Mogwai – Mr Beast
Τους Mogwai τους πρωτάκουσα από τον αδερφό μου Νίκο, γύρω στο 2000. Ήταν η πρώτη μου χρονιά ως φοιτητής στο Ρέθυμνο. Ο Νίκος ήταν ήδη εκεί, δύο χρόνια πριν και ως μεγάλος αδερφός φρόντισε για την μουσική μου διαπαιδαγώγηση και επαφή με ότι νέο και αξιόλογο- κατά την κρίση του- κυκλοφορούσε εκείνη τη περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο άκουσμα του “Come on die young” τσίνησα. Η μουσική του μου φάνηκε πληκτική, η απουσία φωνής ανήκουστη και στον μεταξύ μας διάλογο που ακολούθησε εφεύρισκα επιχειρήματα περί “πολλής φασαρίας”, “κακής παραγωγής” και άλλα τέτοια για να δικαιολογήσω την δική μου ανεπάρκεια στο άκουσμα του.
Έκτοτε και σταδιακά άλλαξα γνώμη. Το “Rock Action” με συγκίνησε αλλά ήταν το “Mr Beast” αυτό που με συνεπήρε και επαναπροσδιόρισε την άποψη μου για την μουσική των Mogwai, στο σύνολό της. Ίσως, ήταν ο συνδυασμός της λυρικότητας και του επικού στις συνθέσεις του, στοιχεία που χαρακτήριζαν και τα προηγούμενα τους άλμπουμ αλλά, που στα αυτιά μου, για πρώτη φορά ακούστηκαν τόσο μεγαλόπρεπα και επιβλητικά, όπως στο “Mr Beast”.
Η έννοια του concept album μπόλιασε για τα καλά μέσα μου και είχε και ως συνοδευτικό, αυτό το λεγόμενο “big sound”, στο οποίο είχα τόσο “άσχημα” συνηθίσει, που με άρπαξε με την μία. Ίσως, απλά και μόνο, ήταν η κατάλληλη στιγμή και αφορμή για να αποκρυσταλλωθεί η, έως τότε, πρώιμη και ελλιπής επαφή μου με την μουσική των Mogwai. Όπως και να έχει, νομίζω ότι το “Mr Beast” διαμόρφωσε εκ νέου το μουσικό μου γούστο τόσο ως ακροατή όσο και ως, εν δυνάμει, μουσικού. Ποτέ άλλοτε το ταξίδι δεν ήταν τόσο μακρινό, ούτε και ένιωσα την ανάγκη να κλείσω για ώρες τα μάτια, μέσα σε ένα στροβιλισμό εικόνων, σκέψεων και συναισθημάτων. Η δε ακρόαση του ζωντανά, αποτελεί, μέχρι τώρα, την πιο όμορφη συναυλιακή εμπειρία της ζωής μου.
-Γιάννης Γερόσταθος
Pearl Jam - Ten
Το πρώτο album που μου ήρθε στο μυαλό σαν “το πρώτο αγαπημένο” ήταν το Bad του Michael Jackson. Αλλά τότε από όσο θυμάμαι -8 ή 9 ετών ήμουνα- το άκουγα σαν παιδάκι που ακούει απλά έναν catchy δίσκο της εποχής, χωρίς να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο και την διαχρονικότητα του δίσκου. Πολύ αργότερα κατάλαβα πόσο τεράστιος και σημαντικός ήταν αυτός ο δίσκος και πόσο πολύ με επηρέασε.
Ο δίσκος όμως που σημάδεψε κυριολεκτικά την μουσική μου υπόσταση ήταν το Ten των Pearl Jam. Ήταν το μέσο που με έφερε κοντά στην μουσική μια για πάντα. Ήταν ο λόγος που έπιασα όργανα στα χέρια μου. Κάπου στο 1993 -γυμνάσιο πήγαινα-ήταν όταν το αγόρασα από ένα δισκάδικο της πόλης μου. Το είχα λιώσει!! Ήξερα μέχρι και τα drum parts του Krusen σε air drumming!!
