AΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΜΠΑΡΤΖΗ
Πέμπτη
Ξημερώνει Παρασκευή. Το βιολογικό ρολόι έχει ήδη γράψει σχεδόν 20 ώρες στο πόδι, γεμάτες από πληροφορίες, εμπειρίες, γνωριμίες, στιγμές που θα ξανάρθουν στο μυαλό κάποια άσχετη στιγμή στο μέλλον. Η δεύτερη μέρα του επίσημου προγράμματος είναι ακόμα σε εξέλιξη, παρότι κοντεύει να ξημερώσει η τρίτη ημέρα. 15 ώρες νωρίτερα, οι Κενυάτες Sarabi ξεκινούσαν τη μέρα με ένα μοναδικό πάρτυ, χάρη στην απίστευτη επι σκηνής ενέργειά τους και την αξιοσημείωτη αυτοπεποίθησή τους, αν και εμφανίζονται για πρώτη φορά στη Ευρώπη.
Το πρωινό της Πέμπτης συνεχίζεται με τους ιδιαίτερους folk Foghorn Stringband και ολοκληρώνεται (για όσους δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν ακόμα) με το metalcore των Every Time I Die. Ο χαμαιλέων Ezra Furman είχε μια εξαιρετική παρουσία σε ένα κατάμεστο stage, την ίδια ώρα που η σουηδέζικη pop είχε την τιμητική της με την Veronica Maggio. Μια ανάσα για ανάκτηση δυνάμεων, και το κογκολέζικο funk των Jupiter / Okwess International σε φέρνει σε θέση μάχης για τη διπλή πρόκληση Ryan Adams - Father John Misty. Προσωπική προτίμηση (σύμφωνα με όσα είδα) ο Father John Misty. Κράτησε το εκπληκτικά πολυάριθμο κοινό του με σχετική ευκολία και παρουσίασε τα τραγούδια του με έναν ιδιαίτερα ενεργητικό τρόπο (και πολύ χιούμορ).
Και καθώς η μέρα κυλούσε λίγο-πολύ στα γνωστά πλαίσια, η St Vincent ήρθε να ταράξει τα νερά με μια μοναδική εμφάνιση που, σαν το κερασάκι στην τούρτα, είχε μια εκτέλεση του "εικονίσματος" Personal Jesus η οποία θα κάνει καιρό να ξεχαστεί από όσους είχαν την τύχη να είναι παρόντες. Το απόγευμα ξεκινά με τους -μάλλον υπερεκτημιμένους στο live τουλάχιστον- Foxygen, μισή ώρα πριν η Florence ΄δωσει ένα υπέροχο σετ με τους Machine της. Το δίλημμα Perfume Genius ή Mastodon έμεινε αναπάντητο μια και το βραβευμένο με αστέρι Michelin εστιατόριο Kiin Kiin αδρανοποίησε τις μουσικές μας διαθέσεις, οι οποίες επανήλθαν με το σετ των Jungle και αμέσως μετά με το εξαιρετικό live των Muse. Η νύχτα συνεχίζει με τους παρανοϊκούς Die Antwoord και τους υπέροχα χορευτικούς Hot Chip λίγο πριν οι Fat White Family μας βγάλουν νοκ-άουτ για τη μέρα.
Μια τελευταία μπύρα, μια ολιγόλεπτη κουβέντα με το διευθυντή του Φεστιβάλ που έτυχε και είδαμε μπροστά μας, και η διαδρομή για το camping μας μοιάζει να είναι η μόνη επιλογή για τώρα. Σε λιγότερες από 4 ώρες, μια νέα μέρα ξεκινά στο Roskilde Festival. Εξίσου γεμάτη, ακόμα περισσότερο υποσχόμενη, πάντοτε γεμάτη με τα χαμόγελα των 135+ χιλιάδων ανθρώπων που κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Τα λέμε αύριο!
