O Χρήστος Τρυψιάνης ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει: να γίνει huge. Και εν μέρει τα έχει καταφέρει. Τα κομμάτια στα οποία κάνει παραγωγή ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια views τον μήνα (!) στο YouTube, αυτήν τη στιγμή μετασχηματίζει την ελληνική χιπ χοπ σκηνή, κάνοντας το trap κυρίαρχο ήχο, κάνει παραγωγή σε ξένα ονόματα, ζει από τη μουσική. «Δεν με ενδιαφέρει να κάνω μουσική για δέκα άτομα» λέει και το εννοεί. «Αυτό είναι κομπλεξισμός. Δεν θεωρώ ότι είμαι καλλιτέχνης, θεωρώ ότι είμαι hustler και παραγωγός, ότι κάνω κάτι καλά και αυτήν τη στιγμή, γι' αυτό που κάνω, υπάρχει τεράστια ζήτηση. Κι εγώ έχω την προσφορά, έχω το υλικό, αυτό που θέλουν ν' ακούσουν, την "αρρώστια" τους. Ακούν αυτά που κάνω και "αρρωσταίνουν". Μακάρι να βγουν πολύ καλύτεροι από μένα, να εξελιχθεί το είδος και να συνεχίσει. Αυτήν τη στιγμή, όμως, θεωρώ ότι είμαι καλός, γιατί αυτό που κάνω μου βγαίνει τελείως φυσικά, δεν καίω το μυαλό μου για ώρες. Το καίω για άλλα πράγματα, όχι για την ιδέα. Την ιδέα την έχω εύκολη. Για μένα "πιο καλό" σημαίνει ο κόσμος να καταλαβαίνει το μήνυμά σου πιο εύκολα. Να είναι αυτό που κάνεις προσβάσιμο σε όλους».
Ο Χρήστος υπογράφει τις παραγωγές του ως Skive και είναι ο πρώτος παραγωγός που έφερε το trap στην Ελλάδα (το χιπ χοπ του αμερικανικού Νότου). Οι παραγωγές του για τον Υποχθόνιο και το debut mixtape τους «Βρέχει Φράγκα» και η συνεργασία του στο EP της επιστροφής των Ζωντανών Νεκρών στη δισκογραφία έπειτα από 17 χρόνια έστρεψαν πάνω του τα βλέμματα όλης της χιπ χοπ κοινότητας. Τα κομμάτια του με τον Mpelafon και τον Youth ορίζουν έναν νέο ήχο για το σαλονικιώτικο χιπ χοπ και τα views που έχουν είναι αδιανόητα για καλλιτέχνες που δεν έχουν καμιά προώθηση από οποιοδήποτε μέσο. «Η Θεσσαλονίκη έχει πιο πολύ trap από ό,τι η Αθήνα, ίσως επειδή το trap είναι πιο λαϊκή μουσική» λέει. «Εμείς, εδώ, με πολλά παιδιά να είναι από επαρχία, έχουμε μεγαλώσει με άλλα πράγματα. Ο Mpelafon λέει σε ένα κομμάτι του "ξενέρωτε ράπερ, δεν έχεις ιδέα από γλέντι κι ουσία". Πολλοί άνθρωποι στην Αθήνα δεν έχουν ιδέα από γλέντι και ουσία, τι πάει να πει να είσαι αληθινός. Στη Θεσσαλονίκη είναι απλοί άνθρωποι, που μπορεί να μη γνωρίζουν από τέχνη και πολιτικά, αλλά είναι αυτοί που είναι, δεν προσπαθούν να πουλήσουν κάτι άλλο. Και με το trap εκφραζόμαστε πιο εύκολα, μπορούμε να πούμε αυτά που θέλουμε. Δεν είναι ότι δεν τη ζω την κρίση, αλλά ζω κι άλλα πράγματα και θέλω να μιλήσω γι' αυτά που ζω, θέλω να τα πω όλα, αλλά αυτά τα "όλα" να είναι αληθινά και εμπνευσμένα. Ένας πιτσιρικάς 19 και 20 χρονών δεν μπορεί να σου κάνει πολιτικές αναλύσεις. Πρέπει να ζήσει, να έχει καύλες, να μιλάει για την γκόμενα που θέλει να γαμήσει, δεν γίνεται η μουσική του να είναι βγαλμένη από βιβλία. Δεν υπάρχει "σώνει και καλά" στη μουσική».
Για μένα, αυτήν τη στιγμή το ελληνικό ραπ είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα. Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς είναι ο εαυτός τους, δεν μπαίνουν ούτε σε τριπάκια να είναι έτσι, ούτε είναι politically correct. Και δεν χρειάζεται να είναι.
