Patrick Hernandez-Born to Be Alive
Αυτό που θυμάμαι είναι πως δεv καθόμασταν για φαγητό το μεσημέρι μετά το σχολείο, αν δεν έπαιζε ένα βινύλιο στο dual του πατέρα. Αυτό που μου τράβαγε τη προσοχή και ήταν συνέχεια στο repeat διαλύοντας τα νεύρα της μάνας και του αδελφού ήταν το Patrick Hernandez-Born to Be Alive.
Αγαπημένο reafaki μέχρι και σήμερα. Όπου και να ακούσω αυτή τη καρέκλα, θα έρθει στη μνήμη μου το μεσημεριανό τραπέζι και όλη τη φαμίλια. Είμαι καρεκλάς, πώς να το κάνουμε...
- Πέτρος Παπαελευθερίου, Ιδρυτής Odyssia Festival
Bruce Springsteen- Born in the USA
Ο πρώτος μου αγορασμένος δίσκος ήταν το Born in the USA του Bruce Springsteen αρχές δεκαετίας του '80.
Τον λόγο δε τον καταλαβαίνω ακόμα. Αγαπημένος ο Bruce, δε λέω, και ο δίσκος με τουλάχιστον 3 κλασικές επιτυχίες, όμως αμερικανική σημαία στο εξώφυλλο, σε ένα σπίτι με αριστερή κουλτούρα και οι φίλοι μας είναι οι Σοβιετικοί και ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και έξω οι βάσεις από την Ελλάδα, σίγουρα δε κολλάει. Πολλά τα χρόνια πίσω για να δώσω μια πειστική εξήγηση…
Στο Odyssia σίγουρα δεν θα τo ακούσω, αλλά δε με νοιάζει καθόλου. Έχουμε τόσες μουσικάρες από τους καλύτερους του κόσμου να ακούσουμε και να χορέψουμε και για τόσες μέρες και δε μπορώ να περιμένω!!
- Πάνος Παπαελευθερίου, δίπλα στον αδερφό του ό,τι και εάν κάνει
Public Enemy – Don’t believe the hype
1984. Hip Hop culture και breakdance days, μένω στο Καβούρι για 2 καλοκαίρια, η παρέα μου είναι παιδιά των στρατιωτών της Αμερικάνικης βάσης. Άκουγα ήδη το ραδιόφωνο της βάσης από το πατρικό μου στο Μπραχάμι, κυρίως τα τοπ 20 της country και pop που έπαιζαν τα Σαββατοκύριακα. Καθώς πηγαίναμε για μπάνιο με τους γονείς στην Βάρκιζα, ήταν το μοναδικό ραδιόφωνο που έπιανε στην Βουλιαγμένης, έτσι το ανακάλυψα, τώρα πλέον όταν περνάς από εκεί δεν πιάνει τίποτα.
Eλληνοαμερικανάκια λοιπόν, μία παρέα 10χρονα, 15χρονα, έχει βγει και ο ET o Εξωγήινος και οι ταινίες του breakdance, τρελαινόμαστε με τα ΒΜΧ ποδήλατά μας, έχουμε ένα φοβερό boombox, χτυπάμε τα κουδούνια στις ξένες πολυκατοικίες και μπαίνουμε στις εισόδους με τα παρκέ πατώματα και τα «hall reverb by default», πατάμε το play, ο ήχος απλώνεται και ξεκινάμε τις φιγούρες, ελικόπτερα και head spins στα πατώματα, μέχρι να βγουν ανάστατοι οι ένοικοι από τα διαμερίσματά τους και να μας διώξουν κακήν κακώς.
Από τότε ακούω rap και μαύρες μουσικές όπου και όσο τις πετυχαίνω, λιώνω τις κασέτες που μου 'χαν δώσει οι φίλοι μου από εκείνα τα δύο καλοκαίρια, μέχρι τo 1988 όπου αγοράζω με το που βγαίνει το single “Don’t Believe the Hype” των Public Enemy. Από ένα Dual pick up, Marantz ενισχυτή και KEF ηχεία το λιώνω καθημερινά. Είχε και τους στίχους μέσα και τους ραπάρω παρέα με τον Chuck D, τον Flavor Flav και τον Professor Griff.
