Αν η καραντίνα είχε σάουντρακ διεθνώς, αυτό θα ήταν χωρίς αμφιβολία το «After Hours» του Weeknd. Τα λάγνα τραγούδια του 30χρονου Καναδού στα οποία αφηγείται την τάση του για αυτοκαταστροφή κυριάρχησαν στα τσαρτ, με το «Blinding Lights» να είναι στην κορυφή του Hot 100 του Billboard εδώ και 4 εβδομάδες, ενώ μετά από 5 εβδομάδες στο Hot 200 το άλμπουμ έπεσε από τον DaBaby. Αρκετά ψηλά βρέθηκε στα τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού η Dua Lipa, αλλά όχι με ανάλογες πωλήσεις. Η χορευτική και ξεσηκωτική διάθεση του «Future Nostalgia», του δεύτερου «δύσκολου» άλμπουμ της, μπορεί να κέρδισε τους κριτικούς, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τα νούμερα που θα χτυπούσαν τον Weeknd. Βέβαια, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε στη δεκάδα του Hot 200.
Από την άλλη, το έντονα πειραματικό για mainstream «Fetch the bolt cutters» της Fiona Apple κυκλοφόρησε πρόωρα –κανονικά ήταν να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο–, απέσπασε διθυράμβους, αλλά δεν φάνηκε πουθενά στα τσαρτ. Άθελά της η Apple, λόγω του ερημίτικου τρόπου ζωής της, ανακηρύχθηκε περίπου «βασίλισσα της καραντίνας» με μια χούφτα από λυτρωτικά και απελευθερωτικά τραγούδια που ξορκίζουν όσα πράγματα την κρατούσαν μέσα. Η ειρωνεία είναι ότι μετά από αυτό το άλμπουμ και την περιπέτεια του πλανήτη με τον Covid-19 θέλει να ξαναβγεί στον κόσμο.
Ήταν σωστή κίνηση της Lady Gaga να αναβάλει την κυκλοφορία του «Chromatica»; Ο χρόνος θα δείξει.
Μέσα σε αυτές τις 50 ημέρες, πάντως, κυκλοφόρησε και ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το «The don of diamond dreams» των Shabazz Palaces, που πλέον δεν κάνουν απλώς φουτουριστικό χιπ-χοπ αλλά είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Μέσα σε όλα αυτά κυκλοφόρησε και το πρώτο σινγκλ της Arca από το νέο της άλμπουμ που έχει τίτλο «KiCk i» και στο οποίο το hype χτυπάει κόκκινο για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε νέα κυκλοφορία της Βενεζουελανής μουσικού δημιουργεί τις τάσεις και τους ήχους που θα κυριαρχήσουν στο μέλλον της mainstream ποπ σκηνής.
Επομένως, ήταν σωστή κίνηση της Lady Gaga να αναβάλει την κυκλοφορία του «Chromatica»; Ο χρόνος θα δείξει. Ακολουθούν μερικές κυκλοφορίες που ξεχώρισαν αυτό το διάστημα.
KeiyaA
Forever, Ya Girl
Το «Forever, Ya Girl» είναι το ντεμπούτο της τραγουδίστριας, παραγωγού και πολυοργανίστριας KeiyaA με καταγωγή από το Σικάγο. Προσωπικές εξομολογήσεις από την εμπειρία της ως Αφροαμερικανής μπλέκονται με πειραματικά ραπ μπιτ και στοχαστικές σόουλ συνθέσεις και υπαινικτικά πολιτικά σχόλια. Αρκετά περίπλοκο, πειραγμένο lo-fi r&b –έχει ηχογραφήσει όλο το άλμπουμ από το σπίτι της– που ίσως δεν κάνει για όλους, αλλά ως πρώτο δείγμα δουλειάς δεν είναι και λίγο να σε συγκρίνουν με τον Earl Sweatshirt.
Drake
Dark Leno Demo Tapes
Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; Στην περίπτωση του Drake, μάλλον όχι. Ο δημοφιλής Καναδός βρήκε ευκαιρία μέσα στην καραντίνα να κυκλοφορήσει ένα καινούργιο mixtape για να προλογίσει την κυκλοφορία του επίσημου έκτου άλμπουμ του κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι. Για να είμαστε δίκαιοι, από την αρχή του χρόνου αφήνει υπονοούμενα στα social media και κυκλοφορεί αυτόνομα singles, όπως το «Life is good» με τον Future και το νέο του χιτ, το «Tootsie Slide» –με ένα έξυπνο, επίκαιρο βίντεο που τον δείχνει να τριγυρνάει με μάσκα μέσα στο υπερπολυτελές σπίτι του σαν να είναι ληστής–, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στα 14 συνολικά κομμάτια του mixtape. Αντίθετα, έχει ολοκαίνουριο υλικό και συνεργασίες με τους Chris Brown, Young Thug, Playboi Carti, Fivio Foreign και άλλους. Πιο downtempo και ατμοσφαιρικό και με έμφαση στο drill που, ας μη γελιόμαστε, είναι η κύρια τάση στο χιπ-χοπ αυτήν τη στιγμή.
