Ήθελα πολύ να πάω στη χθεσινή συναυλία του Ηρωδείου για πολλούς λόγους: Αφενός συναισθηματικούς, μια και είχα είκοσι χρόνια ακριβώς να δω live τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αφετέρου ιστορικούς, εφόσον κι ο ίδιος θα είχε πολλά χρόνια να ερμηνεύσει Μίκη Θεοδωράκη.
Προτού ξεκινήσει η συναυλία και λίγο πριν οι μουσικοί της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης πάρουν τις θέσεις τους, τα δυνατά χειροκροτήματα μεσ' στο κατάμεστο Ηρώδειο αποκάλυψαν την είσοδο του Μίκη αυτοπροσώπως, συνοδεία της Μαρίας Φαραντούρη και των δικών του ανθρώπων. Ο μαέστρος κάθισε στην ειδική καρέκλα του, με την οποία προσέρχεται πάντα στον ίδιο χώρο τα τελευταία χρόνια, και μολονότι δε σηκώθηκε καθόλου, είχα την αίσθηση πως διηύθυνε τους τραγουδιστές και τους μουσικούς από κει ακριβώς που βρισκόταν!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν πως δεν επρόκειτο περί συναυλίας - αρπαχτής. Αποτελούταν δηλαδή από ένα καλά δομημένο πρόγραμμα, με μια πρώτη ενότητα τραγουδιών του Θεοδωράκη που είπε σε πρώτη εκτέλεση ο Παπακωνσταντίνου και με όλα τα επόμενα τραγούδια χωρισμένα ανά ποιητές.
Ακούσαμε έτσι λίγα κομμάτια από τους κύκλους Της Εξορίας (το Ήτανε νέοι σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη), Καρυωτάκης (το Κι αν έσβησε σαν ίσκιος) Εχθρός Λαός (το Αρνιέμαι - αρνιέμαι σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη) για να ακολουθήσουν αποσπάσματα από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη, τα Λυρικά του Τάσου Λειβαδίτη, τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, τα Τραγούδια του Αγώνα του Μάνου Ελευθερίου κ.α.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκε με το γνώριμο rock στυλ του, όπως ακριβώς θα εμφανιζόταν και σε οποιονδήποτε άλλον συναυλιακό χώρο. Βλέπεις αυτό τον άνθρωπο, τον ακούς κι αν δε γνωρίζεις την ηλικία του - αισίως μπήκε στα 64 - νομίζεις πως σου τραγουδάει κάποιος καλλίφωνος νεανίας, έτσι ακριβώς! Κι αν η φωνή συνήθως προδίδει την ηλικία του εκάστοτε τραγουδιστή, όχι βέβαια με ακρίβεια, ο χρόνος για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μοιάζει να έχει σταματήσει στο 1984, στο ΄89 και στο ΄93, τότε που τον βλέπαμε πιτσιρικάδες στο Κατράκειο της Νίκαιας και πετάγαμε τα πουκάμισα μας! Εντυπωσιακό, τουλάχιστον!
Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε να ερμηνεύσει όχι μόνο μπαλάντες που είναι το φόρτε του, αλλά και ορισμένα πολύ απαιτητικά θεοδωρακικά τραγούδια σαν Τη Ρωμιοσύνη μην τη κλαις - αν είσαι εν ολίγοις τραγουδιστής και δεν τό'χεις, που λένε, με το συγκεκριμένο άσμα κάλλιστα γίνεσαι ρεζίλι. Οι διονυσιακές ιαχές του απαιτούν εύρος φωνής και αποφυγή κάθε στοιχείου θεατρινισμού και υπερβολής, κάτι που ο Παπακωνσταντίνου γνωρίζει καλά εδώ και τόσες δεκαετίες.
Άκρως επικοινωνιακός επίσης ο τραγουδιστής κέρδισε ακόμη ένα θερμό χειροκρότημα, λέγοντας πως ως λαός χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές και λιγότερα στους δανειστές μας!
Κι όμως, ενώ περίμενα - το ομολογώ - κάπου η συναυλία να ξεφύγει, να κατρακυλήσει έως και στη δημαγωγία με αριστερού τύπου συνθηματολογία, ο Παπακωνσταντίνου φρόντισε να την/ μας προφυλάξει και απ' αυτό: Τραγούδησε το Σφαγείο (Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα) ή το Ένα το χελιδόνι με το φυσικό παλμό που προξενεί η μουσική του Θεοδωράκη και ο λόγος των ποιητών. Αυτό ο κόσμος το εισέπραξε και γι' αυτό δεν έβλεπες πολλές υψωμένες γροθιές, αλλά ένα κύμα παλλόμενο να σαρώνει το Ηρώδειο απ' άκρη σ' άκρη! Ένιωσα σα να ζούσα εκείνη τη συναυλία της Μεταπολίτευσης που κινηματογράφησε ο Νίκος Κούνδουρος στα Τραγούδια της Φωτιάς του, όπου ο λαός είχε αποτινάξει τη χούντα από πάνω του και, πολύ απλά, χαιρόταν!
Κορυφαία στιγμή της βραδιάς: Όταν ο Παπακωνσταντίνου κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον Θεοδωράκη κι εκείνος άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του. Μια σφιχτή αγκαλιά του ερμηνευτή με τον συνθέτη του που διήρκησε αρκετά, προξενώντας όπως ήταν αναμενόμενο τις επευφημίες του κοινού. Σ' ευχαριστούμε, Δάσκαλε του είπε μετά ο Παπακωνσταντίνου, υποκλίθηκε και ξαναπήρε τη θέση του στη σκηνή για να κλείσει, επίσης όπως ήταν αναμενόμενο, με το Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ του Ελύτη.
Στο ύψος των περιστάσεων και οι δύο γυναικείες φωνές που συνόδευσαν τον ερμηνευτή. Η πιο λαϊκή Σοφία Παπάζογλου και η πιο λυρική Μπέττυ Χαρλαύτη, εξαιρετικές αμφότερες, η πρώτη σε τραγούδια που της πήγαιναν πολύ, σαν τις Άπονες Εξουσίες και το Στα περβόλια, η δεύτερη στο Γελαστό παιδί και στον Λεβέντη από τα Τραγούδια του Αγώνα.
Χαίρομαι, επομένως, που βρέθηκα στο Ηρώδειο χθες βράδυ. Παρακολούθησα μία εξαιρετική συναυλία, στην οποία κυριάρχησαν πραγματικά δύο σταθερές αξίες: Η τραγουδοποιία του Μίκη Θεοδωράκη και η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Σημειωτέον, η διοργάνωση είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Όλα τα έσοδα από τα εισιτήρια διατέθηκαν για τον εξοπλιστικό εκσυγχρονισμό της Μονάδας Πρόωρων Νεογνών του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Αθηνών.
σχόλια