Υποθέτω ότι όποιος προσγειώνεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά είναι γεμάτος από μία αίσθηση ρομαντισμού και απορίας για το τι έχει να προσφέρει η χώρα. Προφανώς, η Ελλάδα είναι η χώρα με την οποία όλοι μεγαλώσαμε, όχι μόνο στα βιβλία μας της Ιστορίας αλλά μέσα από τα μάτια εκείνων που αναζητούσαν παραλίες για ηλιοθεραπεία και φτηνές αποδράσεις. Τολμάω να πω ότι είμαστε αρκετά πληροφορημένοι ως ταξιδιώτες, τις περισσότερες φορές, πριν καν πατήσουμε το πόδι μας σ' αυτήν τη χώρα, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες που είναι δημοφιλείς προορισμοί. Εγώ είχα ήδη γοητευτεί από την ελληνική μουσική και είχα μια ιδέα, για παράδειγμα, σχετικά με το φαγητό (παρόλο που ποτέ δεν είχα διανοηθεί πόσο πιο ωραίο ήταν το φαγητό της πόλης). Όλες αυτές τις λεπτομέρειες τις κουβαλούσα μαζί μου όταν έφτασα για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα.
Θυμάμαι ότι, όπως κάθε παιδάκι που είχε πολύ υψηλές προσδοκίες, το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν η κίνηση από το αεροδρόμιο μέχρι την πόλη. Σοκαρίστηκα όταν ανακάλυψα ότι δεν έπεσα σε μια κακή μέρα αλλά ότι ήταν η συνηθισμένη κατάσταση. Σε μια πόλη γεμάτη λακκούβες, λόφους, δρόμους, απότομες στροφές, υπήρχαν παντού χιλιάδες αυτοκίνητα και απειλητικά δείγματα αρχιτεκτονικής.
Φυσικά, ως τουρίστας που ήμουν, κοίταζα έξω για να βρω μερικά αρχαία απομεινάρια αλλά ανακάλυπτα απλά ότι ήμασταν στον 21οαιώνα. Ενώ ανακαλώ στη μνήμη μου αυτές τις εντυπώσεις, κατά κάποιον τρόπο είχα την αίσθηση ότι η πόλη μού μιλούσε με έναν τρόπο που μου ζητούσε να ξεχάσω όλα τα στερεότυπα για να ακούσω απροκάλυπτα την Αθήνα του σήμερα.
Το ταξίδι μου στην πόλη ξεκίνησε, θα έλεγα, μέσα από τους Έλληνες. Ένιωσα μια πραγματική αίσθηση εκτίμησης γι' αυτό που κάναμε ως μουσικοί, αισθάνθηκα ότι άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους, ότι άρχισα να κάνω φίλους (ο χρόνος το επιβεβαίωσε) με τα ίδια γούστα για τη ζωή, τη μουσική, την τέχνη και με έναν πολύ ευπρόσδεχτο τρόπο. Μου θύμισε την εγκαρδιότητα των Ισπανών πριν από 20 χρόνια και αυτή η καλύτερη πλευρά του μεσογειακού χαρακτήρα με εντυπωσίασε από την αρχή. Ήταν δύο έντονες μέρες αυτές που περάσαμε στην πρωτεύουσα. Θυμάμαι το φαγητό. Θεέ μου, τι φαγητό! Γιατί να είναι η σαλάτα με φέτα τόσο καλή μόνο στην Ελλάδα;
Τελικά, όταν πλησιάζαμε στο κέντρο της πόλης, σαν λουλούδι που ανοίγει, τα αρχαία ελληνικά κτίρια άρχισαν να φαίνονται μέσα από σειρές διαμερισμάτων. Αυτή ήταν θέα. Ανατριχιάζεις όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πού μαζεύονταν οι αρχαίοι φιλόσοφοι για συζήτηση ή βλέπεις τον Παρθενώνα από κοντά, επιβλητικό πάνω απ' την πόλη. Σχεδόν σαν να λέει «είμαι ακόμη ο παντοδύναμος» και «σας παρακολουθώ»...
Σε καταλαμβάνει μια έντονη αίσθηση του χρόνου, του πολιτισμού, της ιστορίας -ένα μείγμα από νοσταλγία και μυστήριο- του τρόπου που ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Θυμάμαι τη συναυλία, που έγινε μία υπερβολικά ζεστή μέρα: ανεβήκαμε στη σκηνή μετά από μια πολύ διάσημη ελληνική ρέγγε μπάντα, που άνοιξε για μας. Ήταν σε ένα χώρο γεμάτο από νεαρό κοινό, πρόθυμο να δει πώς η μουσική μας παιζόταν ζωντανά, αν και αρκετά πικραμένο που οι τιμές των εισιτηρίων ήταν τόσο υψηλές, 40 ευρώ. Δεν είχαμε ιδέα γι' αυτό μέχρι εκείνη την ημέρα και αυτό προκάλεσε μια αίσθηση ταραχής στους ανθρώπους που δεν είχαν να πληρώσουν, καθώς δεν ήταν σαφές αν θα επιστρέφαμε σύντομα. Ευτυχώς, ήταν δυνατό να ξανάρθουμε αρκετές φορές με λογικές τιμές, χάρη στην προσπάθεια, την αγάπη και τη σκληρή δουλειά των συνεργατών μας εδώ.
Η συναυλία ήταν ξεχωριστή, πολύ «καυτή» από κάθε άποψη. Το κοινό έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και μας ξεσήκωσε κι εμάς. Αυτό που μου έμεινε είναι ότι η κουλτούρα των νεαρών στην Ελλάδα και των νεαρών στην Ισπανία είναι τόσο συναφής, που σχεδόν τρομάζεις από την ομοιότητα. Πραγματικά, ο τρόπος που κινούν τα χέρια τους εκφραστικά, κοιτάζουν, αγαπούν, μιλούν, εκφράζονται είναι πιο κοντά από των Ιταλών π.χ. Μετά τη συναυλία μάς πήγαν στο Θησείο για να περπατήσουμε στην περιοχή και να χορέψουμε μέχρι πολύ αργά. Με θυμάμαι να τρώω υπέροχο φαγητό στο δρόμο γύρω στις 3 το πρωί.
Είχα την αίσθηση ότι η πόλη μού χαμογέλαγε κι ότι είχα κάνει ένα νέο φίλο, ότι ήταν αυθεντική και φιλόξενη ταυτόχρονα. Τίποτα δεν ήταν όπως το περίμενα, κι αυτό ήταν μόνο θετικό, καθώς, τελικά, σε όλους αρέσει η έκπληξη, έτσι δεν είναι;
σχόλια