Lido Primienta
Miss Colombia
Το «Miss Colombia» είναι ένα άλμπουμ με μεγάλη, συγκινητική ιστορία πίσω του, που καμιά φορά επισκιάζει την ίδια τη μουσική. Η Καναδοκολομβιανή μουσικός παίρνει ένα από τα πιο ντροπιαστικά περιστατικά των καλλιστείων του 2015, που έδειξε πόσο ρατσιστικός και μισογύνικος θεσμός είναι στην ουσία, και μιλάει για την καταπίεση που αντιμετώπισε η ίδια ως γυναίκα δημιουργός λάτιν μουσικής στη σκηνή του Καναδά. Στο μεταξύ, η πλούσιας υφής μουσική που συνθέτει ακροβατεί πάνω σε παραδοσιακούς cumbia και αφρο-κολομβιανούς ρυθμούς, ενσωματώνοντας μοντέρνα μουσικά είδη, όπως το ρέγκετον, χωρίς να χάνει στο ελάχιστο τη φρεσκάδα της και θυμίζοντας την πολυρρυθμία της Björk.
The Strokes
The New Abnormal
Τo πρώτο άλμπουμ της νεοϋορκέζικης μπάντας δεν θα μπορούσε να έχει ιδανικότερο τίτλο. Χαρακτηρίζει απόλυτα την κατάσταση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα ως το νέο αφύσικο. Είχαν επτά χρόνια να βγάλουν νέα δουλειά και όσο νοσταλγική και ευπρόσδεκτη κι αν ακούγεται η φωνή του Julian Casablancas, δυστυχώς δεν τους βρίσκει σε ανάλογη συνθετική φόρμα. Πάνε, επίσης, οι εποχές που σήμαιναν κάτι και έβγαζαν κλασικά ποπ κομμάτια. Το μόνο ενδιαφέρον που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ότι δείχνει πως τελικά ο χρόνος μάλλον τους προσπέρασε.
Nicolas Jaar
Cenizas
Φαίνεται ότι η συνεργασία με την FKA Twigs στo «Magdalene» αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Χιλιανό Jaar που στο «Cenizas» –σημαίνει «στάχτες» στα ισπανικά– ακούγεται πιο πειραματικός και εσωτερικός από ποτέ. Ανά στιγμές μοιάζει σαν να ζηλεύει την Arca, ειδικά στον τρόπο που επανεφευρίσκει τις μουσικές αναφορές που υποδηλώνει η καταγωγή του στο ομώνυμο γλυκόπικρο κομμάτι. Είναι ένα άλμπουμ που έκανε με σκοπό να διώξει από τη ζωή του τον αρνητισμό, κι όμως τα δυστοπικά ηχοτοπία του, αντί να καταλήγουν στη χαρά, προτιμούν να σιγοκαίουν στο σκοτάδι.
Yves Tumor
Heaven Τo a Tortured Mind
Πολλά έχουν γραφτεί τελευταία για τον Yves Tumor, που γίνεται όλο και πιο βατός με κάθε νέα του δουλειά και φλερτάρει περισσότερο με το mainstream. Τo έργο του συνέχεια καταπιάνεται με νέα κόνσεπτ, πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο. Δεν είναι τυχαίο που τον παρομοιάζουν με τον David Bowie. Δεν έχει ακόμα την ανάλογη εμπορική επιτυχία βέβαια. Προς το παρόν, μοιάζει να συνθέτει ένα νέο είδος ποπ σταρ και η επιρροή του είναι πλέον διάχυτη, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για μια γενιά Αφροαμερικανών σταρ που δεν αρέσκονται στο στερεοτυπικό macho image που προωθεί η μουσική βιομηχανία.