Έχω φτάσει 43 και ό,τι - μα ό,τι μουσική μπορεί να υπάρχει εκεί έξω και τύχει να την ακούσω μέχρι σήμερα (και νομίζω πως τελικά και για πάντα), θα υπάρχουν κάποιες γκρούβες που μόλις ηχήσουν στα αυτιά μου ξυπνάνε τις εφηβικές μου μνήμες και αρχίζω σχεδόν μηχανικά να ραπάρω αυτές τις ρήμες, και διαπιστώνοντας και το νόημά τους μεγαλώνοντας είναι ξεκάθαρο πλέον πως με έχουν σημαδέψει για τα καλά!
By now I wonder how
Some people never know
The enemy could be their friend, guardian
I'm not a hooligan
I rock the party and…
Don’t believe the hype
- Βασίλης Ραυτογιάννης, Odyssian Community Initiator
Wild Cherry-Wild Cherry
Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, περίμενα πως και πως τα Χριστούγεννα. Για τα δώρα φυσικά. Όταν ξημέρωσε, λοιπόν, η ημέρα Χριστουγέννων, ίσως και πριν βγει ο ήλιος, έτρεξα να δω τι υπήρχε κάτω από το δέντρο με το όνομά μου πάνω γραμμένο. Ανάμεσα στα πολλά δώρα αυτό που τράβηξε την προσοχή μου, ήταν εκείνο που κατάλαβα αμέσως από την συσκευασία ότι ήταν δίσκος, αλλά όχι μικρό δισκάκι όπως όλα αυτά τα δεκάδες που είχα στην κατοχή μου μέχρι τότε... Αυτός ήταν μεγάλος δίσκος... Επιτέλους γινόμουν και εγώ μεγάλη... Wild Cherry έγραφε απ' έξω ο δίσκος.... Play that funky Music το track που έπαιζε on repeat.... Ακόμα είναι on repeat μέσα μου....
Τhank you Santa Claus (αγαπημένε μου μπαμπά)....
- Άννα Κομνηνού, Artist Liaison Manager / Front Of House Manager
Strictly Rhythm-Down Deep Dark
2003. Ίσα που έχω ξεκινήσει να μιξάρω δίσκους. Κυρίως βλακείες!
Παίζει ο Λευτέρης ο Μουστάκας dj main set (Δάσκαλος μου) και είμαι στον εξωτερικό χώρο του Club.
Ακούω να μπαίνει κάτι μεταξύ deep house και disco. Τρέχω στο booth. Από το πρώτο beat κατάλαβα ότι είναι χρυσάφι.
Και όντως ήταν. Μου άλλαξε όλη την οπτική για την μουσική που παίζω. Με ταλαιπώρησε για να μου πει τον τίτλο βέβαια.
Mου έλεγε πως δεν είμαι έτοιμος ακόμη να τον μάθω και μου είπε πως όταν του βρω 5 αντίστοιχα tracks τότε θα μου το δώσει. Πολύ καλό deal οφείλω να ομολογήσω.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν παραγωγή του 1995 μέχρι που το είδα! Το δισκάκι ήρθε αρκετά χρόνια μετά στα χέρια μου και να σας πω την αλήθεια ακόμα και σήμερα δεν λείπει κάποιο track στα set μου. Strictly Rhythm-Down Deep Dark λοιπόν και το track που με αρρωσταίνει ακόμη και σήμερα House 2 House - Harambee
- Γιάννης Χουλιάρας,Launch Parties Organizator
The wall - Pink Floyd
Αυτό που μου ζητήθηκε είναι λίγο λυπητερή ιστορία προσωπικά για εμένα, αλλά από την άλλη μου ξύπνησε αναμνήσεις. Ακόμη θυμάμαι το ξύλινο Kenwood turntable του πατέρα μου με τον αντίστοιχο ενισχυτή, όπου μας έλεγε πάντα με ένα ιδιαίτερο τόνο ότι πρέπει να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας.
Θυμάμαι διάφορα δισκάκια που μας έπαιζε μικρά να ακούσουμε είτε ήταν ώρα χαράς και παιχνιδιού είτε ώρα ύπνου οπότε έπρεπε να με ηρεμήσει να πάω στο κρεβάτι μου. Θυμάμαι δισκάκια του Elvis Prisley, Abba, Pink Floyd και συγκεκριμένα το “Dark side of the moon” όπου ήταν και το αγαπημένο μου, θυμάμαι και δίσκο από Rorry Gallacher λίγο σκληρό για τον πατέρα μου, αλλά ήταν δώρο από τον αδελφό του.