Παρασκευή
Με μόλις 3 ώρες ύπνου, το ξύπνημα σήμερα το πρωί ήταν ιδιαίτερα επίπονο. Η μόνη δικαιολογία την οποία έδειχνε να δέχεται το σώμα προκειμένου να λειτουργήσει, ήταν το επικείμενο Food Tour από τους ανθρώπους του φεστιβάλ. Η δίωρη παρουσίαση / ξενάγηση άξιζε με το παραπάνω το πρωινό ξύπνημα. Είδαμε, ακούσαμε και μάθαμε για το σχεδιασμό του φεστιβάλ στο θέμα "φαγητό". Το φετινό 45% οργανικών προϊόντων στο σύνολο των προσφερόμενων ποτών-φαγητών θα φτάσει στο απίστευτο 90% κατ’ελάχιστο(!), το αργότερο μέχρι το 2017, δηλαδή στο μεθεπόμενο φεστιβάλ! Ήδη όλα τα γαλακτοκομικά, ο καφές, το τσάι, το κρασί και τα κύρια λαχανικά είναι 100% οργανικά - για συγκεκριμένα μάλιστα λαχανικά, το ίδιο το φεστιβάλ κλείνει κάθε χρόνο ολόκληρη τη σοδειά απευθείας από τους παραγωγούς...
Πέρα από τα (ομολογουμένως εντυπωσιακά) δεδομένα του τρόπου λειτουργίας των περιπτέρων φαγητού και ποτού, το Roskilde βελτιώνει χρόνο με το χρόνο και τις διατροφικές επιλογές προς το κοινό του: Πιθανότατα δε μπορεί να βρει κανείς άλλο μουσικό φεστιβάλ στον κόσμο το οποίο να περιλαμβάνει δύο βραβευμένα με αστέρι Michelin εστιατόρια στο δυναμικό του...
Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται και στο θέμα του αδιάθετου φαγητού όπου, σε συνεργασία με μια τοπική οργάνωση, όλο το αδιάθετο φαγητό συλλέγεται, επεξεργάζεται και τυποποιείται πριν προωθηθεί σε ομάδες πληθυσμού που έχουν ανάγκη. Σε όλη τη διάρκεια του οκταημέρου, συνολικά δραστηριοποιούνται πάνω από 200 περίπτερα που προσφέρουν φαγητό και ποτό, με την πλειοψηφία τους να λειτουργούν υπό την ευθύνη και επίβλεψη τοπικών συλλόγων ή κοινωνικών ομάδων. Ένας τοπικός αθλητικός σύλλογος για παράδειγμα, διαχειρίζεται τα τελευταία 6 χρόνια ένα περίπτερο που προσφέρει burgers - σύμφωνα με τον επικεφαλής, η ιδέα ξεκίνησε από την επιθυμία των μεγαλύτερων σε ηλικία μελών του συλλόγου να προσφέρουν στη νέα γενιά κάτι περισσότερο. Με τα έσοδα από τις περσινές πωλήσεις κατάφεραν και έστειλαν τους νεαρούς αθλητές τους σε διεθνή τουρνουά, συντήρησαν τις εγκαταστάσεις τους, αλλά και βοήθησαν όσα παιδιά στην περιοχή τους ήθελαν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Για τη λειτουργία του περιπτέρου "εργοδοτούν" περίπου 350 εθελοντές, πετυχαίνοντας μέσες ημερήσιες πωλήσεις λίγο πάνω από 10 χιλιάδες burgers! Για τη φετινή χρονιά, όπως μας είπε, ο προγραμματισμός τους άρχισε τον περασμένο Αύγουστο προκειμένου να καταφέρει να εξασφαλίσει την ποσότητα βιολογικού ψωμιού που θα χρειαζόταν 11 σχεδόν μήνες αργότερα.
Πέρα από τα (ομολογουμένως εντυπωσιακά) δεδομένα του τρόπου λειτουργίας των περιπτέρων φαγητού και ποτού, το Roskilde βελτιώνει χρόνο με το χρόνο και τις διατροφικές επιλογές προς το κοινό του: Πιθανότατα δε μπορεί να βρει κανείς άλλο μουσικό φεστιβάλ στον κόσμο το οποίο να περιλαμβάνει δύο βραβευμένα με αστέρι Michelin εστιατόρια στο δυναμικό του... Γαλλική, Μεξικάνικη, Ισπανική, Κορεάτικη, Ταϊλανδέζικη κουζίνα μαζί με (τις πιο προφανείς) Ιταλική, Κινέζικη, Λιβανέζικη, επιλογές από τις πιο χαρακτηριστικές τοπικές (και εποχιακές) γεύσεις, ακόμα και μια βιολογική μπύρα αποκλειστικά φτιαγμένη κάθε χρόνο για το φεστιβάλ συνθέτουν ένα γαστρονομικό καλειδοσκόπιο που δύσκολα μπορεί να βρει ανταγωνιστή. Όπως και το παγωτό του φεστιβάλ, όπου φέτος συνεργάστηκε με μια τοπική οικογενειακή επιχείρηση 92 ετών, η οποία όχι μόνο παράγει βιολογικά παγωτά, αλλά και το γάλα που χρησιμοποιεί προέρχεται από περιοχές όχι μακρύτερα από 25 χιλιόμετρα από το Roskilde.