Dean Blunt
Roaches 2012-2019
O πιο καινοτόμος μουσικός που έχει βγει τα τελευταία χρόνια από τη Βρετανία ανέβασε εντελώς απροειδοποίητα στο YouTube μια συλλογή που συγκεντρώνει σόλο κομμάτια και συνεργασίες που έκανε τη δεκαετία που μας πέρασε και αψηφά κάθε είδος μουσικής κατηγοριοποίησης. Άλλοτε πειραματίζεται με την ποπ και το post-punk, άλλοτε με το dub και το χιπ-χοπ – είναι μια κατηγορία από μόνος του, ενώ παραμένει αθεράπευτα τρολ. Κάθε νέα του κυκλοφορία είναι γεγονός για τους μυημένους.
DaBaby
Blame it on Βaby
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη δουλειά του και είναι σαφώς κατώτερο από το «Kir», που τον έβγαλε από την αφάνεια και τον ανέβασε στα τσαρτ μέχρι το Νο1, το «Blame it on Baby» όμως τον εδραιώνει πλέον ως έναν από τους πρωταγωνιστές στη σκηνή του χιπ-χοπ αυτήν τη στιγμή. Επαναλαμβάνει μια πετυχημένη συνταγή και καλά κάνει, αλλά ακούγεται κάπως μονότονο από κάποια στιγμή και μετά, παρά τις τοπ συνεργασίες του με ονόματα όπως οι Future και Quavo, μεταξύ άλλων. Το άλμπουμ σώζεται από την απόλυτη βαρεμάρα με κομμάτια όπως το «Nasty», που κάνει με τη Megan Thee Stallion (λόγω της δυναμικής παρουσίας της) και την Ashanti, και, φυσικά, το «Rockstar» με τον Roddy Ricch – ό,τι πιάνει ο συγκεκριμένος γίνεται χρυσός. Κι όμως, κατάφερε να ρίξει τον Weeknd από την κορυφή του Billboard.
Rina Sawayama
Sawayama
Στο ντεμπούτο της η νεαρή μουσικός που γεννήθηκε στην Ιαπωνία, αλλά μεγάλωσε στο Λονδίνο, φτιάχνει τραγούδια με μια κοριτσίστικη χάρη, τα οποία έχουν ως πηγή έμπνευσης και τις δύο κουλτούρες που συνδυάζει η καταγωγή της. Ποπ με ενίοτε nu-metal στοιχεία, δεν συμβιβάζεται σε έναν συγκεκριμένο ήχο –ανά στιγμές θυμίζει μέχρι και Muse–, ενώ μιλάει με την ίδια βαρύτητα στα κομμάτια της για θέματα όπως η γυναικεία ενδυνάμωση, ο καπιταλισμός, η κλιματική αλλαγή. Οι κριτικοί την αποθεώνουν και το TikTok έχει πάρει φωτιά τελευταία με άπειρα challenges πάνω σε κομμάτια όπως το «ΧS».
Childish Gambino
3.15.20
Κάπου λίγο πριν από την καραντίνα ξεπετάχτηκε και το τέταρτο άλμπουμ του Childish Gambino. Με αρκετά περίεργο τρόπο, πρώτα έσκασε μύτη στις 3 Μαρτίου στο επίσημο σάιτ του με τον τίτλο «Donald Glover Presents», για να το κατεβάσει 12 ώρες αργότερα και να το κυκλοφορήσει κανονικά με τον κρυπτικό τίτλο «3.15.20» στις 22 Μαρτίου. Ο σουρεαλισμός συνεχίστηκε και στους τίτλους των κομματιών, που είναι το λεπτό στο οποίο εμφανίζονται στο άλμπουμ. Το «Feels like summer», η περσινή μεγάλη επιτυχία του, ονομάζεται π.χ. «42.26». Είχε δηλώσει ότι αυτό θα είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφεί. Ας ελπίσουμε πως όχι. Πρόκειται για έναν βαθιά υπαρξιακό δίσκο από έναν πολύπλευρο καλλιτέχνη, που αντιμετωπίζει τη θεματολογία του με το ίδιο σθένος που το έκανε και στο «Atlanta», την τηλεοπτική σειρά που τον καθιέρωσε.
Waxahatchee
Saint Cloud
Οι Waxahatchee είναι το indie μουσικό πρότζεκτ της Katie Crutchfield. Το όνομα προέρχεται από μια περιοχή στην Αλαμπάμα. Με το «Saint Cloud» κέρδισε τις εντυπώσεις, γράφοντας τραγούδια για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τον αλκοολισμό και τη μάχη της να παραμείνει νηφάλιος. Είναι διαφορετική θεματική από αυτήν που θα περίμενε κανείς από μια γυναίκα δημιουργό και αυτό ακριβώς το στοιχείο που εξυψώνει τις καθαρές μελωδίες της, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως μικροί εξορκισμοί.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