Το δισκάκι που με άγγιξε πιο πολύ από όλα ήταν το “The Wall” από Pink Floyd. Σαν σήμερα θυμάμαι ότι είμαι στην αγκαλιά του πατέρα μου, όπου θυμάμαι εικόνες από την κρατική τηλεόραση, κόσμος με σφυριά και με ότι είχε, να προσπαθεί να ρίξει το “τείχος της ντροπής” και ο πατέρας μου εξιστορεί την ιστορία του. Ακόμη θυμάμαι πόσο βουρκωμένος ήμουν από τα λόγια του, καθώς βλέπω τις εικόνες στην κρατική τηλεόραση ενώ έπαιζε παράλληλα το "The Wall" Αφού κλείσαμε το χαζοκούτι θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι του ζήτησα να παίξει τον δίσκο ακόμη μία φορά πριν πάω στο κρεβάτι μου. Δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα…
Πολλά χρόνια μετά μετακόμισα στην πόλη του Βερολίνου και την πρώτη φορά που αντίκρισα αυτό το μικρό κομμάτι του τείχους αμέσως θυμήθηκα την στιγμή στην αγκαλιά του πατέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα, όταν ένιωσα τι πέρασαν οι πολίτες αυτής της πόλης.
Είναι λυπητερή ιστορία για εμένα για τον λόγο ότι μετά από αυτό ήξερα ότι όλα αυτά τα βινύλια θα περνούσαν στα χέρια μου, αλλά μία μέρα δέχτηκα ένα τηλέφωνο από τον πατέρα μου ότι η αποθήκη μας κάηκε λόγω εμπρησμού από κάποιον ηλίθιο και χάθηκε όλη η ιστορία της οικογένειας παίρνοντας η φωτιά μαζί της όλο το φωτογραφικό υλικό, video, βινύλια, βιβλία και πολλά άλλα…
Οι μνήμες, όμως, είναι ακόμη εκεί και χαίρομαι που το μυαλό μου δεν ξέχασε όλα αυτά. Οι Pink Floyd παραμένουν ως επιρροή στην μουσική μου ζωή και φυσικά δύσκολα θα αλλάξει αυτό.
Αυτό που μένει είναι ότι είμαστε περαστικοί από τον πλανήτη και μπορούμε να ζήσουμε με τις μοναδικές στιγμές που είχαμε και θα έχουμε. Ευχαριστώ τον πατέρα μου για αυτή του την επιρροή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο…ΕΙΡΗΝΗ!
- Γιάννης Βαρελάς Λόκε, Bookings Manager
Michael Jackson- Dangerous
Ετών περίπου δέκα. Χειμώνας, κάπου στο Παλαιό Ψυχικό.
Ήρθε ο μπαμπάς μου να με πάρει από το σπίτι της φίλης μου, της Κατερίνας.Έβρεχε καταρρακτωδώς και με το ζόρι έβλεπε κανείς τον δρόμο μπροστά. Ξαφνικά φρέναρε και σταμάτησε δεξιά. Κάτι του γυάλισε σε έναν κάδο σκουπιδιών.
«Κατέβα, όπως είσαι. Άσε τις τσάντες εδώ.»
400 βινύλια σε κούτες πεταμένα! Θησαυρός! Γελούσε σαν να είχαμε κερδίσει το τζόκερ και μέσα στα νερά φορτώναμε τις κούτες στο πορτ μπαγκάζ αγνοώντας τις δικαιολογημένες κόρνες των αυτοκινήτων. Δεν καταλάβαινα τίποτα.
Το πικάπ ήταν το πρώτο πράγμα που καθάρισε μόλις μπήκαμε σπίτι.
Είχε πιάσει την μαμά μου, γελούσε και χόρευε από Elvis Presley μέχρι Shostakovitc και από Χατζιδάκι μέχρι Ξυλούρη (απαγορευμένο).
Η μητέρα μου ρωτούσε ξανά και ξανά πού θα τα βάλουμε όλα αυτά, αλλά δεν φαινόταν να την ακούει. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι είχαμε γίνει πλούσιοι!
Εγώ τότε, στα μικράτα μου, μπήκα στο δωμάτιο, είχα μόλις αποκτήσει το Dangerous του Michael Jackson με το μαγευτικό εξώφυλλο και τους τυλιγμένους στίχους και έπαιζα σε λούπα στο παμπάλαιο aiwa walkman (δώρο από τα εξωτερικά με κίτρινα ακουστικά) το «Will you be there».
Το είχα ακούσει στο σινεμά.