Μελωδίες, αρμονίες , συναισθήματα που μέχρι τότε δεν είχα νιώσει. Αυτό το λεπτό όριο που η μουσική γίνεται κάτι το μεταφυσικό.Flow και groove στο drumming, Eddie Vedder με μια φωνή που θα στοιχειώσει μια ολόκληρη γενιά, κιθαρές με μια rock n roll / hedrix προσεγγίσει και riffs που καθηλώνουν, η ευρηματικότητα του Jeff Ament με τα άταστα και τα 8χορδα μπάσα...Ένα αριστούργημα. Alive, Jeremy, Oceans, Garden, Once, Porch, Black, Release, Even Flow, Deep, Why go....Σήμερα μοιάζει τόσο κλασσικό. Και εκείνο το μοτίβο που έχουν στην αρχή του album που επαναλαμβάνεται και στο τέλος του (intro Once, outro Deep) μου έμοιαζε μαγικό!! - ακόμα με μαγεύει!!-
-Γιάννης Αρτζόγλου
Wipers - Over the edge
Την σφαλιάρα που ονομάζεται Wipers την έφαγα μόλις στα 13 μου όταν στο ξεκίνημα μιας ανήσυχης εφηβείας ένας πολύ καλός φίλος που διατηρεί προβάδικο στις Σέρρες όρμησε μέσα στο studio διακόπτοντας την κυριολεκτική και μεταφορική εκτέλεση του Return of the Rat από την διασκευομπάντα που είχαμε μαζί με άλλα 2 πιτσιρίκια. —Ξέρεις τους Wipers; με ρώτησε γεμάτος ενθουσιασμό με τα σπασμένα Ελληνικά του, Όχι, του απαντώ, ποιοι είναι αυτοί; —Αυτό που παίζατε, μου λέει! Όχι, αυτό είναι ακυκλοφόρητο κομμάτι των Nirvana του απαντάω με ξερολήστικο ύφος, έτσι τουλάχιστον ήξερα από μια bootleg κασέτα που μου είχε δώσει ο μουσικός μου μέντορας και ξάδερφος Αργύρης! Πφφφ μου απαντά, τρέχει στο διπλανό δωμάτιο και επιστρέφει με ένα μοβ βινύλιο στο χέρι, πάρε αυτό μου λέει, άκουσε το στο σπίτι και τα ξαναλέμε. Αρπάζω το ξεθωριασμένο βινύλιο με τους 2 μεγάλους μαγνήτες κιθάρας στο εξώφυλλο, διαβάζω Wipers – Over the Edge
“It's not the truth I see, it's just a mockery” Οι πρώτοι στοίχοι του ομώνυμου κομματιού Over the edge, οι καθαρόαιμες punk rock κιθάρες και η σπιτίσια βρόμικη παραγωγή σε συνδυασμό με την κατάθλιψη και παράλληλα το νεύρο και η απόγνωση που έβγαιναν από τα μεγάφωνα του στερεοφωνικού καθώς η βελόνα περνούσε πάνω από τα διαμάντια Doom town, Romeo, No one wants an alien, So Young με πήραν μια τρυφερή αγκαλιά και με έριξαν με ορμή πίσω στα θεμέλια των μέχρι τότε μουσικών μου ηρώων όπως ο Kurt Cobain, ο Mark Lanegan και η Kim Deal των Pixies. Το Over the edge δεν είναι απλά ο πρώτος δίσκος που αγάπησα, είναι ο δίσκος που μπόλιασε το punk rock μέσα μου και σαν ακροατή αλλά κυρίως ως μουσικό. Ακόμη και σήμερα 19 χρόνια μετά, είναι ένας από τους δίσκους που μπορώ και “καταπίνω” αμάσητους από την αρχή έως το τέλος, ρουφώντας κάθε φορά κάτι καινούριο σα να ήταν η πρώτη ακρόαση.
-Πάρις Φράγκος
Info
Οι Tuber μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους album “Out of the blue”, διαθέσιμο μέσω bandcamp
Την 1η Σεπτεμβρίου εμφανίζονται στο Street Mode Festival στην Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβρη θα περιοδεύσουν την Ευρώπη και τον Δεκέμβριο θα εμφανιστούν στην Αθήνα, λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα στη σελίδα της μπάντας στο facebook
Επιμέλεια: Βαγγέλης Μακρής
σχόλια