Η ποικιλία και ο πλουραλισμός όμως δεν εξαντλούνται στο γαστρονομικό κομμάτι - μιλάμε πάντα για ένα μουσικό φεστιβάλ και σαν τέτοιο, η Παρασκευή μας αντάμειψε με μια (μεσημβρινή) καθηλωτική εμφάνιση των Kronos Quartet, λίγο πριν την εύθραυστη μελαγχολική ατμόσφαιρα της ταλαντούχας Broken Twin και τους σκοτεινούς ηλεκτρονικούς ήχους των Rangleklods. Λίγη ηλιόλουστη νορβηγική pop από τη Suzanne Sundfør και αμέσως μετά ο The Tallest Man On Earth πηγαινοέρχεται από τα 60’s στο σήμερα σε μια κατάμεστη Arena Stage, με τη βοήθεια και της Dylan-ικής του φωνής. Ένα εξωπραγματικό σετ από τους The Gaslamp Killer Experience όπου ο γνωστός παραγωγός/dj εμφανίστηκε επί σκηνής με τα decks του και άλλους 14 μουσικούς(!) κι αμέσως μετά το δυναμικό rap της Kate Tempest αποτέλεσε την εισαγωγή στο ογκώδες σετ του Kendrick Lamar. Η σταθερή αξία των -αγέραστων- Einstuerzende Neubauten καθυστέρησε λόγω τεχνικών προβλημάτων (κάτι εξαιρετικά σπάνιο εδώ) και σχεδόν συνέπεσε με τους δημοφιλείς Run The Jewels.
Η νύχτα ξεκινά με τους Disclosure να γεμίζουν με τα beats τους την Orange Stage, την ίδια ώρα που οι Enslaved και στη συνέχεια οι Lamb Of God στέλνουν αλύπητα τις ριπές των riffs τους στο κοινό που τους τίμησε γεμίζοντας Avalon και Arena Stage. Κάπου ανάμεσα στα δύο άκρα, η Gloria Stage φιλοξενεί τις εσωστρεφείς μελωδίες της Alice Boman. Μια ανάσα στο lounge εξω από τη Gloria πριν το ρολόι δείξει μεσάνυχτα και οι Goat ανακατέψουν Αφρικάνικα tribal beats με funk κιθάρες και ψυχεδέλεια σε ένα ατέλειωτο σαμανιστικό πάρτυ. Οι Mew θα εμφανιστούν λίγο μετά τη μιάμιση το πρωί, στο μοναδικό live τους για το φετινό καλοκαίρι εδώ, ενώ μισή ώρα αργότερα οι Twin Peaks, Kygo και οι Quadro θα συνοδεύσουν το νυχτερινό πλήθος με garage rock, EDM και hip-hop αντίστοιχα. Επιστρέφω στη σκηνή λίγο πριν τις 4 το πρωί - η μουσική ακόμα ακούγεται από τουλάχιστον τρία stages. Συνειδητοποιώ ότι έχει φέξει για τα καλά εδώ και λίγη ώρα, και πως σε λιγότερες από τρεις ώρες ο ήλιος δε θα μου επιτρέψει να μείνω άλλο στη σκηνή. Πιέζω τον εαυτό μου να κοιμηθεί έστω και αυτές τις τρεις ώρες - αύριο η (τελευταία) μέρα προβλέπεται ακόμη μεγαλύτερη.
Σάββατο
Η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου. Απόψε όλα τελειώνουν. Το συναίσθημα παράξενο - σα να έχουν ανακατευτεί όλα μαζί σε ένα μεγάλο καζάνι: χαρά, θλίψη, προσμονή, ανακούφιση, νοσταλγία, μελαγχολία. Άδειος και γεμάτος την ίδια στιγμή. Το τελευταίο πρωινό στο Rosklide σου μένει αξέχαστο, όσες φορές κι αν έχεις πάει. Σήμερα η κάθε στιγμή μετράει ακόμα περισσότερο, γιατί η "επόμενη" μέρα εδώ θα έρθει σε 51 εβδομάδες. Όμως είμαστε ακόμα εδώ και έχουμε μια ολόκληρη μέρα μπροστά μας να την απολαύσουμε - και τι μέρα!