- Μαρία Μαρουλάκου, Cultural Curator
Hot Butter-Popcorn
Κάπου στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου, άκουσα για πρώτη φορά αυτό το επτάιντσο δισκάκι. Το έβαζε συχνά η μεγαλύτερη μου αδερφή να παίζει στο παλιό φορητό πικάπ-βαλίτσα που υπήρχε στο σπίτι από τότε που γεννήθηκα. Μάλλον το είχε αγοράσει ο πατέρας μου σε κάποιο από τα ταξίδια του ως ναυτικός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν τον ρώτησα από που το πήρε.
Η μελωδία καρφώθηκε στο μυαλό μου, από εκείνη τη στιγμή μη γνωρίζοντας τι είναι, άλλοτε το έχανα και άλλοτε το έβρισκα. Το συναίσθημα ήταν το ίδιο. Αυτό που η μουσική απλώς σου μιλάει και φέρνει στην επιφάνεια όλες τις αναμνήσεις που φωλιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού και έχουν ταυτιστεί απόλυτα με έναν ήχο. Ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα σε λίγα λεπτά.
Μία πιο κομέρσιαλ διασκευή του 1972 από την μπάντα Hot Butter, καταγόμενη από το πρωτοπόρο για την εποχή του original δημιούργημα του Gershon Kingsley με το moog synthesizer, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1969.
- Ναυσικά Μαυρομούστακου, Communications Manager
Miles Davis & his four men- L'ascenseur pour l'échafaud(soundtrack)
Τραίνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Είμαστε τέσσερα άτομα παρέα και πάμε για τσιγάρο στο θάλαμο που συνδέει τα βαγόνια.Νιώθω ότι όταν πλησιάζω τους υπόλοιπους συνεπιβάτες και χωρίς καν να τους μιλήσω, μαθαίνω πράγματα απ' αυτούς, διαισθάνομαι τις μικρές καθημερινές τους ιστορίες, τις μικρές καθημερινές μας ιστορίες, όλες ίδιες.Ιστορίες γεμάτες με τα ίδια ερωτηματικά και τα ίδια πάθη.
Ακούω το soundtrack σε κασέτα, με ένα walkman.
Τότε το παιχνίδι παιζόταν με γραμμένες κασέτες με επιλογές. Πλησιάζαμε τα κορίτσια, κάναμε φίλους, κάναμε την προπαγάνδα μας με κασέτες.
Ένα κουϊντέτο που οργιάζει, παθιασμένο πάνω στα όργανα, ένα κλαρίνο σε ένα χωριό της Ηπείρου (άσχετο), ένας drummer που ελέγχει τους χτύπους της καρδιάς. Η συνεννόηση ανάμεσα στα πνευστά και το dueto κοντραμπάσο/τύμπανα είναι ενστικτώδης. Μετά από καιρό διαβάσαμε ότι η ηχογράφηση όλου του soundtrack έγινε μέσα σε τέσσερις ώρες, χωρίς πρόβες. Κι όλα αυτά χωρούσαν σε μία μόνο πλευρά της 60αρας κασέτας. Εύκολα, γρήγορα και βαθιά.
Επί μήνες καρφωμένος στο "μυαλό" εκείνος ο ήχος και η διήγηση από τα χάλκινα.
Η επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη κράτησε πέντε μέρες.
Στην επιστροφή άκουσα την άλλη πλευρά της κασσέτας που είχε στο repeat το "Stone in Focus" (1994) του Aphex Twin.
- Γιώργος Μπίρης, Υπεύθυνος Επαφών Τρίτου Τύπου
''Money For Nothing’’ - Dire Straits
Παιδί του ΜΤV των 90s από κούνια και με πατέρα λάτρη της μουσικής, το παραπάνω τραγούδι σήμα κατατεθέν των Dire Straights έπαιζε non stop σε μια από τις κασέτες στο αμάξι του μπαμπά, ο οποίος όποτε το άκουγε ''έδινε πόνο’’. Aκόμα δίνει!
Το θυμάμαι σαν εικόνα και θυμάμαι κι εμένα να κουνιέμαι μπροστά από το κουτί βλέποντας MTV, δίνοντας τον πόνο μου χορεύοντας το!
''Money for nothing'' λέει το τραγούδι των αγαπημένων Dire Straits μεταξύ άλλων και συνοψίζει λίγο πολύ ένα μεγάλο μέρος της θεωρίας μου για τη ζωή... Odyssians!
Ο Οδυσσέας έψαχνε την Ιθάκη του, η Ιθάκη του καθενός είναι μια άλλη και λίγο αυτή σχετίζεται με τα λεφτά, γιατί αυτή βρίσκεται μέσα μας. Αυτό σε προκαλεί να ζήσεις και το ‘’Odyssia’'. See you λοιπόν @ Odyssia fellow Odyssians.