Ο Χρήστος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Έδεσσα και αφού τελείωσε τις σπουδές του στη Μουσική Τεχνολογία στο Πανεπιστήμιου του Derby στην Αγγλία ζει στη Θεσσαλονίκη. «Θυμάμαι, πήγα να δω Iron Maiden στην Ε' Δημοτικού» λέει. «Από μικρός ήμουν άρρωστος με τη μουσική. Άκουγα Metallica, Maiden, τέτοια. Μετά έμπλεξα με το χιπ χοπ. Στην αρχή υποτίθεται ότι έκανα ραπ, αλλά μόλις ξεκίνησα να κάνω παραγωγές, κατάλαβα ότι είμαι πολύ καλύτερος σε αυτό. Αυτό έγινε κάπου στα 16 μου. Τώρα έχω ένα στούντιο μαζί με δύο συνεργάτες, το Rough Note Studios, παίζω πολλά DJ-λίκια σε όλη τη χώρα, πουλάω παραγωγές, έχω το label, το Capital Music με τον Νίκο, ως Kush Electricity κάνω remix trap, twerk, συνεργάζομαι με πάρα πολύ κόσμο σε ολόκληρη την Ελλάδα και σκοπεύω να βγάλω ένα σόλο με πολλούς ράπερ».
Σχολιάζουμε το ελληνικό χιπ χοπ και πώς ένα παιδί από την επαρχία, χωρίς αστικό υπόβαθρο, ασχολήθηκε μαζί του και δεν έκανε μια ροκ μπάντα, όπως οι περισσότεροι. «Το χιπ χοπ είναι λαϊκή μουσική», λέει, «παρόλο που στην Ελλάδα πάντα ήταν κάτι περιορισμένο. Όταν έσκασε το πρώτο κύμα, από Active Member μέχρι Terror X Crew και τα λοιπά, όλο αυτό το πράγμα ήταν ραπ από ανθρώπους που ήταν μεσοαστοί, και εκείνη την εποχή μέχρι και το 2011-12 όλα έπρεπε να είναι μέσα από αυτό το φάσμα. Έπρεπε αυτό που ακουγόταν να είναι κοινωνικό, να είναι πολιτικό, σαν να υπήρχε μια ιερή Βίβλος του ραπ, λες και δεν βγαίνουμε πιο έξω εμείς εδώ στην Ελλάδα. Και είναι γαμώ και το αποδεχόμαστε, παρόλο που οι Αμερικανοί είναι ιμπεριαλιστές και στους στίχους είμαστε εναντίον. Ήταν μπερδεμένο μέσα στο μυαλό τους και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πού είναι ok ή όχι. Για μένα, αυτήν τη στιγμή το ελληνικό ραπ είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα. Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς είναι ο εαυτός τους, δεν μπαίνουν ούτε σε τριπάκια να είναι έτσι, ούτε είναι politically correct. Και δεν χρειάζεται να είναι. Κατάλαβαν ότι δεν χρειάζεται σώνει και καλά να κάνεις πολιτικό ραπ – εγώ δεν θέλω να κάνω κήρυγμα. Το χιπ χοπ είναι ένα λαϊκό είδος, δεν είναι δελτίο ειδήσεων. Έτσι είχε καταντήσει. Σημασία έχει να σου πω τι ζω εγώ, κι εγώ χθες το βράδυ μέχρι τις 4 η ώρα ήμουν στη συναυλία, έτσι περνάμε. Ξέρεις πόσοι έρχονται στο στούντιο και μου λένε "έχω γράψει αυτό" και τους λέω "Ρε φίλε, αυτό τι είναι; Τι λέει για σένα; Eσύ ποιος είσαι; Ποια είναι η δική σου άποψη; Είναι σαν να ακούω τον Χατζηνικολάου να βρίζει την κυβέρνηση, δεν είσαι εσύ". Τα εμπνευσμένα τραγούδια δεν κάθεσαι να τα γράψεις. Απλώς, κάπως έρχονται μέσα από την καθημερινότητά σου και από τη ζωή σου. Τα αυθόρμητα είναι τα καλύτερα πάντα».