Η πρωινή ξενάγηση της ημέρας είχε θέμα την προσπάθεια του φεστιβάλ να ελαχιστοποιήσει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και να αναπτύξει βιώσιμες πρακτικές για το μέλλον. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 90, το φεστιβάλ χρησιμοποιεί τα δικά του βιοδιασπώμενα πιάτα, μαχαιροπήρουνα, ποτήρια κλπ σκεύη εστίασης, εφαρμόζει ένα εκτεταμένο σύστημα επιστροφής άδειων δοχείων ποτού (ποτήρια, μπουκάλια, μεταλλικά δοχεία, χάρτινες συσκευασίες κλπ), ενώ φέτος ο (αποκλειστικός για το φεστιβάλ) σιδηροδρομικός του σταθμός συμπληρώνει 20 χρόνια ύπαρξης. Φέτος, τα θέματα στα οποία έδωσε περισσότερη προσοχή το φεστιβάλ ήταν α) η ελαχιστοποίηση του αδιάθετου φαγητού, β) η ευαισθητοποίηση του κοινού σε σχέση με τα απορρίματα και το διαχωρισμό τους (εισάγοντας 10 σταθμούς ανακύκλωσης στο χώρο του camping, και επεκτείνοντας το σύστημα των επιστρεφόμενων συσκευασιών), γ) πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της χώρας, προκειμένου να δημιουργήσουν κίνητρα στο κοινό για καλύτερη περιβαλλοντική συμπεριφορά, και δ) προσπάθεια να βρεθούν λύσεις σε περιβαλλοντικές προκλήσεις όπου, σε συνεργασία με ιδιώτες, δοκιμάστηκε σε πειραματικό στάδιο η ανακύκλωση νερού για 8 ημέρες σε μια "πόλη" 130.000 "κατοίκων".
FoodJam: ένα "εκπαιδευτικό εργαστήριο φαγητού" όπου, με 7 περίπου ευρώ, μπορείς να ετοιμάσεις το (90-100% βιολιγικό) γεύμα σου με τη βοήθεια επαγγελματιών chefs. Μια πρωτοβουλία ενός ανεξάρτητου (υπό το υπουργείο περιβάλλοντος και φαγητού(!) ) οργανισμού της χώρας, το οποίο έχει σα στόχο την βελτίωση και ανάπτυξη της γαστρονομικής κουλτούρας των πολιτών. Φέτος, στις 8 ημέρες του φεστιβάλ, 4243 άτομα πέρασαν από τις κουζίνες του, μαγειρεύοντας από φιλέτα φρέσκου ψαριού και μύδια, μέχρι gourmet σαλάτες. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας "καλής" συνταγής, υπάρχει η διάθεση των συμμετεχόντων και οι συμβουλές των επαγγελματιών. Σκοπός έιναι, ακόμα και σε ένα χαοτικό χώρο όπως ένα φεστιβάλ τέτοιου μεγέθους, να δει κανείς ότι το καλό φαγητό μπορεί να είναι εύκολο, εφικτό και φθηνό, και να πάρει αυτή τη γνώση σπίτι του, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα της καθημερινής του ζωής. Μετά και το σημερινό γαστρονομικό (και πολιτισμικό) σοκ, θυμήθηκα ότι το χειμώνα που μας πέρασε, το φεστιβάλ βραβεύτηκε από τη Δανέζικη Ακαδημία Γαστρονομίας. Τώρα ξέρω το γιατί.
Κοντεύει μεσημέρι και οι μουσικές μας περιμένουν. Οι Spidergawd μας καλοσωρίζουν με το bluesy-hard rock τους, πριν οι πειραματικές We Like We, ανακατέψουν τα μουσικά είδη αφήνοντάς μας με τα μάτια κλειστά και το στόμα ανοιχτό, την ίδια ώρα που οι All Pigs Must Die προσπαθούν να γκρεμίσουν την Avalon με το hardcore punk τους. Χορευτική 80's διάθεση από τους Whomadewho και dancehall/reggae από τον Barrington Levy κάτω από τον καυτό ήλιο, και αμέσως μετά το δίλημμα: Corrosion of Conformity και metal ή Thastrom, ένας από τους ζωντανούς σκανδιναβικούς θρύλους του rock; Ο βορράς κέρδισε.