- Lietta Kasimati, Odyssia Festival & Music In Greece Accommodation Coordinator
Donna Summer - Once Upon A Time
Πριν 2 χρόνια, όταν αποφάσισα να μετοικήσω στο Λος Άντζελες κι επισκέπτοντας τους παππούδες μου στη Θεσσαλονίκη για μικρούς αποχαιρετισμούς και ατελείωτες αγάπες, η 92χρονη γιαγιά μου μου έδωσε όλους τους δίσκους του πατέρα μου.
Ξεχωρίζοντας τη Donna Summer και παίζοντας ξανά το βινύλιο από το 1977, θυμήθηκα όλη την παιδική μου ηλικία να ακούω τη μαγική φωνή της Disco Diva και να μαγεύομαι από τους στίχους του once upon a time... "And she dreamed... and she dreamed..."
Ο δίσκος ταξιδεύει μαζί μου, από τα πιο πολύτιμα οικογενειακά δώρα στην Οδύσσεια της ζωής μου...
- Σοφία Τσαγκαράκη Οδυσσειανή, Πρεσβευτής στην Αμερική, Λος Άντζελες
Mike Oldfield – Killing fields
Δεκαετία του '80, ακόμα θυμάμαι το ατέλειωτο παιχνίδι μας στις αλάνες της Γλυφάδας, όντας ξέγνοιαστοι κάθε καλοκαίρι μέχρι τις αρχές Ιούλη. Τούτη η εποχή του χρόνου, όμως,+ φρόντισε να περιλαμβάνει για μάς ένα από τα πρώτα σκληρά και επίπονα μαθήματα, εκείνο του αποχωρισμού από τις ανέμελες παρέες μας, καθώς για τουλάχιστον δυο μήνες θα βρισκόμασταν να παραθερίζουμε στα χωριά μας με την γιαγιά και τον παππού.
Παραμένουν ακόμα ανεξίτηλα χαραγμένα τα αναρίθμητα ταξίδια με τους γονείς μου, στο πίσω κάθισμα ενός φολκσβάγκεν απο άκρη σε άκρη της Πελοποννήσου, κονβόι με τους φίλους τους για κάποια παραλία όπου θα καταλύαμε από το πρωί μέχρι που θα μας έβρισκε το δείλι. Αυτό που κατόρθωσα με σχετικά μεγάλη ευκολία να ανασύρω από την μνήμη μου, μιας και ήμουν δεν ήμουν 5-6 χρονών παιδάκι, τότε που μόλις είχα αρχίσει να καταγράφω τα πρώτα μουσικά ακούσματα, τα οποία αναδύονταν από τα ηχεία του blaupunkt κασετοφώνου που διέθετε το γερμανικό αυτοκίνητο μας (ευχαριστώ το ΠΑΣΟΚ), είναι σε τυχαία σειρά μερικά απο τα παρακάτω: α) Depeche Mode – Everything Counts και People are people , β) Μike Oldfield – Crimes of Passion - Etude - Moonlight Shadow, γ) Jean Michel Jarre – Oxygen Pt.4 - Equinoxe pt.5 και δ) όλο τον δίσκο απο το Ρεμπέτικο του Φερρή σε μουσική του Ξαρχάκου και στίχους του Γκάτσου.
Κάπου στην δεύτερη δεκαετία του 2000, αποφασίζουμε να γυρίσουμε τον νομό Λακωνίας με τον 1μιση έτους γιo μου καταλήγοντας στην Ελαφόνησο. Ένα όμορφο απόγευμα του Σεπτέμβρη, χαράζοντας κατεύθυνση για την παραλία του μικρού Σίμου, εντελώς τυχαία, θα ακούσουμε στο δεύτερο πρόγραμμα ένα αφιέρωμα στον Mike Oldfield. Ξάφνου ο χρόνος γυρίζει πίσω 30 χρόνια βρίσκοντας με να αποκοιμιέμαι γλυκά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου (με παιδικό καρεκλάκι αυτή τη φορά) υπό τους ήχους του. Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι να κολυμπάμε και οι δύο σε αυτά τα καταγάλανα νερά.
- Αλέξης Μπαλας
Info
Το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής Οδύσσεια, θα πραγματοποιηθεί από τις 30 Αυγούστου έως και τις 5 Σεπτεμβρίου στον Σχοίνο Κορινθίας. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην επίσημη σελίδα του φεστιβάλ www.odyssiafestival.com και στο www.facebook.com/odyssiafestival.com
σχόλια