Ypo - Colombiano Remix Ft. Raf, Slogan, Efta, N.O.E
Η επιτυχία του trap στην Ελλάδα είναι κάτι που, αν δεν είσαι στη φάση, δύσκολα μπορείς να εξηγήσεις. «Υπάρχει κοινό, μεγάλο κοινό, έχω πάθει την πλάκα μου» λέει. «Τόσα χρόνια, το underground hip hop μπορεί να ήταν μουσική των μεσοαστών, αλλά βοήθησε να φτιαχτεί ένας μεγάλος πυρήνας, μεγάλωσαν γενιές μετά τη δική μου που άκουγαν μόνο χιπ χοπ. Τα 15χρονα και τα 16χρονα ακούν πάρα πολύ χιπ χοπ, κι αυτό τώρα έχει φτιάξει μια αρκετά καλή αγορά. Βλέπεις τους Βάτα Πεις και τους Ζωντανούς Νεκρούς να κάνουν συναυλίες με 3.000 άτομα και δεν υπάρχουν ούτε στα ραδιόφωνα ούτε σε κανένα κανάλι. Πουθενά! Πιστεύω ότι από τη στιγμή που αυτό που κάνω το κάνω καλά, όλα έρχονται μια μέρα. Δεν θέλω με το ζόρι προβολή. Και θέλω να γίνει με τους δικούς μου όρους. Όσοι κάνουμε ραπ δεν έχουμε ανάγκη κανέναν πλέον. Έχουμε ένα κανάλι μόνοι μας στο YouTube που κάνει 2 εκατομμύρια views τον μήνα. Τι να την κάνω την εταιρεία; Ούτε έχω ανάγκη τα media. Τα ονόματα που έχουμε και αυτοί με τους οποίους συνεργαζόμαστε οργώνουν όλη την Ελλάδα, πάνε σε μαγαζιά που άλλοι θα σνομπάρανε και περνάνε το μήνυμά τους. Και πληρώνονται καλά σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας».
Του ζητάω να μου πει μερικά πράγματα για το trap, γιατί ασχολήθηκε μαζί του και γιατί τον ενδιαφέρει τόσο. «Το trap είναι δύο πράγματα. Πρώτα απ' όλα, μια ευρύτερη έννοια είναι ότι αυτό το lifestyle, το να μαγειρεύει κάποιος κοκαΐνη και κρακ για να βγάλει λεφτά, είναι μια παγίδα (trap) από μόνο του. Οι επικίνδυνες περιοχές που ζουν είναι επίσης παγίδες (traps), επειδή είναι αγορές ναρκωτικών και σχετίζονται με συμμορίες και με έγκλημα. Μια άλλη έννοια είναι ότι όταν είχαν τα housing projects στην Ατλάντα και τα έριξαν, τα διέλυσαν, αυτοί οι άνθρωποι που έφυγαν από κει εξαπλώθηκαν στο Zone 6, στις άκρες της πόλης, σε γειτονιές σαν τα Λιόσια. Τα πιο πολλά από αυτά τα μέρη ήταν αδιέξοδα, έφτανες σε ένα σημείο και δεν είχε τίποτα παρακάτω, αν έμπαινες εκεί ήταν trap, δεν μπορούσες να ξεφύγεις. Αυτά το έχουν κάνει να λέγεται 'trap music'. Οι ράγες του τρένου είναι ένα σύνορο, ο μαύρος πάει μέχρι ένα σημείο, αν περάσει αυτό το σημείο είναι θέμα. Είναι trapped (παγιδευμένος) πίσω από τις σιδηρογραμμές. Στο Νότο υπάρχουν άνθρωποι που συναναστρέφονται με λευκούς για πρώτη φορά όταν πάνε στο λύκειο. Είναι παγιδευμένοι σε μια γειτονιά μια ολόκληρη ζωή. Κι εμείς, ως Έλληνες, είμαστε trapped για διάφορους λόγους.
Το χιπ χοπ είναι μέσο, είναι πλατφόρμα την οποία μπορεί να την χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος είτε είναι στην Ατλάντα, είτε είναι στο Τόκιο, είτε είναι στο Ρίο ντε Τζανέιρο, είτε είναι στο Πεκίνο για να περάσει το μήνυμά του. Αυτός ο τρόπος έρχεται από την Αμερική αλλά μπορεί να περάσει το mind state του καθενός, εμείς το φέρνουμε στη δική μας καθημερινότητα και στα δικά μας δεδομένα. Η μουσική που ακούω με έχει επηρεάσει πάρα πολύ, ένα πολύ μεγάλο μέρος του εαυτού μου έχει να κάνει με τη μουσική που ακούω, με αυτή την κουλτούρα, με το πώς μεγάλωσα με το αμερικάνικο ραπ. Όταν έγινε όνειρό μου να φτιάξω το δικό μου label άκουγα τους Αμερικάνους να μιλάνε για το πώς είναι να βγαίνεις από τα σκατά, κυριολεκτικά. Ο κόσμος στην Ελλάδα δεν ξέρει τι θα πει 'σκληρός καπιταλισμός', δεν ξέρει ότι αν δεν έχεις δυο φράγκα στην τσέπη στην Αγγλία και στην Αμερική δεν επιβιώνεις με τίποτα, δεν μπορείς να νοικιάσεις σπίτι, δεν μπορείς να βγεις έξω, να κάνεις φίλους. Μέχρι να έρθει η κρίση στην Ελλάδα μπορούσες να περάσεις μια χαρά, ακόμα κι αν δεν είχες πολλά λεφτά, ο καθένας βολευόταν με αυτά που ήθελε, όπως ήθελε, κι ακόμα και τώρα κουτσά στραβά επιβιώνει. Η κατάσταση στην Αμερική σε αποκλείει από την κοινωνία, σε εξαφανίζει. Δεν υπάρχεις. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν στην ίδια γειτονιά που γεννιούνται, δεν έχουν πάει ποτέ παραπέρα. Έχω ακούσει για άτομα που έχουν γεννηθεί στο Μαϊάμι και δεν έχουν πάει να δουν το Miami Beach. Όλοι αυτοί οι τύποι, ειδικά από το Νότο, εμένα μου δίνουν κίνητρο για να μείνω σταθερός στον στόχο μου. Να κάνω αυτό που θέλω και, αν το κάνω καλά, τελικά θα γίνει πραγματικότητα το όνειρό μου. Δεν είναι κακό να ακολουθείς μια φόρμουλα.