Παίρνουμε ανάσες στο εξαιρετικά ενδιαφέρον σετ του Nils Frahm πριν τις αγαπημένες First Aid Kit Κι ενώ σχεδόν όλοι έχουν μαζευτεί να δουν το μεγαλύτερο (στην κυριολεξία) όνομα: Sir Paul McCartney, δοκιμάζουμε τις Selvhenter και δεν το μετανιώνουμε - οι πέντε κοπέλες αυτοσχεδιάζουν ένα χαοτικό μοτίβο που σε συνεπαίρνει πέρα από οτιδήποτε έχεις ακούσει μέχρι τώρα! Η ώρα κοντεύει 11. Για τις επόμενες 5 ώρες έχω σημειώσει να δω 6 συγκροτήματα. Το σώμα μου αδυνατεί να συνεχίσει. Αποφασίζω ότι θα αφήσω πίσω τον Jamie XX (παρόλο το ενδιαφέρον νέο album του), τους Kodaline (που δεν πολυκαιγόμουν έτσι κι αλλιώς) και θα πάω για τους υπόλοιπους: την δανέζα, one-woman-metal-band, Myrkur, τους Drenge, δύο από τους πιο ενδιαφέροντες βρετανούς μουσικούς αυτή τη στιγμή, το δυναμικό hip hop act Suspekt, και τους Africa Express.
Africa Express. Μια κολλεκτίβα μουσικών που έστησε το 2006 ο Damon Albarn. Πέρσι ο Damon ήταν εδώ με τα δικά του κομμάτια, φέτος θα κλείσει το φεστιβάλ με ένα πεντάωρο(!) σετ, παρέα με 90 μουσικούς από 23 χώρες. Πώς μπορείς να το χάσεις αυτό, ακόμη κι αν τα πόδια σου πλέον δε σε κρατάνε όρθιο; Δεν το χάνεις με τίποτα - έτσι κι αλλιώς μόλις ακουστούν οι πρώτες νότες, τα πόδια αρχίζουν και κουνιούνται στο ρυθμό είτε το θέλεις είτε όχι. . Ανάμεσα στους μουσικούς που πηγαινοέρχονται στη σκηνή, διακρίνονται οι Laura Mvula, Bo Madsen (Mew), Terri Walker, Fatoumata Diawara, Graham Coxon, Damon Albarn, Warren Ellis, Anders Trentemøller, First Aid Kit, Jack Steadman (Bombay Bicycle Club), Romeo Stoddart (Magic Numbers). Αξέχαστη στιγμή, όταν οι First Aid Kit τραγούδησαν σχεδόν ακουστικά το Dancing Barefoot της Patti Smith, με τον Warren Ellis να τις συνοδεύει στο βιολί...
Λίγο πριν τις 3 το πρωί, έκανα μια τελευταία βόλτα στα υπόλοιπα stages που είχαν ακόμα μουσική. Και τα 4 ήταν γεμάτα ενέργεια και κόσμο, όπως και όλος ο χώρος του φεστιβάλ γενικότερα. Ίσως και να είναι η καλύτερη τελευταία βραδιά του φεστιβάλ, εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Πίνω μια τελευταία μπύρα και επιστρέφω στους Africa Express. Οι μπαταρίες φωτογραφικής και κινητού έχουν ήδη παραδώσει το πνεύμα, άρα πλέον όλα καταγράφονται με τα μάτια. Μπορεί και να είναι για καλό: μερικά πράγματα τα βιώνεις μια μόνο φορά και τα κουβαλάς μέσα σου έκτοτε. Και τα μοιράζεσαι με όσους ήταν τότε εκεί, με ένα απλό βλέμμα. Εις το διηνεκές...
Το φινάλε της 5ωρης φιέστας έγινε viral εξαιτίας της άρνησης του Damon να φύγει από τη σκηνή. Κανείς δεν ήθελε να φύγει από αυτό το πάρτυ, κανείς δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το φεστιβάλ. Παίρνω τη (δύσκολη) απόφαση να επιστρέψω στη σκηνή μου πριν σταματήσει η μουσική. Τουλάχιστον για όσο θα έχω ακόμα τις αισθήσεις μου, θα ακούω την ενέργεια και την αγάπη όλου του οκταήμερου συμπυκνωμένη σε ένα τελευταίο ξημέρωμα. Λίγο πριν μπω στη σκηνή, κοιτάζω στον ορίζοντα τα απομεινάρια της νύχτας από τη μια και το φως της καινούριας μέρας από την άλλη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια. Είμαι πλήρης.
