην Αθήνα, πριν από 12 ή 15 χρόνια, έπαθα την καραπλακάρα μου. Ένιωθα τη φυσαρμόνικα να με περονιάζει, τους στίχους να μου ραγίζουν την καρδιά, και μέσα σε αυτή την ένταση ήμουν πανευτυχής γιατί ήταν μια από τις σπάνιες φορές που δεν έτρεχε αλλού ο λογισμός μου. Ήμουν εκεί. Για σχεδόν 15 λεπτά (τόσο διήρκεσε η live εκτέλεση) οι Archive μας απήγαγαν και μας πήγαν σε έναν δικό τους υγρό και σκοτεινό πλανήτη. Ένα τραγούδι για αμετανόητους ρομαντικούς που τους αρέσει να μελαγχολούν για να γιορτάσουν.
Röyksopp
Monument (The Inevitable End Version)
Αν πρέπει να μου κολλήσεις μια ταμπέλα, πες με ροκά. Πάντως της ηλεκτρονικής μουσικής δεν είμαι. Εκτός αν μιλάμε γι' αυτή την κομματάρα. Άκρως ρομαντικό - μελαγχολικό - ανεβαστικό όπως και άλλα της λίστας αυτής της εβδομάδας, το Monument στο συγκεκριμένο ρεμίξ είναι σαν μια κρυστάλλινη νύχτα με ξαστεριά που βγαίνεις στην πόλη και όλα μοιάζουν πιθανά. Άσχετο, αλλά θα ήθελα να παίζει στην κηδεία μου.
Enrico Caruso
Una Furtiva Lagrima
Υπάρχει πιο φθινοπωρινή μελωδία από το «κλεμμένο δάκρυ» του Ντονιτσέτι μέσα από το λαρύγγι του Ενρίκο Καρούζο; Θαρρείς πως η βροχή στο τζάμι είναι μυριάδες τέτοια δάκρυα από τρυφερές δεσποινίδες σαν την Adina του έργου «L' elisir d'amore» (το ελιξίριο της αγάπης, που αποδεικνύεται απλώς ένα φτηνό κρασί).
Ο Καρούζο με ιντριγκάρει ως πρόσωπο, ως Ναπολιτάνος, ως ηδονιστής, ως λαϊκός ήρωας, ως ροκ σταρ της όπερας που τα έζησε όλα, από την αποθέωση στη Νέα Υόρκη ως τους εκβιασμούς της μαφίας, και πέθανε πρόωρα και άδοξα σε ηλικία μόλις 48 ετών.
Ένα τραγούδι για να το ακούς αυτήν τη βροχερή εποχή τα βράδια που μένεις σπίτι μόνος πίνοντας –τι άλλο;– ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
