Κείμενο/Φωτογραφίες: Θανάσης Καραντζάς
Είναι μερικές φωνές που καρφώνονται στα αυτιά σου ακόμη και να τις ακούσεις μια φορά. Μια τέτοια είναι σίγουρα του Sivert Hoyem. Η φωνή, The Voice. Βάθος χρώμα και αρκετή νοσταλγία. Έρχεται από τις εποχές που οι Madrugada σε στέλνανε σε έναν δικό τους κόσμο γλυκιάς μελαγχολίας και ονείρων. Σόλο πλέον εδώ και 10 χρόνια και ξανά στην Αθήνα για μια ακόμη φορά. Sold out και οι δύο ημέρες και ο κόσμος έψαχνε να βρει να μπει από καμία ακύρωση ή από κάποιον γνωστό που είναι φίλος του φίλου. Ήδη 8 και το Stage Volume 1 θύμιζε κάτι μαγαζιά στο Κολωνάκι από τα παλιά που ο κόσμος στριμώχνονταν χαρούμενος που απλώς κατάφερε να μπει. Χαμηλά φώτα, μια κάποια ζέστη, χαρούμενη όμως ατμόσφαιρα. Είναι βέβαια και αυτή η ανοιχτή οροφή που σε φτιάχνει να κοιτάζεις τα αστέρια και να ακούς μουσική. Remi on Stage στην αρχή να κάνει το άνοιγμα και να προετοιμάσει το κοινό για μια ώρα, αλλά όπως σε όλα τα γεύματα, καλό το πρώτο, αλλά το κυρίως είναι που περιμένεις με αξιώσεις. Έτσι και έγινε. Όταν μπήκε ο Sivert και είπε ‘hello’ απλώς με την φωνή του, έφτανε. Είπε πολλά από τα καινούρια σου Solo Albums με πολύ πάθος. Δεν σταμάτησε να λικνίζεται καθόλου. Άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε στον ρυθμό. Περφόρμερ, αλάνθαστος και γεμάτος ενέργεια, μετέδιδε αυτή τη ηρεμία του και σε ταξίδευε. Ωραίος τύπος. Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα και γρήγορα. Μικρό encore και πολλά χαμόγελα από κάτω. Φεύγοντας από την συναυλία θέλαμε ακόμη λίγο από τον φοβερό Νορβηγό.
σχόλια