«Χρήστο, τι σημαίνει καλός παραγωγός;». «Ο καλός παραγωγός πρέπει να έχει πολλά και διαφορετικά ακούσματα και πρέπει να είναι λίγο ψυχολόγος, να μπορεί να καταλάβει τι αρέσει στον κόσμο και να μπορεί να σκέφτεται έξω από το δικό του μυαλό. Και να δουλεύει με λίγα πράγματα. Εγώ δεν είμαι παραγωγός του 'βάζω', εγώ βγάζω το 90% από όσα μου φέρνουν. Αφαιρώ, κρατάω τα καλά και τα άλλα τα πετάω. Ένας καλός παραγωγός πρέπει να παίρνει μικρές ιδέες, είτε είναι καλές είτε μέτριες, και να τις κάνει καλά τραγούδια. Ή τέλεια τραγούδια. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να παίρνεις από έναν καλλιτέχνη το καλύτερό του. Για αυτό ο Dr Dre κι ο Timbaland είναι τεράστιοι παραγωγοί, ξέρουν να φτιάχνουν τραγούδια, δεν είναι beatmakers, ξέρουν τι είναι ωραίο, είναι άνθρωποι που συνέχεια σπρώχνουν τη μουσική. Κι ο Kanye West είναι ένας άνθρωπος που αλλάζει τα όρια του τι είναι ραπ και επηρεάζει πάρα πολύ κόσμο. Υπάρχει ένα ρητό που λέει 'Necessity is the mother of innovation', δηλαδή 'πενία τέχνας κατεργάζεται'. Όπως οι παραγωγοί της trap πήραν τα φτηνά synth και βρήκαν τρόπους να κάνουν εντελώς νέους ήχους, θα βρω κι εγώ με οποιονδήποτε τρόπο να κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Θα πάρω ένα a capella και θα του αλλάξω τα φώτα, μου αρκούν και τα δύο δευτερόλεπτα που θα απομονώσω για να περάσω το συναίσθημα που θέλω. Κάνουμε μουσική σκληρά και γρήγορα, δεν χρειάζεται να παρα-μελετήσουμε αυτό που κάνουμε. Σκοπός μου είναι να περάσω το μήνυμα όσο πιο γρήγορα και όσο πιο καλά γίνεται. Δεν υπάρχει λόγος να το φιλοσοφείς πάρα πολύ. Τη ζωή πρέπει να φιλοσοφήσεις σιγά-σιγά με τα χρόνια και μετά αυτό θα βγει και στη μουσική σου. Είναι τόσο απλό».
ΖΝ - Ζωντανοί Νεκροί - Πάσα Ντουμάνια
«Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζεις από το σημερινό χιπ χοπ;». «Όλη αυτή η σκηνή που έχει σκάσει από την Ατλάντα τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια, παραγωγοί όπως οι Metro Boomin, Southside, TM88, παραγωγοί από τον Νότο που έχουν πάρει το trap και το έχουν εξελίξει ακόμα πιο πολύ, το έχουν κάνει πολύ πιο ατμοσφαιρικό, λίγο αβαν γκάρντ, πολύ περίεργο, πολύ διαφορετικό, με πιο intellectual ήχο».
«Τι αξίζει να ψάξει κανείς από τη χιπ χοπ σκηνή της Θεσσαλονίκης;». «Αν δεν τους ξέρεις, ψάξε τους Light, Mpelafon, Lex. Είναι τρία ονόματα που αξίζουν στ' αλήθεια».
To facebook του έχει πληροφορίες για τις επόμενες εμφανίσεις του.
Η τελευταία επιτυχία του Skive, η παραγωγή του στο Maradona του Υποχθόνιου, έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο views σε μερικές μέρες.
Ypo - Maradona
Light - Οι φίλοι μου είναι λίγοι
Το Na Na έχει περισσότερα από 13 εκατομμύρια views!
Trey Songz - Na Na (Kush Electricity Remix)