Η επόμενη μέρα
Κυριακή πρωί. Τέλος. Μια παράξενη ησυχία κυριαρχεί. Όλοι μαζεύουν τα πράγματά τους και ετοιμάζονται να φύγουν. Οι ρυθμοί αντιστρόφως ανάλογοι με εκείνους 9 μέρες πριν. Λίγο η έλλειψη κινήτρου να μαζέψεις γρήγορα τα πράγματά σου, λίγο η σωματική κούραση, λίγο (περισσότερο) το οτι ξέρεις πως θα περάσει ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να είσαι και πάλι εδώ, και οι κινήσεις σου γίνονται σαν σε αργή κίνηση.
Τρώμε ένα πρόχειρο πρωινό στο camping. Φρεσκοψημένος καφές, tebirkes (ένα δανέζικο croissant αλλά πολύ πιο ενδιαφέρον από το γαλλικό ξαδερφάκι του), λίγος ακόμα καφές και ένα μικρό σάντουιτς. Λίγο πριν το λεωφορείο στρίψει στον κεντρικό δρόμο, όλοι μας, σε μια τέλεια συγχρονισμένη κίνηση λες και την είχαμε προβάρει αμέτρητες φορές, γυρίζουμε και κοιτάζουμε το μισοάδειο camping και τη φιγούρα της Arena, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σιωπής.
Στο τραίνο, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Κοπεγχάγη, οι κουβέντες όλων ελάχιστες και χαμηλόφωνες. Δεν έχεις άλλωστε να πεις πολλά αυτήν την ώρα, περισσότερο προσπαθείς να καταγράψεις το τέλος, και να κρατήσεις ζωντανές τις στιγμές. Προσπαθείς να ταξινομήσεις τι πρόλαβες να δεις, να μετανιώσεις για όσα δεν κατάφερες ή αμέλησες να παρακολουθήσεις, να θυμηθείς την πανσέληνο λίγο πριν ένα live, να νοσταλγήσεις εκείνη τη μπύρα με τον δανό φίλο σου που θα τον ξαναδείς του χρόνου, να πάρεις αποφάσεις για σκέψεις που σε προβλημάτιζαν εδώ και καιρό. Απομακρύνεσαι από το Roskilde, αλλά ένα κομμάτι του το έχεις ήδη μέσα σου. Κι αυτό είναι αρκετό για τις επόμενες 51 εβδομάδες...
Στην πόλη, για τις επόμενες 3-4 μέρες θα εξακολουθήσεις να συναντάς κόσμο με το wristband του φεστιβάλ στο χέρι και σε κάποιο καφέ, όλο και κάποιος θα σε ρωτήσει πώς ήταν φέτος γιατί δεν τα κατάφερε να πάει. Στην προοπτική της επιστροφής, το μυαλό δοκιμάζει την ολική επαναφορά: δειλά-δειλά ξανάρχονται οι σκέψεις της "κανονικής" ζωής, με όλη την πεζή της συνοδεία, ξαναδείχνοντας το σκληρό της πρόσωπο. Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόσουν πριν 9 μέρες. Εδώ και 9 μέρες, σου προσφέρθηκαν χαμόγελα και αγκαλιές, κέρασες και κεράστηκες μπύρες, φρόντισες αγνώστους και σε φρόντισαν άγνωστοι. Το φεστιβάλ σου πρόσφερε μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης, και τώρα είναι σειρά σου να το μεταφέρεις και να το διατηρήσεις πιο πέρα από τα χωράφια του Roskilde, στην καθημερινή σου ζωή. Το φεστιβάλ σε έφερε λίγο πιο κοντά στις προσωπικές σου επιδιώξεις, σου θύμισε τα σχέδια, τις ιδέες και τα όνειρα που είχες βάλει στην άκρη εδώ και χρόνια. Το Roskilde δεν είναι ένα "διάλειμμα" στη ζωή σου. Το Roskilde υπάρχει για να σου θυμίζει πώς είναι η ζωή που πάντα ήθελες να ζεις.
σχόλια